Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP8.8101.35.2017
z 17 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201. z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. -Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948. z późn.zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2014 r. nr IBPP2/443-118/14/KO, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 28 listopada 2013 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. opodatkowania czynności sprzedaży Karty Widza - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2013 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wpłynął wniosek Teatru z dnia 27 listopada 2013 r. uzupełniony pismem z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 17 luty 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie m.in. opodatkowania sprzedaży Karty Widza.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (pkt 2):

Wnioskodawca - Teatr - zamierza wprowadzić do sprzedaży Karty Widza. Do zakupu przedmiotowej Karty Widza uprawniona jest każda osoba, a warunkiem jej uzyskania jest wpłacenie w kasie Teatru kwoty w określonym nominale. Wnioskodawca wskazał, że jedna Karta Widza uprawnia do zakupu każdorazowo dwóch biletów ulgowych na wybrany spektakl. Karta Widza nie uprawnia jej Posiadacza do wstępu na spektakle Teatru. Karta Widza będzie ważna przez okres (prawdopodobnie) 2 lat od daty zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 2):

Czy kwota uzyskana ze sprzedaży Kart Widza będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jaka stawka podatku VAT powinna mieć w tym wypadku zastosowanie? Czy sprzedaż dotycząca Kart Widza winna być wykazywana w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania Karty Widza:

Wnioskodawca - Teatr - zamierza sprzedawać Kartę Widza uprawniającą do rabatów na zakup biletów wstępu na spektakle teatralne w okresie ważności Karty, tj. prawdopodobnie 2 lata od daty zakupu.

Posiadacz Karty Widza będzie miał możliwość zakupu biletów na spektakl teatralny lub inne wydarzenie kulturalne oferowane przez Teatr po niższej cenie, tj. bilety ulgowe. Samo posiadanie Karty Widza nie będzie uprawniało jej posiadacza do wstępu na spektakl teatralny lub inne wydarzenie kulturalne.

Zdaniem Wnioskodawcy istotą Karty Widza jest uprawnienie do skorzystania z rabatu, pomimo że ma ona postać rzeczową, zatem nie może być ona traktowana jak towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. W opinii Wnioskodawcy Karta Widza nie jest towarem ani usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy ani art. 8 ust. 1 ustawy.

Przedmiotem działalności Teatru jest świadczenie usług kulturalnych. Nabywca Karty Widza, pomimo że dokonuje za nią płatności, nie nabywa prawa do skorzystania z usługi kulturalnej w przeciwieństwie do zakupu biletów wstępu na spektakl teatralny. Zatem odpłatne przekazanie Karty Widza nie jest. zdaniem Wnioskodawcy, świadczeniem usług w myśl art. fi ust. 1 ustawy, gdyż sama sprzedaż Karty nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Świadczenie usługi kulturalnej wystąpi dopiero w przypadku skorzystania przez posiadacza Karty Widza z jej uprawnień, tj. zakupu biletów wstępu po niższej cenie na konkretny spektakl teatralny w oznaczonym terminie. W ocenie Wnioskodawcy, płatność za Kartę nie przesądza o świadczeniu usługi przez Teatr, nie stanowi również zaliczki na poczet przyszłej usługi w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy, gdyż posiadanie Karty Widza nie uprawnia do wejścia na spektakl teatralny. Ponadto Posiadacz Karty Widza będzie mógł korzystać z rabatu wielokrotnie w okresie jej ważności.

Wobec powyższego, zdaniem Teatru, czynność odpłatnego przekazania Karty Widza (która jest kartą rabatową) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu określonych w art. 5 ust. 1 ustawy ani art. 8 ust. 1 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie będzie miała zatem zastosowania żadna stawka podatku, w dokumentach ewidencjonujących sprzedaż w pozycji podatek VAT Teatr będzie stosował skrót "np", tj. nie podlegający podatkowi. Sprzedaż dotycząca Kart Widza nie będzie ujmowana w deklaracji podatkowej VAT-7.

W dniu 28 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając, na podstawie przepisu § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów - wydał interpretację indywidualną, nr IBPP2/443-118/14/KO, w której uznał, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach jest nieprawidłowa.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zmienianej interpretacji indywidualnej, zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ustawodawca przez dostawę towarów, rozumie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) natomiast przez świadczenie usług każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11. art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast stosownie do 19a ust. 8 ustawy o VAT jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę. wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Wysokość stawek podatku od towarów i usług określona została w art. 41-42 ustawy o VAT, w załącznikach do ustawy o VAT oraz w przepisach wykonawczych do ustawy o VAT. Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%. z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 201 lr. do dnia 31 grudnia 2016r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wprowadzić do sprzedaży Karty Widza. Jedna Karta Widza uprawnia do zakupu każdorazowo dwóch biletów ulgowych na wybrany spektakl. Karta Widza nie uprawnia jej posiadacza do wstępu na spektakle Teatru. Karta Widza będzie ważna przez okres (prawdopodobnie) 2 lat od daty zakupu. Do zakupu przedmiotowej Karty Widza uprawniona jest każda osoba, a warunkiem jej uzyskania jest wpłacenie w kasie Teatru kwoty w określonym nominale.

Kwestią do rozstrzygnięcia w przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zagadnieniu jest w pierwszej kolejności ustalenie czy kwota uzyskana ze sprzedaży Karty Widza podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane przepisy dotyczące przedmiotu opodatkowania podatkiem VAT, a w szczególności przepisy definiujące termin „świadczenie usług" należy wskazać, że ustawodawca pojęciem tym objął szerokie spektrum zachowań podatnika, niebędące dostawą towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Świadczenie usług to nie tylko aktywność podatnika (działanie), lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie na rzecz innego podmiotu, niebędące dostawą towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Zauważyć jednak należy, że usługą na gruncie podatku VAT będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odnosząc się natomiast do przesłanki odpłatności jako jednego z elementów niezbędnych do uznania świadczenia usług za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. w tym miejscu należy przywołać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej: TSUE. Z orzecznictwa TSUE wynika, że opodatkowanie tym podatkiem zakłada realizację czynności przez strony, w ramach której ustala się cenę lub świadczenie. W wydawanych wyrokach TSUE, który wielokrotnie zajmował się kwestią odpłatności świadczeń, stwierdził, że kiedy działalność polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniej zapłaty, nie ma podstawy wymiaru podatku i z tego względu usługi nie są opodatkowane (np. wyrok w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma, EU:C:1994:80, pkt 12). Świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest „odpłatnie" w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy (obecnie art. 2 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006. str. I, z późn. zm.), jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (np. wyrok w sprawie C-246/08 Komisja vs. Republika Finlandii, EU:C:2009:671, pkt 44). Istnienie odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy zakłada istnienie bezpośredniego związku pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym ekwiwalentem świadczenia (pkt 45 ww. wyroku).

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz opisane zdarzenie przyszłe, w ocenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę Kart Widza, na podstawie której to karty posiadacz uprawniony będzie (po uiszczeniu stosownej opłaty) do uzyskania rabatu na spektakle Wnioskodawcy stanowi świadczenie usług.

Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, klient dokonuje zakupu Karty Widza odpłatnie, tym samym sprzedaż ta stanowi świadczenie odpłatne. Strony tej usługi tworzą stosunek prawny, który sprowadza się do tego, że w zamian za wykonanie usługi (zobowiązanie się przez pewien okres czasu do stosowania obniżonej ceny/rabatu na świadczone usługi.) zostaje wypłacone

wynagrodzenie. Natomiast istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą (sprzedażą kart rabatowych) a otrzymanym za nią wynagrodzeniem skutkuje otrzymaniem korzyści przez klienta w postaci możliwości zakupów usług po obniżonej cenie, która stanowi ekwiwalent za nabycie karty rabatowej.

W opisanej sytuacji mamy do czynienia z określonymi działaniami podjętymi przez Wnioskodawcę polegającymi na pozyskaniu potencjalnych klientów w kontekście sprzedaży dokonywanej przez te podmioty. W tym celu sprzedawane są Karty Widza . które upoważniają do nabycia na preferencyjnych warunkach (bilety ulgowe) usług oferowanych przez Wnioskodawcę. Zatem sprzedaż Karty Widza, uprawniająca do skorzystania z prawa do zakupu po obniżonej cenie biletów na wydarzenia kulturalne stanowi „sprzedaż prawa do rabatu". Prawo to polega na uzyskaniu określonej zniżki przy zakupie usług u Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko Szefa Krajowej Administracji Skarbowej znajduje potwierdzenie w orzeczeniu TSUE z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie C-461/12 Granton Advertising BV. EU:C:2014:1745. W przedmiotowej sprawie TSUE wypowiadając się w kwestii ewentualnej możliwości zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży kart rabatowych jako transakcji odnoszącej się do „innych rodzajów papierów wartościowych" bądź „innych papierów handlowych" o których mowa w art. 13 cz. B lit. d) pkt 5 i 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) orzekł, że sprzedaż karty rabatowej nie stanowi transakcji finansowej, a w konsekwencji, jak wynika z ww. wyroku winna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT (pkt 32 i 33).

Reasumując powyższe, w ocenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwota uzyskana ze sprzedaży Kart Widza podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bowiem przedmiotowa transakcja stanowi odpłatne świadczenie usług (zobowiązanie się przez pewien okres czasu do stosowania obniżonej ceny/rabatu na świadczone usługi), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem stanowisko Wnioskodawcy mówiące, że czynność odpłatnego przekazania Karty Widza pozostaje poza systemem podatku VAT należy uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze ustalenia poczynione w powyższym zakresie kolejnym etapem jest ustosunkowanie się do pytań oraz stanowiska Wnioskodawcy w zakresie stawki podatku VAT oraz obowiązków w zakresie rozliczenia w deklaracji VAT-7 czynności sprzedaży Karty Widza.

Z uwagi na fakt, iż usługa sprzedaży „prawa do rabatu" nie została wymieniona w ustawie o VAT w załącznikach do ustawy o VAT ani też w przepisach wykonawczych do niej jako zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT, jak również nie korzysta z preferencyjnej stawki opodatkowania VAT, zatem podlega ona opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy mówiące, że do czynności sprzedaży Karty Widza nie będzie miała zastosowanie żadna stawka podatku, należy uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji powyższego odnosząc się do pytania oraz stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego kwestii obowiązku comiesięcznego wykazywania w deklaracji VAT-7 czynności sprzedaży Karty Widza, mając na uwadze przywołane powyżej przepisy, w tym w szczególności

art. 109 ust. 3 i art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca obowiązany jest do uwzględnienia w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc kwoty uzyskane tytułem sprzedaży Karty Widza.

Mając na uwadze powyższe należy zatem wskazać, że stanowisko Wnioskodawcy mówiące, iż sprzedaż Kart Widza nie będzie ujmowana w deklaracji VAT-7 należy uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów. Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013. Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.