Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB2.4511.828.2016.8.AKR
z 19 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej mając na uwadze postanowienie z dnia 10 kwietnia 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.6.DA (doręczone w dniu 24 kwietnia 2017 r.), uchylające w całości postanowienie z dnia 28 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.4.Akr, oraz przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia Organowi pierwszej instancji stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 9 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2017 r. (data wpływu 11 stycznia 2017 r.), pismem z dnia 3 lutego 2017 r. (data wpływu 7 lutego 2017 r.) oraz pismem z dnia 15 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2016 r. złożony został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 30 grudnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.1.AKr, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 30 grudnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 3 stycznia 2017 r.). W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 9 stycznia 2017 r.).

W związku z tym, że w ww. uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nie doprecyzowała wyczerpująco i w sposób czytelny (jednoznaczny) opisu stanu faktycznego pismem z dnia 24 stycznia 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.2.AKr, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 24 stycznia 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 stycznia 2017 r.). W dniu 7 lutego 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 3 lutego 2017 r.).

W związku z tym, że zakres załączonego do ww. uzupełnienia wniosku pełnomocnictwa był nieprawidłowy oraz uzupełnienie wniosku nie było podpisane pismem z dnia 8 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.3.AKr, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 9 lutego 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 lutego 2017 r.). W dniu 1 marca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 20 lutego 2017 r.).

W dniu 28 lutego 2017 r. zostało wydane postanowienie Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.4.AKr o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, które skutecznie doręczono w dniu 6 marca 2017 r. Natomiast w dniu 10 kwietnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej jako Organ drugiej instancji, postanowieniem Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.6.DA, doręczonym w dniu 24 kwietnia 2017 r., uchylił w całości zaskarżone postanowienie z dnia 28 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.828.2016.4.AKr w związku z wniesionym zażaleniem oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Organowi podatkowemu pierwszej instancji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2010 r. zmarła matka Wnioskodawczyni, w związku z czym przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe, w wyniku którego Wnioskodawczyni odziedziczyła spadek po nieżyjących już rodzicach, m.in. udziały w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, w którym w jednym z lokali mieszkali rodzice Wnioskodawczyni.

W dniu 16 marca 2012 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w … w sprawie zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali, odziedziczone przez Wnioskodawczynię udziały zostały przekształcone na lokal mieszkalny zajmowany wcześniej przez Jej rodziców. Przekształceniu uległa proporcjonalna ilość posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów do powierzchni lokalu mieszkalnego, a tytułem rozliczenia pozostałych udziałów we współwłasności, zasądzona została od innego współwłaściciela zamieszkującego w tym samym budynku, należność pieniężna na rzecz Wnioskodawczyni.

W dniu 27 stycznia 2016 r. Wnioskodawczyni wspólnie z siostrą (współspadkobierczyni) zbyły przekształcony postanowieniem Sądu, ww. lokal mieszkalny.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni dodaje m.in., że zgon Jej ojca nastąpił w dniu 31 stycznia 2006 r. w … (akt zgonu nr … wydany przez USC w … w dniu 2 lutego 2006 r.). Wielkość udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, która była przedmiotem spadku po matce Wnioskodawczyni wynosiła 11/76 z 17/640. Udział w nieruchomości wchodził w skład majątku wspólnego rodziców Wnioskodawczyni.

Wielkość udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, która była przedmiotem spadku po ojcu Wnioskodawczyni wynosiła 8/82 z 17/640.

Wielkości udziałów jakie nabył każdy ze spadkobierców po śmierci ojca Wnioskodawczyni wynosiły: matka Wnioskodawczyni – 2/94, siostra Wnioskodawczyni – 2/94, Wnioskodawczyni – 2/94. Wielkości udziałów jakie nabył każdy ze spadkobierców po śmierci matki Wnioskodawczyni wynosiły: siostra Wnioskodawczyni – 5/88, Wnioskodawczyni – 5/88. Uprawomocnienie się postanowienia Sądu Rejonowego w … z dnia 16 marca 2012 r. w sprawie zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali nastąpiło w dniu 6 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w … postanowieniem z dnia 16 marca 2012 r. w sprawie zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali zasądził od jednego ze współwłaścicieli na rzecz Wnioskodawczyni i Jej siostry kwotę 15 758 zł, płatną w terminie trzech miesięcy od daty uprawomocnienia się przedmiotowego postanowienia. Sprzedaż lokalu mieszkalnego, który został przydzielony Wnioskodawczyni i Jej siostrze nie nastąpiła w wyniku wykonania działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 lutego 2017 r. stwierdzono, że Wnioskodawczyni oraz Jej siostra odziedziczyły po matce udziały w nieruchomości wynoszące łącznie 17/640. Udziały te zostały nabyte przez każdą ze spadkobierczyń w równych częściach. W wyniku postanowienia Sądu z dnia 16 marca 2012 r. wskazane udziały zostały „zamienione” na prawo własności do lokalu mieszkalnego o powierzchni 87 m². Jakkolwiek jednak wielkość lokalu – jego powierzchnia – nie odpowiadała wartości posiadanych udziałów w nieruchomości. Porównując obie wartości tj. udziały, w stosunku do powierzchni mieszkania, Wnioskodawczyni oraz Jej siostra w wyniku podziału otrzymały mniejszą część nieruchomości aniżeli wynosiły ich udziały. Dlatego też w tym samym postanowieniu Sąd zasądził, że osoby, które w wyniku podziału zyskały kosztem Wnioskodawczyni i Jej siostry, musiały dokonać na ich rzecz spłaty, która to spłata nastąpiła w 2014 r. W wyniku zniesienia współwłasności, Wnioskodawczyni i Jej siostra nie zyskały więcej aniżeli faktycznie odziedziczyły.

W 2016 r. Wnioskodawczyni oraz Jej siostra sprzedały mieszkanie, którego powierzchnia była faktycznie mniejsza aniżeli wartość odziedziczonych udziałów w nieruchomości. Zniesienie współwłasności nie spowodowało ani przysporzenia w odziedziczonym majątku, jak też nie spowodowało jego uszczuplenia z uwagi na zarządzone spłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w zw. z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawczyni nabyła prawo do spadku po rodzicach (tj. 2010 r.), czy od końca roku kalendarzowego (tj. 2012 r.), w którym sądownie przekształcono odziedziczone przez Wnioskodawczynię udziały w nieruchomości w przyznany Jej lokal mieszkalny?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), za datę nabycia prawa do nieruchomości należy uznać datę 20 października 2010 r., kiedy to Wnioskodawczyni oraz Jej siostra odziedziczyły po połowie spadek po matce, w tym udziały w przedmiotowej nieruchomości stanowiącej współwłasność.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wnioskodawczyni uważa, że ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu oznacza tylko zmianę formy prawnej prawa do tego lokalu, w którym mieszkali rodzice Wnioskodawczyni i nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyodrębnienie lokali umożliwia obrót prawny nimi. Ustanowienie odrębnej własności lokali ma tylko ten skutek, że umożliwia w przyszłości zbycie wyodrębnionych fizycznie części budynku, zamiast zbywania udziałów w budynku.

Wobec powyższego, ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przynależnego do tego lokalu mieszkalnego gruntu jest tylko inną formą własności a nie nowym nabyciem.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawczyni uznała, że sprzedaż lokalu mieszkalnego nastąpiła po 5 letnim okresie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez co nie jest Ona zobligowana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zbycia lokalu mieszkalnego wraz z udziałem we współwłasności gruntu, który związany jest z tym lokalem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wobec powyższego odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zatem w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni oraz Jej siostra odziedziczyły w spadku po rodzicach udziały w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, w którym w jednym z lokali mieszkali Jej rodzice. Ojciec Wnioskodawczyni zmarł w 2006 r., natomiast matka w 2010 r. W dniu 16 marca 2012 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie w sprawie zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali, w wyniku czego przyznał Wnioskodawczyni lokal mieszkalny zajmowany wcześniej przez Jej rodziców, przekształceniu uległa proporcjonalna ilość posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów do powierzchni lokalu mieszkalnego. W tym samym postanowieniu Sąd zasądził, że osoby, które w wyniku podziału, zyskały kosztem Wnioskodawczyni i Jej siostry, musiały dokonać na ich rzecz spłaty, która to spłata nastąpiła w 2014 r. W wyniku zniesienia współwłasności, Wnioskodawczyni i Jej siostra nie zyskały więcej, aniżeli faktycznie odziedziczyły. W 2016 r. Wnioskodawczyni oraz Jej siostra sprzedały ww. lokal mieszkalny. Sprzedaż ta nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. Zm.), spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 powyższej ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Stosownie do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzysza mu spłaty i dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.
  
  

W świetle powyższego stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość będącego przedmiotem odpłatnego zbycia w 2016 r., nastąpiło w 2006 r. w spadku po ojcu oraz w 2010 r., w spadku po matce. W wyniku zniesienia współwłasności w 2012 r., Wnioskodawczyni jak podaje, otrzymała udział w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość nieprzekraczający udziału nabytego w spadku (Sąd zasądził m.in. na Jej rzecz dopłatę).

Zatem, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż dokonana w 2016 r., nabytego w spadku w 2006 r. i w 2010 r. udziału w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem jego zbycie zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych sprzedaży udziału nabytego po rodzicach, które były przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni przedstawionego we wniosku. Natomiast, tut. Organ nie zajmował stanowiska w sprawie odpłatnego zbycia, w wyniku dokonania zniesienia współwłasności, udziału w przedmiotowej nieruchomości w zamian za dopłatę.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, nie wywołuje skutków prawnych dla innego współwłaściciela przedmiotowego lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość (siostry Wnioskodawczyni).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.