Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.9.2017.2.KS
z 13 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.), uzupełnionym dnia 1 lutego 2017 r, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 26 stycznia 2017 r. znak 3063.ILPB1-1.4511.9.2017.1.KS Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 26 stycznia 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 30 stycznia 2017 r., natomiast w dniu 1 lutego 2017 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 01.10.2016 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Działalność ta jest zakwalifikowana jako działalność pogotowia ratunkowego PKD 86.90B. Z podatku dochodowego Wnioskodawca rozlicza się na podstawie prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników. Siedziba jego firmy to miejsce jego zamieszkania. Działalność Zainteresowanego opiera się głównie na udzielaniu świadczeń zdrowotnych w zakresie obsady w zespołach ratownictwa medycznego oraz transportu sanitarnego dla jednego podmiotu w systemie dyżurowym. Dyżury te trwają 12 lub 24 lub 36 godzin. Według wcześniej ustalonego harmonogramu odbywają się w zespołach stacjonujących w miejscowościach oddalonych od siedziby działalności Wnioskodawcy średnio o 18 km i 28 km. Podmioty udzielające zamówienia Zainteresowanemu nie zapewniają mu wyżywienia podczas trwania dyżurów.

W celu wykonywania zleconych dyżurów Wnioskodawca dojeżdża do miejsc docelowych samochodem będącym środkiem trwałym w firmie – wprowadzonym do ewidencji środków trwałych.

Dochód Wnioskodawcy z działalności gospodarczej uzależniony jest od liczby godzin w ramach wykonywanych dyżurów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za czas wyjazdu poza siedzibę firmy w celu pełnienia dyżuru w ramach podpisanych z kontrahentami umów Wnioskodawca może zastosować diety z tytułu podróży służbowych i ich wartość w wysokości nieprzekraczającej określonego limitu, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej ujmując ją w podatkowej księdze przychodów i rozchodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyjazdy w celu odbycia dyżuru zgodnie z zawartymi umowami są wyjazdami służbowymi w celu osiągnięcia przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r, kosztami uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wyjazd w celu odbycia dyżuru oraz długość jego trwania mają bezpośredni związek z wysokością osiągniętego przychodu. Zatem dietę naliczoną za czas wyjazdu poza siedzibę firmy w celu wykonywania dyżuru można zaliczyć do kosztów działalności w wysokości określonych limitów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z powołanego przepisu ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta jest zakwalifikowana jako działalność Pogotowia Ratunkowego PKD 86.90B. Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Siedzibą firmy jest miejsce zamieszkania Wnioskodawcy. Działalność gospodarcza opiera się głównie na udzielaniu świadczeń zdrowotnych w zakresie obsady w zespołach ratownictwa medycznego oraz transportu sanitarnego dla jednego podmiotu w systemie dyżurowym. Dyżury te trwają 12, 24 lub 36 godzin, według wcześniej ustalonego harmonogramu i odbywają się w zespołach stacjonujących w miejscowościach oddalonych od siedziby działalności Wnioskodawcy średnio 18 i 28 km. Podmioty udzielające zamówienia nie zapewniają Wnioskodawcy wyżywienia podczas trwających dyżurów. W celu wykonywania zleconych dyżurów Zainteresowany dojeżdża do miejsc docelowych samochodem będącym środkiem trwałym w jego firmie, wprowadzonym do ewidencji środków trwałych. Przychód z działalności uzależniony jest od liczby godzin wykonywanych dyżurów.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że odbywane przez Wnioskodawcę podróże służbowe – w celu odbywania dyżurów w zespołach ratownictwa medycznego – związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stosownie zatem do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca w zadanym pytaniu powołał rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, podczas gdy właściwa data rozporządzenia to 29 stycznia 2013 r, jednak nie miało to wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.