Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-513/16-4/PP
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 12 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone jako nr 1 i nr 2) – jest prawidłowe;
• możliwości wyboru formy opodatkowania przychodów z najmu (pytanie oznaczone jako nr 3) –jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone jako nr 1 i nr 2);
• możliwości wyboru formy opodatkowania przychodów z najmu (pytanie oznaczone jako nr 3).
  
  

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej oraz nie posiadał załącznika ORD-WS/B zawierającego dane Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 4 lipca 2016 r. nr ILPB1/4511-1-513/16-2/PP wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 4 lipca 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 7 lipca 2016 r., natomiast w dniu 12 lipca 2016 r. wpłynęła do tut. Organu odpowiedź na powyższe wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 lipca 2016 r.), w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowani to małżeństwo posiadające wspólność majątkową. Małżonek prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT, współmałżonka jest zatrudniona na umowę o pracę.

Podatnicy nabyli w drodze przetargu od gminy Wrocław lokal mieszkalny wraz z udziałem w częściach wspólnych oraz użytkowaniem wieczystym gruntu. Budynek, w którym znajduje się lokal został wybudowany w roku 1910. Lokal od pewnego czasu był pustostanem należącym do gminy. Lokal nie posiadał własnej księgi wieczystej. Razem z umową sprzedaży zawarto także umowę ustanowienia samodzielności lokalu mieszkalnego oraz oddania części gruntu w użytkowanie wieczyste.

Małżonkowie zastanawiają się, aby zakupiony lokal oddać w najem i chcieliby skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Małżonkowie posiadają również jedno inne wspólne mieszkanie, już oddane w najem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poprawne jest przyjęcie możliwości skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wyżej wymienionego lokalu, przyjmując zasadę, że lokal był używany przez poprzedniego właściciela (gmina) ponad 60 miesięcy?
2. Czy poprawne jest przyjęcie możliwości użycia indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie poniesionego kosztu remontu lokalu, który przekroczył 30% wartości nabytego lokalu?
3. Czy podatnicy mogą rozliczać najem 2 lokali niezależnie - to znaczy - jeden z małżonków rozliczałby najem jednego z mieszkań na zasadach ryczałtu, drugi małżonek rozliczałby drugi lokal na zasadach ogólnych?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych, w kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego jako nr 1, mogą oni skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacyjnej na lokal, który nabyli i na który ustanowiono samodzielność na podstawie przesłanki, że lokal ten był używany ponad 60 miesięcy przed nabyciem.

Zdaniem Zainteresowanych, w kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego jako nr 2, jeśli poniosą oni koszty remontu przekraczające 30% wartości nabycia lokalu, uzyskają możliwość skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zdaniem Zainteresowanych, w kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego jako nr 3, nie mogą oni rozliczać się niezależnie, ponieważ powyższe 2 lokale są współwłasnością. W takim wypadku formę opodatkowania wybierają jedną - ryczałt lub rozliczenie na zasadach ogólnych, pomimo tego, że tylko jeden z małżonków może rozliczać wszystkie przychody z najmu. Wybór innej formy opodatkowania, byłby możliwy, gdyby małżonkowie mieli rozdzielność majątkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone jako nr 1 i nr 2) – jest prawidłowe;
• możliwości wyboru formy opodatkowania przychodów z najmu (pytanie oznaczone jako nr 3) – jest prawidłowe.
  
  

W kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 i nr 2, tut. Organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym powyżej przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma mieć wpływ lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie określonego źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ww. ustawy.

Przepis art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Biorąc pod uwagę opis sprawy i przytoczone przepisy ww. ustawy wskazać należy, że od momentu nabycia od gminy lokalu mieszkalnego przez Zainteresowanych (małżonków) lokal ten jako odrębna własność może być ujęty w ewidencji środków trwałych i amortyzowany przez Zainteresowanych według właściwej dla środków trwałych stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5% dla lokali mieszkalnych.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego, jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ww. ustawy definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że przed nabyciem przedmiotowego lokalu przez Zainteresowanych (małżonków) lokal ten był własnością gminy. Z chwilą nabycia przedmiotowego lokalu przez Zainteresowanych zawarto także umowę ustanowienia samodzielności lokalu oraz oddania części gruntu w użytkowanie wieczyste. Małżonkowie rozważają oddanie w najem zakupionego lokalu.

Mając na względzie przedstawioną przez Zainteresowanych treść wniosku, jak i powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że dla przedmiotowego środka trwałego (prawa odrębnej własności lokalu) dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – przy spełnieniu warunków, o których mowa w ww. art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem dla przedmiotowego lokalu będzie można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji jeśli Zainteresowani wykażą, że przed nabyciem lokalu od gminy był on wykorzystywany (np. przez ówczesnego właściciela) przez okres co najmniej 60 miesięcy lub jeżeli przed wprowadzeniem lokalu do ewidencji środków trwałych - prowadzonej przez Zainteresowanych - wydatki przez nich poniesione na ulepszenie lokalu (np. na jego remont) stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego, ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 ww. ustawy (czyli co najmniej 30% ceny nabycia tego lokalu). Przy czym należy pamiętać, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji przedmiotowego środka trwałego będzie mogła wynieść 10%. Należy przy tym również pamiętać o stosownym udokumentowaniu wszystkich powyższych okoliczności.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że będzie istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu nabytego przez Zainteresowanych od gminy, zakładając że lokal ten był używany przez poprzedniego właściciela (gminę) ponad 60 miesięcy.

Równocześnie, będzie istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. lokalu, zakładając że koszt remontu tego lokalu poniesiony przez Zainteresowanych przekroczył 30% ceny jego nabycia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej należało uznać za prawidłowe.

W kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku jako nr 3, tut. Organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, późn. zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Zatem, z bytem prawnym podatnika należy utożsamiać każdego z małżonków z osobna, co do zasady więc na każdego z nich z osobna przepisy podatkowe nakładają określone obowiązki podatkowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie z kolei do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały natomiast uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 2082, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich (majątek wspólny). Przy czym, zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych.

W myśl natomiast art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego, małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej małżeńskiej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej (w tym czerpania z niej pożytków) oraz obowiązek dbania o nią.

Z przedstawionego przez Zainteresowanych opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Zainteresowani w trakcie trwania małżeństwa nabyli od gminy lokal mieszkalny, posiadając już wcześniej inne wspólne mieszkanie oddane przez nich w najem. Zakupiony od gminy lokal małżonkowie również planują oddać w najem.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że oba lokale mieszkalne stanowią składniki majątku objęte wspólnością majątkową małżeńską Zainteresowanych – tak więc każdy z Zainteresowanych posiada równy udział w każdym z obu przedmiotowych lokali mieszkalnych.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (czyli na tzw. zasadach ogólnych). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 8 ust. 3 ww. ustawy, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba, że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu (art. 8 ust. 5 ww. ustawy).

W myśl art. 9a ust. 6 ww. ustawy – dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym (tzw. ryczałt).

W związku z powyższymi uregulowaniami, odpowiednie i analogiczne normy zostały zawarte w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).

W myśl art. 2 ust. 1a tej ustawy, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Jednocześnie, w myśl art. 6 ust. 1a powołanej ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (...).

Natomiast z zasady wyrażonej w art. 12 ust. 5 ww. ustawy wynika, że przychody z udziału w spółce w odniesieniu do każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zasada, o której mowa powyżej w ust. 5, ma również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości przychodu przez jednego z nich. Oświadczenie to, składa się właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do dnia 20 stycznia roku podatkowego, a w przypadku rozpoczęcia osiągania przychodów w trakcie roku podatkowego w terminie pierwszej wpłaty na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych (art. 12 ust. 6 i 7 ww. ustawy).

Wybór powyższej zasady opodatkowania całości przychodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ww. art. 12 ust. 6, obowiązuje przy dokonywaniu wpłat na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych za cały dany rok podatkowy, chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek dokonywania wpłat na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych (art. 12 ust. 8 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

Zatem na gruncie uregulowań o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody podatkowe osiągane z tytułu najmu obu przedmiotowych lokali przypadają każdemu z Zainteresowanych w równym udziale, czyli proporcjonalnie do jego prawa do udziału we wspólnej własności - chyba że małżonkowie złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości tych przychodów przez jednego z nich, na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych albo określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W przypadku dokonania takiego wyboru i złożenia stosownego oświadczenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przez obojga małżonków w odpowiednim terminie - podatnikiem będzie wyłącznie jeden z małżonków. Jednakże ww. obowiązek podatkowy, ciążący wyłącznie na jednym z małżonków, ma zastosowanie do całości przychodów osiąganych z tego danego źródła przychodów. Ustawodawca nie przewidział w tym wypadku możliwości odrębnego opodatkowania przychodów z każdej nieruchomości (lokalu) z osobna, jeśli przychody należą to tego samego źródła, a oboje małżonkowie są współwłaścicielami obu nieruchomości (na zasadzie wspólności majątkowej).

Reasumując, jeśli przedmiotem najmu nie będą składniki majątku związane z działalnością gospodarczą – ich najem stanowić będzie źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wszelkie przychody uzyskiwane z tego najmu (czyli w odniesieniu do wszystkich wspólnych lokali) mogą być wówczas opodatkowane, zgodnie z wolą obojga małżonków, według zasad wyrażonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (czyli w formie ryczałtu) albo według zasad wyrażonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (czyli na zasadach ogólnych). W przypadku każdej z obu ww. form opodatkowania małżonkowie będą mieli możliwość wyboru rozliczania ww. przychodów przez wyłącznie jednego z małżonków (po złożeniu stosownych oświadczeń), albo każdy z małżonków będzie mógł rozliczać ww. przychody z osobna w proporcji po 1/2 części uzyskanych przychodów z obu wynajmowanych lokali.

Przy czym należy podkreślić, że każdy z małżonków, jako odrębny podatnik, ma autonomię w wyborze formy opodatkowania. Zatem jeden z nich będzie mógł wybrać zryczałtowaną formę opodatkowania w odniesieniu do 1/2 części przychodów osiąganych z najmu obu lokali, a drugi - formę opodatkowania na zasadach ogólnych w odniesieniu do drugiej połowy przychodów osiąganych z najmu obu lokali. Wykluczone natomiast jest, co już zostało wcześniej zasygnalizowane, odrębne opodatkowanie przychodów z najmu jednego lokalu wyłącznie przez jednego z małżonków, natomiast przychodów z drugiego lokalu przez drugiego z małżonków – skoro każdy z nich jest współwłaścicielem obu lokali i uzyskuje z nich pożytki w postaci ww. przychodów. Odrębna forma opodatkowania w stosunku do każdego z lokali z osobna byłaby możliwa w przypadku, gdyby jeden z lokali stanowił w całości majątek osobisty jednego z małżonków, a drugi z lokali stanowiłby w całości majątek osobisty drugiego małżonka – co w niniejszej sprawie nie występuje. Nadto, odrębna forma opodatkowania w stosunku do każdego z lokali z osobna mogłaby wystąpić w przypadku jeśli przychód z najmu jednego z lokali byłby uzyskiwany w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez choćby jednego z małżonków – wówczas przychód ten oboje małżonkowie rozliczaliby wyłącznie na zasadach ogólnych, natomiast uzyskiwany przychód z drugiego lokalu (jako przychód ze źródła określonego w ww. art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) każdy z małżonków mógłby rozliczać według swojego wyboru (analogicznie jak była mowa powyżej).

Wobec powyższego, należy zgodzić się ze stanowiskiem przedstawionym przez Zainteresowanych w odniesieniu do zadanego we wniosku pytania nr 3, w którym stwierdzają oni, że nie mogą rozliczać przychodów z najmu 2 lokali niezależnie, ponieważ każdy z lokali stanowi współwłasność obu małżonków. Zatem każdy z Zainteresowanych może wybrać tylko jedną dla obu lokali formę opodatkowania przychodów z najmu, choć każdy z nich może rozliczać się w innej formie – albo ryczałtem albo na zasadach ogólnych. Również trafnie zauważyli Zainteresowani, że istnieje możliwość, aby tylko jeden z małżonków rozliczał całość przychodów z najmu obu lokali – o czym była mowa powyżej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości wyboru formy opodatkowania przychodów z najmu uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.