Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.7.2017.1.AW
z 28 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych w związku z zawarciem umowy najmu długoterminowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych w związku z zawarciem umowy najmu długoterminowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego posiadającą osobowość prawną, utworzoną zgodnie z przepisami prawa polskiego, prowadzącą działalność na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych oraz umowy spółki.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność wydawnicza w obszarze mediów drukowanych oraz elektronicznych oraz świadczenie usług reklamowych w wydawanych tytułach prasowych i portalach internetowych.

Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej pojazdy samochodowe – samochody osobowe – na podstawie zawartych umów najmu długoterminowego. Umowy zawierane są na czas oznaczony, nie krótszy niż dwa lata, a suma opłat wynikających z zawartych umów najmu w podstawowym okresie ich obowiązywania (bez uwzględnienia ewentualnych przedłużeń umowy na kolejne okresy) jest wyższa od wartości początkowej wynajmowanych samochodów, stanowiących środki trwałe wynajmującego.

Wynajmowane przez Wnioskodawcę samochody stanowią dla podmiotu wynajmującego podlegające amortyzacji środki trwałe. Wynajmujący dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów wynajmowanych Wnioskodawcy. Zgodnie z informacjami przekazanymi Wnioskodawcy przez wynajmującego, wynajmujący korzysta z przedmiotowych samochodów na podstawie umowy leasingu finansowego, odpowiadającej warunkom określonym w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca w związku z wykorzystywaniem opisanych wyżej samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku, używanych w prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie umów najmu, ponosi i będzie ponosić także w przyszłości, koszty czynszu najmu oraz koszty związane z eksploatacją samochodów, w tym: koszty ubezpieczenia, koszty zakupu paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych (olejów, płynów itp.), koszty serwisu, koszty części zamiennych, koszty wymiany opon, opłat za korzystanie z dróg płatnych, opłat parkingowych, koszty mycia i sprzątania samochodów oraz inne koszy związane z prawidłową eksploatacją pojazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do opisanych we wniosku samochodów osobowych niestanowiących składników majątku Wnioskodawcy znajduje zastosowanie przepis art. art. 16 ust. 3b w związku z art. 17a pkt 1 oraz art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym ponoszone przez Wnioskodawcę koszty z tytułu czynszu najmu oraz koszty eksploatacji wynajmowanych samochodów mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Stosownie do art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 tej ustawy.

W art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uregulowana została podatkowa definicja pojęcia „umowa leasingu”, przez którą rozumie się umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Używane w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie podlegających amortyzacji środków trwałych zdefiniowane zostało w art. 16a tej ustawy, zgodnie z którego ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte iub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do brzmienia art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, zwane także środkami trwałymi.

Na podstawie powyższych przepisów prawa podatkowego stwierdzić można, że samochody osobowe niestanowiące własności wynajmującego, ale wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników, jeżeli tylko umowa ta spełnia warunki określone zgodnie z przepisami rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i na jej podstawie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej dokonuje wynajmujący (jako korzystający w umowie leasingu finansowego określonej w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), stanowią dla wynajmującego podlegające amortyzacji środki trwałe, stosownie do treści definicji zawartej w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy w tym kontekście podkreślić, że definicja przewidziana w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie w jakim odwołuje się do pojęcia „podlegających amortyzacji środków trwałych” nie wskazuje, czy chodzi tu o środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też również o środki trwałe, o których mowa jest w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Mając na uwadze, że zarówno przepis art. 16a ust. 1 jak i 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definiuje wyliczone składniki majątku jednolicie, przy użyciu tego samego pojęcia, jako „środki trwałe” – w ocenie Wnioskodawcy – odesłanie zawarte w treści art. 17a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozumieć należy w ten sposób, że przedmiotem podatkowej umowy leasingu mogą być zarówno środki trwałe określone w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i określone w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie ma bowiem żadnych podstaw, aby na gruncie analizowanego przepisu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonywać rozróżnienia pomiędzy środkami trwałymi, w zależności od tego czy uregulowane zostały one ust. 1 czy w ust. 2 art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skoro w obydwu sytuacjach traktowane są one przez ustawę podatkową w sposób tożsamy, jako „środki trwałe”.

W konsekwencji powyższego – zdaniem Wnioskodawcy – uznać należy, że przepis art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączający zastosowanie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy w odniesieniu do samochodów używanych na podstawie umowy leasingu określonej w art. 17a pkt 1 dotyczy umów, których przedmiotem są samochody zaliczane przez finansującego (wynajmującego) do podlegających amortyzacji środków trwałych, niezależnie od tego, czy stanowią środek trwały o którym mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czy też w art. 16a ust. 2 tej ustawy, tj. w szczególności samochodów używanych przez wynajmującego na podstawie umowy leasingu finansowego określonej w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie której wynajmujący zalicza samochód do podlegających amortyzacji środków trwałych.

Wnioskodawca podkreśla, że stanowisko zgodnie z wyrażonym powyżej zawarte zostało w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2647/13, w którym stwierdzono że: „z prostego zestawienia zawartych w przytoczonych przepisach definicji legalnych pojęć "środki trwałe" oraz "umowa leasingu" wynika, tak jak przyjął to Sąd pierwszej instancji, że w świetle tych przepisów, inwestycje w obcych środkach trwałych mogą być przedmiotem umowy leasingu. W art. 17a u.p.d.o.p. mowa jest bowiem o środkach trwałych, bez ich zawężenia do środków trwałych wskazanych tylko w art. 16a ust. 1, a z pominięciem tych z art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p. Gdyby rzeczywiście wolą ustawodawcy, czego usiłował dowieść Minister Finansów w interpretacji indywidualnej, miałoby być wyłączenie tego rodzaju środków trwałych z umów leasingu, to wystarczyłby prosty zabieg legislacyjny w zawartej w art. 17a pkt 1 definicji umowy leasingu. Analizowane przepisy są jasne i jednoznaczne, a ich treść w warstwie językowej nie budzi żadnych wątpliwości”.

Pogląd taki podzielany jest również w interpretacjach indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów, np. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 27 marca 2012 r., nr ILPB4/423-508/11-3/DS, w której stwierdzono, że: „Wynajmujący bowiem jako korzystający w zawartej umowie leasingu finansowego nie jest właścicielem/współwłaścicielem leasingowanych pojazdów, jednakże – zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – pojazdy te stanowią jego środki trwałe podlegające amortyzacji. Zatem, w przedmiotowej sprawie spełniony jest warunek, iż podatkowa umowa leasingu dotyczy składników majątku, które spełniają przesłankę uznania ich za środki trwałe u Finansującego, tj. u Wynajmującego. Ponadto, umowy zawierane pomiędzy Spółką a Wynajmującym spełniają warunki wynikające z art. 17b ust. 1 ww. ustawy. Tym samym, umowa ramowa i zawierane na jej podstawie umowy odrębne stanowią podatkowe umowy leasingu operacyjnego, co oznacza, iż opłaty z nich wynikające stanowią koszty podatkowe Spółki”.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę z tytułu umowy najmu samochodów osobowych w okolicznościach opisanych we wniosku oraz do ponoszonych kosztów eksploatacji wynajmowanych samochodów znajduje zastosowanie przepis art. 16 ust. 3b w związku z art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym ponoszone przez Wnioskodawcę koszty używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku Wnioskodawcy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w całości i nie dotyczy ich ograniczenie przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani obowiązki wynikające z art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ocena prawna przedstawionego przez Wnioskodawcę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wśród wydatków nieuważanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 51 tego przepisu – wydatki, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów (art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przepis ten ogranicza więc możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższego przepisu nie stosuje się jednak do samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co wynika z treści art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Definicja umowy leasingu określa więc warunki, jakie musi spełnić umowa, aby zgodnie z ustawą mogła być uznana za umowę leasingu. Ustawodawca konstruując ten przepis określił zakres podmiotowy i przedmiotowy umowy leasingu. Jednocześnie w rozdziale 4a – opodatkowanie stron umowy leasingu – znajduje się przepis art. 17b, który określając skutki, jakie wywołuje umowa po stronie finansującego i korzystającego, wskazuje na dodatkowe warunki, które decydują o zaliczeniu umowy do podatkowej umowy leasingu operacyjnego.

Aby zawarta umowa mogła być uznana dla celów podatkowych za umowę leasingu operacyjnego, w szczególności aby mogła wywołać skutki podatkowe po stronie korzystającego w zakresie możliwości zaliczenia opłat ustalonych w umowie leasingu i wydatków ponoszonych w trakcie użytkowania przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

Jednocześnie należy uwzględnić zastrzeżenie określone w art. 17b ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)(89)

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

W przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek (art. 17b ust. 3 omawianej ustawy podatkowej).

Innymi słowy, jeżeli zawarta umowa nie spełnia łącznie powyższych warunków, skutki podatkowe takiej umowy są takie same jak w przypadku umowy dzierżawy.

Natomiast, gdy umowa spełnia warunki, określone w ww. przepisie art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, korzystający ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno opłaty wynikające z umowy, a także wydatki eksploatacyjne z tytułu użytkowania samochodu osobowego bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej – na podstawie zawartych umów najmu długoterminowego – samochody osobowe.

Z umów tych wynika, że:

• zawierane są na czas oznaczony, nie krótszy niż dwa lata,
  
• suma opłat wynikających z zawartych umów najmu w podstawowym okresie ich obowiązywania (bez uwzględnienia ewentualnych przedłużeń umowy na kolejne okresy) jest wyższa od wartości początkowej wynajmowanych samochodów,
  
• samochody stanowią podlegające amortyzacji środki trwałe wynajmującego.

Zgodnie z informacjami przekazanymi Wnioskodawcy przez wynajmującego, wynajmujący korzysta z przedmiotowych samochodów na podstawie umowy leasingu finansowego, odpowiadającej warunkom określonym w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, że zawarta przez Spółkę umowa spełnia warunki uznania jej podatkową umowę leasingu operacyjnego, co – wobec okoliczności, że samochody osobowe będące przedmiotem najmu długoterminowego wykorzystywane są przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej, a w konsekwencji wydatki związane z umowami najmu długoterminowego są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów – uprawnia Wnioskodawcę do zaliczania wydatków wynikających z tych umów (w zakresie czynszu, jak i wydatków eksploatacyjnych) do kosztów uzyskania przychodów bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Pamiętać trzeba jednak, że ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 21 oraz art. 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.), do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towarów lub usług, u konkretnego dostawcy lub wykonawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Przy czym – co szczególnie ważne na tle analizowanej sprawy – zgodnie z art. 70912 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) – bez zgody finansującego korzystający nie może oddać rzeczy do używania osobie trzeciej.

Ponadto należy zauważyć, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Dodatkowo konieczne jest podkreślenie, że niniejsze rozstrzygnięcie zostało dokonane w oparciu o przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej opis zdarzenia przyszłego, bowiem zakres i przedmiot sprawy administracyjnej o wydanie interpretacji prawa podatkowego określa treść wniosku, co oznacza, że organ interpretacyjny jest ściśle związany stanem faktycznym albo zdarzeniem przyszłym przedstawionym we wniosku, a przepisy działu II rozdziału 1a Ordynacji podatkowej nie dają uprawnienia do samodzielnego ustalania i weryfikowania tego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Dlatego też przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej – adekwatnie do treści pytania oraz zaprezentowanego opisu – jest wyłącznie kwestia możliwości zaliczenia wydatków na użytkowanie samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów. Postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów materialnego prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może przy tym prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Zatem pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie – w odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej oraz orzeczenia sądu administracyjnego – stwierdzić należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, pomimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Co więcej, stanowisko zawarte z w tych rozstrzygnięciach nie jest rozbieżne ze stanowiskiem zaprezentowanym przez tutejszy organ interpretacyjny w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.