Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-12/16-4/AN
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2016 r. (data wpływu 6 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 25 sierpnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3, art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 155 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 12 sierpnia 2016 r. znak ILPP3/4512-1-5/16-2/NS, ILPB1-1/4511-1-12/16-2/AN wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 22 sierpnia 2016 r., natomiast w dniu 25 sierpnia 2016 r. przesłano do tut. Organu pismo będące uzupełnieniem wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 sierpnia 2016 r.).

W ww. uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że nie posiada adresu w systemie teleinformatycznym a korespondencję prosi kierować na adres. Zatem, zgodnie z treścią pouczenia, niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest początkującym inwestorem na rynku nieruchomości. Prowadzi działalność gospodarczą i jest vatowcem. Dnia 11 maja 2016 tego roku Zainteresowany kupił mieszkanie w starej kamienicy od kobiety, która parę lat wcześniej dostała je w spadku po ojcu. W akcie notarialnym jest napisane, że Wnioskodawca nabył tą nieruchomość w celu prowadzenia DG. W związku z powyższym, mieszkanie to traktuje jako towar, ponieważ zamierza je wyremontować i sprzedać z zyskiem.

Ponadto, w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz, że przyjął metodę zgodną z art. 22 ust. 4 i 6b.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowym od osób fizycznych.

Czy wydatki poniesione na remont i mające być przedmiotem planowanego zbycia będą stanowiły koszt uzyskania przychodu pozarolniczej działalności gospodarczej, w tym okresie sprawozdawczym w którym zostaną one sprzedane?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na remont i mające być przedmiotem planowanego zbycia będą stanowiły koszt uzyskania przychodu pozarolniczej działalności gospodarczej, w tym okresie sprawozdawczym w którym zostaną one sprzedane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podatnikom prowadzącym podatkową księgę przychodów i rozchodów możliwość wyboru jednej z dwóch metod rozliczania kosztów uzyskania przychodów. Dokonany wybór decyduje o sposobie ewidencjonowania kosztów. Przy czym, należy wskazać, że raz przyjęta metoda ewidencji kosztów powinna być stosowana konsekwentnie w każdym roku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w stosunku do wszystkich kosztów uzyskania przychodów.

Ogólna zasada rozliczania kosztów uzyskania przychodów wyrażona została w art. 22 ust. 4 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Oznacza to, że przy stosowaniu tej metody wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia – bez względu na to, jakiego okresu dotyczą.

Podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów może również wybrać metodę rozliczania kosztów w czasie, według zasad określonych w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidzianych dla podatników prowadzących księgi rachunkowe. Wynika to z przepisu art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zgodnie z którym zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Przy tej metodzie ewidencjonowania kosztów, moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu uzależniony jest od ich charakteru. Koszty – wydatki, dzielą się na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty, których związek z przychodami jest pośredni.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca jest początkującym inwestorem na rynku nieruchomości. Prowadzi działalność gospodarczą i jest vatowcem. Dnia 11 maja 2016 tego roku Zainteresowany kupił mieszkanie w starej kamienicy od kobiety, która parę lat wcześniej dostała je w spadku po ojcu. W akcie notarialnym jest napisane, że Wnioskodawca nabył tą nieruchomość w celu prowadzenia DG. W związku z powyższym, mieszkanie to traktuje jako towar, ponieważ zamierza je wyremontować i sprzedać z zyskiem. Ponadto, Zainteresowany wskazał, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz, że przyjął metodę zgodną z art. 22 ust. 4 i 6b.

Zatem, w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, według metody wskazanej w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. metody uproszczonej, koszty powinny być księgowane w księdze w momencie ich poniesienia. Przy czym dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. Datą księgowania będzie data wystawienia dokumentu, na podstawie którego koszt ujmowany będzie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym, wydatki poniesione na remont mieszkania (towaru handlowego) i mające być przedmiotem planowanego zbycia, powinny zostać zaewidencjonowane w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w dniu wystawienia faktury (rachunku), zgodnie z art. 22 ust. 4 w związku z art. 22 ust. 6b cyt. ustawy, nie zaś, jak wskazał Wnioskodawca, w tym okresie sprawozdawczym, w którym zostaną one sprzedane.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.