Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB4.4511.16.2017.2.SK
z 31 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 23 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej za 2016 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej za 2016 r.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 lutego 2017 r., nr 1061 IPTPB4.4511.16.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 lutego 2017 r. (data doręczenia 15 lutego 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 18 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 22 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2015 r. Wnioskodawczyni wniosła o rozwód, który został orzeczony w dniu 3 lutego 2016 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w …. W wyroku rozwodowym władza rodzicielska przypadła obojgu rodzicom, oboje także zostali obciążeni kosztami utrzymania córki. Mąż Wnioskodawczyni w żaden sposób nie uczestniczy w wychowywaniu córki (abstrahując od pojedynczych wizyt córki u byłego męża Wnioskodawczyni oraz płacenia przez niego alimentów). W 2016 r., dokładnie w dniu 19 stycznia 2016 r., jedyna córka Wnioskodawczyni i Jej byłego męża ukończyła 18 rok życia i z tą datą ustała władza rodzicielska Wnioskodawczyni i Jej byłego męża. Córka Wnioskodawczyni uczęszcza do trzeciej klasy technikum fryzjerskiego i cały czas zamieszkuje z Wnioskodawczynią. Były mąż nie mieszka z Wnioskodawczynią i Jej córką, wpłaca jedynie alimenty w kwocie 600 zł na indywidualne konto córki. Nie ponosi żadnych innych kosztów związanych z utrzymaniem córki, które obejmują m.in. ubrania, kosmetyki, dojazdy do szkoły, leki, dentystę, wyjścia ze znajomymi, itp. Córka Wnioskodawczyni uczy się ponadto na drugim odpłatnym kierunku jakim jest kosmetyka. Miesięczne koszty stałe, jakie ponosi Wnioskodawczyni z tego tytułu to 100 zł (czesne) i 150 zł za kosmetyki niezbędne do nauki. W 2016 r., Wnioskodawczyni sfinansowała swojej córce również kurs prawa jazdy oraz poniosła koszt jazd doszkalających w wysokości ponad 2 000 zł.

Wnioskodawczyni nadmieniła, że w 2016 r., uzyskała dochody opodatkowane według skali podatkowej, natomiast Jej córka poza alimentami nie uzyskuje żadnych dochodów. W tym roku były mąż Wnioskodawczyni oznajmił ich córce, że rozliczył się już w urzędzie skarbowym rozliczając połowę ulgi oraz poprosił ją, by przekazała Wnioskodawczyni, aby nie robiła scen z tego tytułu.

W piśmie z dnia 18 lutego 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że Jej dochód w 2016 r. nie przekroczył kwoty 56 000 zł. W stosunku do Wnioskodawczyni i Jej córki nie miały zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym i ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. Wnioskodawczyni z byłym mężem nie zawarła porozumienia w zakresie wysokości odliczenia ulgi prorodzinnej, bowiem zawarcie takiego porozumienia nie jest możliwe, gdyż były mąż, poza płaceniem alimentów, w żaden sposób nie uczestniczy w wychowywaniu córki, zaś córce Wnioskodawczyni oznajmił, że w zeznaniu podatkowym za 2016 r. złożonym w urzędzie skarbowym rozliczył 1/2 ulgi prorodzinnej i te pieniądze będzie miał dla niej na alimenty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawczyni ma prawo skorzystać z ulgi prorodzinnej w pełnej wysokości za cały 2016 r. w związku z faktycznym sprawowaniem opieki nad córką, która mieszka tylko z Nią i którą wychowuje tylko Ona, zaś były mąż nie bierze udziału w wychowywaniu córki, tylko ponosi obciążenia finansowe w postaci alimentów i nie wyraża zgody na porozumienie, co do odliczenia ulgi prorodzinnej przez Wnioskodawczynię zgodnie z faktycznym wychowywaniem córki? Czy Wnioskodawczyni może odliczyć ulgę prorodzinną za cały 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, prawo do ulgi prorodzinnej na córkę powinno przysługiwać tylko Jej, bowiem córka faktycznie mieszka tylko z Wnioskodawczynią i to Ona wychowuje córkę i ponosi wszelkie koszty związane z wychowaniem, kształceniem i leczeniem córki. Córka nie osiąga żadnych dochodów poza alimentami od ojca.

Wnioskodawczyni uważa, że pomimo osiągnięcia przez córkę pełnoletności, ponieważ Wnioskodawczyni sama wykonywała władzę rodzicielską bez udziału byłego męża, to przysługuje Jej prawo do odliczenia w zeznaniu podatkowym za 2016 rok całej kwoty ulgi prorodzinnej z tytułu sprawowania pieczy i wychowywania córki.

Zatem, na podstawie art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej za 12 miesięcy 2016 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Stosowanie do art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Przy czym zgodnie z art. 27f ust. 2a powołanej ustawy, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1-5, stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 tej ustawy wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ww. ustawy wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
  

• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,
  

-w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w przypadku wychowywania dziecka pełnoletniego obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 2082, z późn. zm.), jako obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Stosownie do art. 133 § 1 ww. ustawy, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 cyt. ustawy). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego, w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni z byłym mężem nie zawarła porozumienia w zakresie wysokości odliczenia ulgi prorodzinnej na córkę za 2016 r. W wyroku rozwodowym władza rodzicielska przypadła obojgu rodzicom, jednakże ustała ona z chwilą ukończenia przez córkę 18 roku życia. Wnioskodawczyni i Jej były mąż zostali także obciążeni kosztami utrzymania córki. Ich córka, poza alimentami od ojca, nie uzyskuje żadnych innych dochodów.

W związku z tym wskazać należy, że ww. przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowią, że obowiązek alimentacyjny to obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Jeżeli oboje rodziców utrzymują pełnoletnie dziecko, tzn. wypełniają swoje obowiązki alimentacyjne, wówczas ulga przysługuje każdemu z rodziców w częściach równych, tj. po 50% lub w dowolnie ustalonej przez nich proporcji. Kwota odliczona przez obojga rodziców nie może przekroczyć rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W celu ustalenia proporcji odliczenia przysługującego każdemu z rodziców, niezbędne jest w tym zakresie porozumienie pomiędzy rodzicami, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. Ulga przysługuje za miesiące w proporcji ustalonej przez rodziców.

Stąd, jeżeli zostały spełnione (w roku 2016) wszystkie przesłanki wynikające z przepisów art. 27f ustawy, to Wnioskodawczyni winna dokonać podziału kwoty ulgi z drugim rodzicem, stosownie do postanowień art. 27f ust. 4 ustawy, tj. w częściach równych, lub w dowolnej proporcji wspólnie ustalonej. Powyższe z oznacza, że w przypadku:

• zgodnych oświadczeń woli obojga rodziców każdemu z rodziców przysługuje odliczenie kwoty ulgi w wysokości ustalonej przez obojga rodziców,
  

• braku zgodnych oświadczeń woli obojga rodziców każdemu z rodziców przysługuje odliczenie w równych częściach, tj. w kwocie stanowiącej 1/2 kwoty określonej w art. 27f ust. 2 ustawy, na dziecko.
  
  

Z wniosku wynika, że w 2015 r. Wnioskodawczyni wniosła o rozwód, który został orzeczony w dniu 3 lutego 2016 r. wyrokiem Sądu Okręgowego. W wyroku rozwodowym władza rodzicielska przypadła obojgu rodzicom, oboje także zostali obciążeni kosztami utrzymania córki. Mąż Wnioskodawczyni w żaden sposób nie uczestniczy w wychowywaniu córki (abstrahując od pojedynczych wizyt córki u byłego męża oraz płacenia przez niego alimentów). W 2016 r., dokładnie w dniu 19 stycznia 2016 r., jedyna córka Wnioskodawczyni i Jej byłego męża ukończyła 18 rok życia i z tą datą ustała władza rodzicielska Wnioskodawczyni i Jej byłego męża. Córka Wnioskodawczyni uczęszcza do trzeciej klasy technikum fryzjerskiego i cały czas zamieszkuje z Wnioskodawczynią. Były mąż nie mieszka z Wnioskodawczynią i córką, wpłaca jedynie alimenty w kwocie 600 zł na indywidualne konto córki. Nie ponosi żadnych innych kosztów związanych z utrzymaniem córki, które obejmują m.in. ubrania, kosmetyki, dojazdy do szkoły, leki, dentystę, wyjścia ze znajomymi, itp. Córka Wnioskodawczyni uczy się ponadto na drugim odpłatnym kierunku jakim jest kosmetyka. Miesięczne koszty stałe, jakie ponosi Wnioskodawczyni z tego tytułu to 100 zł (czesne) i 150 zł za kosmetyki niezbędne do nauki. W 2016 r., Wnioskodawczyni sfinansowała swojej córce również kurs prawa jazdy oraz poniosła koszt jazd doszkalających w wysokości ponad 2 000 zł. Wnioskodawczyni w 2016 r., uzyskała dochody opodatkowane według skali podatkowej, które nie przekroczyły kwoty 56 000 zł, natomiast Jej córka poza alimentami nie uzyskuje żadnych dochodów. W tym roku były mąż Wnioskodawczyni oznajmił ich córce, że w zeznaniu podatkowym za 2016 r. złożonym w urzędzie skarbowym rozliczył 1/2 ulgi prorodzinnej. W stosunku do Wnioskodawczyni i Jej córki nie miały zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym i ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. Wnioskodawczyni z byłym mężem nie zawarła porozumienia w zakresie wysokości odliczenia ulgi prorodzinnej.

W niniejszej sprawie brak jest zgodnego oświadczenia woli obojga rodziców co do podziału przysługującej im wspólnie kwoty odliczenia. W takiej sytuacji – zgodnie z postanowieniem art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – każdemu z rodziców przysługuje ulga w równych częściach, na każde dziecko. Zatem, jeżeli wszystkie wyżej wymienione przesłanki dotyczące zastosowania ulgi zostały spełnione, to Wnioskodawczyni (ze względu na brak porozumienia z byłym mężem) ma prawo do odliczenia za 2016 r. ulgi na córkę tylko w wysokości 50% wartości ulgi.

Wskazać jednak należy, że w powołanym art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zdanie drugie – ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. W sytuacji natomiast braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro na Wnioskodawczyni i Jej byłym mężu ciąży obowiązek alimentacyjny względem pełnoletniej córki oraz brak jest porozumienia w zakresie podziału przysługującej im wspólnie kwoty odliczenia ulgi prorodzinnej na córkę, to w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2016 Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia tylko 50% kwoty ulgi prorodzinnej na córkę.

Zatem, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej na córkę w pełnej wysokości (100%) w zeznaniu podatkowym za 2016 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.