Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-421/16/MU
z 25 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku złożonym w dniu 26 kwietnia 2016 r., uzupełnionym w dniu 21 lipca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnień przedmiotowych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnień przedmiotowych. Wniosek został uzupełniony w dniu 21 lipca 2016 r.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne.

Ze środków przeznaczonych na doskonalenie zawodowe nauczycieli, przyznanych na podstawie art. 70a ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, Wnioskodawca zwrócił nauczycielom zapłaconą przez nich kwotę dla uczelni wyższej za studia podyplomowe oraz dla ośrodków szkoleniowych za kursy kwalifikacyjne. Nauczyciele podnosili kwalifikacje i uzupełniali wiedzę z własnej inicjatywy nie posiadając z pracodawcą zawartej umowy. Wszyscy nauczycieli są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Wypłata dofinansowania (zrefundowanie poniesionych kosztów) odbywa się na podstawie „Planu podziału środków na dofinansowanie dokształcania i doskonalenia nauczycieli na rok....” przesłanego przez organ prowadzący - Urząd Miejski.

Trzech pracowników wystąpiło do pracodawcy z wnioskiem o przyznanie bezzwrotnej zapomogi pieniężnej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych . Decyzją dyrektora takie świadczenia zostały przyznane w kwocie po 1000 zł każda.

Pierwszy pracownik przedstawił zaświadczenie od lekarza specjalisty stwierdzające cukrzycę insulinową leczoną od 1992 r. oraz udokumentowane fakturami ponoszone koszty leczenia. Pracownik posiada orzeczenie o niepełnosprawności i jest zatrudniony na 1/2 etatu.

Drugi pracownik do podania o zapomogę dołączył zaświadczenie od lekarza rodzinnego stwierdzające cukrzycę insulinoniezależną i chorobę zwyrodnieniową stawów.

Trzeci pracownik do swego podania o zapomogę dołączył zaświadczenie od lekarza rodzinnego stwierdzające objęcie pracownika opieką poradni angiologicznej do planowanego leczenia operacyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo potrącając, nauczycielom od wypłaconej kwoty za studia podyplomowe i kursy kwalifikacyjne, podatek dochodowy od osób fizycznych?

Czy do wypłaconej zapomogi pracownikowi pierwszemu zasadne było zastosowanie przez Wnioskodawcę zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Czy zasadne było potrącenie przez Wnioskodawcę, od wypłaconej zapomogi pracownikowi drugiemu i trzeciemu, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zwróconego pracownikowi dofinansowania, do studiów podyplomowych i kursów kwalifikacyjnych, stanowi przychód ze stosunku pracy w roku 2016, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od którego jako płatnik powinien pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nauczyciel podjął kształcenie z własnej inicjatywy, bez skierowania i bez zawartej umowy z pracodawcą. Nauczyciel zwrócił się o dofinansowanie w roku 2016 - koszty poniósł w październiku 2015 r.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody m. in. ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wpłaty pieniężne oraz wartości pieniężne bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku kiedy uczelnia wystawiła fakturę na pracodawcę, a forma i kierunek kształcenia mieści się w „Planie podziału środków przeznaczonych na doskonalenie nauczycieli na rok...” i dyrektor pozytywnie ustosunkował się do prośby nauczyciela - wydatek ten podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zajmując własne stanowisko w sprawie wypłaconych pracownikom zapomóg Wnioskodawca uważa, że, w przypadku pracownika pierwszego, wypłacona kwota zapomogi - kierując się przedstawioną dokumentacją medyczną, iż leczenie od 1992 r. cukrzycy insulinowej udokumentowanej również fakturami zakupu insuliny - stanowi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę do zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

W przypadku pracownika drugiego Wnioskodawca uważa, że w opisanej sytuacji należało potrącić podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż uznano brak wystarczających dowodów do udokumentowania zdarzenia, które potwierdzałyby długotrwałe leczenie w sposób stały lub przez długi okres. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy wypłacona kwota zapomogi stanowi źródło przychodu mające zastosowanie w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku pracownika trzeciego, Wnioskodawca uważa, że nie było możliwości do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ samo objęcie pracownika opieką poradni angiologicznej nie daję podstawy do zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego. Zwolnienie przedmiotowe jest odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania i prawa do zwolnienia nie wolno interpretować rozszerzająco.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Jak stanowi art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że ze środków przeznaczonych na doskonalenie zawodowe nauczycieli, przyznanych na podstawie art. 70a ust 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, Wnioskodawca zwrócił nauczycielom zapłaconą przez nich kwotę dla uczelni wyższej za studia podyplomowe oraz dla ośrodków szkoleniowych za kursy kwalifikacyjne. Nauczyciele podnosili kwalifikacje i uzupełniali wiedzę z własnej inicjatywy nie posiadając z pracodawcą zawartej umowy. Wszyscy nauczycieli są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Wypłata dofinansowania (zrefundowanie poniesionych kosztów) odbywa się na podstawie „Planu podziału środków na dofinansowanie dokształcania i doskonalenia nauczycieli na rok....” przesłanego przez organ prowadzący - Urząd Miejski.

W stosunku do nauczycieli za odrębne przepisy, o których mowa wyżej uznać należy regulacje zawarte w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.).

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, nauczyciel powinien podnosić swoją wiedzę ogólną i zawodową, korzystając z prawa pierwszeństwa do uczestnictwa we wszelkich formach doskonalenia zawodowego na najwyższym poziomie.

Zgodnie z art. 70a ust. 1 tej ustawy, w budżetach organów prowadzących szkoły wyodrębnia się środki na dofinansowanie doskonalenia zawodowego nauczycieli z uwzględnieniem doradztwa metodycznego - w wysokości 1% planowanych rocznych środków przeznaczonych na wynagrodzenia osobowe nauczycieli, z zastrzeżeniem ust. 2.

Przy czym z treści ust. 2 tego artykułu wynika, iż przepis ust. 1 nie obejmuje finansowania publicznych placówek doskonalenia nauczycieli i bibliotek pedagogicznych prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego.

Przepis art. 70a ust. 3 ww. ustawy stanowi, iż w budżetach wojewodów wyodrębnia się środki na wspieranie na obszarze województwa doskonalenia zawodowego nauczycieli, w łącznej wysokości 5.000 średnich wynagrodzeń nauczyciela stażysty.

Zgodnie z art. 70a ust. 6 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, sposób podziału środków, o których mowa w ust. 3, pomiędzy budżety poszczególnych wojewodów, uwzględniając w szczególności liczbę nauczycieli zatrudnionych w poszczególnych województwach, formy doskonalenia zawodowego dofinansowywane ze środków, o których mowa w ust. 1-5, oraz szczegółowe kryteria i tryb przyznawania tych środków, uwzględniając kompetencje organów wymienionych w ust. 1, a także dyrektorów szkół i placówek w zakresie doskonalenia zawodowego nauczycieli.

Rozporządzeniem, o którym mowa w art. 70a ust. 6, jest rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie sposobu podziału środków na wspieranie doskonalenia zawodowego nauczycieli pomiędzy budżety poszczególnych wojewodów, form doskonalenia zawodowego dofinansowywanych ze środków wyodrębnionych w budżetach organów prowadzących szkoły, wojewodów, ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania oraz szczegółowych kryteriów i trybu przyznawania tych środków (Dz. U. Nr 46, poz. 430).

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, ze środków na doskonalenie zawodowe nauczycieli, o których mowa w art. 70a ust. 1, dofinansowuje się:

1. organizację doradztwa metodycznego dla nauczycieli, w tym koszty obniżenia wymiaru godzin zajęć, dodatkowych umów o pracę, dodatków funkcyjnych oraz podróży służbowych doradców metodycznych,
2. organizację szkoleń, seminariów oraz konferencji szkoleniowych dla nauczycieli, w tym nauczycieli zajmujących stanowiska kierownicze,
3. przygotowanie materiałów szkoleniowych i informacyjnych,
4. organizację warsztatów metodycznych i przedmiotowych oraz innych form doskonalenia zawodowego wynikających z potrzeb edukacyjnych na danym terenie,
5. organizację doskonalenia zawodowego nauczycieli szkoły lub placówki,
6. szkolenie rad pedagogicznych.

Natomiast z przepisu § 2 ust. 2 tego rozporządzenia wynika, iż ze środków, o których mowa w ust. 1, dofinansowuje się również w części lub w całości:

1. opłaty za kształcenie pobierane przez szkoły wyższe i zakłady kształcenia nauczycieli,
2. opłaty za kursy kwalifikacyjne i doskonalące, seminaria oraz inne formy doskonalenia zawodowego dla nauczycieli skierowanych przez dyrektora szkoły lub placówki,
3. koszty przejazdów oraz zakwaterowania i wyżywienia nauczycieli, którzy na podstawie skierowania udzielonego przez dyrektora szkoły lub placówki uczestniczą w różnych formach doskonalenia zawodowego, a w szczególności uzupełniają lub podnoszą kwalifikacje.

W myśl § 7 ww. rozporządzenia, organ prowadzący, w porozumieniu z dyrektorami szkół i placówek, ustala corocznie maksymalną kwotę dofinansowania opłat, o których mowa w § 2 ust. 2 pkt 1, oraz specjalności i formy kształcenia, na które dofinansowanie jest przyznawane.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku dofinansowania w części lub w całości opłaty za kształcenie pobieranej przez szkoły wyższe za studia podyplomowe bez znaczenia pozostaje fakt braku skierowania udzielonego przez dyrektora szkoły lub placówki.

Skierowanie takie jest natomiast wymagane przy dofinansowaniu opłaty za kursy kwalifikacyjne i doskonalące, seminaria oraz inne formy doskonalenia zawodowego dla nauczycieli, a także przy dofinansowaniu kosztów przejazdów oraz zakwaterowania i wyżywienia nauczycieli uczestniczących w różnych formach doskonalenia zawodowego, a w szczególności uzupełniających lub podnoszących kwalifikacje.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż kwota dofinansowania przez Wnioskodawcę, jako pracodawcę kosztów związanych z dokształcaniem nauczycieli, w postaci studiów podyplomowych – wbrew twierdzeniu - korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Wnioskodawca nie powinien pobierać nauczycielom podatku dochodowego od osób fizycznych.

Natomiast zwolnieniem przedmiotowemu nie jest objęte dofinansowanie opłat za kursy kwalifikacyjne odbyte z własnej inicjatywy, kwota dofinansowania stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

Wnioskodawca zatem prawidłowo pobrał zaliczkę na podatek dochodowy, był bowiem do tego zobowiązany przepisami art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do wypłaconych przez Wnioskodawcę pracownikom zapomóg, wskazać należy, że z powyżej powołanego art. 21 ust. 1 pkt 26 wynika, że ze zwolnienia z podatku dochodowego korzystają jedynie zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci, do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł w danym roku podatkowym. Dlatego też podmiot wypłacający zapomogę powinien każdorazowo oceniać, czy przesłanki do jej otrzymania przez podatnika mieszczą się w przesłankach wymienionych w tym przepisie oraz czy kwota zapomogi nie przekracza wskazanego limitu.

Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia zapomogi, czy długotrwałej choroby. Uzasadnione jest zatem posługiwanie się w tym przypadku definicjami występującymi w słownikach języka polskiego.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego, „zapomoga” to bezzwrotna pomoc finansowa udzielana osobom fizycznym zwykle w związku ze zdarzeniem losowym.

Należy przy tym zauważyć, że cechą charakterystyczną zapomogi jest, że jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia.

W przypadku braku należytego udokumentowania zdarzenia, zapomoga otrzymana przez pracownika podlega opodatkowaniu.

Ze zwolnienia korzystają jedynie zapomogi wypłacane w związku z określonymi w pkt 26 zdarzeniami. Nie korzystają z niego natomiast zapomogi wypłacane w związku z trudną sytuacją materialną odbiorcy zapomogi.

Przez długotrwałą chorobę należy rozumieć chorobę wymagającą długotrwałego leczenia w sposób stały lub przez długi okres, mającą długotrwały przebieg. Z pewnością do kategorii chorób długotrwałych zaliczyć należy wszelkiego rodzaju choroby przewlekłe, które z kolei określane są jako zaburzenia lub odchylenia od normy mające jedną lub więcej następujących cech: są trwałe, pozostawiają po sobie inwalidztwo, spowodowane są nieodwracalnymi zmianami patologicznymi i wymagają specjalnego postępowania rehabilitacyjnego.

Analizując, czy choroba jest długotrwała nie sposób odwołać się do konkretnych ram czasowych przesądzających o tym jak długo ma ona trwać, by możliwe było objęcie zapomogi wypłaconej w związku z tą chorobą zwolnieniem z opodatkowania.

Z powyższego wynika, że podmiot dokonujący wypłaty omawianego świadczenia zobowiązany jest do analizowania każdego przypadku indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest również zapisów określających sposób dokumentowania zdarzeń uprawniający do skorzystania z ww. zwolnienia od podatku. Skoro zatem ustawa nie wymaga szczególnego udokumentowania tych zdarzeń należy, kierując się przepisem art. 180 ustawy Ordynacja podatkowa, jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zasadność wypłaty zapomogi powinna być udokumentowana aktualnymi dowodami, potwierdzającymi stan faktyczny. W przypadku długotrwałej choroby fakt jej zaistnienia może być zatem udokumentowany np. zaświadczeniem lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę lub lekarza rodzinnego, jak i również orzeczeniem o niepełnosprawności.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż ze zwolnienia korzystać mogą tylko takie zapomogi, które zostały wypłacone w związku z długotrwałą chorobą pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie podlegające zwolnieniu faktu długotrwałej choroby stosownymi dowodami, bowiem ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne.

Z wniosku wynika, że trzech pracowników wystąpiło do pracodawcy z wnioskiem o przyznanie bezzwrotnej zapomogi pieniężnej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych . Decyzją dyrektora takie świadczenia zostały przyznane w kwocie po 1000 zł każda.

Pierwszy pracownik przedstawił zaświadczenie od lekarza specjalisty stwierdzające cukrzycę insulinową leczoną od 1992 r. oraz udokumentowane fakturami ponoszone koszty leczenia. Pracownik posiada orzeczenie o niepełnosprawności i jest zatrudniony na 1/2 etatu.

Drugi pracownik do podania o zapomogę dołączył zaświadczenie od lekarza rodzinnego stwierdzające cukrzycę insulinoniezależną i chorobę zwyrodnieniową stawów.

Trzeci pracownik do swego podania o zapomogę dołączył zaświadczenie od lekarza rodzinnego stwierdzające objęcie pracownika opieką poradni angiologicznej do planowanego leczenia operacyjnego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, wszystkie trzy wypłacone przez Wnioskodawcę zapomogi objęte są zwolnieniem przedmiotowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że cukrzyca, zwyrodnienie stawów jak również choroba w związku z którą pracownik jest objęty opieką poradni angiologicznej do planowanego leczenia operacyjnego są długotrwałymi chorobami. Zauważyć przy tym należy, że – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy nie wynika aby choroba miała być długotrwałe leczona.

Zatem Wnioskodawca niezasadnie pobrał, od wypłaconej drugiemu i trzeciemu pracownikowi z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bezzwrotnej zapomogi pieniężnej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.