Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-654/16-2/HD
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych darowizny na rzecz spółki osobowej zarejestrowanego prawa ochronnego na znak towarowy, które stanowi prawo własności przemysłowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych darowizny na rzecz spółki osobowej zarejestrowanego prawa ochronnego na znak towarowy, które stanowi prawo własności przemysłowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, nie prowadzi działalności gospodarczej.

Obecnie mąż Wnioskodawczyni planuje restrukturyzację stworzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Wdrażany projekt sukcesji obejmuje dokonanie darowizny przez męża Wnioskodawczyni na jej rzecz znaku towarowego. Darowizna w istocie będzie obejmowała prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym (dalej: Znak Towarowy).

Darowizna Znaku Towarowego potwierdzona będzie w formie aktu notarialnego i Wnioskodawczyni, zgodnie z umową darowizny, nabędzie Znak Towarowy do majątku osobistego.

Z uwagi na przepis art. 33 pkt 9 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583) Znak Towarowy, będący przedmiotem darowizny, stanowić będzie prawo własności przemysłowej przysługujące mężowi jako darczyńcy i należeć będzie do jego majątku osobistego.

W związku z darowizną Znaku Towarowego, Wnioskodawczyni stanie się jego właścicielem i wystąpi o ujawnienie swoich praw do Znaku Towarowego do UP RP.

Wnioskodawczyni nie planuje wykorzystywać Znaku towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywała od tego Znaku towarowego odpisów amortyzacyjnych.

W przyszłości może okazać się, że Wnioskodawczyni przystąpi do spółki komandytowej (dalej: Spółka). Wnioskodawczyni może przenieść tytułem darowizny do Spółki Znak Towarowy z majątku osobistego. Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł.

Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Znak towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wobec Wnioskodawczyni powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem darowizny wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego na rzecz Spółki, w której jest wspólnikiem?
2. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od nabytych przez Spółkę praw do Znaku towarowego, stosownie do jej udziału w zysku Spółki?
3. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku towarowego nabytego w drodze umowy darowizny przez Spółkę?

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1. W zakresie pytania nr 2 i 3 – wniosek rozpatrzony będzie odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania pierwszego – wartość darowizny będzie przychodem (w stosunku do posiadanych udziałów w Spółce) jedynie tych wspólników, którym nie przysługiwało prawo do Znaku towarowego, a nie będzie przychodem wspólnika (Wnioskodawczyni), który przekazał na podstawie umowy darowizny Znak towarowy Spółce.

Według Wnioskodawczyni, wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci praw do Znaku towarowego, nabytego w drodze umowy darowizny, należy ustalić wedle wartości rynkowej i od takiej wartości wspólnicy (w tym Wnioskodawczyni) Spółki będą ustalali odpisy amortyzacyjne, stanowiące koszt podatkowy u wspólników, stosownie do posiadanych udziałów w Spółce.

W myśl art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), co do zasady, dochody spółek osobowych (za wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej) nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania, a podatnikami w zakresie uzyskiwanych przez nie dochodów są wspólnicy.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W przypadku, gdy wspólnikami spółki osobowej są zarówno osoby fizyczne jak i prawne, przychody, koszty i dochód ustala się z zastosowaniem odpowiednich ustaw o podatkach dochodowych, w przypadku osób fizycznych w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w przypadku osób prawnych w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ze względu na fakt, iż pojęcie „darowizny” nie zostało zdefiniowane na gruncie prawa podatkowego, o tym czym jest darowizna rozstrzygać będą przepisy prawa cywilnego.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny darowizna jest umową jednostronnie zobowiązującą, której treść zarówno: zobowiązuje darczyńcę do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym (causa donandi) na rzecz drugiej strony – obdarowanego, tj. do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i wymaga oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny. Istotą darowizny jako czynności nieodpłatnej jest brak po stronie darczyńcy ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego (KC. Komentarz. T. II red. Pietrzykowski 2015 wyd. 8/Safjan). Umowa darowizny przejawia się więc przesunięciem majątkowym konkretnych aktywów, jak i innymi dyspozycjami darczyńcy, których skutkiem jest zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów w majątku obdarowanego.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej należy zaliczyć wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Aby zatem nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód do opodatkowania – musi być otrzymane przez podatnika. Nie można jednak otrzymać świadczenia od samego siebie.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni przenosi na Spółkę na podstawie umowy darowizny Znak towarowy. W związku z powyższym powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, ale jedynie u wspólników, którzy otrzymają świadczenie. W przypadku Wnioskodawczyni, która przekaże w formie darowizny Znak towarowy, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń nie powstanie.

Stanowisko powyższe potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-977/09-6/IM;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-917/09-6/IM;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB1/415-895/13-4/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 z późn. zm.) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną. Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

W związku z tym, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, dochody spółek osobowych nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

W świetle cytowanych przepisów uzyskane przez spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Natomiast dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce komandytowej stanowić będzie dla jej wspólnika – osoby fizycznej, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Jednakże z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205 z późn. zm.) wynika, że podatkowi nie podlega nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepis art. 11 ust. 2b tej ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Regulacja prawna umowy darowizny zawarta jest w art. art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380). Zgodnie z definicją zawartą w ww. przepisie przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Ponieważ umowa darowizny jest umową nieodpłatną, zawarcie tej umowy należy kwalifikować jako przypadek otrzymania przez obdarowanego nieodpłatnego świadczenia. Wartość otrzymanej darowizny wyraża się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Dla celów podatku dochodowego, nieodpłatne świadczenie dla osoby, która je otrzymuje skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Korzyść z otrzymania darowizny obdarowany uzyskuje w chwili otrzymania przysporzenia majątkowego, a więc w czasie dysponowania przedmiotem świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w wyniku planowanej przez męża Wnioskodawczyni restrukturyzacji jego przedsiębiorstwa, Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym (dalej: Znak Towarowy). Darowizna Znaku Towarowego potwierdzona będzie w formie aktu notarialnego i Wnioskodawczyni zgodnie z umową darowizny nabędzie Znak Towarowy do majątku osobistego. Znak Towarowy, będący przedmiotem darowizny, stanowić będzie prawo własności przemysłowej. W związku z darowizną Znaku Towarowego, Wnioskodawczyni stanie się jego właścicielem i wystąpi o ujawnienie swoich praw do Znaku Towarowego do UP RP. Wnioskodawczyni nie planuje wykorzystywać Znaku towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywała od tego Znaku towarowego odpisów amortyzacyjnych. W przyszłości może okazać się, że Wnioskodawczyni przystąpi do spółki komandytowej (dalej: Spółka). Wnioskodawczyni może przenieść tytułem darowizny do Spółki Znak Towarowy z majątku osobistego. Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Znak towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że nabycie w drodze darowizny znaku towarowego objętego prawem ochronnym, jest wyłączone spod przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wobec powyższego w przedstawionym przez Wnioskodawczynię zdarzeniu przyszłym nie ma zastosowania przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro nabycie znaku towarowego nie podlega podatkowi od spadków i darowizn to oznacza, że stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można również podzielić stanowiska Wnioskodawczyni, iż wartość darowizny będzie przychodem (w stosunku do posiadanych udziałów w Spółce) jedynie tych wspólników, którym nie przysługiwało prawo do Znaku towarowego, a nie będzie przychodem wspólnika (Wnioskodawczyni), który przekazał na podstawie umowy darowizny Znak towarowy Spółce. W przedstawionej sytuacji nie ma mowy o „świadczeniu na rzecz samemu sobie”. Ponadto podkreślić należy, że Spółka komandytowa jest zindywidualizowaną jednostką organizacyjną, w ramach której może funkcjonować przedsiębiorstwo, a jej majątek jest wyodrębniony od majątków wspólników.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Przy czym, zgodnie z art. 21 ust. 20 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczanych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, tj. działalności wykonywanej osobiście.

Na tle powyższego stwierdzić należy, że w odniesieniu do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku przesłanki dające podstawę do zastosowania omawianego powyżej zwolnienia nie wystąpią. Jak wynika bowiem z wniosku, stronami umowy darowizny są: spółka komandytowa (obdarowany) i Wnioskodawczyni (darczyńca). Wobec tego przywołane zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Pomiędzy darczyńcą a obdarowanym nie sposób wywieść stosunku zależności, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy. Zwolnienie to explicite określa element podmiotowy w postaci osób zaliczonych do I i II grupy w rozumieniu odrębnych przepisów, którego zaistnienie jest warunkiem sine qua non jego zastosowania. Zaś w rozpatrywanej sytuacji, beneficjentem nieodpłatnego świadczenia jest spółka osobowa, a więc autonomiczny podmiot, który ze względu na posiadany status prawny nie może być rozpatrywany w kategoriach zdefiniowanych w przepisach, do których odwołuje się komentowane zwolnienie.

Sumując, należy stwierdzić, że w wyniku przekazania w drodze darowizny na rzecz spółki komandytowej prawa ochronnego na znak towarowy, które stanowi prawo własności przemysłowej – spółka osobowa uzyska świadczenie, które należy kwalifikować jako przypadek otrzymania przez obdarowanego nieodpłatnego świadczenia. To z kolei oznacza – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zaistnienie zdarzenia powodującego powstanie przychodu po stronie wspólnika spółki osobowej. Przychód ten stanowi przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza i zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy opodatkowuje się go osobno u każdego wspólnika w stosunku do jego udziału w zysku spółki. A zatem również u Wnioskodawczyni, jako wspólnika spółki osobowej, wystąpi przychód podatkowy, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawczyni w zysku spółki, który jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników. Chcąc uzyskać interpretację winni oni osobiście lub za pomocą ustanowionego pełnomocnika zwrócić się do właściwego organu o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie i uiścić związaną z tym opłatę.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto, wskazać należy, że zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 2016 r., o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846), przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.