Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.85.2017.1.AK
z 2 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczania dochodu ze sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczania dochodu ze sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. W 1990 r. gospodarstwo rolne zostało przekazane ówczesnej żonie Wnioskodawcy przez jej rodziców, na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego, a następnie włączone w zakres majątku wspólnego małżeńskiego Wnioskodawcy oraz jego ówczesnej żony. Na podstawie umowy o podział majątku wspólnego Wnioskodawca został wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkami niemieszkalnymi. Wnioskodawca wykorzystywał ww. nieruchomość w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym budynki podlegały uprawnionym odpisom amortyzacyjnym. Wnioskodawca w przyszłości planuje sprzedaż ww. nieruchomości. Jednocześnie Wnioskodawca posiada wycenę nieruchomości, która to wycena wskazuje, że wartość początkowa nieruchomości była mniejsza niż cena sprzedaży, jaką mógłby uzyskać Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży całej nieruchomości otrzymanej pierwotnie w drodze umowy przekazania gospodarstwa rolnego, a następnie podziału majątku małżeńskiego, po czym na podstawie wyceny biegłego wprowadzonej do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, przy ustalaniu dochodu (straty) ze zbycia należy stosować przepisy art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. czy za dochód (stratę) należy uznać różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, powiększoną o sumę ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonanych od tych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy przy sprzedaży nieruchomości otrzymanej w drodze umowy przekazania gospodarstwa rolnego, a następnie umownego podziału majątku małżeńskiego, która była wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, ustalenie dochodu (straty) z jej ewentualnego zbycia nastąpi w oparciu o przepisy art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za dochód (stratę) zostanie uznana różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, ustaloną jako wartość rynkowa nieruchomości z chwili przekazania gospodarstwa rolnego, powiększoną o sumę ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonanych od tych środków trwałych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

‒ ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określeniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ww. ustawy dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ww. ustawy, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. nieruchomości (również nabytych nieodpłatnie), nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględniania w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

1. przychodu z odpłatnego zbycia,
2. wartości początkowej środka trwałego,
3. sumy odpisów amortyzacyjnych.
   
   

Nie będzie miał tu zastosowania przepis art. 22 ust. 6d ww. ustawy, ponieważ przepis ten dotyczy opisanej w art. 10 ust. 1 pkt 8 sytuacji, gdy zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym przy ustalaniu dochodu ze zbycia zabudowanej nieruchomości gruntowej należy uwzględnić jedynie dwie wartości, tj. przychód z odpłatnego zbycia tej nieruchomości oraz wartość początkową tego środka trwałego (winno być wartości niematerialnej i prawnej). Natomiast dochodem (stratą) ze sprzedaży znajdujących się na ww. gruncie budynków stanowiących środki trwałe w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej będzie różnica między przychodem z ich odpłatnego zbycia a ich wartością początkową powiększona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 cyt. ustawy: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24‑25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c omawianej ustawy: do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Stosownie do art. 23 ust. 1 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

‒ wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Natomiast w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższych przepisów wynika, że grunty oraz wybudowane na nich budynki stanowią odrębne środki trwałe. Przy czym od wartości początkowej gruntu nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, a wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszt podatkowy w dacie zbycia nieruchomości gruntowej. Natomiast w przypadku budynków podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. W 1990 r. gospodarstwo rolne zostało przekazane ówczesnej żonie Wnioskodawcy przez jej rodziców, na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego, a następnie włączone w zakres majątku wspólnego małżeńskiego Wnioskodawcy oraz jego ówczesnej żony. Na podstawie umowy o podział majątku wspólnego Wnioskodawca stał się wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkami niemieszkalnymi. Wnioskodawca wykorzystywał ww. nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym budynki podlegały odpisom amortyzacyjnych. W planach Wnioskodawcy jest zbycie tej nieruchomości.

Należy wskazać, że w przypadku sprzedaży nieruchomości (nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami niemieszkalnymi) przez Wnioskodawcę przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dochód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości wskazanych we wniosku należy ustalić na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalenia dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych, wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej środka trwałego,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Mając na uwadze zaprezentowane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości zabudowanej budynkami niemieszkalnymi jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a:

• w przypadku gruntu – wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• w przypadku budynków – wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonanych od tych środków trwałych.
  
  

Reasumując – w przypadku sprzedaży całej nieruchomości otrzymanej pierwotnie w drodze umowy przekazania gospodarstwa rolnego, a następnie podziału majątku małżeńskiego, po czym na podstawie wyceny biegłego wprowadzonej do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, przy ustalaniu dochodu (straty) ze zbycia należy stosować przepisy art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za dochód (stratę) należy uznać różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, powiększoną o sumę ewentualnych odpisów amortyzacyjnych dokonanych od tych środków trwałych.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest sposób obliczenia dochodu (straty) ze sprzedaży nieruchomości opisanej przez Wnioskodawcę, natomiast nie stanowi ona odpowiedzi co do sposobu ustalenia przez Wnioskodawcę wartości początkowej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych, gdyż to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.