Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.226.2016.1.TW
z 3 lutego 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2016 r. (data wpływu 8 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 8 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Żona Wnioskodawcy jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: X z siedzibą: (…). Działalność jest prowadzona od dnia 1 stycznia 2003 r. Wykonywana przez żonę Wnioskodawcy działalność gospodarcza obejmuje według PKD: 47.25.Z, 46.19.Z, 46.34.A, 46.34.B, 46.35.Z, 47.26.Z, 49.41.Z, 68.20.Z, 77.39.Z, 82.99.Z, w tym działalność przeważająca: 47.25.Z – Sprzedaż detaliczna napojów alkoholowych i bezalkoholowych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach.
Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: Y z siedzibą: (…). Działalność jest prowadzona od dnia 1 stycznia 2005 r. Wykonywana przez Wnioskodawcę działalność obejmuje według PKD: 46.34.A, 46.19.Z, 46.34.B, 46.35.Z, 47.25.Z, 47.26.Z, 49.41.Z, 68.20.Z, 77.39.Z, 82.99.Z, w tym działalność 46.34.A – Sprzedaż hurtowa napojów alkoholowych.
Wnioskodawca razem z żoną na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej są współwłaścicielami nieruchomości (2 nieruchomości) stanowiących tereny przemysłowe, objętych księgami wieczystymi (…) oraz (…). Do chwili obecnej nieruchomości były wykorzystywane wyłącznie przez żonę Wnioskodawcy, w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności – na ww. nieruchomościach – żona Wnioskodawcy wybudowała budynek w postaci hali magazynowej i odliczyła od faktur związanych z budową (robocizna, materiały) podatek VAT. W dniu 24 grudnia 2007 r. żona Wnioskodawcy przyjęła nieruchomość do użytkowania, przyjmując jako wartość nieruchomości kwotę 1.914.036,96 zł. Następnie budynek – hala magazynowa była przez żonę Wnioskodawcy modernizowana. Koszt modernizacji wyniósł 82.705,85 zł. Modernizacja została przeprowadzona w roku 2009 r. Zarówno budowa hali magazynowej, jak również modernizacja zostały przeprowadzone w ramach prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy działalności gospodarczej.
Obecnie żona Wnioskodawcy zamierza budynek – halę magazynową przekazać w drodze porozumienia Wnioskodawcy, który z dniem 1 stycznia 2017 r. zacznie wykorzystywać nieruchomość – halę magazynową we własnej działalności gospodarczej, jednocześnie z dniem 31 grudnia 2016 r. żona Wnioskodawcy przestanie wykorzystywać budynek – halę magazynową w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Prowadzona przez żonę Wnioskodawcy działalność gospodarcza pod firmą X jest w całości opodatkowana podatkiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Y, która jest w całości opodatkowana podatkiem VAT. Żona Wnioskodawcy przyjęła budynek – halę magazynową do amortyzacji (jako budynek nowy) określiła okres amortyzacji na 40 lat. Wnioskodawca – po przejęciu budynku (hali magazynowej) od żony – chce zastosować okres amortyzacji dla budynku używanego (od 24 grudnia 2007 r.) na 10 lat w ramach stawki indywidualnej dla budynku – hali magazynowej używanej wcześniej przez żonę Wnioskodawcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy przekazanie przez żonę Wnioskodawcy budynku – hali magazynowej w celu wyłącznego wykorzystywania przez Wnioskodawcę budynku – hali magazynowej w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej będzie umożliwiało Wnioskodawcy zastosowanie okresu amortyzacji na 10 lat w ramach stawki ustalonej indywidualnie dla budynku – hali magazynowej używanej wcześniej przez żonę Wnioskodawcy?
Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie przez żonę Wnioskodawcy budynku – hali magazynowej Wnioskodawcy w celu wyłącznego wykorzystywania przez Wnioskodawcę budynku – hali magazynowej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będzie umożliwiało Wnioskodawcy określenie okresu indywidualnej stawki amortyzacji na 10 lat w ramach stawki ustalonej indywidualnie dla budynku – hali magazynowej używanej wcześniej przez żonę Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy UPDOF „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: 4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat”.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Natomiast stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
- tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1),
- amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j),
- tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1),
- amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7).
Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
- dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.
Należy zatem stwierdzić, że cytowany wyżej art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do wytworzonych środków trwałych.
W niniejszej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przekazanie Wnioskodawcy przez jego żonę hali magazynowej w celu wyłącznego wykorzystywania w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej będzie umożliwiało Zainteresowanemu zastosowanie 10-letniego okresu amortyzacji w ramach indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej.
Z wniosku wynika bowiem, że żona Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na nieruchomościach stanowiących wspólność majątkową małżeńską wybudowała budynek w postaci hali magazynowej, który planuje przekazać w drodze porozumienia Wnioskodawcy. Zainteresowany zacznie wykorzystywać halę magazynową we własnej działalności gospodarczej. Jednocześnie żona Wnioskodawcy przestanie wykorzystywać halę magazynową w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że do wskazanego we wniosku środka trwałego nie można będzie zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ został on wytworzony we własnym zakresie. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Wobec tego w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ww. ustawy, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wskazany we wniosku środek trwały należy amortyzować zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.
Reasumując – przekazanie przez żonę Wnioskodawcy budynku – hali magazynowej w celu wyłącznego wykorzystywania przez Wnioskodawcę budynku – hali magazynowej w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie będzie umożliwiało Wnioskodawcy zastosowania okresu amortyzacji na 10 lat w ramach stawki ustalonej indywidualnie dla budynku – hali magazynowej używanej wcześniej przez żonę Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.