Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.122.2017.2.IP
z 22 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadania pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadania pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”. Wniosek uzupełniono w dniu 5 czerwca 2017 r. o wskazanie adresu elektronicznego w systemie ePUAP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina, zwana w dalszej części „Gminą”, jest podatnikiem podatku VAT.

Realizując zadanie własne gminy, wynikające z przepisu art. 7 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), Gmina przystąpiła w 2014 r. do realizacji zadania pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”.

Przedmiotem zadania był remont budynku gminnego położonego w A. Remont polegał na wykonaniu termomodernizacji obiektu, poprawie izolacji przegród budowlanych powodujących zmniejszone zapotrzebowanie na energię, poprawie standardu budynku oraz dostosowaniu obiektu do aktualnych wymogów technicznych. W ramach prac termomodernizacyjnych wykonane zostały m.in.: docieplenia ścian zewnętrznych i dachu, izolacje przeciwwilgociowe wraz z opaską drenażową, wymiana posadzek w piwnicy i parterze z ociepleniem, wymiana stolarki okiennej i drzwiowej.

Prace budowlane zakończyły się w marcu 2016 r. (w dniu 7 marca 2016 r. podpisano końcowy protokół odbioru robót).

Na realizację zadania Gmina otrzymała dofinansowanie ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020 (zwanego w dalszej części RPO), w wysokości 85% wydatków kwalifikowanych. Zgodnie z zasadami RPO, do kosztów kwalifikowanych w projektach wlicza się podatek VAT, jeżeli stanowi on dla beneficjenta koszt i beneficjent nie ma możliwości jego odzyskania.

W 2017 r. Gmina prowadzi działania promocyjne związane z realizacją projektu, tj. informowanie o otrzymanym dofinansowaniu.

Przedmiotowy budynek stanowi własność Gminy i figuruje w ewidencji środków trwałych Gminy, prowadzanej przez jednostkę Urząd Gminy, w ślad za czym amortyzacja dla budynku jest naliczana również w tej jednostce.

W budżecie Gminy remont był realizowany jako wydatek bieżący. Również wydatki na promocję projektu tj. informowanie o pozyskanych środkach, stanowią w budżecie Gminy na 2017 r. wydatek bieżący.

Wartość przeprowadzonego remontu nie zwiększyła wartości budynku i nie ma wpływu na wysokość amortyzacji. Gmina nie prowadziła i nie prowadzi w budynku żadnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT i nie uzyskuje żadnych dochodów z tytułu prawa własności budynku.

Budynek był użyczony bezpłatnie do używania gminnej instytucji kultury – Wiejskiemu Domowi Kultury, na podstawie umowy użyczenia z dnia 1 lutego 2000 r. Ww. umowa obowiązywała do dnia 18 kwietnia 2017 r. W związku z reorganizacją i połączeniem trzech istniejących Wiejskich Domów Kultury w jedną instytucję pn. „Gminne Centrum Kultury”, w dniu 19 kwietnia 2017 r. podpisano nową umowę nieodpłatnego użyczenia budynku pomiędzy Gminą a Gminnym Centrum Kultury. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

W budynku funkcjonowały i funkcjonują nadal: poprzednio Wiejski Dom Kultury (po reorganizacji Gminne Centrum Kultury) oraz Gminna Biblioteka Publiczna, działające w formie samorządowych instytucji kultury, posiadające osobowość prawną, a także Ochotnicza Straż Pożarna, działająca w formie stowarzyszenia, posiadająca osobowość prawną. Wszystkie ww. podmioty prowadzą w budynku działalność statutową na rzecz mieszkańców. Ww. podmioty korzystały i korzystają z pomieszczeń bezpłatnie, na podstawie porozumień o nieodpłatnym udostępnieniu pomieszczeń, spisanych pomiędzy Wiejskim Domem Kultury (w okresie od 1 lutego 2000 r. do dnia 18 kwietnia 2017 r. i Gminnym Centrum Kultury w okresie od 19 kwietnia 2017 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy realizując zadanie pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”, Gmina postąpiła prawidłowo nie dokonując odliczenia naliczonego w fakturach podatku VAT, mając na względzie przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1?

Zdaniem Wnioskodawcy, realizując zadanie pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”, postąpił on prawidłowo nie dokonując odliczenia naliczonego w fakturach podatku VAT, mając na względzie przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 – ponieważ w okresie realizacji zadania oraz po jego zakończeniu nie nastąpi odpłatna dostawa towarów ani odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt l ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ponieważ umowa użyczenia ze swej natury jest nieodpłatna (zgodnie bowiem z art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy), przy oddaniu rzeczy w użyczenie nie zostanie spełniona przesłanka odpłatnego świadczenia ani odpłatnej dostawy określona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT.

Oddanie nieruchomości w nieodpłatne użytkowanie jest czynnością pozostającą poza unormowaniami ustawy o VAT, w szczególności nie będą miały zastosowania przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 ustawy (są nimi m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że opodatkowaniu podlegają czynności wykonywane odpłatnie. Równocześnie, niektóre czynności wykonywane nieodpłatnie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT jako czynności zrównane z odpłatnym świadczeniem usług.

Mając na uwadze, że konstrukcja całego systemu podatku od wartości dodanej w krajach członkowskich UE podlega ścisłej harmonizacji, co oznacza, że polskie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), przy interpretowaniu przepisów dotyczących funkcjonowania podatku VAT należy brać pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które wskazuje jak prawidłowo powinny być stosowane przepisy tego podatku.

W wyroku z 1 kwietnia 1982 r. w sprawie 89/81 Hongkong Trade Development Council dotyczącym interpretacji przepisów drugiej Dyrektywy Rady 67/228 Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że w sytuacji gdy „działalność podmiotu polega wyłącznie na świadczeniu usług bez pobrania za te usługi bezpośredniego wynagrodzenia, nie istnieje podstawa prawna naliczenia podatku, w związku z czym usługi świadczone bezpłatnie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT” (pkt 10 wyroku). Ponadto w wyroku z 6 października 2009 r. w sprawie C-267/08 SPÖ Trybunał zaznaczył, że „podstawą opodatkowania usług jest wszystko to, co zostało otrzymane jako świadczenie wzajemne za wyświadczoną usługę, a tym samym świadczenie usług jest opodatkowane jedynie wtedy, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy wyświadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. Wynika stąd, że świadczenie usług dokonywane jest »odpłatnie« w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy” (pkt 19 wyroku). W wyroku tym Trybunał rozstrzygnął, że działalność reklamowa prowadzona przez oddział partii (SPÖ) nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, bowiem działalność ta nie pozwala na stałe osiąganie zysków, a jedynie „pozwala na prowadzenie działań informacyjnych w ramach realizacji jej celów politycznych, polegających na rozpowszechnianiu idei partii jako organizacji politycznej. (...) Wykonując tę działalność SPÖ nie działa jednak na żadnym rynku” (pkt 24).

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest więc odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług (ewentualnie nieodpłatne zrównane z odpłatnym świadczeniem), jednak aby takie czynności podlegały opodatkowaniu muszą być one wykonywane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z cyt. wyżej art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że wyłączenie przewidziane w tym przepisie dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, oraz odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa, do realizacji których zostały one powołane.

W świetle powołanych unormowań, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponieważ rozpatrywana sprawa dotyczy zadań publicznych realizowanych przez Gminę należy odwołać się do ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.). Stosownie do art. 2 ust. 1 ww. ustawy, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami; porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego (art. 7 ust. 1 pkt 9 i 14 ustawy o samorządzie gminnym).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Gmina realizując zadanie własne, wynikające z przepisu art. 7 ust. 1 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym, przystąpiła w 2014 r. do realizacji zadania pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”. Przedmiotem zadania był remont budynku gminnego, który polegał na wykonaniu termomodernizacji obiektu, poprawie izolacji przegród budowlanych powodujących zmniejszone zapotrzebowanie na energię, poprawie standardu budynku oraz dostosowaniu obiektu do aktualnych wymogów technicznych. W ramach prac termomodernizacyjnych wykonane zostały m.in.: docieplenia ścian zewnętrznych i dachu, izolacje przeciwwilgociowe wraz z opaską drenażową, wymiana posadzek w piwnicy i parterze z ociepleniem, wymiana stolarki okiennej i drzwiowej. Prace budowlane zakończyły się w marcu 2016 r. (w dniu 7 marca 2016 r. podpisano końcowy protokół odbioru robót). Na realizację zadania Gmina otrzymała dofinansowanie ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020, w wysokości 85% wydatków kwalifikowanych. W 2017 r. Gmina prowadzi działania promocyjne związane z realizacją projektu, tj. informowanie o otrzymanym dofinansowaniu. Przedmiotowy budynek stanowi własność Gminy i figuruje w ewidencji środków trwałych Gminy, prowadzanej przez jednostkę Urząd Gminy, w ślad za czym amortyzacja dla budynku jest naliczana również w tej jednostce. W budżecie Gminy remont był realizowany jako wydatek bieżący. Również wydatki na promocję projektu, tj. informowanie o pozyskanych środkach, stanowią w budżecie Gminy na 2017 r. wydatek bieżący. Wartość przeprowadzonego remontu nie zwiększyła wartości budynku i nie ma wpływu na wysokość amortyzacji. Gmina nie prowadziła i nie prowadzi w budynku żadnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT i nie uzyskuje żadnych dochodów z tytułu prawa własności budynku. Budynek był użyczony bezpłatnie do używania gminnej instytucji kultury – Wiejskiemu Domowi Kultury, na podstawie umowy użyczenia z dnia 1 lutego 2000 r. Ww. umowa obowiązywała do dnia 18 kwietnia 2017 r. W związku z reorganizacją i połączeniem trzech istniejących Wiejskich Domów Kultury w jedną instytucję – Gminne Centrum Kultury – w dniu 19 kwietnia 2017 r. podpisano nową umowę nieodpłatnego użyczenia budynku pomiędzy Gminą a Gminnym Centrum Kultury. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W budynku funkcjonowały i funkcjonują nadal: poprzednio Wiejski Dom Kultury (po reorganizacji Gminne Centrum Kultury) oraz Gminna Biblioteka Publiczna, działające w formie samorządowych instytucji kultury, posiadające osobowość prawną, a także Ochotnicza Straż Pożarna, działająca w formie stowarzyszenia, posiadająca osobowość prawną. Wszystkie ww. podmioty prowadzą w budynku działalność statutową na rzecz mieszkańców. Ww. podmioty korzystały i korzystają z pomieszczeń bezpłatnie, na podstawie porozumień o nieodpłatnym udostępnieniu pomieszczeń, spisanych pomiędzy Wiejskim Domem Kultury (w okresie od 1 lutego 2000 r. do dnia 18 kwietnia 2017 r.) i Gminnym Centrum Kultury (w okresie od 19 kwietnia 2017 r.).

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy postąpił prawidłowo nie dokonując odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących realizację zadania pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że – mimo, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT – w rozpatrywanej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, nie są spełnione. Gmina realizując zadanie polegające na remoncie wraz z termomodernizacją Wiejskiego Domu Kultury (po reorganizacji Gminnego Centrum Kultury) nie działała w charakterze podatnika VAT, a towary i usługi zakupione w celu realizacji przedmiotowego zadania nie są wykorzystywane przez Gminę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w celu realizacji zadania – polegającego na remoncie i termomodernizacji budynku gminnego – którego efekty są przekazane na podstawie umowy nieodpłatnego użyczenia Gminnemu Centrum Kultury należy wskazać, że Gmina nie wykorzystuje przedmiotowego budynku do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Remont wraz z termomodernizacją gminnego budynku a następnie przekazanie go bezpłatnie innemu podmiotowi (Gminnemu Centrum Kultury), nie jest prowadzone w celu osiągania zysku, a wynika jedynie z realizacji zadania gminnego o charakterze publicznym określonego ustawą o samorządzie gminnym. Mając na uwadze okoliczność, że przekazując nieodpłatnie budynek stanowiący własność Gminy, Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika, czynność taka nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co w konsekwencji powoduje brak możliwości odliczenia podatku VAT.

Podsumowując, w okolicznościach analizowanej sprawy, w związku z realizacją inwestycji pn. „Remont wraz z termomodernizacją budynku (...)”, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, gdyż w analizowanym przypadku nie są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Wnioskodawca w stosunku do przedmiotowego zadania nie działał jako podatnik VAT, a wydatki służące realizacji ww. zadania nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga jednak, że brak prawa do odliczenia podatku naliczonego w analizowanym przypadku wynika z treści art. 86 ust. 1 ustawy a nie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, do którego to przepisu odwołuje się Wnioskodawca. W art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wymienione zostały czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.