Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP2.4512.952.2016.2.AZe
z 24 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 201) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 listopada 2016 r. (data wpływu 30 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z 31 stycznia 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku od towarów i usług wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku od towarów i usług wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 31 stycznia 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 26 stycznia 2017 r. znak: 2461-IBPB-1-1.4511.630.2016.1.WRz, 2461-IBPP2.4512.952.2016.1.AZe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny/ zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od roku 2005 prowadzi działalność gospodarczą, która zajmuje się działalnością handlową (sklep kosmetyczny) oraz świadczeniem usług budowlanych. Działalność opodatkowana jest na zasadach ogólnych (Podatkowa Księga Przychodów i Rozchodów, podatek liniowy 19%). Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem podatku Vat. W roku 2014 Wnioskodawca zakupił wraz z żoną (wspólnota majątkowa małżeńska) jako osoba prywatna lokal mieszkalny, który po wyremontowaniu wynajął. Wnioskodawca złożył do Urzędu Skarbowego stosowne oświadczenie o wyborze formy opodatkowania i wybrał ryczałt (stawka 8,5%). Wnioskodawca uzyskał informację, iż na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o Vat wynajem lokalu na cele mieszkaniowe jest zwolnione z Vat. Początkowo mieszkanie Wnioskodawca wynajmował studentom przez firmę pośredniczącą (biuro nieruchomości). Obecnie wynajmuje mieszkanie firmie (umowa na okres 36 m-cy), która wynajmuje je różnym osobom prywatnym na tzw. najem krótkoterminowy np. turystom. Z tytułu najmu Wnioskodawca otrzymuje od tej firmy stały miesięczny czynsz oraz dodatkowo opłaty za media zgodnie z zużyciem na podstawie odczytu liczników. W roku 2016 Wnioskodawca nabył wraz z żoną drugie mieszkanie, które po wyremontowaniu zamierza wynajmować w podobny sposób. Lokale mieszkalne Wnioskodawca wraz z żona nabył dla siebie i swojej rodziny. Ich wynajem pozwala na pokrycie kosztów kredytów zaciągniętych na ich zakup, na pokrycie kosztów utrzymania oraz przynosi dodatkowe środki utrzymania rodziny Wnioskodawcy. Nabyte lokale nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, nigdy też nie były wpisane do ewidencji środków trwałych.

W piśmie uzupełniającym wniosek Wnioskodawca wskazał że:

Symbol PKWiU 68.20.11 dla wymienionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego usług najmu lokalu/lokali mieszkalnych podmiotom trzecim.

Z umowy najmu lokalu wynajmowanego na cele mieszkalne nie wynika jednoznacznie, że lokal ten wynajmowany jest wyłącznie na cele najmu krótkoterminowego. Z umowy wynikają następujące zapisy: „Wynajmujący oddaje Najemcy, a Najemca przyjmuje do używania lokal mieszkalny położony na 3 piętrze tegoż budynku i składający się z 4 pokoi, 2 kuchni, 2 łazienek i przedpokoju", oraz „Najemca jest uprawniony do oddania przedmiotu najmu w podnajem oraz bezpłatne używanie osobom trzecim", „Jakakolwiek zmiana sposobu korzystania z lokalu przez Najemcę wymaga uprzedniego uzyskania pisemnej zgody Wynajmującego". Wnioskodawca nadmienia, iż otrzymuje co miesiąc od Najemcy stały czynsz najmu.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie uzupełniającym, które wpłynęło do tut. organu 2 lutego 2017r.):

Czy prawidłowe jest zastosowanie zwolnienia z Vat wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe, który Wnioskodawca już wynajmuje oraz lokalu nabytego w roku 2016, który Wnioskodawca zamierza wynajmować również na cele mieszkaniowe pomimo, iż prowadząc działalność gospodarczą jest podatnikiem Vat czynnym?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług (ostatecznie sformułowane w piśmie uzupełniającym, które wpłynęło do tut. organu 2 lutego 2017r.):

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest zwolnienie z Vat wynajmowanego obecnie lokalu na cele mieszkaniowe, jak również zwolnienie z Vat w przyszłości z wynajmu lokalu na cele mieszkaniowe nabytego w roku 2016. (zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, iż generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,

charakter mieszkalny nieruchomości,

mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (t.j. Dz .U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane
w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, Wnioskodawca świadczy na rzecz Najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu dokonuje bowiem na jego rzecz świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (lokale mieszkalne) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy też zauważyć, że jak już wcześniej wskazano, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, przewidzianego we wskazanym przepisie, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca. W sytuacji jednak gdy najemca wynajętej nieruchomości nie użytkuje jej (bądź nie wynajmuje) wyłącznie na cele mieszkaniowe, wówczas także wynajmujący wobec świadczonej przez siebie usługi wynajmu nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, bowiem jego usługa nie może być uznana za usługę wynajmu lokalu (nieruchomości) mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca czynny podatnik podatku Vat, w 2014 roku zakupił wraz z żoną (wspólnota majątkowa małżeńska) jako osoba prywatna lokal mieszkalny, który po wyremontowaniu wynajął. Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie firmie (umowa na okres 36 m-cy), która wynajmuje je różnym osobom prywatnym na tzw. najem krótkoterminowy
np. turystom. Z tytułu najmu Wnioskodawca otrzymuje od tej firmy stały miesięczny czynsz oraz dodatkowo opłaty za media zgodnie z zużyciem na podstawie odczytu liczników.

W 2016 roku Wnioskodawca nabył wraz z żoną drugie mieszkanie, które po wyremontowaniu zamierza wynajmować w podobny sposób. Wnioskodawca usługi najmu opisane we wniosku zaklasyfikował pod symbolem PKWiU 68.20.11. Z umowy najmu lokalu wynajmowanego na cele mieszkalne nie wynika jednoznacznie, że lokal ten wynajmowany jest wyłącznie na cele najmu krótkoterminowego.

Powyższe okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, że najemca, który wynajmuje/ będzie wynajmował od Wnioskodawcy lokale mieszkalne, wynajmuje je następnie różnym osobom prywatnym na tzw. najem krótkoterminowy np. turystom, nie świadczy zatem usługi najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe ani też sam nie wykorzystuje tych lokali wyłącznie na cele mieszkaniowe. W tej sytuacji w odniesieniu do usług najmu lokali mieszkalnych opisanych we wniosku świadczonych przez Wnioskodawcę nie są spełnione przesłanki do zastosowania do nich zwolnienia przewidzianego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, gdyż usługi te nie stanowią usług najmu lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Powyższe usługi najmu powinny być podatkowane 23% stawką podatku na podstawie
art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Opodatkowanie usług najmu lokali mieszkalnych opisanych we wniosku 23% stawką podatku nie wynika jednakże z faktu, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, ale jest konsekwencją nie spełniania, przez usługi opisane we wniosku, przesłanki dotyczącej przeznaczenia wynajmowanych lokali (cel mieszkaniowy), które jak to wskazał Wnioskodawca są wynajmowane przez najemcę na tzw. najem krótkoterminowy, a więc lokale mieszkalne nie są i nie będą wynajmowane włącznie na cele mieszkaniowe. Zatem jak wskazano wyżej w sytuacji gdy najemca wynajętej nieruchomości nie użytkuje jej (bądź nie wynajmuje) wyłącznie na cele mieszkaniowe, wówczas także wynajmujący wobec świadczonej przez siebie usługi wynajmu nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, bowiem jego usługa nie może być uznana za usługę wynajmu lokalu (nieruchomości) mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia
w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy, że interpretacja indywidualna wydawana jest w oparciu o konkretny przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i wiąże Organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej wyłącznie w zakresie przedstawionym we wniosku. Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoja ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Trzeba jednak wskazać, że ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy została podjęta z uwzględnieniem wskazanej przez Wnioskodawcę w opisie sprawy klasyfikacji statystycznej świadczonych usług.

Podkreślić również należy, że analiza prawidłowości wskazanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji usług do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie, z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretacje przepisów prawa podatkowego. Zatem, Minister Rozwoju
i Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Zainteresowanego w zakresie klasyfikacji statystycznej czynności będących przedmiotem wniosku.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.