Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.269.2016.2.KP
z 24 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani X przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2017 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 13 lutego 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie postanowienia z dnia 1 czerwca 2010 roku Sądu Okręgowego – zostało wszczęte postępowanie upadłościowe w stosunku do dłużnika Wnioskodawczyni.

Na zarządcę masy upadłościowej sąd wyznaczył adwokata.

Zarządca masy upadłościowej w dniu 7 czerwca 2010 roku poinformował Wnioskodawczynię o tym, że informacje na temat stanu postępowania w sprawie może uzyskiwać wyłącznie poprzez serwis internetowy jego kancelarii. Dnia 28 lipca 2010 roku sąd uznał wierzytelność Wnioskodawczyni w stosunku do upadłego w wysokości 48 712,08 euro. W serwisie internetowym kancelarii zarządcy masy upadłościowej w dniu 24 września 2014 roku zamieszczona została informacja o zakwalifikowaniu Wnioskodawczyni do grupy wierzycieli, która nie zostanie zaspokojona.

W piśmie z 13 lutego 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że:

1. wierzytelność będąca przedmiotem wniosku jest z tytułu świadczonej usługi szycia odzieży wykonanej na materiale powierzonym kontrahenta,
2. wierzytelność była zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. wierzytelność nie jest przedawniona.
   
   

Wnioskodawczyni wskazała także, że w prawie niemieckim obowiązuje jednolite postępowanie upadłościowe prowadzone na podstawie ustawy Prawo upadłościowe – lnsolvenzordnung – InsO. Zgodnie z § 1 zdanie 1 InsO celem postpowania upadłościowego jest jak najpełniejsze, równomierne zaspokojenie wierzycieli. Postępowanie upadłościowe można przeprowadzić zgodnie z przepisami dotyczącymi zarządzania, zbycia i podziału masy upadłości (typowe postępowanie upadłościowe). Uczestnicy postępowania mogą zawrzeć w planie naprawczym inne postanowienia, w szczególności dotyczące kontynuacji działalności przedsiębiorstwa.

Postępowanie upadłościowe można wszcząć w stosunku do osób prawnych i fizycznych, również nieprowadzących działalności gospodarczej. Postępowanie to inicjowane jest przez dłużnika lub wierzyciela przez złożenie wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego. Prawa do zainicjowania postępowania upadłościowego nie mają natomiast urzędy państwowe.

Podstawą wszczęcia postępowania upadłościowego jest wystąpienie stanu niewypłacalności lub nadmiernego zadłużenia. Definicję niewypłacalności zawiera § 17 ust. 2 InsO, zgodnie z którym dłużnik jest niewypłacalny, gdy nie jest w stanie wykonywać swoich wymagalnych zobowiązań płatniczych. Zgodnie natomiast z § 18 ust. 2 InsO nadmierne zadłużenia występuje wtedy, gdy zobowiązania dłużnika przekroczą wartość jego majątku. Interpretując tą drugą przesłankę ogłoszenia upadłości, wyceniając majątek dłużnika, należy założyć możliwość kontynuacji działalności przedsiębiorstwa, jeżeli wydaje się ona prawdopodobna w danych okolicznościach. Jeśli wniosek składa wierzyciel, powinien on uprawdopodobnić istnienie przesłanki do wszczęcia postępowania upadłościowego oraz istnienie swojej wierzytelności. Ratio legis tego przepisu jest ochrona sądu i dłużnika przed wnioskami pochopnymi lub składanymi wyłącznie z zamiarem pokrzywdzenia dłużnika. Stosownie natomiast do § 26 ust. 1 zdanie 1 InsO sąd odrzuci wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego, jeżeli majątek dłużnika prawdopodobnie nie wystarczy na zaspokojenie kosztów postępowania.

W postępowaniu o ogłoszenie upadłości sąd – co do zasady – dopuszcza dowód z opinii biegłego albo powołuje syndyka, który ma uprawnienia biegłego, aby zbadać stan majątku dłużnika i kwestię jego niewypłacalności lub zagrożenia nią. Jeżeli zostaną spełnione przesłanki pozytywne ogłoszenia upadłości, sąd upadłościowy wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, które podaje się do wiadomości publicznej. Na wniosek sądu postanowienie publikuje się w internecie lub w dzienniku urzędowym.

Sąd upadłościowy prowadzi i nadzoruje przebieg postępowania upadłościowego. Jego zadaniem jest pośredniczenie i podejmowanie działań pojednawczych w pertraktacjach uczestników postępowania oraz dążenie do polubownego rozwiązywania sporów. Główne decyzje w trakcie postępowania upadłościowego (zbycie, likwidacja, naprawa oraz plan naprawczy) podejmują wierzyciele. Sąd posiada szczególne uprawnienia i zadania na etapie otwarcia postępowania. Do jego wyłącznej kompetencji należy m.in. podjęcie decyzji o wszczęciu postępowania, tymczasowe zabezpieczenie majątku dłużnika oraz powołanie syndyka masy upadłości. Sąd nadzoruje też pracę syndyka masy upadłości. Jednak kontrola ta dotyczy tylko zgodności z prawem czynności podejmowanych przez syndyka, a nie ich celowości. W postępowaniu upadłościowym główną rolę odgrywa syndyk masy upadłości. Funkcję tę mogą pełnić w szczególności adwokaci, ekonomiści, biegli rewidenci lub doradcy podatkowi. Syndyk w niemieckim prawie upadłościowym nie uzyskuje licencji, nie jest także wpisywany na listę syndyków. W praktyce funkcję tę pełnią ekonomiści, rzeczoznawcy, księgowi, adwokaci, a więc osoby profesjonalnie przygotowane do jej wykonywania. Z chwilą powołania syndyk masy upadłości otrzymuje prawo do zarządzania i rozporządzania majątkiem dłużnika. Jego głównym zadaniem jest zwrot przedmiotów nienależących do dłużnika, a znajdujących się w jego majątku w momencie wszczęcia postępowania upadłościowego. Ponadto musi on odzyskać przedmioty prawnie należące do majątku dłużnika, ale nieznajdujące się w nim w momencie wszczęcia postępowania upadłościowego. Tak ustalony majątek dłużnika tworzy masę upadłości (§ 35 InsO), z której będą zaspokojeni wierzyciele. Do zadań syndyka masy upadłości należy także: wypłata wynagrodzenia dla pracowników upadłego, podejmowanie decyzji w sprawie niewykonanych umów (§ 103 InsO), sporządzenie wykazu majątku (§ 153 ust. 1 zdanie 1 InsO), zbycie masy upadłości (§ 159 lnsO), podział funduszów uzyskanych ze zbycia masy upadłości (§ 187 InsO).

Niemieckie prawo upadłościowe daje duży wpływ na postępowanie wierzycielom. Mogą oni zwoływać zgromadzenie wierzycieli. Mogą doprowadzić do powołania rady wierzycieli. Zgromadzenie wierzycieli jest podstawowym organem, który umożliwia wierzycielom podejmowanie uchwały. Natomiast rada wierzycieli jest organem kontrolnym wierzycieli, a jej funkcję można porównać z radą nadzorczą. Zgodnie z § 74 ust. 1 zdanie 1 InsO zgromadzenie wierzycieli jest zwoływane i prowadzone przez sąd upadłościowy. W zgromadzeniu mogą uczestniczyć wszyscy wierzyciele, których wierzytelności są zabezpieczone rzeczowo, wszyscy wierzyciele nieuprzywilejowani, syndyk masy upadłości oraz upadły. Zgromadzenie wierzycieli podejmuje uchwały większością głosów wierzycieli posiadających ponad połowę ogólnej sumy wierzytelności przypadających głosującym wierzycielom (większość sumy wierzytelności). Zgromadzenie wierzycieli decyduje także o składzie rady wierzycieli (§ 68 InsO). Sąd upadłościowy może także powołać skład rady wierzycieli przed wstępnym zgromadzeniem wierzycieli (§ 67 ust. 2 InsO). Zgromadzenie wierzycieli może rozwiązać tę tymczasowo powołaną radę wierzycieli. Ponadto zgromadzenie wierzycieli decyduje o przebiegu postępowania, w szczególności o sposobie zbycia majątku, o wyborze innego syndyka masy upadłości (§ 57 zdanie 1 InsO), kontrola czynności syndyka masy upadłości (§ 66, 79, 197 ust. 1 pkt 1 InsO), a także wyraża zgodę na szczególnie istotne czynności prawne syndyka (§ 160 ust. 1 InsO) i współdziała przy sporządzaniu i wykonywaniu planu insolwencyjnego (§ 218 ust. 2 i in. InsO).

Syndyk masy upadłości z chwilą wszczęcia postępowania upadłościowego otrzymuje prawo do zarządzania i rozporządzania majątkiem dłużnika wchodzącym w skład masy upadłości (§ 80 ust. 1 InsO). Dotyczy to nie tylko majątku, który dłużnik posiada w momencie wszczęcia postępowania, ale także majątku, który nabędzie on podczas trwania postępowania. Syndyk masy upadłości jest zobowiązany do natychmiastowego objęcia masy upadłości, aby chronić ją przed nadużyciami ze strony dłużnika lub poszczególnych wierzycieli. Ponadto syndyk masy upadłości sporządza wykaz majątku wraz z wyceną jego składników i zestawia go ze zobowiązaniami dłużnika (§ 153 InsO). Obowiązkiem syndyka jest również sporządzenie listy wierzycieli, w której wpisuje wysokość wierzytelności oraz grupuje wierzycieli zaspakajanych w dalszej kolejności oraz tych, których wierzytelności mają być wyłączone z zaspokojenia (§ 152 InsO).

Postępowanie upadłościowe dotyczące dłużnika Wnioskodawczyni nadal się toczy, jest na etapie zaspakajania wierzycieli, których syndyk umieścił w grupie wierzycieli zaspakajanych. Informacja o tym, że Wnioskodawczyni została zakwalifikowana do grupy wyłączonej z zaspokojenia została zamieszczona w związku z przygotowaniem planu insolwencyjnego przez syndyka (§ 217 InsO).

Z posiadanej przez Wnioskodawczynię wiedzy wynika, że główną rolę w postępowaniu odgrywa syndyk – „Sąd posiada szczególne uprawnienia i zadania na etapie otwarcia postępowania. Do jego wyłącznej kompetencji należy m.in. podjęcie decyzji o wszczęciu postępowania, tymczasowe zabezpieczenie majątku dłużnika oraz powołanie syndyka masy upadłości. Sąd nadzoruje też pracę syndyka masy upadłości. Jednak kontrola ta dotyczy tylko zgodności z prawem czynności podejmowanych przez syndyka, a nie ich celowości. W postępowaniu upadłościowym główną rolę odgrywa syndyk masy upadłości”.

Z posiadanej przez Wnioskodawczynię wiedzy wynika, że na obecnym etapie postępowania nie ma już możliwości umorzenia postępowania.

Z rozmów przeprowadzonych z syndykiem wynika, że jedynym źródłem informacji dotyczącym interesującego Wnioskodawczynię procesu insolwencyjnego jest jego strona internetowa i że Wnioskodawczyni nie uzyska od niego żadnych innych dokumentów. Ponadto syndyk stwierdził, że wg prawa niemieckiego zakwalifikowanie Wnioskodawczyni do grupy wierzycieli, która nie zostanie zaspokojona, jest wystarczającą podstawą do zakwalifikowania jej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie informacji w serwisie internetowym kancelarii – wyznaczonej przez Sąd – zarządzającej masą upadłościową o zakwalifikowaniu wierzytelności Wnioskodawczyni do grupy wierzytelności, które nie zostaną zaspokojone, można uznać wierzytelność jako nieściągalną i zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni umieszczenie jej przez zarządcę masy upadłościowej reprezentującego Sąd Najniższego Szczebla RFN K – sąd do spraw niewypłacalności – w grupie wierzycieli, których wierzytelności nie zostaną zaspokojone, wyczerpuje w pełni wykładnię art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek:

1. wierzytelność musi być wierzytelnością nieściągalną, której nieściągalność została uprawdopodobniona przez jej udokumentowanie, zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. wierzytelność musiała być uznana za przychód należny zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

W myśl art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a, lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W kontekście pkt 1 powyższej regulacji Organ wskazuje, że ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Postanowienie o nieściągalności powinno być uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu. Powinien je również wydać właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Co do kolejnego punktu – podstawą uznania wierzytelności za nieściągalną może być postanowienie sądu upadłościowego o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości lub umorzeniu tego postępowania, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tylko tych kosztów, albo postanowienie sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego.

Jednocześnie dokumentem stanowiącym podstawę do uznania nieściągalności wierzytelności może być również protokół sporządzony przez podatnika, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłoby równe albo wyższe od jej kwoty.

Mając na względzie powyższą argumentację prawną, należy stwierdzić, że istota regulacji sprowadza się do udokumentowania nieściągalności wierzytelności, tj. gdy z dokumentów posiadanych przez wierzyciela jednoznacznie wynika, że dłużnik już nie istnieje, nie ma środków pozwalających na uregulowanie jego zobowiązań, brak jest podstaw do wszczęcia postępowania upadłościowego, postępowanie takie jest umorzone, wszczęte postępowanie upadłościowe zostało zakończone, a wierzytelność nie została uregulowana, a więc że nieściągalność wierzytelności zaliczonej do przychodów należnych ma charakter definitywny.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni świadczyła usługi szycia na rzecz kontrahenta z Niemiec (dalej: dłużnik). Na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Niemczech zostało wszczęte postępowanie upadłościowe w stosunku do dłużnika. Zarządca masy upadłościowej poinformował Wnioskodawczynię o tym, że informacje na temat stanu postępowania w sprawie może uzyskać wyłącznie przez serwis internetowy jego kancelarii. Dnia 28 lipca 2010 r. sąd uznał wierzytelność Wnioskodawczyni w stosunku do dłużnika w wysokości 48 712, 08 euro. W serwisie internetowym kancelarii zarządcy masy upadłościowej 24 września 2014 r. zamieszczona została informacja o zakwalifikowaniu Wnioskodawczyni do grupy wierzycieli, która nie zostanie zaspokojona. Ponadto niniejsza wierzytelność była zarachowana jako przychód należny i nie jest ona przedawniona. Postępowanie upadłościowe dotyczące dłużnika nadal się toczy i jest na etapie zaspakajania wierzycieli, których syndyk umieścił w grupie wierzycieli zaspakajanych. Na obecnym etapie nie ma już możliwości umorzenia postępowania. Jedynym źródłem informacji jest strona internetowa syndyka i Wnioskodawczyni nie uzyska żadnych innych dokumentów.

Z uwagi na wszczęte wobec dłużnika Wnioskodawczyni postępowanie upadłościowe zbadanie, czy Wnioskodawczyni może uznać ww. wierzytelność za nieściągalną i zaliczyć ją w koszty uzyskania przychodów, musi nastąpić na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pozostałe formy dokumentowania nieściągalności wierzytelności wymienione w tej regulacji pozostają poza zakresem niniejszej interpretacji.

Zatem kluczową kwestią w celu ustalenia zasadności uznania nieściągalnej wierzytelności wobec dłużnika za koszt podatkowy jest więc rozstrzygnięcie, czy postępowanie upadłościowe w Niemczech może odpowiadać sądowemu postępowaniu upadłościowemu, które ma miejsce w Polsce.

Z opisu wynika, że postępowania te są podobne. Wszczęcie postępowania następuje przez ogłoszenie upadłości przez sąd. Jeżeli majątek dłużnika jest niewystarczający na zaspokojenie roszczeń sąd wniosek o ogłoszenie upadłości odrzuca. W ramach postępowania upadłościowego sąd powołuje syndyka, do którego zadań należy zarządzanie i rozporządzanie majątkiem dłużnika, sporządzenie listy wierzycieli, grupuje ich według tego, czy ich wierzytelności zostaną zaspokojone, czy też nie. Różnica dotyczy tylko tego, że wszelkie informacje są dostępne za pośrednictwem strony internetowej syndyka, a sama Wnioskodawczyni nie otrzymuje żadnych dokumentów.

Z wniosku wynika także, że postępowanie upadłościowe nadal się toczy, nie zostało zatem zakończone. Na obecnym etapie nie ma także możliwości umorzenia postępowania upadłościowego.

Wobec powyższego skoro postępowanie upadłościowe jest w toku, a dokumentem, który uprawdopodabnia nieściągalność wierzytelności, jest postanowienie sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego (w niniejszej sprawie jakakolwiek informacja o zakończeniu postępowania upadłościowego prowadzonego przez sąd niemiecki zamieszczona na stronie internetowej syndyka), to bez takiego dokumentu (informacji) Wnioskodawczyni nie ma podstawy prawnej do zaliczenia opisanej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z treści art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – Wnioskodawczyni na podstawie informacji zawartych w serwisie internetowym kancelarii – wyznaczonej przez Sąd – zarządzającej masą upadłościową o zakwalifikowaniu wierzytelności Wnioskodawczyni do grupy wierzytelności, które nie zostaną zaspokojone, nie może uznać wierzytelności jako nieściągalnej i zaliczyć jej do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do wniosku Spółka dołączyła dokumenty. Należy jednak zauważyć, że – wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach), w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem podanym we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.