Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.781.2016.1.AG
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 9 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu użytkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 oraz w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.780.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 listopada 2016 r., a doręczono w dniu 25 listopada 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 5 grudnia 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 1 grudnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach przedsiębiorstwa pod firmą ….

Wnioskodawczyni dokonała zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego, który został sfinansowany w jednej części z Jej majątku prywatnego, a w pozostałej części z kredytu bankowego zawartego w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, udzielonego w celu nabycia ww. prawa. Przedmiotowy lokal znajduje się w budynku wybudowanym przeszło 30 lat temu. Prawo do ww. lokalu nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, albowiem uznała to za niecelowe. Po przeprowadzeniu remontu ww. lokalu Wnioskodawczyni przeniesie do niego biuro swojego przedsiębiorstwa. Wszelkie umowy z dostawcami mediów (dostawca energii, spółdzielnia mieszkaniowa) do ww. lokalu zostaną zawarte w ramach prowadzonego przez Nią przedsiębiorstwa.

W piśmie z dnia 30 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że działalność gospodarczą prowadzi od 15 lipca 2004 r., a przeważającym jej zakresem jest organizacja kongresów i konferencji.

Wnioskodawczyni poinformowała, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nabyła w dniu 4 lipca 2016 r. Przedmiotowy lokal nabyty został w drodze licytacji komorniczej będącej skutkiem postępowania egzekucyjnego. Z treści prawomocnego postanowienia Sądu z dnia 4 lipca 2016 r., przysądzającego na Jej rzecz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nie wynika, czy nabycie lokalu nastąpiło na cele prywatne, czy też na inne. Na dzień złożenia uzupełnienia wniosku Wnioskodawczyni wykorzystuje lokal do celów działalności gospodarczej, jednakże nie stanowi on środka trwałego przedsiębiorstwa. Nabyty lokal był kompletny i zdatny do użytku w momencie zakupu, jednakże jego walory estetyczne pozostawiały wiele do życzenia. Po jego nabyciu nie było konieczne przeprowadzenie prac przystosowujących lokal do pełnienia funkcji biura Jej przedsiębiorstwa, niemniej jednak Wnioskodawczyni uznała przeprowadzenie tych prac za celowe ze względów organizacyjnych, estetycznych, jak i funkcjonalnych. Prace remontowe polegały na budowie kompletnie nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, budowie instalacji wentylacyjnej, remoncie i malowaniu lokalu oraz stworzeniu zaplecza socjalnego niezbędnego dla pracowników. Prace te prowadzone były od września do października 2016 r.

Nabyty lokal był używany, a po raz pierwszy do użytkowania został oddany prawdopodobnie po wybudowaniu budynku, w którym się znajduje, tj. na przełomie lat 70/80 XX wieku. Wcześniej w ww. lokalu prowadzona była działalność handlowa, a przez ostatnich kilka lat był on niezagospodarowany, bowiem toczyło się postępowanie komornicze prowadzące do jego zbycia.

Wnioskodawczyni dodała, że wydatki ponoszone w związku z użytkowaniem ww. lokalu zostały precyzyjnie wskazane w treści pytania nr 1, są to: koszty remontu, odsetki od kredytu, koszty mediów (energia elektryczna, cieplna, prąd), koszty opłat do spółdzielni mieszkaniowej. Prace budowlane o „charakterze inwestycyjnym” to budowa nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, oraz instalacji wentylacyjnej, jak też części socjalnej, której nie było. Prace budowlane prowadzone były od września do października 2016 r.

Aktualnie Wnioskodawczyni nie planuje przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego w prawo własności ww. lokalu. Jednakże nie jest w stanie wykluczyć, że w przyszłości własność tego lokalu zostanie przez Nią nabyta, tzn. że dokona takiego przekształcenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty remontu, odsetek od kredytu, oraz koszty mediów (w szczególności dostaw energii elektrycznej, cieplnej i wody) i opłat ponoszonych na rzecz spółdzielni mieszkaniowej (za zarządzanie i utrzymanie porządku na terenie nieruchomości) stanowić będą koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?
2. Czy w przypadku nabycia w przyszłości prawa własności ww. lokalu użytkowego, lokal ten, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnie ustalanych stawek amortyzacyjnych, tj. według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF)?
3. Czy poniesione wydatki o charakterze inwestycyjnym w lokalu należącym do Wnioskodawczyni jako osoby fizycznej (prywatnie), a użytkowanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym w świetle art. 22a ust. 2 pkt 1 PDOF i mogą być amortyzowane według zasad określonych art. 22j ust. 1 pkt 4 PDOF?
   
   

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że:

• pytanie Nr 1 dotyczy kosztów remontu poniesionych w okresie, w którym został on przeprowadzony, a w przypadku pozostałych kosztów - okresu od momentu nabycia ww. lokalu.
  

• wskazane w pytaniu Nr 3 wydatki o charakterze inwestycyjnym poniesione zostały przez Nią po nabyciu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego.
  
  

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 2, dotyczącego zdarzenia przyszłego, natomiast w zakresie dotyczącym pytań Nr 1 i Nr 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku nabycia przez Nią w przyszłości prawa własności ww. lokalu użytkowego, lokal ten, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych Jej przedsiębiorstwa, będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnie ustalanych stawek amortyzacyjnych, tj. według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 PDOF.

Zgodnie bowiem z ww. przepisem podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, nie może być krótszy niż: 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Skoro zatem ww. lokal ma charakter użytkowy (niemieszkalny) i zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, to jego stawka amortyzacyjna będzie mogła zostać ustalona, zgodnie z zasadami zawartymi w art. 22j ust. 1 pkt 4 PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady amortyzacji środków trwałych uregulowane zostały w art. 22a do 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, wyżej wymieniona ustawa w art. 22a definiuje środek trwały, tylko przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji.

Stosownie do art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, między innymi:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego oraz stawki amortyzacyjnej.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji kongresów i konferencji. W lipcu 2016 r. w drodze licytacji komorniczej nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Jego zakup został sfinansowany w jednej części z Jej majątku prywatnego, a w pozostałej części z kredytu bankowego zawartego w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, udzielonego w celu nabycia ww. prawa. Nabyty lokal był kompletny i zdatny do użytku w momencie zakupu, nie było konieczne przeprowadzenie prac przystosowujących lokal do pełnienia funkcji biura Jej przedsiębiorstwa. Jednakże Wnioskodawczyni uznała przeprowadzenie tych prac za celowe ze względów organizacyjnych, estetycznych, jak i funkcjonalnych. Prace te prowadzone były od września do października 2016 r. i polegały na budowie kompletnie nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, budowie instalacji wentylacyjnej, remoncie i malowaniu lokalu oraz stworzeniu zaplecza socjalnego niezbędnego dla pracowników. Przy czym, prace budowlane o „charakterze inwestycyjnym” to budowa nowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, instalacji wentylacyjnej, jak też części socjalnej, której nie było. Po ich przeprowadzeniu Wnioskodawczyni przeniesie do tego lokalu biuro swojego przedsiębiorstwa. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że lokal ten jest już wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże nie stanowi on środka trwałego przedsiębiorstwa. Wnioskodawczyni zdecydowała bowiem nie wprowadzać spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla potrzeb działalności gospodarczej.

Aktualnie Wnioskodawczyni nie planuje przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawo do lokalu użytkowego w prawo własności ww. lokalu. Jednakże nie jest w stanie wykluczyć, że w przyszłości własność tego lokalu zostanie przez Nią nabyta.

Wnioskodawczyni dodała, że nabyty lokal po raz pierwszy do użytkowania został oddany prawdopodobnie po wybudowaniu budynku, w którym się znajduje, tj. na przełomie lat 70/80 XX wieku. Wcześniej w ww. lokalu prowadzona była działalność handlowa, a przez ostatnich kilka lat był on niezagospodarowany, bowiem toczyło się postępowanie komornicze prowadzące do jego zbycia.

Zauważyć należy, że po przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego w prawo własności ww. lokalu Wnioskodawczyni stanie się właścicielką środka trwałego jakim będzie lokal użytkowy.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że przypadku nabycia przez Wnioskodawczynię w przyszłości prawa własności lokalu użytkowego oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, jeśli wprowadzony on zostanie po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię i przed jego nabyciem był używany, to ten lokal użytkowy będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy tu mieć na uwadze, że w przypadku lokalu użytkowego istotne jest ustalenie okresu jego użytkowania, bowiem od tego zależy wysokość stawki amortyzacyjnej.

Końcowo, w niniejszej sprawie zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem. Wobec powyższego tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, zawartych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i odniósł się do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w zakresie określonym pytaniem Nr 2. W związku z powyższym pominięto kwestię ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego, jako środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.