Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-2.4510.31.2017.1.JP
z 14 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 stycznia 2017 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej także: „Spółka”, „Wnioskodawca”). Zdarza się, że pomiędzy Spółką a jej kontrahentami występują wzajemne zobowiązania, tj. Spółka jest wierzycielem kontrahenta i jednocześnie posiada wobec tego samego podmiotu zobowiązanie. Część ww. rozliczeń Spółki z kontrahentami, wobec których Spółka występuje jednocześnie jako wierzyciel i dłużnik, następuje w formie kompensaty (potrącenia wzajemnych wierzytelności). Potrącenie może mieć miejsce pomiędzy Spółką i polskimi bądź zagranicznymi podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, i najczęściej sytuacje te występują w przypadku rozliczeń z dostawcami Spółki, gdzie Spółka posiada z jednej strony zobowiązanie do zapłaty ceny za zakupione towary/materiały, itp. lub ewentualnie nabyte usługi, a także wierzytelności przysługujące od tychże dostawców, w tym np. z tytułu roszczeń o zapłatę kar umownych/odszkodowań/rekompensat/zwrotu części kosztów poniesionych przez Spółkę, itp. w związku z nieodpowiednią jakością dostaw na rzecz Spółki lub z tytułu świadczenia przez Spółkę usług, np. pomiaru, dokonania zmian inżynierskich lub innych tytułów. Jednocześnie, rozliczenia w drodze kompensaty są dokonywane pomiędzy Spółką a jej klientami, gdzie Spółka posiada wierzytelności względem kontrahentów z tytułu dokonanych dostaw/wykonanych usług, a z drugiej strony Spółka jest zobowiązana do uregulowania na rzecz tych podmiotów zobowiązań z różnych tytułów, w tym np. związanych z roszczeniami reklamacyjnymi czy też kosztami usług pomiaru oraz usług doradczych (konsultacyjnych). Przy czym w zakresie rozliczeń w formie kompensaty pomiędzy Spółką a jej kontrahentami mogą występować także inne rodzaje transakcji niż wskazane powyżej. Taka forma rozliczeń może być realizowana zarówno za porozumieniem stron, tj. po wyrażeniu przez obie strony transakcji (Spółkę i jej kontrahenta) zgody na dokonanie tego typu rozliczenia, jak i przez jednostronne oświadczenie woli Spółki (bądź kontrahenta) o dokonaniu potrącenia. Często występują sytuacje, w których jednorazowa wartość transakcji rozliczanych częściowo lub w całości w drodze kompensaty/potrącenia będzie przekraczać wartość 15.000 zł (lub równowartość 15.000 zł w przypadku transakcji w walucie obcej. Obecny rok podatkowy Spółki trwa od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2017 r. Kolejny rok podatkowy Spółki rozpocznie się 1 kwietnia 2017 r. i będzie trwał do 31 grudnia 2018 r.

W związku z powyższym zadano następujące m.in. pytanie:

Czy w stosunku do tej części kosztów, która zostanie uregulowana przez Spółkę w drodze potrącenia/kompensaty (gdzie jednorazowa wartość transakcji, których dotyczy rozliczenie w tej formie przekracza 15.000 zł (lub jej równowartość)), w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., oraz w latach następnych, biorąc pod uwagę brzmienie art. 15d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „o PDOP”), nie znajdzie zastosowania ograniczenie w zaliczeniu tych kwot do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 15d ustawy o PDOP (przy założeniu, że koszty te wypełniają przesłankę z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, w szczególności nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do tej części kosztów, która zostanie uregulowana przez Spółkę w drodze potrącenia/kompensaty (gdzie jednorazowa wartość transakcji, których dotyczy rozliczenie w tej formie przekracza 15.000 zł (lub jej równowartość)), w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., oraz w latach następnych, biorąc pod uwagę brzmienie art. 15d ustawy o PDOP, nie znajdzie zastosowania ograniczenie w zaliczeniu tych kwot do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 15d ustawy o PDOP (przy założeniu, że koszty te wypełniają przesłankę z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, w szczególności nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Z kolei zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm., dalej: „o SDG”) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Z kolei, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu:

W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody – w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Przywołany w zacytowanym powyżej art. 15d ust. 1 ustawy o PDOP, art. 22 ustawy o SDG mówi o tym, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Wskazane powyżej regulacje zostały dodane ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780; dalej: „Ustawa zmieniająca”), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Należy przy tym zauważyć, iż ograniczenie wynikające ze wskazanego art. 15d ust. 1 ustawy o PDOP ma zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r. z zastrzeżeniem wynikającym z art. 4 ust. 2 i ust. 3 ww. Ustawy zmieniającej (Art. 4 Ustawy zmieniającej).

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę zacytowane powyżej przepisy, które zasadniczo weszły w życie od 1 stycznia 2017 r., zdaniem Wnioskodawcy, począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się po 31 grudnia 2016 r. wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu podlegać będzie kwota w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji, których jednorazowa wartość przekracza 15.000 zł, została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego (wbrew znowelizowanym regulacjom ustawy o SDG). Przy czym mając na uwadze fakt, iż pierwszym rokiem podatkowym Spółki rozpoczynającym się po 31 grudnia 2016 r. będzie rok trwający od 1 kwietnia 2017 r. do 31 grudnia 2018 r., potencjalne ograniczenia wynikające z art. 15d ustawy o PDOP w zw. z art. 22 ustawy o SDG w stosunku do Spółki mogą mieć zastosowanie od 1 kwietnia 2017 r.

Mając na uwadze powyższe, dla oceny, czy przepis art. 15d ustawy o PDOP w zw. z art. 22 ustawy o SDG będzie miał zastosowanie w analizowanym zdarzeniu przyszłym, kluczowa jest ocena, czy uregulowanie zobowiązania w formie kompensaty i potrącenia może być uznane za płatność, o której mowa w tych przepisach.

W tym kontekście należy wskazać, iż jedną z form wygaśnięcia zobowiązania jest potrącenie wzajemnych wierzytelności, polegające na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej. Rezultatem potrącenia jest wzajemne zniesienie się wierzytelności (i efektywnie ich unicestwienie), które są przedmiotem potrącenia. Potrącenie może zostać dokonane poprzez (i) złożenie oświadczenia woli przez jednego wierzyciela drugiemu wierzycielowi (tj. potrącenie ustawowe będące instytucją prawa cywilnego uregulowaną w art. 498 i nast. Kodeksu cywilnego) lub (ii) w drodze dwustronnej umowy (należącej do umów nienazwanych, których podstawą ustawową jest przede wszystkim art. 3531 Kodeksu cywilnego wprowadzający do polskiego porządku prawnego zasadę swobody umów). W wyniku potrącenia/kompensaty, każdy z podmiotów mających wobec siebie wzajemne wierzytelności z tych samych lub różnych stosunków zobowiązaniowych, zostaje co do zasady zwolniony ze swego zobowiązania całkowicie albo do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, kompensata (potrącenie), stanowi jedną z form uregulowania należności (wygaśnięcia zobowiązania) – inną od dokonania płatności pomiędzy podmiotami. Istnieją bowiem różne sposoby uregulowania należności, w tym np. płatność gotówkowa, przelew na rachunek bankowy, płatność kartą płatniczą, akredytywa, weksel czy też omawiane w niniejszym wniosku potrącenie (kompensata). Jednocześnie, zobowiązanie może wygasnąć (zostać uregulowane) w związku z dokonaniem płatności (czy to gotówkowej, czy bezgotówkowej za pośrednictwem rachunku bankowego) jak również poprzez dokonanie innych czynności prawnych przewidzianych przepisami prawa np. kompensatą. Nie można zatem uznawać, iż jedyną formą regulowania zobowiązań jest ich płatność (w formie gotówkowej albo bezgotówkowej).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, kompensaty nie należy utożsamiać z płatnością – są to bowiem dwie różne formy uregulowania należności, których skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wprawdzie orzecznictwo to dotyczy kwestii przyśpieszonego zwrotu nadwyżki VAT naliczonego nad należnym na podstawie art. 87 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710; dalej: ustawa o VAT), jednak w opinii Wnioskodawcy może ono stanowić istotny argument potwierdzający prezentowane stanowisko, gdyż wspomniany powyżej art. 87 ust. 6 ustawy o VAT wprost odnosi się do analizowanego w niniejszym zdarzeniu przyszłym art. 22 ustawy o SDG.

Z uwagi na to, że w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., ustawa o PDOP nie zawierała odniesienia do art. 22 ustawy o SDG, poniżej Wnioskodawca wskazuje orzeczenia sądów administracyjnych dotyczące wspomnianej powyżej kwestii przyspieszonego zwrotu podatku VAT zawierające interpretację analizowanego przepisu:

1. w wyroku z dnia 30 listopada 2015 r. (sygn. akt I FSK 1292/14) Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) zaprezentował stanowisko, zgodnie z którym, potrącenie wzajemnych należności nie jest zapłatą w rozumieniu art. 87 ust. 6 ustawy o VAT i ustawy o SDG i tym samym nie pozwala na uzyskanie przyspieszonego zwrotu podatku na podstawie art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Uzasadniając zajęte stanowisko NSA wyjaśnił, że za przyjętą interpretacją przemawia treść przepisów (wykładnia językowa), konieczność uwzględnienia zasady exceptiones non sunt extendendae (tj. zakazu rozszerzającej wykładni wyjątków) oraz wykładnia celowościowa;
2. w wyroku z dnia 24 marca 2016 r. (sygn. akt I SA/Op 33/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Opolu podzielił stanowisko NSA wyrażone w ww. wyroku z dnia 30 listopada 2015 r. (sygn. akt I FSK 1292/14). WSA wskazał, że skoro art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT bezpośrednio wskazuje na obowiązek dokonania zapłaty z uwzględnieniem art. 22 u.s.d.g., to rozliczenie faktur poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności nie stanowi ich zapłaty w rozumieniu art. 87 ust. 6 pkt 1 u.p.t.u. i nie daje prawa do ubiegania się o otrzymanie zwrotu nadwyżki podatku VAT w przyśpieszonym terminie;
3. w wyroku z dnia 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I SA/Łd 141/10) WSA w Łodzi zaprezentował stanowisko, zgodnie z którym kompensata wzajemnych należności nie jest zapłatą w rozumieniu art. 87 ust. 6 ustawy o VAT i ustawy o SDG i w konsekwencji nie pozwala na uzyskanie przyspieszonego zwrotu podatku na podstawie art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT. WSA wskazał, że istota kompensaty nie polega bowiem na przekazaniu określonej realnej kwoty pieniędzy, lecz na uregulowaniu należności poprzez potrącenie jednej wierzytelności z drugą wierzytelnością, pod warunkiem że przedmiotem obu są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku, obie są wymagalne i mogą być dochodzone przez sądem lub innym organem państwowym.” WSA wskazał również, że na skutek kompensaty „nastąpi wygaśnięcie zobowiązania, jednakże pozbawi to podatnika możliwości ubiegania się o dokonanie przez US zwrotu różnicy podatku naliczonego nad podatkiem należnym w skróconym terminie – 21 dni”.
   
   

Z analizy powyższych orzeczeń wynika, że zdaniem sądów administracyjnych, przepisy ustaw podatkowych dotyczące zapłaty danej należności obejmują swym zakresem jedynie takie sytuacje, w ramach których następuje przekazanie określonej kwoty pieniędzy pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Natomiast przepisy te nie dotyczą sytuacji, w których następuje uregulowanie należności w innej formie, np. w drodze kompensaty.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy analizowany przepis art. 22 ustawy o SDG nie dotyczy sytuacji uregulowania zobowiązania w formie kompensaty (potrącenia wierzytelności). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 15d ustawy o PDOP, uniemożliwiający zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy o SDG zostanie dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, nie dotyczy sytuacji, w której rozliczenie zostanie dokonane w formie kompensaty.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone przez Ministra Finansów w odpowiedziach na uwagi zgłoszone w czasie procesu legislacyjnego przez Związek Banków Polskich oraz adwokata Krzysztofa Dorywalskiego (Małecki, Pluta, Dorywalski i Wspólnicy Sp.k.). Uwagi dotyczyły doprecyzowania treści proponowanych przepisów z uwagi na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach (w tym w drodze potrącenia/kompensaty). W odpowiedzi na powyższe uwagi, Minister Finansów stwierdził, że przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się” (str. 3 Raportu z konsultacji publicznych i opiniowania projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). W konsekwencji, uwagi dotyczące doprecyzowania treści przepisów ze względu na to, iż rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane np. w drodze potrącenia/kompensaty, zostały uznane za niezasadne.

Stanowisko to zostało również opublikowane w portalu internetowym Ministerstwa Finansów, które zwraca uwagę, że wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołują się do pojęcia „płatności ”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji (informacja z 13 października 2016 r., Nowe przepisy dot. skutków podatkowych przy regulowaniu płatności w gotówce, http://www.mf.gov.pl/ministerstwo- finansow/wiadomosci/aktualnosci).

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w zakresie interpretacji art. 15d ustawy o PDOP, zostały wydane liczne interpretacje indywidualne, w których potwierdzone zostało stanowisko, iż ograniczenie z art. 15d nie znajdzie zastosowania do tych wydatków, które zostały uregulowane w drodze kompensaty, przykładowo w:

1. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 grudnia 2016 r., znak 2461-IBPB-1-2.4510.913.2016.l.BD, w której organ podatkowy stwierdził: „(...) należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., w sytuacji, gdy w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń dokonywanych w formie potrącenia wzajemnych zobowiązań i należności o wartościach przekraczających 15.000 zł, zastosowania nie znajdzie wyłączenie tych wydatków z kosztów podatkowych, w związku z brzmieniem art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
2. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 grudnia 2016 r., znak 2461-IBPB-1-3.4510.1008.2016.l.MST, w której organ podatkowy odstępując od uzasadnienia w całości uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „W świetle powyższego, zasadnym jest więc przyjęcie, że art. 15d ustawy C1T, wchodzący w życie 1 stycznia 2017 r., nie będzie znajdować zastosowania w przypadku regulowania lub wygaśnięcia zobowiązań z powodów innych niż płatność, jak np. poprzez potrącenie, bez względu na wysokość regulowanego zobowiązania”;
3. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 grudnia 2016 r., znak 2461-IBPB-1-3.4510.989.2016.l.MST, w której organ podatkowy odstępując od uzasadnienia w całości uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: podsumowując, biorąc pod uwagę przepis art. 15d ustawy o PDOP, który zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2017 r., zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązania o wartości przekraczającej 15.000 zł uregulowane przez Spółkę w formie kompensaty, będą stanowić koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy pod warunkiem, że zostaną spełnione ogólne przesłanki pozwalające na zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych, wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP”;
4. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 grudnia 2016 r., znak 2461-IBPB-1-2.4510.881.2016.1.JP, w której organ podatkowy odstępując od uzasadnienia w całości uznał za prawidłowe następujące stanowisko podatnika: „(...) w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. nadal będzie możliwe wygaszanie zobowiązań w kwocie przekraczającej 15.000 zł w drodze kompensaty, nettingu lub stosowanie transakcji barterowych, albo innych niż płatność form regulowania zobowiązania, bez utraty możliwości zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu”,
5. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 października 2016 r., znak 2461- IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK, w której organ podatkowy w całości zgodził się z Wnioskodawcą, że: „Kompensata wzajemnych zobowiązań to rozliczenie bezgotówkowe, które nie jest barterem ani formą zapłaty, dlatego nie można jej umieszczać na fakturach jako metody płatności. Spółka i jej kontrahenci mają prawo do takiego rozliczenia, jeśli są dla siebie jednocześnie wierzycielami i dłużnikami. Kompensata wzajemnych zobowiązań to równoległe umarzanie się wierzytelności, jednakże tylko do wysokości wierzytelności o niższej wartości. Potrącenie kompensacyjne nie narusza ustawy o działalności gospodarczej, do której odwołanie znaleźć można w art. 15d ust. 1 ustawy pdop, gdyż jest jedną z form rozliczeń pomiędzy wierzycielami. Tym samym art. 15d ust. 1 ustawy pdop nie będzie miał w przypadku kompensaty zastosowania”,
6. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 października 2016 r., znak 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.l.SK, w której organ podatkowy podzielił stanowisko Wnioskodawcy, że „w przypadku, gdy zobowiązanie zostanie uregulowane za pomocą zwykłej płatności, przedsiębiorcę obejmą uregulowania dotyczące limitu transakcji bezgotówkowych. Przepisów tych jednak nie stosowałoby się w przypadku innego niż wskazany w przepisie, sposobu uregulowania zobowiązania, czyli przy potrąceniu (kompensacie)”.
   
   

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do tej części kosztów, która zostanie uregulowana przez Spółkę w drodze potrącenia/kompensaty (gdzie jednorazowa wartość transakcji, których dotyczy rozliczenie w tej formie przekracza 15.000 zł (lub jej równowartość)), w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., oraz w latach następnych, biorąc pod uwagę brzmienie art. 15d ustawy o PDOP, nie znajdzie zastosowania ograniczenie w zaliczeniu tych kwot do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 15d ustawy o PDOP (przy założeniu, że koszty te wypełniają przesłankę z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, w szczególności nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.