Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.1041.2016.2.MK
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 9 listopada 2016 r. (data otrzymania 15 listopada 2016 r.), uzupełnionym 15 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania tym podatkiem przychodów z najmu nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania tym podatkiem przychodów z najmu nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 30 stycznia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.1041.2016.1.MK wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 15 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego artykułami przemysłowymi od marca 2001 r. W okresie od 11 października 2007 r. do końca listopada 2013 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność w części budynku stanowiącym jej własność (nieruchomość posiadała podział fizyczny), zakupionym na podstawie aktu notarialnego 11 października 2007 r. Wnioskodawczyni wpisała budynek do ewidencji środków trwałych i dokonywała odpisów amortyzacyjnych. Budynek 1 grudnia 2013 r. na podstawie otrzymanego pozwolenia został całkowicie wyburzony. W dniu 30 listopada 2013 r., tj. z dniem rozpoczęcia prac wyburzeniowych Wnioskodawczyni wykreśliła z prowadzonej ewidencji środków trwałych ww. budynek. W okresie od 1 grudnia 2013 r. do 10 września 2014 r. na nieruchomości został wybudowany całkowicie nowy budynek, w którym Wnioskodawczyni posiada udział wynoszący 33%. Budynek ten został na podstawie decyzji Inspektora Nadzoru Budowlanego 10 września 2014 r. dopuszczony do użytkowania. Nowy budynek od samego początku miał być przeznaczony na wynajem. Wybudowany budynek po dokonaniu odbioru został wydzierżawiony innym podmiotom gospodarczym. Większa część budynku została wydzierżawiona 1 maja 2014 r. podmiotowi gospodarczemu prowadzącemu sklep z artykułami przemysłowymi. Druga część budynku, tj. drugie piętro i poddasze zostały dostosowane do potrzeb drugiego podmiotu gospodarczego i wydzierżawiona w grudniu 2015 r. z przeznaczeniem na prowadzenie krótkotrwałego zakwaterowania. Nowo wybudowany budynek nie został wpisany do ewidencji środków trwałych, gdyż Wnioskodawczyni zamierzała osiągać przychody z tytułu najmu tzw. najmu prywatnego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że druga część budynku usługowego po przeprowadzonych pracach wykończeniowych w zakresie przystosowania tej części budynku dla potrzeb prowadzenia działalności w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania została wydzierżawiona w całości (drugie piętro i poddasze) dla firmy na podstawie umowy najmu z 1 grudnia 2015 r. zawartej na czas nieokreślony, umowa ta obowiązuje do dnia dzisiejszego.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej w budynku, który został całkowicie wyburzony i wykreślony z ewidencji środków trwałych, a następnie wybudowaniu nowego budynku, nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, użytkowanego jako majątek prywatny, wynajmowane w budynku lokale Wnioskodawczyni mogła wynajmować w ramach tzw. najmu prywatnego, płacąc ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, po zaprzestaniu prowadzenia działalności ww. budynku oraz po całkowitej jego likwidacji, jak również wykreśleniu z ewidencji środków trwałych, Wnioskodawczyni mogła nowo wybudowany budynek traktować jako majątek prywatny i wynająć go w ramach tzw. najmu prywatnego, płacąc ryczałt od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w wysokości 8,5%.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju, co wskazuje na odpłatność umowy najmu. Przedmiotem umowy najmu, zgodnie z przepisami kodeksu, mogą być rzeczy, czyli zdefiniowane w art. 45 Kodeksu cywilnego przedmioty materialne. Przedmiot najmu mogą stanowić rzeczy co do zasady nie zużywalne, w tym rzeczy ruchome, zbiory rzeczy, nieruchomości, a także ich części, w tym części składowe (tak też jednogłośnie doktryna prawa cywilnego, zob. chociażby Z. Radwański, System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 260-261). Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. (…) ewidencji środków trwałych, a następnie wybudowaniu nowego budynku, nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, użytkowanego jako majątek prywatny, wynajmowane w budynku lokale Wnioskodawczyni mogła wynajmować w ramach tzw. najmu prywatnego, płacąc ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, (dalej jako „ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym”), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych – o czym stanowi art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a powyższej ustawy

– opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym – ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a cytowanej ustawy, tj. m.in. przychodów z dzierżawy i najmu. Zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym – podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do dnia 20 następnego miesiąca, a za grudzień w terminie złożenia zeznania. Po zakończeniu roku podatnicy obowiązani są do złożenia zeznania rocznego PIT-28. Należy je złożyć do 31 stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 21 ust. 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym).

Warunkiem skorzystania z tej formy opodatkowania jest – zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy – złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, oświadczenie może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a jeżeli podatnik nie złożył oświadczenia na podstawie tych przepisów – pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie tych źródeł według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem tychże źródeł. Określenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodu, możliwość odliczenia kosztów uzyskania, itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować dany rodzaj przychodu. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np.: zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego. I tak, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w pkt 3 i 6 tego przepisu: pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3), najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6). Nie ma przeszkód, aby umowa mająca za przedmiot nieruchomość uprawniała do opodatkowania w formie ryczałtu. Dodatkowym warunkiem opodatkowania przychodów z tytułu najmu jest ich uzyskanie poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Wynajmowana nieruchomość według Wnioskodawczyni jest składnikiem majątku prywatnego (osobistego) i nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na wybudowanie budynku nie zostały odliczone od przychodu jako koszty uzyskania przychodów. Umowę najmu lokalu użytkowego Wnioskodawczyni zawarła poza działalnością gospodarczą. Prowadzony przez Wnioskodawczynię najem prywatny nie jest prowadzony w sposób zorganizowany. Wnioskodawczyni nie posiada żadnej struktury organizacyjnej służącej temu najmowi oraz nie prowadzi działań mających na celu znalezienie kolejnego najemcy, nie zatrudnia żadnych pracowników ani też nie posiada żadnego biura związanego z prowadzonym najmem.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasadniczym zagadnieniem zawartym w niniejszym pytaniu jest możliwość skorzystania z uprawnienia do opodatkowania osiąganych przychodów zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wysokości 8,5% z uwagi na zawarcie i wykonywanie umowy najmu lokali usługowych poza pozarolniczą działalnością gospodarczą, a więc jako tzw. najem prywatny, na nieruchomości, która poprzednio stanowiła majątek trwały użytkowany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem – za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową, wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych – prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach: zarobkowym celu działalności, wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek. Z treści tego przepisu wynika, że pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach, tzn., że działalność winna być prowadzona w celu osiągnięcia dochodu – przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu, w sposób ciągły – jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności, celem osiągnięcia dochodu. Przy czym o ciągłości, w przypadku najmu, nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań, w sposób zorganizowany – co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jednak w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności – zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wynajmowanie nieruchomości zaliczane jest do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. O wyborze podatnika, w jakiej formie chce opodatkować przychody z najmu w indywidualnej sprawie powinny decydować takie czynniki jak wybudowanie budynku, jako majątku osobistego, brak wprowadzenia lokali użytkowych do ewidencji środków trwałych, zawieranie umów poza działalnością gospodarczą, prowadzenie lub nieprowadzenie odrębnej działalności gospodarczej.

Według Słownika Języka Polskiego (pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1985, str. 1054), zorganizować coś, to „ułożyć coś w pewne formy, podporządkować regułom, normom, wprowadzić do czegoś ład, organizację”. Z definicji tej wynika, że prowadzenie określonej działalności, jeżeli ma ona przybrać charakter działalności gospodarczej, musi się wiązać z podjęciem dodatkowych starań skutkujących pewnym sformalizowaniem, z reguły mających na celu ułatwienie, czy usprawnienie działalności. Samo wykonanie usługi najmu nie oznacza absolutnie, że mamy tu do czynienia z działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni, żadna z powyższych przesłanek wskazujących na zorganizowanie działalności nie została spełniona, co oznacza, że nie można uznać jej za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie najmu. Formalnym potwierdzeniem tego stanu jest również okoliczność, że w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Wnioskodawczyni nie posiada wpisu o prowadzeniu działalności w zakresie najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zgodnie z art. 693 § 1 ww. ustawy – przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie tych źródeł według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem tychże źródeł. Określenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak ustalenie sposobu opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

I tak zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem – ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest:

1. w celu osiągnięcia dochodu – przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
2. w sposób ciągły – jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu. Przy czym o ciągłości, w przypadku najmu, nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
3. w sposób zorganizowany – co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Decydujące znaczenie dla kwalifikacji przychodów z najmu mają zatem obiektywne kryteria wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie subiektywne przekonanie podatnika. Dlatego też nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowanie nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności. W takim też przypadku art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wprost wskazuje, że taki najem nie może być traktowany jako odrębne od działalności źródło przychodów.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego artykułami przemysłowymi. W okresie od 11 października 2007 r. do końca listopada 2013 r. Wnioskodawczyni prowadziła w części budynku stanowiącej jej własność działalność gospodarczą i wpisała ww. budynek do ewidencji środków trwałych, dokonując odpisów amortyzacyjnych. Następnie budynek został całkowicie wyburzony, a Wnioskodawczyni wykreśliła go z ewidencji środków trwałych. Na ww. nieruchomości został wybudowany nowy budynek, w którym Wnioskodawczyni posiada udział stanowiący 33%. Nowy budynek od samego początku miał być przeznaczony na wynajem. Po dokonaniu odbioru budynek został wydzierżawiony innym podmiotom gospodarczym. Większa część została wydzierżawiona 1 maja 2014 r. natomiast druga część budynku, tj. drugie piętro i poddasze zostały dostosowane do potrzeb drugiego podmiotu gospodarczego i wydzierżawiona w grudniu 2015 r. na czas nieokreślony. Zdaniem Wnioskodawczyni, wynajmowana nieruchomość jest składnikiem jej majątku prywatnego, ponieważ nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na wybudowanie budynku nie zostały odliczone, jako koszty uzyskania przychodu, Wnioskodawczyni zawarła umowę najmu lokalu użytkowego poza działalnością gospodarczą a najem prywatny nie jest prowadzony w sposób zorganizowany.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego czy po zaprzestaniu prowadzenia własnej działalności gospodarczej w części budynku, stanowiącej własność Wnioskodawczyni, który został całkowicie wyburzony i wykreślony przez Wnioskodawczynię z ewidencji środków trwałych, a następnie wybudowaniu nowego budynku, w którym Wnioskodawczyni posiada udział wynoszący 33%, użytkowanego jako majątek prywatny i nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych – wynajmowane w budynku lokale Wnioskodawczyni mogła wynajmować w ramach tzw. najmu prywatnego, płacąc ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że wyburzenie budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej spowodowało likwidację środka trwałego, natomiast skoro nowo wybudowany budynek nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, to Wnioskodawczyni może go wykorzystywać na cele prywatne. Jeżeli zatem Wnioskodawczyni zawarła umowy najmu poza działalnością gospodarczą i najem nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły, czyli jest prowadzony w ramach najmu prywatnego, to przychód uzyskiwany przez Wnioskodawczynię z tytułu najmu może być kwalifikowany do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskiwane z tego źródła mogą być opodatkowane, zgodnie z wolą podatnika, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Stosownie do treści art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2180 ze zm.) – ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne uzyskujące przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy – od przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5%.

Jednakże aby skorzystać ze zryczałtowanej formy opodatkowania, o której mowa w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, należy złożyć pisemne oświadczenie o jej wyborze.

O zasadach składania wspomnianego oświadczenia stanowi art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w myśl którego – pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego, natomiast podatnik rozpoczynający działalność gospodarczą w trakcie roku podatkowego – do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności, nie później jednak niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do art. 9 ust. 4 ww. ustawy – w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym, że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Reasumując skoro – jak wskazuje Wnioskodawczyni – przedmiotem najmu nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą oraz najem jest prowadzony w ramach najmu prywatnego – to przychody uzyskiwane z najmu lokali znajdujących się w tym budynku, Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć do odrębnego źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten może być opodatkowany – zgodnie z wolą Wnioskodawczyni – na zasadach określonych w ustawie zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stawka 8,5%.

Na zakończenie należy wyjaśnić, że na niniejsze rozstrzygnięcie miała wpływ treść uzupełnienia wniosku, a mianowicie informacja, że najem w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania nie prowadzi Wnioskodawczyni lecz podmiot, z którym zawarła umowę najmu na czas nieokreślony.

Przychód uzyskiwany z krótkotrwałego zakwaterowania jest kwalifikowany, jako przychód z działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług usługi miejsc krótkotrwałego zakwaterowania mieszczą się w dziale PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”, grupowanie PKWiU 55.2 „Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania”. Przychód z takiej działalności nie jest wówczas przychodem z najmu, który zalicza się do źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.