Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.262.2017.2.ICz
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 maja 2017 r., (data wpływu 6 czerwca 2017r.), uzupełnionym pismem z 14 sierpnia 2017r. (data wpływu 23 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania świadczenia usługi najmu oraz dostawy mediów do lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2017r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w kwestii opodatkowania świadczenia usługi najmu oraz dostawy mediów do lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 sierpnia 2017r. (data wpływu 23 sierpnia 2017r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.262.2017.1.ICz.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Miasto J. posiada nieruchomości, do których zaliczają się między innymi lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe.

Miasto J. posiada jednoosobową Spółkę o nazwie Towarzystwo Budownictwa Społecznego. Miasto J. posiada zawartą umowę cywilno-prawną ze Spółką TBS, na podstawie której zarządza ona nieruchomościami Gminy. W zasobach tych znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe.

W imieniu Miasta J., spółka zawiera umowy najmu z najemcami lokali mieszkalnych, z których wynika, że mają oni obowiązek uiszczać czynsz, a niezależnie od czynszu są zobowiązani pokrywać koszty związane z dostarczaniem do poszczególnych lokali mediów m.in.: energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda i zrzut ścieków, wywóz nieczystości stałych, przy czym każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione.

Miasto J., dokonując sprzedaży usług najmu na rzecz osób fizycznych nie dokonuje fiskalizacji sprzedaży gdyż korzysta ze zwolnienia określonego w poz. 26 załącznika do rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, tj. wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, jeżeli świadczenie tych usług w całości zostało udokumentowane fakturą lub świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła, natomiast sprzedaż usług na rzecz najemców lokali użytkowych jest fiskalizowana.

Spółka zawiera również w imieniu Miasta J. umowy najmu z najemcami lokali użytkowych, z których wynika, że są oni zobowiązani uiszczać czynsz za najem lokalu na podstawie faktury VAT wystawionej przez Miasto J. na rachunek Miasta J. Opłaty pozostałe tj. media dostarczone do lokali użytkowych zobowiązani są uiszczać na podstawie faktur VAT wystawionych przez Miasto J. na rachunek Miasta.

Tak więc umowy najmu zawierane są przez Spółkę TBS bezpośrednio z Najemcami, jednakże umowy na dostawę mediów zawierane są przez Miasto J. bezpośrednio z dostawcami tych mediów, a następnie refakturuje się je na najemców lokali mieszkalnych oraz najemców lokali użytkowych. Zarówno na najem, jak i na zużycie mediów Miasto J. wystawia faktury VAT ze wskazaniem konta bankowego, na które ma być dokonana płatność. Istnieje możliwość dokonania zapłaty w Kasie Urzędu Miasta.

Pismem z 14 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy i wyjaśnił co następuje:

1. Miasto J. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.
   
2. Spółka Towarzystwo Budownictwa Społecznego jest odrębnym od Miasta J. podatnikiem podatku VAT.
   
3. Spółka Towarzystwo Budownictwa Społecznego - Administrator Budynków Komunalnych sp. z o.o. nie jest jednostką budżetową Miasta J., jest jednoosobową spółką z ograniczoną działalnością, której założycielem i jednocześnie jedynym udziałowcem jest Miasto J.
   
4. Podatek należny z tytułu świadczonych usług najmu lokali Miasto J. wykazuje w swoich rejestrach sprzedaży oraz w składanej deklaracji VAT-7.
   
5. Najemcy nie mają możliwości zawarcia indywidualnych umów o dostarczenie mediów bezpośrednio z ich dostawcą.
   
6. W umowach zawartych z najemcami, media między innymi energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda są wyodrębnione.
   
7. Indywidualne opomiarowanie najemców daje możliwość regulacji zużycia mediów (woda, kanalizacja) z wyjątkiem centralnego ogrzewania gdzie w części lokali mieszkalnych centralne ogrzewanie rozliczane jest ze wskazania wspólnego licznika w przeliczeniu na l m² powierzchni użytkowej lokalu.
   
8. Zużycie mediów jest obliczane w oparciu o wskazanie odczytów na indywidualnych licznikach (woda, kanalizacja), z wyjątkiem centralnego ogrzewania gdzie w części lokali mieszkalnych centralne ogrzewanie rozliczane jest ze wskazania wspólnego licznika w przeliczeniu na l m² powierzchni użytkowej lokalu.
   
9. Właściciel nieruchomości zawiera umowy na dostawę mediów do nieruchomości. Większość zasobu lokalowego Miasta J. znajduje się we Wspólnotach mieszkaniowych, których udziałowcem jest Miasto J. Wspólnoty rozprowadzają media w nieruchomościach, w tym do lokali stanowiących własność Miasta J. Zatem umowy na dostawę mediów do lokali nie są zawierane bezpośrednio przez Miasto a przez Wspólnotę mieszkaniową na rzecz najemców. Miasto zawiera umowy na dostawę mediów w imieniu najemców tylko w przepadku gdy jest właścicielem nieruchomości.
   
10. W lokalach gdzie właścicielem jest Miasto J. i jest indywidualne opomiarowanie Miasto, dokonuje na rzecz najemców refakturowania dokładnego kosztu mediów, natomiast tam gdzie nie ma indywidualnego opomiarowania najemcy są obciążani wskaźnikiem proporcji powierzchni. Wyjątkiem są sytuacje gdy lokale znajdują się we Wspólnotach mieszkaniowych, które nie są zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wspólnoty obciążają Miasto kosztami zużycia mediów na podstawie „Zestawienia opłat” za określony miesiąc ze wskazaniem najemcy. Miasto J. na podstawie otrzymanych zestawień wystawia faktury na konkretnych najemców.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczenie jak we wniosku):

1. Czy opisana sprzedaż w całości powinna być traktowana jako usługa najmu i objęta jedną stawką dla obydwu czynności t

• w przypadku lokali mieszkalnych ze stawką zwolnioną, a
• w przypadku lokali użytkowych ze stawką 23%?
  

Czy też świadczoną usługę należy potraktować jako dwie odrębne czynności z różnymi stawkami VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Miasto J. posiada nieruchomości będące środkami trwałymi, w których znajdują się lokale mieszkalne oraz użytkowe, które są wynajmowane. Z najemcami Miasto J. zawiera umowy najmu, z których wynika, że mają oni obowiązek uiszczać czynsz, a niezależnie od czynszu są zobowiązani pokrywać koszty związane z dostarczaniem do poszczególnych lokali mediów m.in.: energii cieplnej, energii elektrycznej, zimnej wody i zrzut ścieków, wywozu nieczystości stałych, przy czym każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione. Miasto J. posiada zawartą umowę cywilno-prawną ze Spółką TBS-..., na podstawie której zarządza ona nieruchomościami wymienionymi w załączniku do tej umowy. W zasobach tych znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe. Przychody z tytułu czynszów najmu z lokali mieszkalnych i opłaty z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych i użytkowych wpływają na konto Miasta J. Spółka TBS-... zawiera w imieniu Miasta umowy z najemcami lokali mieszkalnych, z których wynika, że najemcy ci są zobowiązani płacić czynsz najmu, a niezależnie od czynszu najemca jest zobowiązany do uiszczania opłat za dostarczone do lokalu media. I tak:

• za wodę, śmieci, kanalizację i c.o., najemca zobowiązany jest płacić miesięcznie w określonych zaliczkach, które następnie są rozliczane w okresach półrocznych. W/w media są nierozerwalnie powiązane z najmem, dlatego też jako usługa kompleksowa w zakresie wynajmowania nieruchomości na cele mieszkalne, objęta jest stawką zwolnioną, a to z art. 43 ust. 1 pkt 36.
• za energię, w lokalach wyposażonych w podliczniki elektryczne najemca zobowiązany jest płacić kwartalnie według zużycia i wskazań liczników (podliczników).
  
  

Niemniej jednak czynności te są ze sobą ściśle powiązane i nierozerwalne, bowiem żadna z nich nic może samodzielnie występować. TBS-... zawiera również w imieniu Miasta J. umowy najmu z najemcami lokali użytkowych, z których wynika, że są oni zobowiązani uiszczać czynsz za najem lokalu oraz opłaty pozostałe tj. media dostarczone do lokali użytkowych na podstawie faktury VAT wystawionej przez Miasto J. na rachunek Miasta J.

Umowy na dostawę mediów zawiera Miasto J. bezpośrednio z dostawcami tych mediów, a następnie refakturuje je na najemców lokali mieszkalnych oraz najemców lokali użytkowych. W przypadku lokali użytkowych gminy Miasto J., Wnioskodawca również zawiera umowy na dostawę mediów z dostawcami i refakturuje te media na najemców lokali użytkowych gminy.

W ocenie Miasta J., w opisanej powyżej sytuacji, przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Tak więc, jeżeli z zawartych umów najmu, wynika, że oprócz czynszu najmu zarówno lokali mieszkalnych jak i użytkowych najemcy tych lokali ponoszą również opłaty za media, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, tj. dostawa energii cieplnej, energii elektrycznej, zimnej wody, zrzut ścieków i wywóz nieczystości stałych.

Mając na uwadze powyższe, ww. wydatki za media stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z przedmiotu najmu i mające w stosunku do niej charakter poboczny. Jak wskazano wyżej, z treści art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót. Zaś obrotem jest „kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

W związku z powyższym kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą najmu, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy i Wnioskodawca uważa, iż nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa najmu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je (poprzez refakturowanie) na korzystnych zasadach. Do takiego postępowania nie uprawniają cyt. wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót, w związku z czym uznać należy, iż usługa najmu nieruchomości jest usługą złożoną tzn. taką, która łączy w sobie usługę sensu stricte najmu i przyporządkowane do niej usługi związane z zapewnieniem możliwości pełnowartościowego użytkowania wynajmowanej nieruchomości, jak np. dostawa energii cieplnej, energii elektrycznej, zimnej wody, zrzut ścieków i wywóz nieczystości stałych i, które są nierozerwalnie ze sobą związane.

Zatem w przedmiotowej sprawie koszty związane z zapewnieniem energii cieplnej, energii elektrycznej, zimnej wody oraz ze zrzutem ścieków i wywozem nieczystości stałych, na potrzeby użytkownika wynajmowanej nieruchomości nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi najmu. Wobec powyższego przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach usług, a opłaty z tytułu ponoszonych przez Miasto J. kosztów powyżej wymienionych, związanych z usługą najmu należy uznać za element kalkulacyjny świadczenia zasadniczego, tj. usługi najmu.

Reasumując powyższe Miasto J. stoi na stanowisku, iż lokale mieszkalne i użytkowe, będące przedmiotem wynajmu winny być opodatkowane jako jedna usługa kompleksowa, stawką właściwy dla danej usługi. W związku z tym w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, dostawa mediów korzysta ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Natomiast w przypadku najmu lokali użytkowych dostawa mediów podlega opodatkowaniu stawką podstawową tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie objętym pytaniem nr 1 jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usług w tym samym zakresie.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ww. ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Zatem, z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkalne.

Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia łącznie ww. przesłanek, tj.:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• cel mieszkaniowy najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku, gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia, należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

Natomiast, stosownie do dyspozycji zawartej w art. 82 ust. 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

1. specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami;
2. przebieg realizacji budżetu państwa;
3. potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia;
4. przepisy Unii Europejskiej.
   
   

Stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. nr 206, poz. 1367, z późn. zm.), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 8 oraz 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1610, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) lokatorze – należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (pkt 1);

2) właścicielu – należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (pkt 2);

8) opłatach niezależnych od właściciela – należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (pkt 8);

8a) wydatkach związanych z utrzymaniem lokalu – należy przez to rozumieć wydatki, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty (pkt 8a):

1. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
   
2. zarządzania nieruchomością,
   
3. utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
   
4. ubezpieczenia nieruchomości,
   
5. inne, o ile wynikają z umowy.
   
   

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku w oparciu o ww. przepisy możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez Wspólnotę od użytkowników zamieszkujących w lokalach będących własnością członków tej wspólnoty.

Ponadto zastosowanie zwolnienia od podatku w oparciu o cyt. wyżej przepisy uzależnione jest od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru danego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia tego lokalu (cel mieszkaniowy). Zatem zwolnieniem określonym w ww. przepisach rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, że warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe. W związku z tym zwolnieniu nie podlega dostawa towarów i usług związanych z lokalami innymi niż mieszkalne oraz lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi na cel inny niż mieszkaniowy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Miasto J. posiada nieruchomości, do których zaliczają się między innymi lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe. Miasto J. posiada jednoosobową Spółkę o nazwie Towarzystwo Budownictwa Społecznego. Miasto J. posiada zawartą umowę cywilno-prawną ze Spółką TBS, na podstawie której zarządza ona nieruchomościami Gminy. W zasobach tych znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe.

W imieniu Miasta J., spółka zawiera umowy najmu z najemcami lokali mieszkalnych, z których wynika, że mają oni obowiązek uiszczać czynsz, a niezależnie od czynszu są zobowiązani pokrywać koszty związane z dostarczaniem do poszczególnych lokali mediów m.in.: energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda i zrzut ścieków, wywóz nieczystości stałych, przy czym każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione. Spółka zawiera również w imieniu Miasta J. umowy najmu z najemcami lokali użytkowych, z których wynika, że są oni zobowiązani uiszczać czynsz za najem lokalu na podstawie faktury VAT wystawionej przez Miasto J. na rachunek Miasta J. Opłaty pozostałe tj. media dostarczone do lokali użytkowych zobowiązani są uiszczać na podstawie faktur VAT wystawionych przez Miasto J. na rachunek Miasta.

Tak więc umowy najmu zawierane są przez Spółkę TBS-.... bezpośrednio z Najemcami, jednakże umowy na dostawę mediów zawierane są przez Miasto J. bezpośrednio z dostawcami tych mediów, a następnie refakturuje się je na najemców lokali mieszkalnych oraz najemców lokali użytkowych. Podatek należny z tytułu świadczonych usług najmu lokali Miasto J. wykazuje w swoich rejestrach sprzedaży oraz w składanej deklaracji VAT-7.

Najemcy nie mają możliwości zawarcia indywidualnych umów o dostarczenie mediów bezpośrednio z ich dostawcą. W umowach zawartych z najemcami, media między innymi energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda są wyodrębnione.

Indywidualne opomiarowanie najemców daje możliwość regulacji zużycia mediów (woda, kanalizacja) z wyjątkiem centralnego ogrzewania gdzie w części lokali mieszkalnych centralne ogrzewanie rozliczane jest ze wskazania wspólnego licznika w przeliczeniu na l m² powierzchni użytkowej lokalu. Zużycie mediów jest obliczane w oparciu o wskazanie odczytów na indywidualnych licznikach (woda, kanalizacja), z wyjątkiem centralnego ogrzewania gdzie w części lokali mieszkalnych centralne ogrzewanie rozliczane jest ze wskazania wspólnego licznika w przeliczeniu na l m² powierzchni użytkowej lokalu.

Właściciel nieruchomości zawiera umowy na dostawę mediów do nieruchomości. Większość zasobu lokalowego Miasta J. znajduje się we Wspólnotach mieszkaniowych, których udziałowcem jest Miasto J. Wspólnoty rozprowadzają media w nieruchomościach, w tym do lokali stanowiących własność Miasta J. Zatem umowy na dostawę mediów do lokali nie są zawierane bezpośrednio przez Miasto a przez Wspólnotę mieszkaniową na rzecz najemców. Miasto zawiera umowy na dostawę mediów w imieniu najemców tylko w przepadku gdy jest właścicielem nieruchomości.

W lokalach gdzie właścicielem jest Miasto J. i jest indywidualne opomiarowanie Miasto, dokonuje na rzecz najemców refakturowania dokładnego kosztu mediów, natomiast tam gdzie nie ma indywidualnego opomiarowania najemcy są obciążani wskaźnikiem proporcji powierzchni. Wyjątkiem są sytuacje gdy lokale znajdują się we Wspólnotach mieszkaniowych, które nie są zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wspólnoty obciążają Miasto kosztami zużycia mediów na podstawie „Zestawienia opłat” za określony miesiąc ze wskazaniem najemcy. Miasto J. na podstawie otrzymanych zestawień wystawia faktury na konkretnych najemców.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii czy opisana sprzedaż w całości powinna być traktowana jako usługa najmu i objęta jedną stawką dla obydwu czynności, czy też świadczoną usługę należ potraktować jako dwie odrębne czynności z różnymi stawkami VAT.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym należy zaznaczyć, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Biorąc pod uwagę cytowane przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W przedmiotowej sprawie celem ustalenia opodatkowania odsprzedaży mediów, będących przedmiotem wniosku, w ramach umów najmu lokali mieszkalnych i lokali użytkowych należy najpierw ocenić, czy mamy do czynienia z jedną kompleksową usługą czy też ze świadczeniami odrębnymi.

Odnosząc się zatem do kwestii opodatkowania podatkiem VAT świadczonej łącznie z usługą najmu lokali mieszkalnych i lokali użytkowych odsprzedaży mediów (np. wody, odprowadzania ścieków, dostawy ciepła), należy wskazać, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne.

Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika jednak, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć wówczas pod uwagę okoliczności, które umożliwiają rozróżnienie dwóch głównych sytuacji.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału.

Natomiast w przypadku gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu.

Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zaznacza się, że okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku TSUE w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wskazane powyżej dostawy towarów i świadczenie usług były refakturowane, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał i wskazane powyżej zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy refakturowania (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Zatem przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą najmu nieruchomości, w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

W świetle przywołanych przepisów oraz okoliczności faktycznych przedstawionych w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że w przypadku wynajmu przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych i użytkowych zlokalizowanych w budynkach będących własnością Wnioskodawcy, oraz wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych znajdujących się we Wspólnotach mieszkaniowych, których udziałowcem jest Miasto J., dostawa mediów winna być traktowana jako świadczenie odrębne od usługi najmu.

Wnioskodawca wyjaśnił, że umowy na dostawę mediów zawierane są przez Miasto bezpośrednio z dostawcami tych mediów, a następnie refakturowane są na najemców lokali mieszkalnych oraz najemców lokali użytkowych. Należy zauważyć mimo, że lokatorzy nie mają możliwości wyboru dostawców ww. mediów, to każdy z nich ma możliwość indywidualnego kształtowania wielkości zużycia np. energii elektrycznej oraz wody a przez to wysokości kosztów ponoszonych za ich zużycie. W konsekwencji dostarczanie ww. mediów do lokali traktuje się jako świadczenie odrębne od usługi najmu tych lokali. Z umów najmu wynika, że w umowach zawartych z najemcami, media między innymi energia cieplna, energia elektryczna, zimna woda są wyodrębnione. Zużycie mediów jest obliczane w oparciu o wskazanie odczytów na indywidualnych licznikach (woda, kanalizacja), z wyjątkiem centralnego ogrzewania gdzie w części lokali mieszkalnych centralne ogrzewanie rozliczane jest że wskazania wspólnego licznika w przeliczeniu na l m² powierzchni użytkowej lokalu. Jak wyjaśnił Wnioskodawca indywidualne opomiarowanie najemców daje możliwość regulacji zużycia mediów.

Zatem w opisanej sytuacji nie ma podstaw, aby traktować ww. media, jako elementy nierozerwalnie związane z najmem. Nie tworzą one bowiem obiektywnie jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi najmu lokali.

W przedmiotowej sprawie jak wskazano we wniosku, w lokalach posiadających liczniki do opomiarowania danego rodzaju mediów, najemca płaci za faktyczne zużycie, więc wielkość zużycia wpływa na opłatę, natomiast gdy mieszkania nie są opomiarowane, najemca obciążany jest według norm, które zależą np. powierzchni lokalu. Zatem to najemca decyduje o wielkości zużycia ww. mediów.

Tak więc w takich przypadkach dostawę mediów, tj. energii cieplnej, energii elektrycznej, zimnej wody, zrzut ścieków, gdzie każda z wymienionych pozycji, zarówno czynsz jak i poszczególne media są szczegółowo wyodrębnione, należy traktować odrębnie od usługi najmu i winny zostać opodatkowane według stawek właściwych dla poszczególnych mediów.

Podsumowując, w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw, aby uznać, że dostawa ww. mediów jest nierozerwalnie związana z najmem lokali mieszkalnych i użytkowych, a ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Nie tworzą one bowiem obiektywnie tylko jednego niepodzielnego świadczenia, tj. nie stanowią kompleksowej usługi najmu lokali. Zatem, w przypadku najmu lokali mieszkalnych, które są zwolnione od podatku oraz najmu lokali użytkowych, które opodatkowane są 23% stawką podatku VAT, usługa dostawy wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, które rozliczane są na podstawie odczytów z indywidualnych liczników winny być opodatkowane według stawek właściwych dla poszczególnych ww. towarów i usług, a nie dla usługi najmu pomieszczeń. Również według stawek właściwych dla poszczególnych towarów i usług powinny być rozliczane: np. usługa dostawy wody, energii elektrycznej i cieplnej oraz odprowadzania ścieków w przypadku gdy ich zużycie rozliczane jest w oparciu o stawki ryczałtowe przeliczane przez liczbę osób zamieszkałych w lokalu lub powierzchnię lokalu.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania pobieranych przez Wnioskodawcę opłat z tytułu wywozu nieczystości stałych należy zauważyć, że należności te należy rozpatrywać odrębnie od innych opłat za media z uwagi na to, że mają one inny charakter niż opłaty z tytułu np. dostawy energii elektrycznej, wody czy gazu.

Zauważyć należy, że w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2017 r., poz. 1289), w rozdziale 3a – „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” wskazano, że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2 ww. ustawy).

Właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi – art. 6h powołanej ustawy.

Stosownie do art. 6l ust. 1 cyt. ustawy, rada gminy określi, biorąc pod uwagę warunki miejscowe, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, termin, częstotliwość i tryb uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w tym wskazanie czy opłatę uiszcza się z dołu czy z góry.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku – uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze – art. 6o cyt. ustawy.

W świetle art. 6q ww. ustawy, w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym, że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta /…/.

Przepis art. 6r ust. 1 cyt. ustawy stwierdza, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi dochód gminy.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy, przez właścicieli nieruchomości rozumie się także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek uiszczania opłat za wywóz śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości lub innych podmiotach władających nieruchomością.

W świetle przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zarówno wynajmujący, jak i najemca nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Zobowiązanie do uiszczenia opłat z tytułu wywozu nieczystości stałych ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty. Zapłata ta stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa z najmem, o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę.

Zatem należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty za wywóz nieczystości stałych jest Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości. Jeżeli jednak – jak w analizowanym przypadku – właściciel nieruchomości (Wnioskodawca) „przerzuca” koszt opłaty za wywóz nieczystości stałych na użytkownika mieszkania, wówczas koszt ten (opłata) stanowi nieodłączny element świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz użytkownika mieszkania (element cenotwórczy). Tak więc opłata ta powinna być traktowana jako jedna usługa ze świadczeniem głównym – usługą najmu,

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zatem usługa najmu lokalu na cele mieszkaniowe wraz z opłatą za wywóz nieczystości stałych będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Natomiast w przypadku obciążania najemcy lokalu użytkowego fakturą za najem, do opłaty za wywóz nieczystości stałych, jako elementu usługi najmu lokalu, zastosowanie znajduje stawka podatku VAT właściwa dla usługi głównej (usługi najmu lokalu użytkowego), tj. stawka podatku w wysokości 23%.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 1, należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.