Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4515.505.2016.2.BB
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 23 grudnia 2016r.), uzupełnionym 06 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych współwłasności rachunków bankowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2016 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych współwłasności rachunków bankowych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 12 stycznia 2017 r., znak: 2461-IBPB-2-1.4515.505.2016.1.BB wezwano Wnioskodawczynię o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 06 lutego 2017 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest córką Pani M.L., jest obywatelem polskim, posiada miejsce zamieszkania w Polsce oraz polską rezydencję podatkową. Matka Wnioskodawczyni również jest obywatelem polskim i posiada miejsce zamieszkania w Polsce.

Matka Wnioskodawczyni posiada rachunek bankowy zlotowy, walutowy oraz lokaty (łącznie dalej określane jako: „Rachunki Bankowe’’). Rachunki Bankowe prowadzone są przez bank z siedzibą w Polsce.

Wnioskodawczyni, za zgodą matki, stała się współwłaścicielką Rachunków Bankowych, na których to rachunkach zgromadzone były dotychczas środki finansowe będące własnością matki. W istocie zatem Wnioskodawczyni wspólnie z matką stała się stroną umów o prowadzenie Rachunków Bankowych. W konsekwencji Wnioskodawczyni ma możliwość dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na Rachunkach Bankowych. Każdy z współwłaścicieli Rachunków Bankowych będzie zasilał te rachunki własnymi środkami pieniężnymi i będzie mógł tymi środkami własnymi dysponować w sposób dowolny. Jednocześnie Wnioskodawczyni na zasadzie pełnomocnictwa będzie uprawniona do dysponowania środkami stanowiącymi własność drugiego współwłaściciela Rachunków Bankowych, tj. swojej matki. Uprawnienie, o którym mowa w zdaniu poprzednim dotyczyć będzie środków pieniężnych znajdujących się na Rachunkach Bankowych w momencie przystąpienia Wnioskodawczyni jako strony tych Rachunków, jak również dotyczyć będzie środków pieniężnych wpłacanych na te rachunki przez matkę Wnioskodawczyni po tym wydarzeniu.

W piśmie z 30 stycznia 2017 r. (wpływ do Biura – 06 lutego 2017 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawczyni wyjaśniła, że będzie uprawniona do dysponowania środkami stanowiącymi własność drugiego współwłaściciela Rachunków Bankowych, tj. swojej matki, na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa. Uprawnienie to nie będzie zatem wynikać z darowizny dokonanej przez matkę Wnioskodawczyni na jej rzecz.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że w wyniku ustanowienia współwłasności na wskazanych rachunkach nie stała się i nie stanie właścicielką środków na nich zgromadzonych – zarówno tych, które znajdowały się na rachunkach w chwili ustanowienia współwłasności jak i tych, które będą w przyszłości wpłacane przez matkę Wnioskodawczyni.

Zgodnie z ustaleniami ustnymi pomiędzy Wnioskodawczynią a jej matką, Wnioskodawczyni uprawiona będzie do dysponowania środkami finansowymi matki (pochodzącymi z jej majątku) wyłącznie na potrzeby matki na podstawie udzielonego pełnomocnictwa. Wnioskodawczyni nie będzie zatem uprawiona do dysponowania tymi środkami na potrzeby własne. Dopiero po śmierci swojej matki Wnioskodawczyni będzie uprawiona do dysponowania tymi środkami na potrzeby własne – jako spadkobierczyni swojej matki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, w szczególności w związku z faktem, iż Wnioskodawczyni stanie się współwłaścicielem Rachunków Bankowych z prawem do dysponowania środkami pieniężnymi już na tych rachunkach zgromadzonymi, po stronie Wnioskodawczyni powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn oraz, w konsekwencji, czy Wnioskodawczyni w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego będzie zobowiązana do zapłaty podatku do spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, jak również Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn.

W świetle art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Jednocześnie w świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

W ocenie Wnioskodawczyni teoretycznie po jej stronie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn mógłby powstać w analizowanej sytuacji w związku z czynnością, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, czyli darowizną.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia „darowizna” Wnioskodawczyni powołała przepisy ustawy Kodeks cywilny. Na podstawie art. 888 § 1 tejże ustawy przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem szczególną formę dla umowy darowizny; umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Z kolei w świetle art. 889 Kodeksu cywilnego nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1. gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
2. gdy ktoś zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.

Zatem w ocenie Wnioskodawczyni daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego ojej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego ma,jątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego art. 889 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy obowiązek podatkowy powstaje – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w analizowanej sytuacji, w związku z faktem przystąpienia Wnioskodawczyni do umów Rachunków Bankowych jako strona tych umów i staniem się współwłaścicielką Rachunków Bankowych, nie można automatycznie stwierdzić, iż w takim przypadku doszło do dokonania darowizny. Należy bowiem nadmienić, że posiadanie wspólnego rachunku bankowego nie przesądza o własności środków znajdujących się na tym rachunku. Nie można zatem wykluczyć sytuacji, iż pomimo, że Wnioskodawczyni będzie współwłaścicielką Rachunków Bankowych to żadne środki zgromadzone na tych Rachunkach w danym momencie nie będą jej własnością.

W ocenie Wnioskodawczyni jedynie zawarcie umowy darowizny i/lub faktyczne przekazanie środków finansowych przez matkę Wnioskodawczyni na rzecz Wnioskodawczyni wiązałoby się z koniecznością rozpoznania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni. Tak długo jak taka umowa nie zostanie zawarta lub nie dojdzie do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego (przedmiot darowizny nie zostanie faktycznie wydany – co oznacza, że środki finansowe znajdujące się na wspólnych Rachunkach Bankowych będące dotychczas własnością matki Wnioskodawczyni nie staną się własnością Wnioskodawczyni), to brak jest podstaw do zastosowania przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawczyni w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego będzie uprawniona do swobodnego dysponowania środkami wpłaconymi przez siebie na Rachunki Bankowe (czyli de facto środkami własnymi) oraz jedynie na zasadzie pełnomocnictwa do dysponowania środkami stanowiącymi własność jej matki. Przystąpienie do umów Rachunków Bankowych nie oznacza, iż matka Wnioskodawczyni przekazuje na własność Wnioskodawczyni jakąkolwiek wartość środków pieniężnych znajdujących się na tych Rachunkach, a nadto Wnioskodawczyni nie złoży w analizowanym przypadku oświadczenia o przyjęciu darowizny. Tym samym należy ponownie stwierdzić, iż w związku z faktem, że w analizowanej sytuacji nie doszło do skutecznego prawnie zwarcia umowy darowizny to okoliczność przystąpienia Wnioskodawczyni jako strony do umów Rachunków Bankowych nie oznacza, że po jej stronie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Również późniejszy sposób dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na tych Rachunkach Bankowych nie będzie skutkować wystąpieniem darowizny dokonanej przez matkę Wnioskodawczyni na rzecz Wnioskodawczyni. Tym samym, również w związku z możliwością dysponowania środkami zgromadzonymi na Rachunkach Bankowych, jak z ich faktycznym zadysponowaniem przez Wnioskodawczynię nie powstanie po jej stronie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Skoro po stronie Wnioskodawczyni w analizowanej sytuacji nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, to tym bardziej po jej stronie nie może powstać – w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego – obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem oceny zawartej w niniejszej interpretacji jest tylko i wyłącznie stanowisko Wnioskodawczyni odnoszące się do skutków podatkowych przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Ocenie tej nie podlegają te stwierdzenia Wnioskodawczyni, które odnoszą się do kwestii jaka czynność miała miejsce i będzie mieć miejsce w przyszłości, gdyż nie są to zagadnienia podatkowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ustawy).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie na podstawie tytułów ściśle w ustawie określonych. Jednym z takich tytułów jest darowizna.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 ww. ustawy wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeśli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni, za zgodą matki, stała się współwłaścicielką Rachunków Bankowych, na których to rachunkach zgromadzone były dotychczas środki finansowe będące własnością matki Wnioskodawczyni.

W istocie zatem Wnioskodawczyni wspólnie z matką stała się stroną umów o prowadzenie Rachunków Bankowych. W konsekwencji ma ona możliwość dysponowania środkami pieniężnymi zgromadzonymi na Rachunkach Bankowych. Każdy z współwłaścicieli Rachunków Bankowych będzie zasilał te rachunki własnymi środkami pieniężnymi i będzie mógł tymi środkami własnymi dysponować w sposób dowolny. Wnioskodawczyni podkreśliła, że będzie uprawniona do dysponowania środkami stanowiącymi własność drugiego współwłaściciela Rachunków Bankowych tj. swojej matki, na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa. Uprawnienie to nie będzie wynikać z darowizny dokonanej przez matkę Wnioskodawczyni na jej rzecz.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że w wyniku ustanowienia współwłasności na wskazanych rachunkach nie stała się i nie stanie właścicielką środków na nich zgromadzonych – zarówno tych, które znajdowały się na rachunkach w chwili ustanowienia współwłasności jak i tych, które będą w przyszłości wpłacane przez matkę Wnioskodawczyni.

Zgodnie z ustaleniami ustnymi pomiędzy Wnioskodawczynią a jej matką, Wnioskodawczyni uprawiona będzie do dysponowania środkami finansowymi matki (pochodzącymi z jej majątku) wyłącznie na potrzeby matki na podstawie udzielonego pełnomocnictwa. Wnioskodawczyni nie będzie zatem uprawiona do dysponowania tymi środkami na potrzeby własne. Dopiero po śmierci swojej matki Wnioskodawczyni będzie uprawiona do dysponowania tymi środkami na potrzeby własne – jako spadkobierczyni swojej matki.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegają wyłącznie czynności, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. czynności prawne, których skutkiem jest nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw majątkowych przez osoby fizyczne. Nabycie środków pieniężnych tytułem darowizny jest jedną z tych czynności, które ustawodawca objął zakresem przedmiotowym ustawy. W rozpatrywanej sprawie, z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie wynika, aby fakt bycia współwłaścicielem wspólnych rachunków bankowych i możliwość dysponowania środkami pieniężnymi matki, pochodzącymi z jej majątku wynikał z darowizny uczynionej na rzecz Wnioskodawczyni. W uzupełnieniu wniosku stwierdzono wprost, że uprawnienie do dysponowania środkami matki Wnioskodawczyni uzyskała na podstawie udzielonego jej przez matkę pełnomocnictwa. Nadto z wniosku wynika, że środki finansowe gromadzone przez matkę mają być rozdysponowywane wyłącznie na potrzeby matki.

Zatem w świetle powołanych przepisów prawa brak jest podstaw do stwierdzenia, że w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn powstaną dla Wnioskodawczyni jakiekolwiek obowiązki podatkowe.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.