Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.131.2017.2.MJ
z 1 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2017 r. (data wpływu 28 czerwca 2017 r.), uzupełnionym 10 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanego we wniosku wydatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanego we wniosku wydatku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 sierpnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.131.2017.1.MJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej także: „Spółka”), zakupił samochody w USA. Ponieważ nie posiadał konta w kantorze internetowym, w transakcji pośredniczyła Firma X (dalej także: „Pośrednik”).

Prezes Zarządu Spółki przekazał prywatne pieniądze w gotówce Firmie X, a ta, już przelewem, zapłaciła za zakupione samochody. Na fakturze, którą otrzymał Wnioskodawca, sprzedawcą jest firma zagraniczna, odbiorcą Wnioskodawca, natomiast Pośrednik występuje jako płatnik. Zostały wystawione 3 faktury, na 3 samochody. Cena jednego nie przekracza 15.000 zł, cena dwóch pozostałych – przekracza.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 sierpnia 2017 r., wskazano ponadto, że zakup wskazanych we wniosku samochodów nie nastąpił na podstawie umowy, Sprzedawca samochodów i Wnioskodawca nie byli związani żadną umową.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy w związku z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. nowym limitem transakcji, które można przeprowadzić bez korzystania z rachunku płatniczego, Wnioskodawca może zaliczyć wskazany we wniosku wydatek do kosztów uzyskania przychodów?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

2. Czy zakup poszczególnych samochodów należy traktować jako pojedyncze transakcje, czy też zakup trzech samochodów jako jedną transakcję?
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja między firmą sprzedającą samochody a Pośrednikiem została przeprowadzona za pośrednictwem rachunku płatniczego, więc płatność została dokonana bez naruszenia limitu i może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup każdego z samochodów należy traktować jako odrębną transakcję.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780) znowelizowano ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez dodanie art. 15d ust. 1, zgodnie z którym podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zgodnie z nowym brzmieniem przepisów updop, jeżeli podatnicy dokonali transakcji z naruszeniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, to do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zaliczyć kosztu w tej części, w jakiej płatność została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W przypadku, gdy jednak zaliczyli do kosztów uzyskania przychodów wartość takiej transakcji lub jej część, zobowiązani są w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego do:

• zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo
• w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększenia przychodów.
  
  

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi zatem do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej także: „Spółka”), zakupił samochody w USA. Ponieważ nie posiadał konta w kantorze internetowym, w transakcji pośredniczyła Firma X (dalej także: „Pośrednik”). Prezes Zarządu Spółki przekazał prywatne pieniądze w gotówce Firmie X, a ta, już przelewem, zapłaciła za zakupione samochody. Na fakturze, którą otrzymał Wnioskodawca, sprzedawcą jest firma zagraniczna, odbiorcą Wnioskodawca, natomiast Pośrednik występuje jako płatnik. Zostały wystawione 3 faktury, na 3 samochody. Cena jednego nie przekracza 15.000 zł, cena dwóch pozostałych – przekracza. Zakup wskazanych we wniosku samochodów nie nastąpił na podstawie umowy, Sprzedawca samochodów i Wnioskodawca nie byli związani żadną umową.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy zauważyć należy, że jedną z przesłanek zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych jest poniesienie go przez podatnika – musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych tego konkretnego podmiotu. W sytuacji zatem, gdy podatnik nie poniesie kosztu, ponieważ środki finansowe wypłacane są przez inny podmiot, określonego wydatku nie będzie można zaliczyć do kosztów podatkowych – nie można bowiem stwierdzić, że został on definitywnie poniesiony z majątku podatnika.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że skoro, jak jednoznacznie wynika z wniosku, Pośrednikowi zostały przekazane prywatne środki Prezesa Zarządu Spółki (co jednoznacznie wskazuje, że wydatek nie został pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy), to ww. wydatek nie może zostać zaliczony do kosztów podatkowych Spółki.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanego we wniosku wydatku uznano za nieprawidłowe, bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do kwestii zastosowania w niniejszej sprawie ograniczeń, wynikających z art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a także ustalenia, czy zakup poszczególnych samochodów, wskazanych we wniosku, należy traktować jako odrębne transakcje.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.