Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4510-88/15/ZuK
z 21 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 14 października 2015 r. (data otrzymania 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od będącego własnością Spółdzielni budynku magazynowo-usługowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od będącego własnością Spółdzielni budynku magazynowo-usługowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący Spółdzielnią funkcjonuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm.). Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie gospodarki zasobami mieszkaniowymi, z której dochód zwolniony jest z podatku dochodowego od osób prawnych oraz inną działalność gospodarczą, z której dochód podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Spółdzielnia posiada w swoich zasobach budynek magazynowo-usługowy, który powstał w wyniku ulepszenia polegającego na przebudowie i rozbudowie budynku magazynowo-gospodarczego. Budowa istniejącego pierwotnie budynku magazynowo-gospodarczego została sfinansowana z funduszu zasobowego Spółdzielni. Budynek został oddany do użytkowania w 1974 r. i zgodnie z obowiązującymi wówczas uregulowaniami prawnymi wprowadzony został do ewidencji bilansowej środków trwałych jako zasób mieszkaniowy. W związku z powyższym oraz na podstawie art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółdzielnia do chwili obecnej nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego, lecz umarza go w ciężar funduszu zasobowego. W 2014 r. zakończono prace związane z ulepszeniem tego budynku i uzyskano pozwolenie na użytkowanie powstałego obiektu, tj. budynku magazynowo-usługowego. W grudniu 2014 r. wartość nakładów na ulepszenie tego budynku została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Nakłady na ulepszenie budynku zostały sfinansowane ze środków obrotowych Spółdzielni i przekroczyły kwotę 3.500 zł. W ulepszonym budynku część pomieszczeń zajmują służby techniczno-remontowe Spółdzielni, część przeznaczona jest na wynajem dla podmiotów zewnętrznych. Zadaniem służb techniczno-remontowych jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych oraz usługowych znajdujących się w zasobach Spółdzielni. Służby te wykonują usługi w zakresie robót budowlanych, konserwacyjnych, remontowych, pomiarów elektrycznych. Odbiorcą usług są również podmioty zewnętrzne np. wspólnoty mieszkaniowe. Wnioskodawca podjął decyzję, że będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od kwoty nakładów na ulepszenie ww. budynku.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółdzielnia może dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od nakładów na ulepszenie ww. budynku?
2. Jeżeli tak, to czy odpisy amortyzacyjne od wartości ww. nakładów należy w całości zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów kształtujących dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, może on dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od nakładów na ulepszenie ww. budynku. Ulepszony budynek stanowi własność Spółdzielni, wydatki na jego wytworzenie i ulepszenie zostały sfinansowane ze środków własnych Spółdzielni oraz niewątpliwie służy on do prowadzenia działalności gospodarczej Spółdzielni. Ulepszonego budynku nie można również zakwalifikować do zasobów mieszkaniowych w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynajmowane pomieszczenia wykorzystywane są przez podmioty zewnętrzne do prowadzenia w nich działalności gospodarczej. Natomiast w odniesieniu do pomieszczeń zajmowanych przez służby techniczno-remontowe Spółdzielni, wprawdzie Minister Finansów w interpretacji ogólnej Znak: DD6/8213/11/KWW/07/MB7/82 z 5 marca 2008 r., wydanej na potrzeby zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w związku z brakiem ustawowej definicji zasobów mieszkaniowych), zakwalifikował tego typu obiekty do zasobów mieszkaniowych jako niezbędne do prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych, jednakże Spółdzielnia nie podziela tego stanowiska. Istnienie tych obiektów nie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zasobów mieszkaniowych ponieważ usługi wykonywane przez służby techniczno-remontowe mogą być zlecane firmom zewnętrznym.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisów amortyzacyjnych od wartości ww. nakładów nie można w całości zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów kształtujących dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych. Nakłady na ulepszenie budynku należy podzielić na część dotyczącą pomieszczeń wynajmowanych podmiotom zewnętrznym oraz część zajmowaną przez służby techniczno-remontowe Spółdzielni proporcjonalnie do powierzchni użytkowej tych pomieszczeń. Pomieszczenia wynajmowane podmiotom zewnętrznym służą wyłącznie działalności gospodarczej innej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi. Zatem odpisy amortyzacyjne od tej części nakładów należy w całości zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów kształtujących dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych. Natomiast pomieszczenia zajmowane przez służby techniczno-remontowe Spółdzielni związane są zarówno z gospodarką zasobami mieszkaniowymi jak i z pozostałą działalnością. Spółdzielnia nie jest jednak w stanie precyzyjnie określić jaka część dotyczy gospodarki zasobami mieszkaniowymi, a jaka wiąże się z pozostałą działalnością Spółdzielni. W związku z tym do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od nakładów przypadających na pomieszczenia służb techniczno-remontowych należy zastosować zasady wynikające z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm.) – celem spółdzielni mieszkaniowej jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu.

Spółdzielnia może prowadzić również inną działalność gospodarczą na zasadach określonych w odrębnych przepisach i w statucie, jeżeli działalność ta związana jest bezpośrednio z realizacją celu, o którym mowa w ust. 1 (art. 1 ust. 6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.) – przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ww. ustawy – dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Zatem określony wydatek, o ile nie jest wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodów lub zachowanie bądź zabezpieczenie ich źródła.

Treść art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie ustawodawca uznał, że zgodnie z art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – amortyzacji nie podlegają: budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe.

Powyższe oznacza, że nie podlegają amortyzacji te budynki sfinansowane z funduszu zasobowego, które – jako służące potrzebom własnym spółdzielni – zaliczane są do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych.

W tym miejscu wskazać należy, że przez pojęcie „zasoby mieszkaniowe” należy rozumieć:

1. znajdujące się w budynku mieszkalnym lokale mieszkalne wraz z przynależnymi do nich pomieszczeniami oraz wyposażenie techniczne, jak np.: dźwigi osobowe i towarowe, aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki, balkony, loggie, garaże,
2. pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych, tj.: budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, spółdzielni mieszkaniowej, kotłownie i hydrofornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno-remontowe,
3. urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się budynki wyżej wymienione, jak np.: zbiorniki – doły gnilne, szamba, przydomowe oczyszczalnie ścieków, rurociągi i przewody sieci wodociągowo – kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), stacje transformatorowe, budowle komunikacyjne, jak: drogi osiedlowe, ulice, chodniki oraz inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych, jak np. latarnie oświetleniowe, ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci.
   
   

Z powyższego wynika, że zasoby mieszkaniowe, to nie tylko lokale mieszkalne, ale również pozostałe pomieszczenia oraz urządzenia wchodzące w skład budynku mieszkalnego lub znajdujące się poza nim, których istnienie jest niezbędne dla prawidłowego korzystania z mieszkań, jak również ułatwiające im dostęp do budynku mieszkalnego oraz zapewniające sprawne funkcjonowanie oraz administrowanie.

Związane z wyżej wymienionymi budowlami (pomieszczeniami), obiektami i urządzeniami opłaty (czynsze) oraz sfinansowane z nich koszty, stanowią przychody i koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Stanowią one jednocześnie przychody i koszty podatkowe w rozumieniu art. 12 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dochód powstały z tego tytułu, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 44 tej ustawy, wolny będzie od podatku dochodowego, o ile przeznaczony zostanie na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega natomiast dochód z działalności gospodarczej innej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi, bez względu na cel, na jaki zostanie przekazany. Wobec powyższego, koniecznym jest prowadzenie ewidencji księgowej w zakresie przychodów i kosztów w ten sposób, aby możliwe było rozróżnienie dochodów pochodzących z gospodarki zasobami mieszkaniowymi od dochodów z działalności gospodarczej.

W tym miejscu zauważyć należy, że Wnioskodawca wskazał we wniosku, że istnienie pomieszczeń zajmowanych przez służby techniczno-remontowe nie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zasobów mieszkaniowych. W świetle powyższego faktu uznać należy, że budynek magazynowo-usługowy nie wchodzi w skład zasobów mieszkaniowych Spółdzielni ponieważ jego istnienie nie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zasobów mieszkaniowych. Oznacza to, że nie mieści się on w dyspozycji art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli nie został przez ustawodawcę wyłączony z amortyzacji.

Zatem w sytuacji, gdy budowa ww. budynku została sfinansowana ze środków funduszu zasobowego Spółdzielni, a Spółdzielnia zdecyduje o jego amortyzacji, odpisy z tytułu zużycia tego składnika majątku mogą stanowić koszt uzyskania przychodów wyłącznie wówczas, gdy będą dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16.

Wartość początkową poszczególnych składników majątkowych podlegających amortyzacji podatkowej określić należy zgodnie z art. 16g cytowanej ustawy.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ww. ustawy – jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem wydatki związane z ulepszeniem środka trwałego – zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – powiększają wartość początkową środka trwałego.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że posiada w swoich zasobach budynek magazynowo-gospodarczy, którego budowa została sfinansowana z funduszu zasobowego Spółdzielni. Budynek został oddany do użytkowania w 1974 r. i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych jako zasób mieszkaniowy. Do chwili obecnej Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych lecz umarza go w ciężar funduszu zasobowego. W 2014 r. zakończono pracę nad ulepszeniem ww. budynku i uzyskano pozwolenie na użytkowanie powstałego obiektu – budynku magazynowo-usługowego. Nakłady na ulepszenie zostały sfinansowane ze środków obrotowych Spółdzielni i przekroczyły kwotę 3.500 zł. Wnioskodawca wskazał, że część pomieszczeń zajmują służby techniczno-remontowe Spółdzielni, część przeznaczona jest na wynajem dla podmiotów zewnętrznych. Zadaniem służb techniczno-remontowych jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania budynków mieszkalnych oraz usługowych znajdujących się w zasobach Spółdzielni. Służby te wykonują usługi w zakresie robót budowlanych, konserwacyjnych, remontowych, pomiarów elektrycznych. Odbiorcą usług są również podmioty zewnętrzne np. wspólnoty mieszkaniowe. Wnioskodawca wskazał, że Spółdzielnia nie jest w stanie precyzyjnie określić jaka część powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez ww. służby dotyczy gospodarki zasobami mieszkaniowymi, a jaka wiąże się z pozostałą działalnością Spółdzielni.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy – jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

W myśl natomiast z art. 15 ust. 2a tejże ustawy – powyższą zasadę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się odpowiednio.

Ustalanie wielkości kosztów uzyskania przychodów, w tym odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ww. zasadami może mieć zastosowanie jedynie w sytuacjach wyjątkowych i w odniesieniu do określonych kosztów, wspólnych dla obu źródeł przychodu, których nie można jednoznacznie przypisać do jednej z kategorii przychodów. Tylko do takich kosztów uzasadnione jest zastosowanie proporcji, o której mowa w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku magazynowo-usługowego powiększonej o nakłady poniesione na ulepszenie tego budynku, z tym, że w części przypadającej na pomieszczenia wynajmowane podmiotom zewnętrznym Wnioskodawca może w całości zakwalifikować odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Jeśli chodzi natomiast o część pomieszczeń zajmowaną przez służby techniczno-remontowe, których usługi związane są zarówno z gospodarką zasobami mieszkaniowymi jak i pozostałą działalnością, przy ustalaniu wysokości odpisów amortyzacyjnych podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu należy zastosować zasady wynikające z art. 15 ust. 2 i art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, a nie od nakładów na ich ulepszenie. Wydatki związane z ulepszeniem środka trwałego – stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy – powiększają bowiem wartość początkową środka trwałego.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym może on dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od nakładów na ulepszenie budynku należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.