Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.167.2017.1.BF
z 13 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 24 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni oraz jej trzy siostry mocą prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z 16 marca 2012 r. nabyły spadek po zmarłej 14 lipca 2010 r. matce, po 3/16 części spadku każda oraz po zmarłym 20 września 2011 r. ojcu, po 1/4 części spadku każda. W ten sposób Wnioskodawczyni wraz z siostrami stały się współwłaścicielkami nieruchomości po 1/4 części każda, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o nr X.

Ponadto 21 lutego 2014 r., a zatem po śmierci obu spadkodawców, Sąd Rejonowy stwierdził, że spadkodawcy Wnioskodawczyni nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r., w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej własność części nieruchomości, tj. działkę o nr 828/31 oraz działkę o nr 1307/330. Działki o nr 828/31 i 1307/330 zostały odłączone od dotychczasowej księgi wieczystej nr Y i przyłączone do księgi wieczystej nieruchomości o nr X. Wnioskodawczyni ani jej siostry nie prowadzą działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z siostrami zamierzają według obecnego stanu wiedzy i woli, dokonać sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Od kiedy należy rozpocząć liczenie 5 letniego okresu, którego upływ uprawnia do sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia bez obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, co wiąże się z ustaleniem w jakiej dacie nastąpiło nabycie przez Wnioskodawczynię (wraz działkami nr 828/31 i nr 1307/330 nabytymi przez zasiedzenie) nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr X?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nabycie przez spadkobierców nieruchomości (wraz z działkami nr 828/31 i nr 1307/330 nabytymi przez zasiedzenie) nastąpiło w dacie otwarcia spadku, tj. w części po matce 14 lipca 2010 r., natomiast w części po ojcu 20 września 2011 r.

Zgodnie z art. 925 Kodeksu cywilnego spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast art. 924 ww. ustawy wskazuje, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy.

A zatem 20 września 2011 r. spadkobierczynie nabyły ostatecznie we współwłasności przedmiotową nieruchomość w części po 1/4 każda.

Natomiast działki, których zasiedzenie zostało stwierdzone z dniem 1 października 2005 r. postanowieniem Sądu Rejonowego z 21 lutego 2014 r., w dacie 20 września 2011 r. faktycznie stanowiły część nabytej nieruchomości. Taki stan faktyczny został jedynie 21 lutego 2014 r. potwierdzony przez sąd. Należy mieć na uwadze, że postanowienie o zasiedzeniu, podobnie jak postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, nie są postanowieniami o charakterze konstytutywnym, a są postanowieniami stanowiącymi. Nie kreują nowego stanu prawnego, a jedynie prawnie potwierdzają istniejący stan faktyczny. A zatem dzień ich wydania nie ma wpływu na datę zaistnienia zdarzenia, które potwierdzają. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych termin liczenia upływu okresu 5 letniego powinien rozpocząć swój bieg od 1 stycznia 2012 r. A zatem od dnia 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni może dokonać sprzedaży nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr X, odziedziczonej w spadku po rodzicach bez obowiązku uiszczenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy – źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym jeżeli sprzedaż nieruchomości (praw) nastąpiła po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Mając na względzie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459), w szczególności zaś Działu III, Tytułu I Księgi drugiej tej ustawy, nabycie własności może nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenie bądź też w wyniku innych zdarzeń.

Zgodnie z art. 172 § 1 i § 2 ww. Kodeksu cywilnego – posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba ze uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat.

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności.

Z powyższego przepisu wynika, że datą nabycia własności nieruchomości (udziału w nieruchomości) jest data wskazana w treści postanowienia sądu jako data nabycia własności nieruchomości (udziału w nieruchomości), a nie data widniejąca na postanowieniu jako dzień wydania albo sporządzenia postanowienia, bądź też data uprawomocnienia się postanowienia sądu.

Zgodnie natomiast z art. 922 Kodeksu cywilnego – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Stosownie do art. 924 i 925 ww. ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy (spadkodawców) prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku czy akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobierców do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że na mocy postanowienia Sądu z 16 marca 2012 r. Wnioskodawczyni nabyła spadek po matce zmarłej 14 lipca 2010 r. (3/16) oraz po ojcu zmarłym 20 września 2011 r. (1/4). Przedmiotem spadkobrania po rodzicach była nieruchomość. Wnioskodawczyni wskazała również, że 21 lutego 2014 r., Sąd Rejonowy stwierdził, że zmarli spadkodawcy – rodzice Wnioskodawczyni – nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. własność części nieruchomości, tj. działkę nr 828/31 oraz działkę o nr 1307/330.

Tym samym stwierdzić należy, że w datach tożsamych ze śmiercią matki oraz ojca, Wnioskodawczyni nabyła w spadku udziały w nieruchomościach, również w tej, którą w wyniku zasiedzenia z dniem 1 października 2005 r. nabyli zmarli rodzice.

Odnosząc przedstawione uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomościach nastąpiło w dwóch datach:

• 14 lipca 2010 r. – w spadku po zmarłej matce oraz,
• 20 września 2011 r. – w spadku po zmarłym ojcu.
  
  

Reasumując, termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie poszczególnych udziałów, tj. od końca 2010 r. w stosunku do udziału nabytego w spadku po matce oraz od końca 2011 r. w odniesieniu do udziału nabytego w spadku po ojcu Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym wyjaśnieniem sprzedaż ww. udziałów w nieruchomościach w 2017 r. nie będzie rodziła obowiązku podatkowego określonego art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, albowiem sprzedaż zostanie dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie. Oznacza to, że przychód z tej sprzedaży nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Ponadto informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków prawnych dla sióstr Wnioskodawczyni. Siostry Wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretacje indywidualne winny wystąpić z odrębnymi wnioskami i uiścić stosowne opłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.