Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.1136.2016.2.HS
z 28 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) w zw. z art. 223 § 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2016 r. (data wpływu 23 grudnia 2016 r.), uzupełnionym 2 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania środków otrzymanych z programu emerytalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania środków otrzymanych z programu emerytalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 24 lutego 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.1136.2016.1.HS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 2 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, obywatel Rumunii, podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polce od 2015 r, otrzymał w 2016 r. od swojego byłego pracodawcy z siedzibą w Austrii („Pracodawca Austriacki”) środki pieniężne tytułem jego zatrudnienia w przeszłości u Pracodawcy Austriackiego jako dyrektor finansowy z miejscem wykonywania pracy w różnych krajach europejskich, w tym m.in. w Austrii, Szwajcarii, Włoszech i Grecji (praca wykonywana była na rzecz powiązanych spółek, którym Pracodawca Austriacki świadczył usługi oddelegowania personelu), w ramach niżej opisanego pracowniczego planu emerytalnego Grupy Kapitałowej, do której należał Pracodawca Austriacki („Plan Emerytalny”).

Plan Emerytalny został ustrukturyzowany w ten sposób, że Pracodawca Austriacki zobowiązał się z końcem każdego miesiąca dokonywać wpłat na indywidualne konto emerytalne pracowników (w tym Wnioskodawcy) środki pieniężne o wysokości zależnej od ich wieku. Wpłata Pracodawcy Austriackiego na konto emerytalne obliczona była jako udział w podstawowej pensji pracownika. Przykładowo, pracownikom w wieku 30-39 lat Pracodawca Austriacki przelewał miesięcznie 9% ich podstawowego wynagrodzenia, a pracownikom w wieku 40 - 49 lat – 11,5% ich podstawowego wynagrodzenia.

Środki zgromadzone na indywidualnym koncie emerytalnym były inwestowane w zakup jednostek uczestnictwa w określonych w Planie Emerytalnym funduszach inwestycyjnych (nie było możliwe zachowanie stricte pieniężnego charakteru Programu). Pracownik dokonywał wyboru Funduszu, w który były inwestowane środki danego pracownika. To pracownik określał strategię inwestycyjną, a pracodawca nie ponosił żadnej odpowiedzialności w zakresie powodzenia inwestycji wybranych produktów finansowych przez pracowników. Wobec tego, w istocie pracownik mógł ponieść straty związane z wyborem celu inwestycyjnego. W przypadku gdy pracownik nie dokonał wyboru funduszu, jego środki lokowane były w ustalonym przez administratora Programu Emerytalnego (bank) standardowym planie oszczędzania.

W ramach Planu Emerytalnego pracownik mógł również zdecydować się na własne (dodatkowe) wpłaty na wspomniane konto emerytalne, w tym wypadku Pracodawca potrącał wybraną przez pracownika, zadeklarowaną kwotę z jego wynagrodzenia, a pracownik lokował ją w odpowiednie fundusze. W przypadku będącym przedmiotem niniejszego zapytania Wnioskodawca nie dokonywał jednakże wpłat na konto z własnych środków. W przypadku, gdy pracownik przestał pracować dla Pracodawcy Austriackiego w ciągu pierwszych dwóch lat od przystąpienia do planu, nie miał prawa do uzyskania żadnych środków zgromadzonych w ramach Planu Emerytalnego. Pracownicy, którzy odeszli z firmy w okresie od 2 do 3 lat od przystąpienia do planu, uprawnieni byli do 60% środków zgromadzonych w Planie. Pracownicy, którzy odeszli z firmy po 3 latach od przystąpienia do Planu, uprawnieni byli do 100% środków zgromadzonych w Planie.

Po ustaniu stosunku pracy pracodawca zobligowany był przekazać środki pieniężne z indywidualnego konta emerytalnego pracownika na wybrany przez pracownika (określony w Planie Emerytalnym) cel taki jak zakup polisy emerytalnej, przelew na jego konto bankowe, lub jeśli to możliwe przeniesienie na inne konto zabezpieczenia emerytalnego (prowadzonego przez spółkę z Grupy kapitałowej pracodawcy, w której zatrudniony został pracownik), czy też kombinację powyższych celów.

W przypadku śmierci pracownika, jego spadkobiercy uprawnieni byli do otrzymania transferu środków z konta emerytalnego pracownika na ich własne konto.

W przypadku Wnioskodawcy, przepracował on ponad 3 lata u Austriackiego Pracodawcy, w związku z czym otrzymał 100% środków zgromadzonych w Planie Emerytalnym, w formie przelewu na własne konto bankowe. W wyniku polityki inwestycyjnej Wnioskodawca jednak otrzymał środki pieniężne w wysokości mniejszej niż pierwotna kwota zasilenia (poniósł straty inwestycyjne). Wszystkie środki, jakie Wnioskodawca otrzymał od Austriackiego Pracodawcy, za które były nabywane wskazane przez niego produkty finansowe, zostały zaksięgowane na jego koncie i zainwestowane w jednostki uczestnictwa w czasie gdy nie był podatkowym rezydentem Polski. Natomiast przekazanie mu zgromadzonych w tym Panie Emerytalnym środków nastąpiło w momencie, w którym Wnioskodawca był już rezydentem podatkowym Polski.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. W jego przekonaniu plan emerytalny Austriackiego Pracodawcę był pracowniczym programem emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy prawa austriackiego dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Austrii tj. państwie członkowskim Unii Europejskiej.
2. Środki z planu emerytalnego zostały Wnioskodawcy wypłacone przed osiągnięciem przez niego wieku emerytalnego.
3. Budzące wątpliwości Organu sformułowanie „W przypadku Wnioskodawcy przepracował on ponad 3 lata u Austriackiego Pracodawcy w związku z czym otrzymał on 100% środków zgromadzonych w Planie Emerytalnym w formie przelewu na własne konto bankowe.” nawiązuje do zamieszczonej w stanie faktycznym informacji, że „W przypadku, gdy pracownik przestał pracować dla Pracodawcy Austriackiego w ciągu pierwszych dwóch lat od przystąpienia do planu, nie miał prawa do uzyskania żadnych środków zgromadzonych w ramach Panu Emerytalnego. (...). Pracownicy, którzy odeszli z firmy po 3 latach od przystąpienia do Planu, uprawnieni byli do 100% środków zgromadzonych w Planie.” Z przytoczonego przez Organ w wezwaniu zdania wynika, że Wnioskodawca przepracował do Austriackiego Pracodawcy więcej niż 3 lata.

Z kolei zawarte we wniosku zdanie „Wszystkie te środki (...) zostały zaksięgowane na jego koncie i zainwestowane w jednostki uczestnictwa w czasie gdy nie był rezydentem podatkowym Polski” nawiązuje do zawartej w opisie stanu faktycznego informacji, zgodnie z którą „Środki zgromadzone na indywidualnym koncie emerytalnym były inwestowane w zakup jednostek uczestnictwa w określonych w Planie Emerytalnym funduszach inwestycyjnych (...). Pracownik dokonywał wyboru Funduszu, w który były inwestowane środki danego pracownika.” Z przytoczonego przez Organ w wezwaniu zdania wynika, że w czasie gdy Wnioskodawca nie był rezydentem podatkowym Polski jego indywidulane konto emerytalne było zasilane przez Austriackiego Pracodawcę, a Wnioskodawca decydował o nabyciu ze środków przekazanych przez pracodawcę określonych jednostek uczestnictwa w funduszach.

Zawarte we wniosku zdanie „Natomiast przekazanie mu zgromadzonych w tym Planie Emerytalnym środków nastąpiło w momencie, w którym Wnioskodawca był już rezydentem podatkowym Polski” oznacza, że w 2016 r. – w związku z ustaniem stosunku pracy z Austriackim Pracodawcą – nastąpił transfer na rachunek bankowy Wnioskodawcy środków zgromadzonych na indywidualnym koncie Wnioskodawcy prowadzonym w ramach Planu Emerytalnego przez Austriackiego Pracodawcę. Otrzymane przez Wnioskodawcę w 2016 r. środki pochodziły więc – co jasno wynika z przedstawionego stanu faktycznego – z zamknięcia indywidualnego rachunku Wnioskodawcy prowadzonego dla niego przez Austriackiego Pracodawcę w ramach Planu Emerytalnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymana przez Wnioskodawcę wypłata środków zgromadzonych w Planie Emerytalnym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce?
   
   
2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1: Czy wskazana wypłata środków pieniężnych korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1. Wnioskodawca jest rezydentem Polski od 2015 r. Wszystkie środki, jakie jego Pracodawca Austriacki przelewał na konto Wnioskodawcy w Planie Emerytalnym zostały uzyskane przez Wnioskodawcę przed datą zmiany miejsca zamieszkania i uzyskaniem przez niego polskiej rezydencji podatkowej. Wnioskodawca podejmował decyzję o sposobie inwestowania przelanych na jego konto w Planie Emerytalnym kwot. Tym samym Wnioskodawca dysponował tymi środkami dokonując rozporządzeń, w oparciu o które środki pieniężne były zamieniane na jednostki uczestnictwa w wybranych przez Wnioskodawcę funduszach. W konsekwencji należy przyjąć, że Wnioskodawca uzyskiwał dochód w momencie postawienia do jego dyspozycji kwot przelanych na konto w Planie Emerytalnym. Oznacza to, że w momencie uzyskania tego dochodu Wnioskodawca nie był rezydentem podatkowym Polski. Biorąc pod uwagę również fakt, że wskazane dochody nie zostały uzyskane na terytorium Polski to wniosek, że dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce jest w pełni poprawny. Nie sposób bowiem przyjąć, że dochody gromadzone na specjalnym koncie mogą podlegać dwukrotnemu opodatkowaniu: raz w momencie pozostawienia ich do dyspozycji Wnioskodawcy a drugi raz w momencie ich wypłaty z tego konta.

W przekonaniu Wnioskodawcy przekazywane przez Pracodawcę Austriackiego środki pieniężne tytułem uczestnictwa Wnioskodawcy w Planie Emerytalnym powinny być uznane za środki związane ze stosunkiem pracy. Tezę tę potwierdza fakt, że środki te zostały wypłacone Wnioskodawcy przed osiągnięciem przez niego wieku emerytalnego. Nie mogą być więc uznane za jednorazowe świadczenie o emerytalnym charakterze. Wnioskodawca wykonywał pracę w różnych krajach europejskich i w okresie wykonywania tej pracy nie był rezydentem Polski. Wypłacenie tych środków w czasie gdy Wnioskodawca był już rezydentem Polski nie zmienia faktu, że środki te powinny być uznane za należność związaną z wykonywaniem pracy. Skoro ta należność powstała i została przekazana na konto Wnioskodawcy w Programie Emerytalnym w związku z wykonywaniem przez Wnioskodawcę pracy w czasie gdy nie był polskim rezydentem to jest oczywiste, że Polska nie może rościć sobie prawa do opodatkowania tej należności. Polska miałaby natomiast prawo do opodatkowania zysków jakie osiągnąłby Wnioskodawca z tytułu lokowania uzyskanych wpłat od Pracodawcy w jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych. Zyski te byłyby bowiem zrealizowane w czasie gdy Wnioskodawca był już rezydentem Polski. Jak jednak wskazano, finalna kwota dokonanej wypłaty na rzecz Wnioskodawcy jest niższa od kwot przekazanych przez Pracodawcę na jego konto w Planie Emerytalnym z tego właśnie powodu, że Wnioskodawca ulokował te dochody w funduszach inwestycyjnych, których cena jednostek uczestnictwa była wyższa w momencie zakupu niż w momencie ich odkupu.

Ad. 2. Z ostrożności Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku gdyby Organ nie podzielił przedstawionego w pkt 1 poglądu i uznał, że w momencie wypłaty zgromadzonych wcześniej środków na specjalnym koncie Planu Emerytalnego doszło do uzyskania przez Wnioskodawcę dochodu z innego źródła niż stosunek pracy to należy rozważyć czy do tego dochodu znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przekonaniu Wnioskodawcy prowadzony przez Austriackiego Pracodawcę Plan Emerytalny powinien zostać uznany za pracowniczy program emerytalny utworzony w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w państwach członkowskich Unii Europejskiej (art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W tym zakresie Austrię, podobnie jak wszystkie państwa członkowskie UE, obowiązuje Dyrektywa nr 2003/41/WE. Z ustalonego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Pracodawca skonstruował Plan Emerytalny w oparciu o przepisy obowiązujące w Austrii, a więc państwie należącym do Unii Europejskiej, zgodne ze wskazaną Dyrektywą. Plan Emerytalny przyjął, znaną także w Polsce, formę nabywania przez pracowników jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych. Z tego programu została – zgodnie z prawem obowiązującym w Austrii oraz obowiązującym Wnioskodawcę Planem Emerytalnym – dokonana wypłata środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym na rzecz uczestnika tj. na rzecz Wnioskodawcy. Powyższe wyczerpuje wszystkie znamiona zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika (...). Wnioskodawca był uczestnikiem Planu Emerytalnego utworzonego przez Pracodawcę zgodnie z prawem austriackim i jako uczestnik tego Planu uzyskał stosowne świadczenie. Wskazany Plan Emerytalny powinien być w Polsce uznany za pracowniczy program emerytalny, o którym mowa w art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca był objęty pracowniczym programem emerytalnym działającym w oparciu o przepisy prawa austriackiego. W ramach umowy o pracę Pracodawca Austriacki z końcem każdego miesiąca dokonywał wpłat środków pieniężnych na indywidualne konto emerytalne Wnioskodawcy. Środki zgromadzone na indywidualnym koncie emerytalnym były inwestowane w zakup jednostek uczestnictwa w określonych w Planie Emerytalnym funduszach inwestycyjnych. Przy czym to pracownicy dokonywali wyboru Funduszu, w który były inwestowane jego środki określając strategię inwestycyjną, a pracodawca nie ponosił żadnej odpowiedzialności w zakresie powodzenia inwestycji wybranych produktów finansowych przez pracowników. Wobec tego, w istocie pracownik mógł ponieść straty związane z wyborem celu inwestycyjnego. Wnioskodawca wskazał, że wszystkie środki, jakie Wnioskodawca otrzymał od Austriackiego Pracodawcy, za które były nabywane wskazane przez niego produkty finansowe, zostały zaksięgowane na jego koncie i zainwestowane w jednostki uczestnictwa w czasie gdy nie był podatkowym rezydentem Polski.

W 2016 r. – w związku z ustaniem stosunku pracy z Austriackim Pracodawcą – nastąpił transfer na rachunek bankowy Wnioskodawcy, będącego już wówczas rezydentem podatkowym Polski, środków zgromadzonych na jego indywidualnym koncie pochodzących z zamknięcia indywidualnego rachunku Wnioskodawcy prowadzonego dla niego przez Austriackiego Pracodawcę w ramach Planu Emerytalnego. Wnioskodawca otrzymał jednak środki pieniężne w wysokości mniejszej niż pierwotna kwota zasilenia (poniósł straty inwestycyjne).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 224, poz. 1921 ze zm.) – określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w mawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Z powyższych uregulowań wynika, że definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla oceny skutków podatkowych związanych z uzyskaniem przychodu z wypłaty w 2016 r. kapitału zgromadzonego w Planie Emerytalnym utworzonym i prowadzonym przez Pracodawcę Austriackiego i funkcjonującego zgodnie z prawem Unii Europejskiej, wymagane jest dokonanie kwalifikacji takich przychodów na gruncie ww. Umowy.

Zgodnie z art. 13 ust. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku, innego niż majątek wymieniony w powyższych ustępach, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. Umowy – z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 18 ust. 1 Umowy – emerytury i podobne płatności lub renty otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie.

Z kolei w art. 22 ust. 1 ww. Umowy uregulowane zostały inne dochody. Przywołany przepis stanowi, że – części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie bez względu na to, gdzie są osiągane, a nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zgodnie zatem z ww. Umową wypłata kapitału zgromadzonego w Pracowniczym Planie Emerytalnym podlega na gruncie tej Umowy opodatkowaniu zgodnie z art. 22 Umowy. Nie można do niej zastosować uregulowań art. 13 ust. 5, art. 15 czy art. 18 ust. 1 Umowy, gdyż wypłacone świadczenia nie stanowią zysków z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku, nie stanowią również – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – pensji, płac i innego podobnego wynagrodzenia, nie są także emeryturami i podobnymi płatnościami lub rentami.

W związku z powyższymi uregulowaniami, w kwestii opodatkowania tego dochodu na gruncie Umowy, należy zastosować art. 22 ust. 1 ww. Umowy z uwagi na fakt, że dochód ten nie jest objęty pozostałymi postanowieniami Umowy. Tym samym dochód ten podlega opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kolejną kwestią do rozwiązania pozostaje więc rozstrzygnięcie, czy dochód taki podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w związku z ust. 33 ww. ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są wypłaty:

1. transferowe środków zgromadzonych w ramach pracowniczego programu emerytalnego do innego pracowniczego programu emerytalnego lub na indywidualne konto emerytalne w rozumieniu przepisów o indywidualnych kontach emerytalnych,
2. środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika,
3. środków zgromadzonych w grupowej formie ubezpieczenia na życie związanej z funduszem inwestycyjnym lub w innej formie grupowego gromadzenia środków na cele emerytalne dla pracowników – do pracowniczego programu emerytalnego, zgodnie z przepisami o pracowniczych programach emerytalnych

– z zastrzeżeniem ust. 33.

Przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej – jak stanowi ust. 33 art. 21 ww. ustawy.

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1449 ze zm.) – przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy – na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie.

Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;
2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55 roku życia;
3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;
4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie „wypłata” dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, zasadnym jest zatem stwierdzenie, że przedmiotowe zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych, jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Ponieważ jednak w momencie wypłaty przedmiotowych środków Wnioskodawca nie spełniał warunku w postaci osiągnięcia wieku emerytalnego, nie przeszedł na emeryturę ani też nie spełniał innych tego rodzaju warunków otrzymana w 2016 r. wypłata środków nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca w momencie otrzymania świadczeń według przepisów obowiązujących w Austrii, spełniał warunki do otrzymania środków jako uczestnik programu. Jednakże – co jest istotne w przedmiotowej sprawie – Wnioskodawca otrzymał przedmiotowe świadczenie wskutek zamknięcia indywidualnego rachunku Wnioskodawcy prowadzonego dla niego przez Austriackiego Pracodawcę w związku z ustaniem pracy na rzecz Austriackiego Pracodawcy.

Fakt, że Wnioskodawca otrzymał w 2016 r. przedmiotowe świadczenie pieniężne jako uczestnik pracowniczego programu emerytalnego nie podlega kwestionowaniu. Jednakże sam fakt uczestnictwa w ww. programie nie pozwala na zastosowanie zwolnienia uregulowanego w treści art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak zostało to wskazane powyżej do wypłaty z pracowniczego programu emerytalnego (Planu Emerytalnego) świadczeń pieniężnych nie doszło w wyniku spełnienia któregokolwiek z warunków określonych w ww. programie.

Otrzymane przez Wnioskodawcę w 2016 r. środki co do zasady podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a:

• od dochodu oszczędzającego na indywidualnym koncie emerytalnym z tytułu zwrotu albo częściowego zwrotu, w rozumieniu przepisów o indywidualnych kontach emerytalnych, środków zgromadzonych na tym koncie;
• od dochodu uczestnika pracowniczego programu emerytalnego z tytułu zwrotu środków zgromadzonych w ramach programu, w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.
  
  

Definicję dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanego przez podatnika z tytułów wymienionych w art. 30a ust. 1 pkt 10 i 11 zawiera art. 30a ust. 8 ww. ustawy.

Zgodnie z ust. 8 art. 30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, jest różnica między kwotą stanowiącą wartość środków zgromadzonych na indywidualnym koncie emerytalnym a sumą wpłat na indywidualne konto emerytalne.

Uregulowanie zawarte w ust. 8e tegoż przepisu stanowi, że: przepisy ust. 8-8d stosuje się odpowiednio do określania dochodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 11.

Zatem w myśl ww. przepisu dochodem z tytułu zwrotu środków zgromadzonych w ramach pracowniczego programu emerytalnego jest różnica pomiędzy kwotą stanowiącą wartość zgromadzonych środków a sumą wpłat do pracowniczego programu emerytalnego.

Stosownie zaś do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Zgodnie z art. 45 ust. 1a ustawy – w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z:

1. kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b,
2. pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c,
3. odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w zeznaniu, o którym mowa w ust. 1 lub ust. 1a, wykazuje się należny podatek dochodowy, o którym mowa w art. 29-30a, jeżeli podatek ten nie został pobrany przez płatnika.

Zatem skoro Wnioskodawca jako uczestnik Pracowniczego Planu Emerytalnego nie uzyskał dochodu z tytułu wymienionego w art. 30a ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz poniósł stratę, nie będzie on w ogóle zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Ponadto skoro Wnioskodawca poniósł stratę nie ciąży na nim obowiązek złożenia zeznania podatkowego za 2016 r. gdyż nie występuje podatek należny podlegający wykazaniu w zeznaniu.

Pomimo braku obowiązku zapłaty podatku stanowisko Wnioskodawcy uznano jednak za nieprawidłowe z uwagi na przedstawioną przez niego argumentację przemawiającą za brakiem opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.