Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.66.2017.1.EK
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. jest koncesjonowaną spółką obrotu energią elektryczną.

Głównym przedmiotem działalności Spółki (zgodnie z zaświadczeniem REGON) jest 3514Z - handel energią elektryczną.

W zakresie podatku VAT spółka rozlicza się z Urzędem Skarbowym w systemie kwartalnym, na podstawie deklaracji VAT-7D.

Faktury za sprzedaż energii elektrycznej wystawiane są na podstawie zawartych kontraktów długoterminowych, co w rozumieniu Spółki jest świadczeniem ciągłym. Faktury wystawiane są po zakończeniu okresów rozliczeniowych wynikających z ogólnie przyjętych zasad funkcjonowania Krajowego Systemu Elektroenergetycznego na podstawie udostępnianych okresowo danych pomiarowych z układów pomiarowo-rozliczeniowych.

W odniesieniu do niektórych grup odbiorców udostępnianie danych następuje na przełomie miesiąca kalendarzowego lub kwartału, zatem ujmowane są zarówno do podatku dochodowego CIT jak i do podatku VAT z dniem zakończenia okresu rozliczeniowego np. 30 września 2016 r. a nie z dniem wystawienia faktury za daną sprzedaż czyli np. 05 października 2016 r.

Zgodnie z art. 19a. ust. 3. wprawdzie w ust. 5, p.4 lit. a) jest mowa o powstawaniu obowiązku podatkowego z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii (nie jest sprecyzowane czy tylko wytworzonej we własnym zakresie czy każdej, również kupionej wcześniej na rynku z zamiarem odsprzedania), ale nie ma w ustawie słowa o handlu energią, o obrocie, którym zajmuje się X Sp. z o. o., która absolutnie nie wytwarza energii w żadnej postaci, jedynie prowadzi obrót energią.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest uznawanie za moment podatkowy VAT wcześniejszego dnia sprzedaży (zgodnego z okresem rozliczeniowym), a nie późniejszego dnia wystawienia faktury dla ww. usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest uznanie za moment podatkowy do VAT już wcześniejszego dnia sprzedaży danej usługi, czyli dnia rozliczenia energii na podstawie odczytu z danego dnia sprzedaży, ponieważ jest to usługa ciągła, a nie dnia wystawienia faktury, następującego po dniu sprzedaży. W ocenie Wnioskodawcy, uznanie za moment obowiązku podatkowego do VAT dnia wystawienia faktury (czyli późniejszego) za nieprawidłowe, zbyt późne, ponieważ prowadzony przez nas obrót energią nie koniecznie jest dostawą energii rozumianą jako dostawę i dystrybucję prowadzoną przez producenta, którego ustawa może dotyczyć jako jedynego. Dlatego Strona potraktowała swoją działalność jako sprzedaż usług ciągłych i zastosowała się do art. 19a. ust. 3 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Sprzedaż energii elektrycznej stanowić zatem będzie dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Zauważyć jednak należy, że w art. 19a ust. 5 cyt. ustawy o VAT, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych usług.

I tak, stosownie do ww. art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług:

• telekomunikacyjnych,
• wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
• najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
• ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
• stałej obsługi prawnej i biurowej,
• dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
• z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
  
  

Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 (art. 19a ust. 8 ustawy o VAT).

Zatem zgodnie z ww. art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej.

Należy zatem wskazać, że stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Art. 106i ust. 1 ustawy stanowi, że fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

W świetle art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8 ustawy o VAT).

Wskazane powyżej regulacje przewidują zatem szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla dostawy energii elektrycznej, tj. z chwilą wystawienia faktury. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje nie późnej niż z chwilą upływu terminu płatności.

Innymi słowy, o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu dostawy energii elektrycznej decyduje, co do zasady, moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym momentem jest termin płatności ustalony pomiędzy stronami.

Natomiast fakturę – w przypadku sprzedaży energii elektrycznej - wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest koncesjonowaną spółką obrotu energią elektryczną. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest 3514Z - handel energią elektryczną.

W zakresie podatku VAT spółka rozlicza się z Urzędem Skarbowym w systemie kwartalnym, na podstawie deklaracji VAT-7D. Faktury za sprzedaż energii elektrycznej wystawiane są na podstawie zawartych kontraktów długoterminowych, co w rozumieniu Spółki jest świadczeniem ciągłym. Faktury wystawiane są po zakończeniu okresów rozliczeniowych wynikających z ogólnie przyjętych zasad funkcjonowania Krajowego Systemu Elektroenergetycznego na podstawie udostępnianych okresowo danych pomiarowych z układów pomiarowo-rozliczeniowych. W odniesieniu do niektórych grup odbiorców udostępnianie danych następuje na przełomie miesiąca kalendarzowego lub kwartału, zatem ujmowane są zarówno do podatku dochodowego CIT jak i do podatku VAT z dniem zakończenia okresu rozliczeniowego np. 30 września 2016 r. a nie z dniem wystawienia faktury za daną sprzedaż czyli np. 05 października 2016 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia momentu obowiązku podatkowego z tytułu dostawy energii elektrycznej.

Na wstępie należy wskazać, że wprawdzie w art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu, jednakże w stosunku do dostawy energii elektrycznej w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego – art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy. Ustawodawca w powołanym przepisie posługuje się zwrotem „Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej (...)”, nie wskazując przy tym na podmiot, który dokonuje dostawy energii. Zatem należy przyjąć, że przepis ten dotyczy dostaw energii bez względu jaki podmiot, dokonuje sprzedaży energii elektrycznej (podmiot wytwarzający energię elektryczną, czy też podmiot, który prowadzi handel energią energetyczną). Skoro Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie obrotu energią elektryczną, tj. sprzedaje energię elektryczną i dla dostaw energii elektrycznej w ustawie o podatku od towarów i usług przewidziany jest szczególny moment powstania obowiązku podatkowego, Wnioskodawca jest zobowiązany do zastosowania dla dostaw tej energii unormowań wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy.

Zatem łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych dotyczących obowiązku podatkowego prowadzi do wniosku, że w związku z dostawą energii elektrycznej, zastosowanie znajdzie art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, tj. obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury. Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy, w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności. Natomiast na podstawie art. 106i ust. 3 pkt 4 fakturę dokumentującą ww. dostawę Wnioskodawca powinien wystawić nie później niż z upływem terminu jej płatności.

Innymi słowy, o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu dostaw dokonywanych przez Spółkę decyduje moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym momentem jest termin płatności ustalony pomiędzy stronami. Ustawodawca w omawianym przypadku nie wymaga udokumentowania fakturą wpłat należności (np. zaliczki, przedpłaty) lub dokonania dostawy.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku dostaw energii elektrycznej na rzecz innego podatnika podatku VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, jednakże faktura taka powinna być wystawiona najpóźniej z chwilą upływu terminu płatności. W sytuacji, gdy podatnik nie wystawił w tym terminie faktury lub wystawił ją z opóźnieniem – obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu na jej wystawienie, tj. z chwilą upływu terminu płatności.

Reasumując, w związku z dostawą energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury, jednak nie później niż z chwilą upływu ustawowego terminu jej wystawienia, a fakturę dokumentującą ww. czynność Wnioskodawca powinien wystawić najpóźniej z upływem terminu płatności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.