Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.624.2016.2.KJ
z 21 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z darowizną na rzecz spółki osobowej znaku towarowego (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.624.2016.1.KJ (doręczonym w dniu 19 sierpnia 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 30 sierpnia 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 26 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, osobą fizyczną, mającą miejsce zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności Wnioskodawca dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wytworzył znak towarowy. Znak Towarowy jest zarejestrowany w urzędzie patentowym (dalej również: „Znak Towarowy”). Znak ten został wytworzony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie został do tej pory wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych.

Wnioskodawca planuje przystąpienie do spółki osobowej, w ramach której będzie prowadził odrębną działalność gospodarczą.

Po utworzeniu spółki osobowej, Wnioskodawca planuje przekazać w drodze darowizny, na rzecz tej spółki przysługujący Mu Znak Towarowy. Przekazanie Znaku Towarowego będzie darowizną w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Znak Towarowy będzie używany w spółce osobowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż 1 rok. Wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku Towarowego nabytego w drodze umowy darowizny zostanie ustalona wedle wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że forma prawna spółki osobowej, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem nie jest jeszcze znana, ale będzie to jedna z dwóch następujących form: albo spółka komandytowa albo spółka jawna. Jeśli będzie to spółka komandytowa, to Wnioskodawca będzie komandytariuszem, jeśli spółka jawna, to Wnioskodawca będzie po prostu wspólnikiem. Spółka będzie miała siedzibę w Polsce. Umowa darowizny Znaku Towarowego zostanie zawarta w formie aktu notarialnego. Nabyty w drodze darowizny Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez spółkę osobową. Znak Towarowy zarejestrowany będzie wartością zaliczoną do art. 22b ust. 1 pkt 6 – prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej. Forma opodatkowania Wnioskodawcy podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu uczestnictwa w spółce osobowej to podatek liniowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisana w stanie faktycznym darowizna Znaku Towarowego będzie podlegała przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, zatem czy wobec Wnioskodawcy jako wspólnika spółki osobowej powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem przez Niego darowizny prawa ochronnego do Znaku Towarowego na rzecz spółki osobowej, w której będzie On wspólnikiem?
2. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do Znaku Towarowego nabytego w drodze umowy darowizny przez spółkę osobową?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec Niego nie powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem darowizny wartości niematerialnych i prawnych prawa ochronnego do Znaku Towarowego na rzecz spółki osobowej, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem. Wartość darowizny będzie przychodem (w stosunku do posiadanych udziałów w zyskach spółki osobowej) jedynie dla tych wspólników, którym nie przysługiwało prawo do darowanego w ten sposób Znaku Towarowego.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny. Ponadto, stosownie do art. 3 pkt 2 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi temu nie podlega nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw.

Jak wynika z ww. postanowień, przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn stosuje się wyłącznie do darowizn dokonanych na rzecz osób fizycznych i których przedmiotem nie są prawa autorskie lub prawa własności przemysłowej. Darowizny dokonane na rzecz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, tj. np. spółek osobowych nie podlegają temu podatkowi a zatem darowizny te powinny być rozpatrywane pod kątem przepisów ustaw o podatkach dochodowych właściwych dla danej spółki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem, podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny spółce osobowej, w której będzie wspólnikiem, prawa ochronne do Znaku Towarowego.

W konsekwencji, przekazanie przez Wnioskodawcę w drodze darowizny Znaku Towarowego nie będzie wywoływało u Niego skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy – jako wspólnika spółki osobowej – przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie podatku dochodowego spółka osobowa nie ma podmiotowości, jest spółką transparentną podatkowo, a jej przychody podlegają opodatkowaniu bezpośrednio u jej wspólników.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125. Przychodami podatkowymi są zatem m.in. otrzymane w formie darowizny rzeczy bądź prawa majątkowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny spółce osobowej, w której będzie On wspólnikiem, prawa ochronne do Znaku Towarowego. Ewentualny przychód z tytułu przedmiotowej darowizny na rzecz spółki osobowej, opodatkowany byłby u jej wspólników, w tym m.in. u Wnioskodawcy. Aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód do opodatkowania, musi być ono otrzymane przez podatnika. Nie można otrzymać świadczenia „od samego siebie”, a w takiej sytuacji znajduje się wspólnik, który przenosi na spółkę osobową w formie darowizny prawa do znaku towarowego. Tym samym, przychód z nieodpłatnych świadczeń powstanie jedynie u wspólników, którzy faktycznie otrzymają świadczenie. W przypadku wspólnika, który przekaże w formie darowizny prawa do Znaku Towarowego, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstanie.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 stycznia 2016 r., nr ITPB1/4511-981/15-5/PSZ,
  

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.189.2016.1.JZ,
  

• interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., nr ILPB1/415-895/13-4/AA, z dnia 29 lipca 2014 r., ILPB1/415-490/14-2/AG oraz z dnia 2 marca 2015 r., nr ILPB1/415-1405/14-4/AN.
  
  

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy w związku z ewentualną darowizną przez Niego Znaku Towarowego do spółki, w której będzie wspólnikiem, wobec Niego nie powstanie jakikolwiek przychód podatkowy. Wartość darowizny będzie przychodem jedynie dla tych wspólników, którym nie przysługiwało prawo do znaków towarowych zgodnie z przysługującym im udziałem w zyskach obdarowanej spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną. Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa bądź jawna może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

W związku z tym, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, dochody spółek osobowych nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

W świetle cytowanych przepisów uzyskane przez spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Natomiast dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce komandytowej stanowić będzie dla jej wspólnika – osoby fizycznej, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Z kolei art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.) wynika, że podatkowi nie podlega nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepis art. 11 ust. 2b tej ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny znaczy tyle, co: „nie wymagający opłaty; taki za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Regulacja prawna umowy darowizny zawarta jest w art. art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Zgodnie z definicją zawartą w ww. przepisie przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem, podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Z uwagi na fakt, że umowa darowizny jest umową nieodpłatną, zawarcie tej umowy należy kwalifikować jako przypadek otrzymania przez obdarowanego nieodpłatnego świadczenia. Wartość otrzymanej darowizny wyraża się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Dla celów podatku dochodowego, nieodpłatne świadczenie dla osoby, która je otrzymuje skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Korzyść z otrzymania darowizny obdarowany uzyskuje w chwili otrzymania przysporzenia majątkowego, a więc w czasie dysponowania przedmiotem świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wytworzył znak towarowy. Znak Towarowy jest zarejestrowany w urzędzie patentowym. Wnioskodawca planuje przystąpienie do spółki osobowej (komandytowej bądź jawnej), w ramach której będzie prowadził odrębną działalność gospodarczą. W spółce komandytowej Wnioskodawca obejmie funkcję komandytariusza, natomiast w spółce jawnej Wnioskodawca będzie po prostu wspólnikiem. Po utworzeniu spółki komandytowej, Wnioskodawca planuje przekazać w drodze darowizny, na rzecz tej spółki przysługujący Mu znak towarowy. Przekazanie znaku towarowego będzie darowizną w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Znak towarowy będzie używany w spółce komandytowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż 1 rok.

Nabycie w drodze darowizny praw do znaku towarowego, jest wyłączone spod przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wobec powyższego w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym nie ma zastosowania przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro nabycie znaku towarowego nie podlega podatkowi od spadków i darowizn to oznacza, że stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można podzielić stanowiska Wnioskodawcy, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód do opodatkowania, musi być ono otrzymane przez podatnika. Nie można otrzymać świadczenia „od samego siebie”, a w takiej sytuacji znajduje się wspólnik, który przenosi na spółkę osobową w formie darowizny prawa do znaku towarowego. Tym samym, przychód z nieodpłatnych świadczeń powstanie jedynie u wspólników, którzy faktycznie otrzymają świadczenie. W przypadku wspólnika, który przekaże w formie darowizny prawa do znaku towarowego, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstanie.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Przy czym, zgodnie z art. 21 ust. 20 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczanych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, tj. działalności wykonywanej osobiście.

Na tle powyższego stwierdzić należy, że w odniesieniu do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku przesłanki dające podstawę do zastosowania omawianego powyżej zwolnienia nie wystąpią. Jak wynika bowiem z wniosku, stronami umowy darowizny będą spółka komandytowa (obdarowany) i Wnioskodawca (darczyńca). Wobec tego przywołane zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Pomiędzy darczyńcą a obdarowanym nie sposób wywieść stosunku zależności, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to explicite określa element podmiotowy w postaci osób zaliczonych do I i II grupy w rozumieniu odrębnych przepisów, którego zaistnienie jest warunkiem sine qua non jego zastosowania. Zaś w rozpatrywanej sytuacji, otrzymującym nieodpłatne świadczenie jest spółka osobowa, a więc autonomiczny podmiot, który ze względu na posiadany status prawny nie może być rozpatrywany w kategoriach zdefiniowanych w przepisach, do których odwołuje się komentowane zwolnienie.

Jak bowiem zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1019/11: „Spółki osobowe na mocy art. 8 k.s.h. mogą być podmiotem stosunku prawnego – tym samym to spółka osobowa, a nie jej wspólnicy nabywają nieodpłatne świadczenie. Słusznie zatem zauważył sąd pierwszej instancji, że w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 125 u.p.d.o.f., jako że spółka nie może otrzymać nieodpłatnego świadczenia od osób zaliczanych do I i II grupy podatkowej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowo uznano, że do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego miałby zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.f., ponieważ to spółka osobowa nabyłaby nieodpłatne świadczenie, a nie jej wspólnicy. Nie można przyjąć – jak podnosi Skarżąca – że przysporzenie z tytułu darowizny powstaje u wspólników, a nie spółki osobowej, ponieważ na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie istnieje pojęcie przychodu spółki osobowej. Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f., dochody z udziału w spółce opodatkowane są osobno u każdej osoby, będącej wspólnikiem takiej spółki w stosunku do jej udziału, bowiem podatnikiem podatku dochodowego nie jest spółka, lecz osoba fizyczna. Opodatkowaniu podlegają nie dochody spółki osobowej, lecz dochód osiągany przez każdego ze wspólników, do którego ustalenia należy stosować reguły powołane w ustawie podatkowej. Powyższe stwierdzenie nie daje jednak podstaw do wnioskowania, że spółki osobowe nie osiągają przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym zakresie art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f. jasno stanowi, że opodatkowaniu podlega przychód uzyskany przez wspólnika z tytułu udziału w zysku osiągniętym przez spółkę niebędącą osobą prawną. W świetle przywołanego przepisu czym innym są zatem zysk spółki osobowej i źródła jego pochodzenia (np. darowizna), a czym innym przychód wspólnika z tytułu udziału w zysku spółki, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych”. Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 2980/12.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego i przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w wyniku przekazania przez Wnioskodawcę w drodze darowizny na rzecz spółki komandytowej bądź jawnej znaku towarowego, spółka osobowa uzyska nieodpłatne świadczenie do którego ma zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten stanowi przychód ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza i zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowuje się go osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki. Zatem, po stronie Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki osobowej, wystąpi przychód podatkowy, z tytułu nieodpłatnego świadczenia na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy przysługującemu w zysku spółki.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych zauważyć należy, że rozstrzygnięcia te nie są wiążące dla tutejszego Organu.

Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami , nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie.

Na podstawie art. 14e ustawy Ordynacja podatkowa, Minister Rozwoju i Finansów może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Rozwoju i Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.