Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4018.1.2017.2.KO
z 28 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 czerwca 2017 r. (data wpływu 23 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego o otwarciu konta w P do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma obowiązek dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego o otwarciu konta w P do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 17 sierpnia 2017 r. znak: 2461-IBPP2.4018.1.2017.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka w najbliższym czasie ma zamiar regulować należności przez w „P”. Kontrahenci przelewają ze swojego konta w P należności za usługę na konto podatnika w P, a następnie pieniądze są przelewane na konto bankowe. Jednocześnie Wnioskodawca ma zamiar dokonywać za pomocą środków zgromadzonych na koncie P regulować swoje zobowiązania wobec kontrahentów.

P - jest to firma, prowadząca serwis internetowy pozwalający transferować pieniądze między użytkownikami poczty elektronicznej, bez sięgania do tradycyjnych, „papierowych” metod, jak czeki czy przekaz pieniężny. P obsługuje takie transakcje, jak handel elektroniczny czy aukcje, pobierając od nich opłatę.

Firma P dysponuje ważną licencją jako instytucja kredytowa w rozumieniu artykułu 2 ustawy o sektorze finansowym z 5 kwietnia 1993 roku w wersji poprawionej i podlega ścisłemu nadzorowi instytucji nadzorczej (Komisji Nadzoru Sektora Finansowego). Ze względu na fakt, że usługa jest ograniczona do operacji finansowych w postaci elektronicznej, które w duchu Ustawy nie są uznawane za depozyty ani usługi inwestycyjne, klienci firmy P nie są chronieni programami gwarancji depozytów na terenie L, prowadzonymi przez stowarzyszenie A. Firma P jest firmą macierzystą firmy P. Jej siedziba znajduje się w S.

Pismem z 22 sierpnia 2017 r. uzupełniono opis zdarzenia przyszłego następująco: Zdaniem Wnioskodawcy rachunkiem bankowym może być rachunek prowadzony wyłącznie przez bank w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, tym samym rachunek prowadzony przez instytucję inną niż bank, czyli m.in przez firmę P, nie może być uznany za rachunek bankowy zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium RP, w tym m.in. art. 49 ust.1 ustawy Prawo bankowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy istnieje konieczność dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego do organów Krajowej Administracji Skarbowej, tj. naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów, o otwarciu konta w P, zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów.

Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników - zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

Zgodnie z art. 9 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników rachunek bankowy jest to bankowe narzędzie księgowe. Prowadzony jest przez banki do rejestracji obrotów (wpłat, udzielonych kredytów, rozliczeń bezgotówkowych, wypłat) i stanów wkładów pieniężnych wniesionych do banku przez klientów. Otwarcie rachunku bankowego następuje na podstawie umowy między jego posiadaczem a bankiem, której treść jest sporządzona zgodnie z prawem bankowym oraz kodeksem cywilnym.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733 k.c.), i tak: przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych (art. 725 k.c.). Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 k.c.). Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) Bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Art. 49 ust. 1 ust. 1 ustawy Prawo bankowe wymienia rodzaje rachunków bankowych prowadzonych przez banki i są to: rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, rachunki lokat terminowych, rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych a także rachunki powiernicze, przy czym jak wynika z treści art. 49 ust. 2 ustawy, dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną oraz osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami bank może prowadzić rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych.

Firma P dysponuje ważną licencją jako instytucja kredytowa w rozumieniu artykułu 2 ustawy o sektorze finansowym z 5 kwietnia 1993 roku (z późniejszymi zmianami) podlega ścisłemu nadzorowi organu kontrolnego (Komisji Nadzoru Sektora Finansowego). Usługi świadczone przez P ograniczają się do emisji Pieniądza elektronicznego, przez co w świetle przepisów prawa nie są usługami depozytowymi ani inwestycyjnymi, Użytkownik nie jest zatem chroniony w ramach systemu gwarancji depozytowych ani planów odszkodowań dla inwestorów obsługiwanych przez C.

Działalność P nie ma charakteru działalności bankowej. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 10a Ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych - instytucja pieniądza elektronicznego oznacza - instytucja pieniądza elektronicznego - krajową instytucję pieniądza elektronicznego i unijną instytucję pieniądza elektronicznego. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 31 a ustawy o usługach płatniczych unijna instytucja pieniądza elektronicznego oznacza osobę prawną, której właściwe organy nadzorcze wydały zezwolenie na wydawanie pieniądza elektronicznego.

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 25 ustawy o usługach płatniczych przez rachunek płatniczy rozumie się rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych. Oznacza to że nie każdy rachunek płatniczy jest rachunkiem bankowym.

Rachunki bankowe mogą prowadzić wyłącznie banki. Reasumując, analiza przytoczonych przepisów oraz informacji pozwala na stwierdzenie, iż rachunki bankowe tworzone przez banki stanowią odrębne pojęcie od kont tworzonych przez serwisy płatności e-mailowych. „Kont” e-mailowych służących do obsługi płatności nie można uznać za rachunki bankowe, których obowiązek zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego wynika z przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. A zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku zgłaszania właściwemu organowi Krajowej Administracji Skarbowej, rachunku płatniczego P.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2017 r., poz. 869), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Stosownie do art. 5a ust. 1 ustawy podatnicy będący osobami fizycznymi rozpoczynającymi działalność gospodarczą w ramach wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej składają zgłoszenie identyfikacyjne albo aktualizacyjne.

Art. 5a ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku określonym w ust. 1 podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, zgodnie z art. 9, są obowiązani dokonać zgłoszenia aktualizacyjnego w celu uzupełnienia danych, w szczególności wykazu rachunków bankowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
   
   

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733).

Na podstawie art. 725 Kodeksu cywilnego przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 Kodeksu cywilnego).

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.
   
   

Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ww. ustawy rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.
   
   

Rachunek bankowy w myśl przepisów prawa bankowego to narzędzie służące do rejestracji obrotów i stanów środków pieniężnych wniesionych do banku przez jego klienta. Banki mogą prowadzić rachunki: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe, oszczędnościowo-rozliczeniowe, terminowych lokat oszczędnościowych oraz powiernicze. Zastrzega się jednak, że rachunki rozliczeniowe oraz lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, ale mających zdolność prawną, oraz osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym przedsiębiorców. Wynika to z powołanego wyżej art. 49 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że firmy i osoby prowadzące działalność gospodarczą mają obowiązek podać urzędowi skarbowemu rachunki bankowe, na których gromadzą swoje środki i które służą im do dokonywania rozliczeń.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w najbliższym czasie ma zamiar regulować należności przez w „P”. Kontrahenci przelewają ze swojego konta w P należności za usługę na konto podatnika w P, a następnie pieniądze są przelewane na konto bankowe. P jest to firma prowadząca serwis internetowy pozwalający transferować pieniądze między użytkownikami poczty elektronicznej, bez sięgania do tradycyjnych, „papierowych” metod, jak czeki czy przekaz pieniężny. P obsługuje takie transakcje, jak handel elektroniczny czy aukcje, pobierając od nich opłatę.

Zdaniem Wnioskodawcy rachunek prowadzony przez instytucję inną niż bank, czyli m.in przez firmę P, nie może być uznany za rachunek bankowy zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium RP, w tym m.in. art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy ma obowiązek dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego o otwarciu konta w P.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania zgłoszenia aktualizacyjnego o otwarciu konta w P do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów, gdyż nie jest on rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.