Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.297.2016.2.KR
z 18 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 30 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umowy zlecenia z obywatelem Ukrainy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umowy zlecenia z obywatelem Ukrainy.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 20 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.297.2016.1.KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 20 czerwca 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 22 czerwca 2016 r.), zaś w dniu 30 czerwca 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 28 czerwca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie klasyfikacji PKD 10.11. „Przetwarzanie i konserwowanie mięsa z wyłączeniem mięsa z drobiu”. Wnioskodawca wykonuje działalność w zakładach mięsnych na terenie Polski. Do wykonywania zleceń w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia pracowników - Polaków na podstawie umowy o pracę. W grudniu 2015 r. do pracy pomocniczej Wnioskodawca zatrudniał obywatela Ukrainy na podstawie umowy zlecenia. Zatrudnienie obejmowało okres od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 23 grudnia 2015 r. Zleceniobiorca posiadał wizę na pobyt w Polsce na okres 180 dni i zezwolenie na pracę na podstawie umowy zlecenia, która została zawarta w dniu 17 lipca 2015 r., tj. po dacie wydania oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy przez obywatela Ukrainy wystawione przez Urząd Pracy ….. Stronami umowy zlecenia był jako Zleceniodawca - Wnioskodawca, jako Zleceniobiorca - obywatel Ukrainy. Zleceniobiorca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej zarówno w Polsce jaki i na Ukrainie. Pobyt Zleceniobiorcy - obywatela Ukrainy na terenie Polski nie przekraczał 183 dni w roku podatkowym. Zleceniobiorca posiada stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie. Na Ukrainie znajduje się też jego centrum interesów osobistych tzn. tam zamieszkuje jego najbliższa rodzina. W Polsce korzystał z zakwaterowania w różnych miejscach, tam gdzie wykonywał umowy zlecenie. Zakwaterowanie zapewnione było przez Zleceniodawcę.

Zleceniobiorca przedstawił Zleceniodawcy dokument zwany dalej certyfikatem rezydencji, wystawiony przez Urząd Podatkowy na Ukrainie. Dokument wystawiony przez ukraiński organ podatkowy zawiera następujące elementy:

1. Nazwa: Kartka osoby fizycznej płatnika podatku.
2. Treść: Zawiadamiam, że.......(tu nazwisko)...........w dniu 7 kwietnia 2004 r. został nadany w Urzędzie Podatkowym na Ukrainie numer identyfikacyjny ….. Dokument został wydany 13 lipca 2004 r. Numer został wniesiony do rejestru głównego.
3. Pieczęć Urzędu Podatkowego i podpis.
   
   

Zleceniobiorca za okres od lipca 2015 r. do grudnia 2015 r. otrzymywał od Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia płacone gotówką. Zleceniobiorca przedstawił Zleceniodawcy dokument wystawiony i podpisany przez ukraiński urząd podatkowy z ww. elementami (pkt 1-3). Wnioskodawca uznał przedstawiony dokument „Kartka osoby fizycznej płatnika podatku” jako certyfikat rezydencji, lecz z uwagi na to, że został wystawiony przed upływem 12 miesięcy od daty zatrudnienia, płatnik stwierdził, że nie spełnia warunku do zastosowania opodatkowania wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia wg art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, dalej zwanej jako u.p.d.o.f.). Zatem, z wynagrodzenia brutto potrącono podatek zryczałtowany w wysokości 20% podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy u.p.d.o.f. Podstawa opodatkowania nie została pomniejszona o koszty uzyskania przychodu oraz składkę na ubezpieczenie społeczne.

Zgodnie z art. 41 ust. 9a u.p.d.o.f. jeżeli certyfikat rezydencji nie posiada daty ważności, podatnik uwzględnia ten certyfikat przez kolejnych 12 miesięcy od daty jego wydania. Status podatnika wynikający z przedłożonego certyfikatu - „Kartki...” nie uległ zmianie porównując z aktualnymi dokumentami tożsamości jakie zostały przedstawione przy uzyskiwaniu pozwolenia na pracę i zawieraniu umowy zlecenia. Biorąc pod uwagę ten fakt, Wnioskodawca ma wątpliwość czy postąpił prawidłowo nie honorując przedłożonego certyfikatu rezydencji przez obywatela Ukrainy i obciążając jego wynagrodzenie podatkiem zryczałtowanym w wysokości 20%, a tym samym uszczuplając wynagrodzenie Podatnika - obywatela Ukrainy.

Podatnik (obywatel Ukrainy) poinformował Wnioskodawcę, że w jego przypadku powinny być stosowane zapisy Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej …. 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 239). Z art. 14 ww. Konwencji wynika, że dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania na Ukrainie osiąga z wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, inżynierów, architektów oraz dentystów i księgowych. Zawarte w tym przepisie określenie „w szczególności” oznacza, że jego dyspozycją objęta jest również działalność oparta na umowie-zleceniu, wykonywanej przez inne osoby niż wyżej wymienione.

Jeżeli więc zleceniobiorca, mający miejsce zamieszkania na Ukrainie, przedłoży polskiemu zleceniodawcy certyfikat rezydencji i tym samym udokumentuje dla celów podatkowych jego miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy, to dochód osiągany przez tę osobę z tytułu umowy zlecenia będzie podlegał opodatkowaniu tylko na Ukrainie. W takiej sytuacji polski płatnik będzie miał jednak obowiązek sporządzenia i przesłania zagranicznemu zleceniobiorcy do końca lutego roku następującego po roku podatkowym imiennej informacji IFT-1/IFT-1R (art. 42 ust. 6 w związku z art. 42 ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.f.).

Wnioskodawca nie uznał dokumentu przedstawionego przez obywatela Ukrainy jako ważnego certyfikatu rezydencji, który uprawnia do niepobierania od wypłacanego wynagrodzenia podatku wg u.p.d.o.f. i w związku z tym wykonał zobowiązania w zakresie potrącenia podatku zryczałtowanego od wypłacanego wynagrodzenia oraz złożenia do urzędu skarbowego właściwego dla osób zagranicznych deklaracji podatku zryczałtowanego oraz informacji IFT-1/IFT-R.

W świetle art. 5a ust. 21 u.p.d.o.f. certyfikatem rezydencji jest zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa zamieszkania podatnika. Przedłożone przez Zleceniobiorcę zaświadczenie o nazwie „Kartka osoby fizycznej płatnika podatku”, wydane w tym przypadku przez Urząd Podatkowy Ukrainy poświadcza nadanie numeru identyfikacyjnego i wprowadzenie osoby do rejestru głównego podatników. Data wydania 13 lipca 2004 r.

Wnioskodawca, uznał, że zaświadczenie pod nazwą „Kartka osoby fizycznej płatnika podatku” wystawione przez Ukraiński Urząd Podatkowy jest certyfikatem rezydencji wystawionym z datą 13 lipca 2004 r., czyli wcześniej niż 12 miesięcy przed datą zawarcia umowy zlecenia i datą wypłaty wynagrodzenia. W świetle art. 41 ust. 9a u.p.d.o.f. płatnik nie uwzględnił zwolnienia z potrącania podatku zryczałtowanego, pomimo że z dokumentów potwierdzających tożsamość obecny stan faktyczny nie różni się od tego, który został zapisany w przedstawionym przez Zleceniobiorcę certyfikacie rezydencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 5a ust. 21 oraz art. 41 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowisko Wnioskodawcy jako płatnika podatku jest prawidłowe i w związku z tym potrącenie podatku zryczałtowanego z tytułu wypłacanego wynagrodzenia z umowy zlecenie w wysokości 20% podstawy opodatkowania (wynagrodzenia brutto) zostało prawidłowo dokonane (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)?
2. Czy w świetle art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedstawiony przez Zleceniobiorcę dokument wystawiony przez Ukraiński Urząd Podatkowy uprawnia do zastosowania przez Zleceniodawcę z tytułu wypłacanego wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia zwolnienia z podatku zryczałtowanego w wysokości 20%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, w świetle przepisów art. 5a ust. 21 ustawy o podatku od osób fizycznych i art. 15 Konwencji z dnia 12 stycznia 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, zaświadczenie pod nazwą „Kartka osoby fizycznej płatnika podatku” zawiera następujące informacje:

• datę wystawienia,
  

• wpis, że nadany numer został wniesiony do rejestru głównego podatników,
  

• nazwę organu administracyjnego, który wydał zaświadczenie,
  

zatem spełnia wymogi certyfikatu rezydencji, lecz z uwagi na datę wystawienia wcześniejszą niż 12 miesięcy przed zawarciem umowy zlecenia i wypłatę wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia pomimo braku zmiany danych identyfikacyjnych Obywatela Ukrainy w dniu zawierania umowy zlecenia i wypłaty wynagrodzenia w stosunku do danych zawartych w certyfikacie rezydencji wystawionym dnia 13 lipca 2004 r., nie uprawnia do zastosowania przez Wnioskodawcę zwolnienia z pobierania podatku na podstawie art. 14 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku sporządzonej w Kijowie dnia 12 marca 1993 r., a tym samym potrącenia zryczałtowanego podatku od wynagrodzenia wypłacanego zleceniobiorcy - obywatelowi Ukrainy z tytułu umowy zlecenia w wysokości 20% przychodu, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.), w rozumieniu konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

− z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Obowiązki płatników podatku dochodowego określone zostały w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 41 ust. 9a ww. ustawy, jeżeli miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (…).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 6 ww. ustawy, informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Z treści art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wynika, że znajduje on zastosowanie jedynie w odniesieniu do podatników określonych w art. 3 ust. 2a ww. ustawy. Należy również podkreślić, że zastosowanie ww. przepisu nie jest uzależnione od przedstawienia przez podatnika certyfikatu rezydencji. W myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy jego posiadanie przez podatnika jest bowiem jedynie warunkiem zastosowania stawki podatkowej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

Stosowanie zasad opodatkowania przewidzianych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy podatnik nie przedstawił certyfikatu rezydencji, dokonywane jest zatem poprzez odniesienie do definicji osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określonej w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania siedziby dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca w okresie od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia 23 grudnia 2015 r. zatrudniał obywatela Ukrainy na podstawie umowy zlecenia. Zleceniobiorca za okres od lipca 2015 r. do grudnia 2015 r. otrzymywał od Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia płacone gotówką. Zleceniobiorca posiadał wizę na pobyt w Polsce na okres 180 dni i zezwolenie na pracę na podstawie umowy zlecenia, która została zawarta w dniu 17 lipca 2015 r. Zleceniobiorca jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej zarówno w Polsce jaki i na Ukrainie. Pobyt Zleceniobiorcy - obywatela Ukrainy na terenie Polski nie przekraczał 183 dni w roku podatkowym. Zleceniobiorca posiada stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie. Na Ukrainie znajduje się też jego centrum interesów osobistych, tam zamieszkuje jego najbliższa rodzina. Zleceniobiorca przedstawił Zleceniodawcy dokument wystawiony przez Urząd Podatkowy na Ukrainie zawierający: nazwę tj. Kartka osoby fizycznej płatnika podatku, treść tj. Zawiadamiam, że (…) w dniu 7 kwietnia 2004 r. został nadany w Urzędzie Podatkowym na Ukrainie numer identyfikacyjny (…). Dokument został wydany 13 lipca 2004 r. Numer został wniesiony do rejestru głównego oraz pieczęć urzędu podatkowego i podpis.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, uznać należy, że dokument przedstawiony Wnioskodawcy przez obywatela Ukrainy, wydany 13 lipca 2004 r. przez Urząd Podatkowy na Ukrainie zawierający ww. elementy, nie spełnia warunku certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zaświadcza o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych obywatela Ukrainy na Ukrainie. Przepis art. 5a pkt 21 ww. ustawy, wprost mówi o tym, że certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania. Brak tego elementu w zaświadczeniu obywatela Ukrainy dyskwalifikuje to zaświadczenie jako dokument spełniający wymogi określone przez ustawodawcę w tymże przepisie. Wobec czego, od kwot wypłacanych obywatelowi Ukrainy (Zleceniobiorcy) za okres od lipca 2015 r. do grudnia 2015 r., zatrudnionego na podstawie umowy zlecenia, który posiada stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie oraz jego pobyt na terenie Polski nie przekracza 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca był zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na zasadach wynikających z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości 20% przychodu. Mimo, że dochody ww. Zleceniobiorcy jako polskiego nierezydenta podatkowego zgodnie z art. 14 ww. Konwencji podlegają opodatkowaniu na terytorium Ukrainy, to Wnioskodawca nie dysponuje stosowanym dokumentem, o którym mowa w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby tego podatku nie pobrać.

Biorąc powyższe pod uwagę należało stanowisko Wnioskodawcy uznać za nieprawidłowe, gdyż Wnioskodawca wykonując obowiązki płatnika nie uwzględnił przedłożonej Mu „Kartki osoby fizycznej płatnika podatku” wyłącznie z uwagi na datę wystawienia dokumentu.

Tutejszy Organ zaznacza, że w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), Organ wydaje interpretację przepisów prawa podatkowego. W toku postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej Organ podatkowy nie kwalifikuje dokumentów posiadanych przez podmioty, na których ciążą obowiązki podatkowe, na gruncie definicji zawartych w przepisach prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.