Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4511.358.2016.2.JG
z 1 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.) uzupełniony pismami w dniu 9 stycznia 2017 r. oraz w dniu 25 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania do środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wartości początkowej środka trwałego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem w dniu 9 stycznia 2017 r.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku i jego uzupełnieniu braki formalne, pismem z dnia 13 stycznia 2016 r. nr 0461-ITPB3.4511.325.2016.1.JG i nr 0461-ITPB3.4511.358.2016.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 25 stycznia 2017 r.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 października 2016 r. aktem notarialnym małżonkowie E. (dalej: małżonka) i W. (dalej: Wnioskodawca) zakupili nieruchomość od Sp. z o.o., transakcję udokumentowano również Fakturą VAT.

Zakupiona nieruchomość położona jest w miejscowości K i stanowi działkę o pow. ha o nr. zabudowaną jednokondygnacyjnym pawilonem handlowym oraz obiektami pomocniczymi w postaci utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki, i oświetlenia. Wszystkie te urządzenia obsługują tylko ten budynek.

Wnioskodawca oraz jego małżonka są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług i każdy oddzielnie prowadzi działalność gospodarczą na własne ryzyko, a małżonkowie nie ustanowili rozdzielności majątkowej.

Przedmiotowa nieruchomość jest również wprowadzona do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i małżonka – każdemu po 50% w dacie jej zakupu.

Teren przedmiotowej działki objęty jest Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Gminy z późniejszymi zmianami - oznaczony symbolem UC - tereny handlowe.

Całość nieruchomości od dnia zakupu służy Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej – dzierżawa. Nie uległ zmianie dzierżawca – jest nim w dalszym ciągu Z.

Charakterystyka nieruchomości, tj. budynku pawilonu handlowego:

• budynek pawilonu handlowego wybudowany został w 2001 roku na podstawie decyzji znak: z dnia 30 listopada 2000 r.;
• oddany do użytkowania lipca 2001 r.;
• w roku 2012 na podstawie projektu został przebudowany (Decyzja z czerwca 2012 r. znak);
• stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony;
• bryła budynku to prostopadłościan, konstrukcja żelbetonowa, wykonana w technologii monolitycznej, uzupełniona ścianami murowanymi.
• budynek ocieplony, dach płaski pokryty papą;
• budynek wyposażony jest w instalacje; zimnej i ciepłej wody użytkowej, hydrantową, centralnego ogrzewania, gazową wraz z kotłownią, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, klimatyzacji, wentylacji mechanicznej, odgromowej i teletechnicznej.

Parametry budynku w/g przekazanej dokumentacji:

1. powierzchnia zabudowy - m²
2. powierzchnia użytkowa - m²
3. powierzchnia działki o nr ewidencyjnym - m²

Układ funkcjonalno-przestrzenny:

Przyjęty układ funkcjonalno-przestrzenny wynika z wytycznych najemcy Z oraz przeznaczenia budynku – SKLEP Z.

Przyjęto podział na trzy strefy:

1. powierzchnia handlowa,
2. pomieszczenia techniczno-socjalne,
3. strefa dostawczo-magazynowa.

Wpisując środek trwały w dacie zakupu do ewidencji środków trwałych, zgodnie z KŚT zastosowano rodzaj 103, który obejmuje centra handlowe, pawilony handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy itd.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego postawiono następujące pytania:

1. Czy wartość początkową zakupu obiektu należy ustalić wraz z obiektami obsługującymi tylko ten budynek?
2. Czy Wnioskodawca ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji /3lata / w oparciu o przedstawiony stan faktyczny?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 2 we wniosku. W zakresie pytania o numerze 1 zostanie Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy budynek wraz z całą infrastrukturą został oddany do użytkowania w 2001 roku. Według posiadanych informacji obiekt znajduje się na działce, która w planie przestrzennym od 2003 roku jest zaewidencjonowana z symbolem UC tereny handlowe, budynek posadowiony jest na obrzeżach miasta w sąsiedztwie Galerii Handlowej i M.

Pozwolenie na użytkowanie pawilonu handlowego udzielono SP Z O.O., która go wprowadziła do działalności gospodarczej w tym też roku. Od tego czasu cały obiekt był wykorzystywany do działalności gospodarczej – handlowo usługowej.

W 2012 roku uzyskano pozwolenie na przebudowę, na podstawie projektu budynek został przystosowany na sklep dla potrzeb Z. zgodnie z decyzją z czerwca 2012 r. znak i w tym czasie oddany do użytkowania dzierżawcy Z. W dniu 17 lutego 2016 r. całość obiektu została sprzedana Sp. z o.o. wraz z umową dzierżawy zawartą z Z. W dniu 14 października 2016 r. obiekt został sprzedany Wnioskodawcy i jego małżonce i z tą datą został przyjęty do działalności gospodarczej i wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Umowa z Z. została również przejęta przez nowych nabywców, czyli Wnioskodawcę i jego małżonkę. Obiekt jest w dalszym ciągu w dzierżawie. Według posiadanych informacji poprzedni właściciel nie dokonał żadnych nakładów inwestycyjnych w tym obiekcie. Spółka (poprzedni właściciel) 18 marca 2016 r. otrzymała z Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi potwierdzenie o prawidłowości zastosowania grupy 1 rodz. 103 KŚT dla tego obiektu.

Budynek wraz z infrastrukturą od początku 2001 roku, mimo zmiany właścicieli, spełnia funkcję obiektu handlowego i jest w nim prowadzona działalność gospodarcza - sprzedaż detaliczna szerokiej gamy produktów spożywczych i przemysłowych.

Zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22i mogą indywidualnie ustalać stawkę amortyzacji dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, mogą ustalić indywidualne dla używanych lub ulepszonych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: stawki amortyzacyjne dla budynków, budowli /lokali/ innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat z wyjątkiem;

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo - usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m ³, domków kampingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3lata.

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 w/w ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za;

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej 60 m-cy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Biorąc pod uwagę, że budynek był użytkowany do działalności gospodarczej od 2001 roku jako pawilon handlowo-usługowy, Wnioskodawca uważa zatem, że prawidłowo zastosowano indywidualną stawkę amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dany składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych. Klasyfikacja ta, została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.; dalej: rozporządzenie w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych), rozporządzenie to obowiązywało do 31 grudnia 2016 r.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych przedmiotowa Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Należy zauważyć, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania zapisów KŚT w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższe zapisy należy rozumieć więc w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Przy czym, sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej zależy od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych dany środek zostanie zakwalifikowany.

Przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że aktem notarialnym w dniu 14 października 2016 r. wraz z małżonką zakupił Pan na własność nieruchomość wraz z budynkiem, który spełnia funkcje pawilonu handlowego. Pawilon wydzierżawiany jest na działalność w zakresie sprzedaży detalicznej szerokiej gamy artykułów spożywczych oraz artykułów przemysłowych codziennego użytku. Nieruchomość w dalszym ciągu pozostanie w dzierżawie dotychczasowego dzierżawcy. Budynek jest obiektem parterowym niepodpiwniczonym. Zgodnie z opisanym stanem faktycznym pawilon pobudowano i oddano do użytkowania 16 lipca 2001 r. Konstrukcja budynku jest żelbetonowa uzupełniona ścianami murowanymi. Pawilon wykończono w standardzie budowy sklepów sieci handlowej. Obiekty pomocnicze mają postać utwardzonych ciągów pieszych, dróg dojazdowych, parkingu, wewnętrznych wiaty na wózki sklepowe wraz z oświetleniem. Wszystkie obiekty pomocnicze obsługują tylko zakupiony pawilon handlowy.

Ponadto, wskazany we wniosku budynek spełnia warunki do uznania go za środek trwały używany, bowiem zgodnie z wskazany w opisie stanu faktycznego okresem używania pawilonu handlowego do działalności gospodarczej przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przekroczył ustawowo określony okres 60 miesięcy pozwalający go uznać za środek trwały używany.

Zgodnie z zaprezentowanym we wniosku opisem stanu faktycznego Wnioskodawca wpisując środek trwały w dacie zakupu do ewidencji środków trwałych, zgodnie z KŚT zastosował rodzaj 103, który obejmuje: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy, butiki, hale używane do targów, wystaw i aukcji. Wartość budynku powiększono o wartość budowli, które obsługują jeden pawilon handlowy.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca posiada dowody potwierdzające, że przedmiotowy pawilon handlowy był używany dłużej niż 60 miesięcy to może on być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przez okres nie krótszy niż 3 lata - zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże warunkiem zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest, by był to budynek wymieniony w rodzaju 103 KŚT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.