Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.148.2017.3.JC
z 29 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 23 czerwca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2017 r. (data wpływu 26 lipca 2017 r.) na wezwanie z dnia 12 lipca 2017 r. (data doręczenia 13 lipca 2017 r.) nr 0114-KDIP2-1.4010.148.2017.1.JC o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy powstanie w Polsce zakład Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych dochodu z tytułu sprzedaży Towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy powstanie w Polsce zakład Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych dochodu z tytułu sprzedaży Towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną z siedzibą na terytorium Niemiec. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji pokryć, fasad i profili dachowych (dalej: Towary).

Wnioskodawca planuje rozpoczęcie sprzedaży Towarów do klientów mających siedzibę na terytorium Polski. W tym celu, Towary będą przemieszczane z terytorium Niemiec na terytorium Polski, do magazynu będącego własnością jednego z kontrahentów Spółki (dalej: Kontrahent). Spółka nie będzie swobodnie dysponować powierzchnią magazynową, na której przechowywane będą Towary. Kontrahent nie będzie zależny od Spółki prawnie ani ekonomicznie.

Zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem, Towary przemieszczone do magazynu będą następnie:

1. sprzedawane do Kontrahenta na potrzeby realizowanych przez niego prac budowlanych,
2. sprzedawane do Kontrahenta w celu dalszej odsprzedaży, lub
   
3. sprzedawane do podmiotów trzecich.
   
   
   

Towary znajdujące się w magazynie będą pozostawać własnością Spółki do momentu sprzedaży. Wszelkie czynności związane ze sprzedażą Towarów wysyłanych z magazynu w Polsce (np. negocjacje, akceptowanie zamówień, uzgadnianie cen, warunków, terminów dostaw, zawieranie i rozwiązywanie umów, zarządzanie płatnościami) wykonywane będą przez pracowników Spółki w Niemczech.

Działalność marketingowa związana z promocją Towarów oraz poszukiwaniem ich nabywców będzie realizowana odpłatnie przez niezależny podmiot trzeci (dalej: Agent). Agent będzie świadczył na rzecz Spółki usługi w ramach zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, podobnie jak robi to na rzecz innych podmiotów. Agent nie będzie umocowany do działania w imieniu Spółki, tj. ani do zawierania umów, ani do negocjowania warunków handlowych. Spółka nie będzie zatrudniać w Polsce żadnych pracowników ani posiadać pełnomocników.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 lipca 2017 r. na wezwanie organu z dnia 12 lipca 2017 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.148.2017.1.JC, Wnioskodawca doprecyzowując zdarzenie przyszłe wskazał:

1. wskazanie, gdzie są podejmowane zarządcze, biznesowe decyzje związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą;
   
   Odpowiedź: Wszystkie decyzję są/będą podejmowane na terytorium Niemiec.
   
2. podanie, czy Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Polski stałą/tymczasową placówkę, czy też biuro za pośrednictwem których prowadzona byłaby działalność gospodarcza;
   Odpowiedź: Nie, Wnioskodawca nie będzie posiadał biura ani placówki na terytorium Polski.
   
3. doprecyzowanie, czy Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Polski zaplecze techniczne będące jego własnością;
   Odpowiedź: Nie, Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski zaplecza technicznego.
   
4. wskazanie na jakiej podstawie Wnioskodawca będzie korzystał z magazynu Kontrahenta w związku ze składowaniem tam swoich towarów, czy będzie to usługa odpłatna;
   Odpowiedź: Wnioskodawca będzie korzystał z magazynu Kontrahenta na podstawie umowy z Kontrahentem. Korzystanie z magazynu Kontrahenta będzie nieodpłatne, gdyż Kontrahentowi zależy na szybkim dostępie do Produktów Spółki i składowanie Produktów w magazynie leży również w jego interesie.
   
5. wskazanie, kto w magazynie Kontrahenta będzie zajmował się obsługą składowanych tam przez Wnioskodawcę towarów i ich rozładunkiem, przeładunkiem;
   
   Odpowiedź: Czynności te będzie realizował Kontrahent.
   
   
6. podanie, przez kogo będą transportowane towary Wnioskodawcy składowane w magazynie Kontrahenta i sprzedawane do podmiotów trzecich, kto będzie zajmował się obsługą logistyczną;
   Odpowiedź: Za transport będzie odpowiadać Spółka. Kontrahent będzie odpowiadać natomiast za załadunek i wyładunek towarów.
   
   
7. doprecyzowanie, po czyjej stronie będzie spoczywała odpowiedzialność za towary Wnioskodawcy składowane w magazynie Kontrahenta (np. w związku z uszkodzeniem) - po stronie Kontrahenta czy Wnioskodawcy;
   Odpowiedź: Odpowiedzialność za towary Wnioskodawcy składowane w magazynie Kontrahenta będzie po stronie Kontrahenta.
   
8. wskazanie, czy Kontrahent będzie świadczył usługę magazynowania towarów wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy, czy także na rzecz innych podmiotów;
   Odpowiedź: Zgodnie z wiedzą Spółki, Kontrahent będzie świadczył usługę magazynowania towarów wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy.
   
9. podanie, czy Kontrahent będzie zajmował się magazynowaniem i sprzedażą towarów wyłącznie Wnioskodawcy czy też innych podmiotów;
   
   Odpowiedź: Kontrahent nie występuje wyłącznie jako dystrybutor towarów Spółki. Kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wykonywania pokryć dachowych oraz przebudowy konstrukcji budynków, a także sprzedaży materiałów budowlanych różnych marek/producentów za pośrednictwem prowadzonego sklepu. Jednakże, według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, model opisany we wniosku będzie realizowany wyłącznie w relacjach pomiędzy Wnioskodawcą oraz Kontrahentem.
   
10. jednoznaczne wskazanie, czy Wnioskodawca będzie posiadał prawo do używania całości lub wyraźnie określonej części powierzchni magazynu Kontrahenta;
    Odpowiedź: Nie, Wnioskodawca nie będzie posiadał takich praw.
    
    
11. jednoznaczne wskazanie, czy Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce przedstawiciela, który działałby w Polsce w jego imieniu i posiadał oraz zwyczajowo wykonywał pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce.
    
    Odpowiedź: Nie, Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce przedstawiciela, który działałby w Polsce w jego imieniu i posiadał oraz zwyczajowo wykonywał pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych dochodu z tytułu sprzedaży Towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego nie dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce nie będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych dochodu z tytułu sprzedaży Towarów.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zmianami) (Ustawa CIT), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W myśl art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 Ustawy CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, uważa się w szczególności dochody (przychody) z każdej działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Pojęcie zakładu zostało w Ustawie CIT zdefiniowane. Zgodnie z art. 4a pkt 11 Ustawy CIT, pod pojęciem zakładu należy rozumieć:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,
   

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania jest umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90); (dalej: Umowa).

W Umowie zdefiniowano pojęcie Zakładu. Oznacza to, że dla określenia, czy prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski działalność jest prowadzona za pośrednictwem Zakładu, kluczowe są postanowienia Umowy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie jego siedziby, chyba że prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład.

W przypadku uznania, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, zyski osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Polski będą więc podlegały opodatkowaniu w Niemczech.

W myśl art. 5 ust. 1 Umowy, poprzez „zakład” należy rozumieć stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Jak stanowi art. 5 ust. 2 Umowy, pojęcie to obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 4 Umowy określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa,
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania,
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa,
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym,
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Dla wykładni powyższych przepisów Umowy zasadne jest posłużenie się pomocniczo zapisami Komentarza do Konwencji Modelowej OECD (dalej: Komentarz), o którą jest oparta Umowa. Jest on powszechnie stosowany jako wskazówka interpretacyjna. Rolę Komentarza w interpretacji przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania potwierdza orzecznictwo.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 sierpnia 2015 r., sygn. akt II FSK 1712/13, wyjaśnił, że „istniejące obecnie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być interpretowane zgodnie z Komentarzem, chyba że zasadnicze zmiany w Modelowej Konwencji OECD wykluczałyby taką interpretację”.

Dla potrzeb wykładni Umowy jest więc zasadne powoływanie się na Komentarz.

Z Komentarza wynika, że aby doszło do powstania zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania warunkami koniecznymi są:

• istnienie stałej placówki,
  
• ekonomiczne prawo do dysponowania/rozporządzania tą placówką, oraz
  
• wykonywanie działalności przedsiębiorstwa, tj. istotnych ilościowo i wartościowo czynności bezpośrednio na rzecz osób trzecich. Warunek ten uważa się za niespełniony w przypadku wykonywania czynności przygotowawczych lub pomocniczych na rzecz siedziby głównej.
  
  
  

Z przepisów Umowy wynika, że decydującym o odróżnieniu działalności podstawowej od działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym jest więc określenie, czy działalność stałej placówki stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości. Jeżeli dane czynności są różne od czynności głównych, mogą być wykonywane równolegle do działalności głównej, wspierają działalność główną, nie stanowią istotnej ani zasadniczej części działalności przedsiębiorstwa, należy uznać, że stanowią działalność przygotowawczą lub pomocniczą.

Powyższa opinia znajduje uzasadnienie w Komentarzu. W jego części poświęconej wykładni pojęcia „zakładu” wskazano, że „ocena, czy działalność wykonywana w placówce ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy, zależy od całokształtu działalności przedsiębiorstwa. Istotny jest faktyczny zakres działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę zagranicznego poprzez placówkę, ustalany np. poprzez pryzmat kosztów ponoszonych przez tę placówkę albo poprzez pryzmat informacji dotyczących tego, kto zajmuje się wyszukiwaniem klientów, z kim kontrahenci prowadzą negocjacje, do kogo wysyłają faksy [...]. Działalność o takim charakterze nie stanowi z perspektywy przedsiębiorstwa samoistnej działalności, lecz ma podrzędne znaczenie w stosunku do działalności podstawowej, czyli ma sens gospodarczy tylko w powiązaniu z pozostałą działalnością przedsiębiorstwa”.

Działania Spółki mają właśnie taki charakter. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja Towarów (pokryć dachowych) oraz ich dystrybucja.

Działania mające miejsce na terytorium Polski mają charakter funkcjonalnie ściśle połączony z tą działalnością podstawową. Spółka, jako podmiot działający w warunkach rynkowych i kierujący się chęcią osiągnięcia zysku, zapewnia sobie możliwość przechowywania produktów na terytorium Polski w miejscu i warunkach umożliwiających ich sprzedaż na terenie Polski. Takie działania nie kreują dla Wnioskodawcy samoistnego i odrębnego od działalności podstawowej źródła przychodów.

Z tytułu samego przechowywania sprzedawanych w Polsce Towarów Spółka nie osiąga żadnej korzyści ekonomicznych; realizują się one dopiero w momencie ich sprzedaży. Wnioskodawca osiąga więc jedyny przychód z działalności podstawowej.

Co więcej, stosunkowo łatwa do wyobrażenia jest sytuacja, w której Spółka zaniechałaby prowadzenia działalności na terytorium Polski opisanej we wniosku. Konieczność każdorazowej organizacji transportu do odbiorcy z terenu Niemiec obniżyłaby rentowność działań Spółki i pogorszyła jej konkurencyjność na rynku Polskim. Nie prowadziłoby to jednak do utraty źródła przychodów Wnioskodawcy; w dalszym ciągu mógłby on prowadzić działalność gospodarczą.

Jak wynika z art. 5 ust. 5 Umowy, co do zasady, jeżeli osoba działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie (tu: w Polsce) w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, niezależnie od przepisów omówionych powyżej, posiada w tym Państwie zakład w rozumieniu Umowy w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa.

Taka okoliczność nie zachodzi w przedmiotowej sprawie. Spółka nie umocowuje w Polsce podmiotów, za których pośrednictwem dochodziłoby do negocjowania, zawierania czy rozwiązywania umów ani do zarządzania zamówieniami.

Towary będą bowiem zbywane na terytorium Polski albo pod kierownictwem pracowników Spółki zlokalizowanych w Niemczech, albo przez Kontrahenta, który nie jest ze Spółką powiązany prawnie ani ekonomicznie. Nabywa on Towary na własny rachunek i nie można uznać, że stanowi przedstawiciela Spółki (nawet jeżeli zbywa we własnym zakresie Towary podmiotom trzecim).

Co więcej, zgodnie z art. 5 ust. 4 Umowy, bez względu na inne postanowienia art. 5 Umowy, określenie „zakład” nie obejmuje m.in. „użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub Towarów należących do przedsiębiorstwa”, a także „utrzymywania zapasów dóbr lub Towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania”.

Spółka nie posiada więc w Polsce zależnego przedstawiciela w rozumieniu Umowy, który ukonstytuowałby zakład Spółki w Polsce.

Podsumowując, Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność, której celem jest osiąganie jak najlepszych rezultatów biznesowych z działalności podstawowej (działalność o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym), której kluczowy element (produkcja) jest wykonywany na terytorium Niemiec. Działalność ta nie kreuje samodzielnego źródła przychodów, odrębnego od źródła przychodów Spółki. Spółka nie działa także w Polsce przez umocowanego przedstawiciela ani nie utrzymuje infrastruktury lub personelu zarządzającego całością działalności Spółki.

W konsekwencji nie dojdzie do powstania w Polsce zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego, a na Spółce nie będzie ciążył obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych od dochodu z tytułu sprzedaży towarów.

Stanowisko, zgodnie z którym wykorzystywanie przez podatnika nabytych usług w zakresie magazynowania i wydawania towarów odbiorcom, jako czynność o charakterze pomocniczym nie może powodować powstania zakładu podatkowego w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych wydających interpretacje indywidualne w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Przykładowo wskazać można na interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2015 r., sygn. IPPB5/4510-516/15-2/PS, z dnia 21 września 2015 r., sygn. IPPB5/4510-550/15-4/PS oraz z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. 1462-IPPB5.4510.877.2016.4.RS, które zostały wydane w odniesieniu do okoliczności zbliżonych do przedstawionych w niniejszym wniosku i w których potwierdzono jednoznacznie, że działalność ograniczająca się do magazynowania i wydawania towarów nabywcom na terytorium Polski przez podmiot mający siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec nie skutkuje powstaniem zakładu w Polsce.

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane regulacje oraz orzecznictwo Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.