Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-685/16-4/AA
z 31 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016 r. (data wpływu 30 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 lipca 2016 r. znak ILPB1/4511-1-685/16-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 lipca 2016 r., natomiast w dniu 2 sierpnia 2016 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 1 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny.

W dniu 25 maja 2016 r. Wnioskodawcy udzielono pomocy de minimis o wartości brutto 18.000 zł, na podstawie art. 46 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 2015, poz. 149) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (tj. Dz. U. 2015 r., poz. 1041 z późniejszymi zmianami).

W dniu 2 czerwca 2016 r. Wnioskodawca dokonał wpisu do CEIDG, rejestrując tym samym działalność gospodarczą: „A” otrzymując numer REGON. Wnioskodawca zadeklarował, że podatek dochodowy od osób fizycznych będzie opłacać na zasadach ogólnych, wpłacając zaliczki kwartalnie, na podstawie prowadzonej księgi przychodów i rozchodów.

W dniu 7 czerwca 2016 r. Wnioskodawca otrzymał przelew środków, o których mowa w akapicie pierwszym tegoż pisma, z rachunku Powiatowego Urzędu Pracy.

W dniu 11 czerwca 2016 r. rozpoczął prowadzenie własnej działalności gospodarczej. Pierwszego rozliczenia i wpłaty pierwszej zaliczki na podatek dochodowy Wnioskodawca dokona za kwartał 2 bieżącego roku, tj. do dnia 20 lipca 2016 r.

W świetle umowy z Powiatowym Urzędem Pracy (umowa o przyznanie bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej), przyznane środki w wysokości 18.000 zł brutto, służą sfinansowaniu wydatków zgodnie z przeznaczeniem (tj. zaakceptowanym wcześniej w biznesplanie i pozostałych częściach wniosku), w szczególności na:

1. zakup towarów, materiałów i wyposażenia w łącznej kwocie 14.400 zł brutto,
2. zakup usług w łącznej kwocie 3.600 zł brutto.
   
   

W dniu 15 czerwca 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął wydatkowanie przydzielonych środków finansowych, płacąc za stworzenie dla firmy logo i prawa autorskiego do logo. Przed Wnioskodawcą kolejna podobna płatność (na rzecz tej samej firmy) za stworzenie dla firmy strony internetowej i prawa autorskie.

Zrealizowana pierwsza płatność i jeszcze niezrealizowana druga płatność, kwalifikują się jako ww. zakupy usług.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wydatki finansowane ze środków, o których mowa we wniosku, nie dotyczą zakupu środków trwałych. Zakup usług, o których mowa, to de facto dwie pozycje, wyszczególnione poniżej, zaliczające się do wartości niematerialnych i prawnych:

1. projekt strony www. wartość netto 2.925 zł (firma jest płatnikiem VAT),
2. logo wraz z prawem autorskim do logo, wartość netto 700 zł.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego, w opisanym powyżej przypadku, zakup usług należy uznać za koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup usług w powyżej przedstawionym przypadku należy uznać za koszt uzyskania przychodu.

Własne stanowisko Wnioskodawca uzasadnia:

1. Za doposażenie stanowiska pracy, w myśl ustawy na którą Wnioskodawca powołuje się w pkt 80 (sekcji G) niniejszego wniosku, Zainteresowany uważa za wartości niematerialne (znak towarowy, czyli logo i nabycie autorskich praw majątkowych oraz strona internetowa i nabycie do niej praw).
2. Koszty te stanowią tzw. pozostałe wydatki, tj. wszystkie inne wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu, a niezwiązane z zakupem towarów i materiałów handlowych, które należy ewidencjonować w kolumnie nr 13 księgi rozchodów (tj. „Pozostałe wydatki”).
3. We właściwym – Urzędzie Skarbowym, Wnioskodawca uzyskał informację, że zakup towarów, materiałów i wyposażenia ze środków przyznanych tytułem ww. dotacji, jak najbardziej stanowi koszt uzyskania przychodu.
   Ani osobie z Urzędu Skarbowego, ani tym bardziej Wnioskodawcy, nieznany jest powód, dla którego zakup usług w tej sytuacji, traktować należy inaczej niż jako koszt uzyskania przychodu.
4. Stronę internetową Wnioskodawca uważa za narzędzie pracy. Jest ona wizytówką firmy w internecie, dla klienta formą kontaktu (formularz kontaktowy i opublikowane dane kontaktowe) oraz formą promocji działalności (poprzez blog informacyjny, który Wnioskodawca będzie prowadzić). Celem utworzenia strony jest pozyskiwanie klientów i wsparcie działalności w uzyskiwaniu przychodów.
   Również znak towarowy (logo) został stworzony specjalnie na zamówienie – ma być elementem odróżniającym Wnioskodawcę od konkurencji, symbolem gwarancji, jakości, za którą warto zapłacić. Stąd Wnioskodawca wnioskuje, że logo podobnie jak strona internetowa, zwiększa szanse na uzyskanie przychodów.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, o czym stanowi art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Powołany przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki sfinansowane ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Jednakże w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie wartości niematerialnych i prawnych stwierdzić należy, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zatem w myśl ww. przepisu wydatki poniesione na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie jednak do treści art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Odpisy amortyzacyjne od tej części środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która sfinansowana została z otrzymanych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że ze środków otrzymanych na podjęcie działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał zakupu usług, które zaliczył do wartości niematerialnych i prawnych.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że analiza zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje że sfinansowane z dotacji zarówno wydatki na zakup usług wykonania projektu strony www. jak i wykonania logo wraz prawem autorskim, uznane przez Wnioskodawcę za wartości niematerialne i prawne, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Dotyczy to zarówno wydatków na ich nabycie, jak i odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tej części ich wartości, która została sfinansowana dotacją.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.