Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP2.4512.49.2017.1.ICz
z 11 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 stycznia 2017r. (data wpływu 24 stycznia 2017r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania i obowiązku podatkowego z tytułu udzielonego rabatu (skonta) w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania i obowiązku podatkowego z tytułu udzielonego rabatu (skonta) w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

1. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka produkuje wyroby papiernicze, a także prowadzi działalność drukarską. Papier wykorzystywany w działalności często nabywany jest w krajach Unii Europejskiej, tj. Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów (dalej WNT). W przypadku wybranych dostawców z UE na fakturach za zakupiony towar, poza terminem zapłaty, figuruje informacja o możliwości skorzystania ze skonta, jeśli zobowiązanie zostanie zapłacone we wcześniejszym (wskazanym przez dostawcę) terminie. Faktury potwierdzające dokonanie zakupów WNT otrzymane od kontrahentów unijnych opiewają na pełną wartość transakcji, jedynie w warunkach płatności określony jest termin płatności oraz wskazanie, że przy zapłacie w określonym krótszym terminie przysługuje określone procentowo skonto. Od unijnych dostawców po dokonaniu zapłaty w terminie uprawniającym do skonta Spółka nie otrzymuje już żadnych dokumentów. Z uwagi na krótki termin płatności uprawniający do skonta, zapłata za faktury dostawców unijnych dokonywana jest z reguły w tym samym miesiącu, w którym faktura dostawcy była wystawiona lub w miesiącu następnym po miesiącu wystawienia (przy dostawach otrzymanych pod koniec miesiąca), ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za miesiąc wystawienia faktury. Skonta otrzymane w ramach WNT Spółka rozlicza w miesiącu wystawienia faktury za dostawę przez dostawcę unijnego bez względu na to, czy zapłata dokonana jest w tym samym miesiącu, czy na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc.
2. W ostatnim okresie Spółka zawarła umowę faktoringową z bankiem (tzw. faktoring odwrócony). W ramach tej umowy bank będzie płacił zobowiązania objęte fakturami VAT z WNT w skróconych terminach płatności, a więc w wartościach uwzględniających przyznane skonto. Zgodnie z umową faktoringową transakcje te Spółka będzie rozliczać z bankiem w późniejszych terminach.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym jest rozliczanie przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT w miesiącu wystawienia faktury za dostawę przez dostawcę unijnego bez względu na to, czy zapłata dokonana jest w tym samym miesiącu, czy na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc?
2. Czy zapłata przez podmiot trzeci (bank) za faktury za dostawę od dostawców unijnych (WNT) ma wpływ na termin rozliczania przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT? Czy w tym przypadku skutek będzie identyczny jak w pkt 1 i bez znaczenia jest, czy spółka zapłaci za te faktury uwzględniając skonto we wcześniejszym terminie z własnego rachunku bankowego czy poprzez faktora?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. pytanie 1 - Spółka uważa, że jest zobowiązana do pomniejszenia podstawy opodatkowania WNT o otrzymane skonto bez względu na otrzymanie dokumentów korygujących od dostawców unijnych. Nawet pomimo braku korekt faktur przez unijnych dostawców, Spółka w deklaracjach VAT-7 i VAT-UE wykaże podstawę opodatkowania po udzielonym skoncie, tj. w rzeczywistej wysokości, jaka zostanie zapłacona za dostarczony towar, a moment wykazania WNT wyznaczy data faktury pierwotnej, o ile przed złożeniem deklaracji za ten okres dokona zapłaty skutkującej ziszczeniem się warunków do uzyskania skonta.

De facto - ze względu na dość krótkie terminy uprawniające Spółkę do uzyskania skonta w ramach WNT, Spółka przed złożeniem deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy (w którym powstał obowiązek wykazania WNT) posiada wiedzę, czy warunek do skonta został spełniony czy też nie, tj. czy podstawa opodatkowania WNT powinna zostać pomniejszona czy nie.

Prawidłowym jest rozliczanie przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT w miesiącu wystawienia faktury za dostawę przez dostawcę unijnego bez względu na to, czy zapłata dokonana jest w tym samym miesiącu, czy na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc.

Ad. pytanie 2 - zapłata przez podmiot trzeci (bank) za faktury za dostawę od dostawców unijnych ma dokładnie taki sam skutek jak w przypadku gdy spółka płaci za nie poprzez własny rachunek bankowy. Zdaniem spółki płatność dokonywana przez faktora jest traktowana na równi z płatnością z konta Spółki. Spółka uważa, że w odniesieniu do tych faktur sposób określenia daty i podstawy opodatkowania WNT powinien być identyczny jak w pkt nr 1. Prawidłowym jest rozliczanie przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT w miesiącu wystawienia faktury za dostawę przez dostawcę unijnego bez względu na to, czy zapłata z uwzględnieniem skonta, dokonana jest z rachunku bankowego Spółki czy faktora, ważne jest, że zapłata, następuje w tym samym miesiącu co data wystawienia faktury, bądź na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc.

Uzasadnienie:

Ad. 1

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 20 ust. 5 ustawy VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. (...)

Natomiast w myśl art. 30a ust. 1 ustawy VAT, do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w tym również dokonywanego na podstawie art. 12a ust. 4-6, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 1, 6, 7, 10 i 11.

Powołane przepisy ustalają ogólną zasadę, że podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia obejmuje tylko kwotę ostatecznie należną sprzedawcy (tzn. jaką nabywający jest obowiązany zapłacić) po uwzględnieniu określonych okoliczności, w tym przypadku skonta.

Dla określenia podstawy opodatkowania wyróżnia się dwa rodzaje rabatów: przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem zapłaty, które nie mają wpływu na podstawę opodatkowania i przyznane np. po dostawie towarów. Skonto zaś stanowi procentowe zmniejszenie należności za wykonane czynności, w sytuacji gdy zapłata należności przez odbiorcę ma miejsce przed terminem płatności.

Kwestię wystawienia dokumentu korygującego z tytułu przyznanego skonta przez kontrahenta unijnego regulują przepisy danego państwa członkowskiego. Należy jednak zauważyć, że nawet jeśli podatnik nie otrzyma od dostawcy unijnego dokumentu korygującego, nabywa prawo do zmniejszenia obrotu z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu zapłaty zobowiązania za fakturę z uwzględnieniem skonta z chwilą spełnienia warunków do jego zastosowania określonych przez sprzedawcę w fakturze lub w umowie, a więc jeżeli nastąpiła zapłata w określonym terminie.

Zatem, w sytuacji gdy Spółka otrzymała od dostawcy unijnego fakturę wystawioną np. 16 stycznia 2017 roku i dokona za nią płatność 2 lutego 2017 roku z uwzględnieniem skonta to Spółka uważa, że przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów (określony zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy) czyli styczniu 2017, spełnione zostaną warunki uprawniające Spółkę do zastosowania skonta (tj. dokonała zapłaty w uzgodnionym, wcześniejszym terminie). Spółka powinna zatem obniżyć podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów kwotę skonta za miesiąc styczeń 2017.

Oznacza to, że pomimo braku korekty faktur przez unijnych dostawców, Wnioskodawca w deklaracjach VAT-7 i VAT-UE wykaże podstawę opodatkowania po udzielonym skoncie, tj. w rzeczywistej wysokości jaka zostanie zapłacona za dostarczony towar, w miesiącu wystawienia faktury przez dostawcę (powstania obowiązku podatkowego), pomimo tego, że fizyczna zapłata nastąpi w niektórych przypadkach w miesiącu następnym ale przed złożeniem deklaracji za miesiąc w którym została wystawiona faktura.

Ad. 2

Zapłata przez podmiot trzeci (bank) za faktury za dostawę od dostawców unijnych nie ma wpływu na termin rozliczania przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT. Zapłata ta następuje na podstawie prawnej, a to umowy faktoringowej, której przedmiotem jest nie tylko wykup nieprzeterminowanych wierzytelności Spółki ale i zapłata za jej zobowiązania. W tym drugim aspekcie umowa ta ma charakter umowy kredytowej, a więc zapłata ze środków udzielonych Spółce przez bank, dokonywana nawet bezpośrednio przez bank ale zgodnie z dyspozycją Spółki, na rachunek bankowy dostawcy, skutkuje wygaśnięciem zobowiązania Spółki względem dostawcy. Z chwilą zapłaty przez bank, w określonym na fakturze wcześniejszym terminie, Spółka nabywa prawo do zmniejszenia obrotu z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na takich samych zasadach jak gdyby realizowała płatność z własnych środków. Termin, w którym dojdzie do rozliczenia pomiędzy Spółką a bankiem jest prawnie bez znaczenia dla omawianej kwestii. W związku z powyższym rozliczenie skonta w podstawie opodatkowania WNT będzie następowało dokładnie na tych samych zasadach i w tym sam okresie co w pkt nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o VAT - przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W art. 20 ust. 5 ustawy o VAT wskazano, że w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Z punktu widzenia podstawy opodatkowania, można wyróżnić następujące rodzaje rabatów:

• rabaty przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem sprzedaży – niemające wpływu na podstawę opodatkowania,
• rabaty przyznane po dokonaniu sprzedaży – bonifikaty, opusty, uznane reklamacje i skonta – wpływające na obniżenie wcześniej ustalonej kwoty osiągniętego obrotu.
  
  

Skonto zaś stanowi procentowe zmniejszenie należności za dokonane czynności, w sytuacji gdy zapłata należności przez odbiorcę ma miejsce przed terminem płatności. Zgodnie z definicją słownikową tego pojęcia zawartą w „Małym Słowniku Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997 r.), skonto to „procentowe zmniejszenie sumy należności, przyznawane nabywcy towaru na warunkach kredytowych, w razie zapłaty należności gotówką przed umówionym terminem”.

Stosownie do art. 30a ust. 1 ustawy – do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w tym również dokonywanego na podstawie art. 12a ust. 4-6, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 1, 6, 7, 10 i 11.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca produkuje wyroby papiernicze, a także prowadzi działalność drukarską. Papier wykorzystywany w działalności często nabywany jest w krajach Unii Europejskiej, tj. Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów (dalej WNT). W przypadku wybranych dostawców z UE na fakturach za zakupiony towar, poza terminem zapłaty, figuruje informacja o możliwości skorzystania ze skonta, jeśli zobowiązanie zostanie zapłacone we wcześniejszym (wskazanym przez dostawcę) terminie. Faktury potwierdzające dokonanie zakupów WNT otrzymane od kontrahentów unijnych opiewają na pełną wartość transakcji, jedynie w warunkach płatności określony jest termin płatności oraz wskazanie, że przy zapłacie w określonym krótszym terminie przysługuje określone procentowo skonto. Od unijnych dostawców po dokonaniu zapłaty w terminie uprawniającym do skonta Spółka nie otrzymuje już żadnych dokumentów. Z uwagi na kroki termin płatności uprawniający do skonta, zapłata za faktury dostawców unijnych dokonywana jest z reguły w tym samym miesiącu, w którym faktura dostawcy była wystawiona lub w miesiącu następnym po miesiącu wystawienia (przy dostawach otrzymanych pod koniec miesiąca), ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za miesiąc wystawienia faktury. Skonta otrzymane w ramach WNT Spółka rozlicza w miesiącu wystawienia faktury za dostawę przez dostawcę unijnego bez względu na to, czy zapłata dokonana jest w tym samym miesiącu, czy na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy wyjaśnić, iż rabat z tytułu wcześniejszej zapłaty tzw. skonto, ma charakter warunkowy, jest przyznawany pod warunkiem zawieszającym i dopiero z chwilą spełnienia się warunku tzn. dokonania przez Wnioskodawcę wcześniejszej zapłaty - skonto jest udzielane. W momencie wystawienia faktury nie jest wiadome, czy kontrahent ze skonta skorzysta, dlatego faktura wystawiana jest w warunkach bez rabatu i powinna dokumentować całą wartość sprzedaży. Dopiero z chwilą skorzystania ze skonta istnieje podstawa do uznania rabatu za udzielony i mający wpływ na podstawę opodatkowania.

Wobec powyższego Wnioskodawca nabywa prawo do zmniejszenia podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu zapłaty należności za nabyty towar z uwzględnieniem skonta, z chwilą spełnienia warunków do jego zastosowania określonych przez sprzedawcę (tj. kontrahenta unijnego) w fakturze lub w umowie, a więc jeżeli nastąpiła zapłata w określonym terminie.

Powołane przepisy ustalają pewną ogólną zasadę, że podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obejmuje tylko kwotę ostatecznie należną sprzedawcy (tzn. jaką nabywający jest obowiązany zapłacić) po uwzględnieniu określonych okoliczności, tj. w niniejszym przypadku skonta.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy ‒ podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 130c i art. 133.

Należy wskazać, że kwestię wystawienia dokumentu korygującego z tytułu przyznanego skonta przez kontrahenta unijnego regulują przepisy danego państwa członkowskiego. Należy jednak zauważyć, że nawet jeśli Wnioskodawca nie otrzyma od dostawcy unijnego dokumentu korygującego, nabywa prawo do zmniejszenia obrotu z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu zapłaty należności za fakturę z uwzględnieniem skonta z chwilą spełnienia warunków do jego zastosowania określonych przez sprzedawcę w fakturze lub w umowie, a więc jeżeli nastąpiła zapłata w określonym terminie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że jeżeli przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów (określony zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy) spełnione zostaną warunki uprawniające Wnioskodawcę do zastosowania skonta (tj. nastąpiła zapłata za towar w terminie określonym przez kontrahenta unijnego), winien on zmniejszyć podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów o kwotę należnego skonta i wykazać podstawę opodatkowania po udzielonym skoncie, tj. w rzeczywistej wysokości jaka została zapłacona za dostarczony towar. W konsekwencji winien on stosownie zmniejszyć wykazane w deklaracji kwoty podatku naliczonego i należnego.

Wobec powyższego Wnioskodawca może dokonać pomniejszenia podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) o otrzymane, od kontrahenta unijnego, skonto w miesiącu wystawienia faktury, bez względu na to czy zapłata dokonana była w tym samym miesiącu lub na początku następnego, ale przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany miesiąc, o ile dokonano zapłaty skutkującej ziszczeniem się warunku do uzyskania skonta od kontrahenta unijnego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 1, jest prawidłowe.

Ponadto w opisie sprawy wskazano, że w ostatnim okresie Spółka zawarła umowę faktoringową z bankiem (tzw. faktoring odwrócony). W ramach tej umowy bank będzie płacił zobowiązania objęte fakturami VAT z WNT w skróconych terminach płatności, a więc w wartościach uwzględniających przyznane skonto. Zgodnie z umową faktoringową transakcje te Spółka będzie rozliczać z bankiem w późniejszych terminach.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wyjaśnienia czy zapłata przez podmiot trzeci (bank) za faktury za dostawę od dostawców unijnych (WNT) ma wpływ na termin rozliczania przez Spółkę skont otrzymanych w ramach WNT oraz czy w tym przypadku skutek będzie identyczny jak w pkt 1 i bez znaczenia jest, czy spółka zapłaci za te faktury uwzględniając skonto we wcześniejszym terminie z własnego rachunku bankowego czy poprzez faktora.

Mając na uwadze opis sprawy należy wskazać, ze zgodnie z art. 354 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459) dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

W myśl art. 356 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy, gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia. Jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika.

W myśl przepisów Kodeksu cywilnego uregulowanie zobowiązania należy rozumieć szeroko jako każdą czynność prowadzącą do wygaśnięcia zobowiązania i zaspokojenia wierzyciela. Bowiem jak wskazano w art. 356 Kodeksu cywilnego dopuszczalne jest również wykonanie zobowiązania przez osobę trzecią. Stosownie bowiem do art. 356 § 1 k. c. wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy, gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka zawarła umowę faktoringową z bankiem (tzw. faktoring odwrócony). W ramach tej umowy bank będzie płacił zobowiązania objęte fakturami VAT z WNT w skróconych terminach płatności.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane na gruncie gałęzi prawa, brak jest także regulacji określających zasady ich funkcjonowania/realizowania. W rezultacie, umowa faktoringu należy do tzw. umów nienazwanych, a podstawę do jej zawarcia stanowi przewidziana w art. 3531 Kodeksu Cywilnego zasada swobody umów.

W praktyce pod pojęciem faktoringu rozumie się usługę polegającą na wykupie przez instytucję finansową (faktora) nieprzeterminowanych wierzytelności przedsiębiorstw, należnych im od nabywców towarów/usług oraz świadczeniu na rzecz zbywcy wierzytelności (faktoranta) dodatkowych usług. Co do zasady, faktorant ma możliwość otrzymania środków finansowych z tytułu zrealizowanych dostaw towarów/usług w terminie wcześniejszym niż wynikający z wystawionej przez niego faktury/umowy z nabywcą.

W ramach obrotu gospodarczego, jako odmiana faktoringu, wykształcił się tzw. faktoring odwrotny (dłużny, zobowiązaniowy), którego istotą jest finansowanie przez instytucję faktoringową - zobowiązań faktoranta powstałych w wyniku dokonywanych zakupów towarów/usług. W momencie dokonywania spłaty wierzytelności wynikających z faktur przedłożonych przez faktoranta, faktor staje się jego wierzycielem. Nabywca towarów/usług (tj. faktorant) spłaca zaś swoje zobowiązania na rzecz faktora, zamiast dostawcy. Z prawnego punktu widzenia umowy faktoringu dłużnego opierają się na instytucji prawa cywilnego wstąpienia w prawa wierzyciela (art. 518 Kodeksu Cywilnego).

Mając na uwadze charakter faktoringu można stwierdzić, że istota jego sprowadza się bowiem do zapewnienia finansowania działalności prowadzonej przez faktoranta, przy czym, w przypadku tzw. faktoringu klasycznego - jest ono uzyskiwane poprzez wcześniejsze otrzymanie zapłaty za towary/usługi sprzedane przez faktoranta, a w przypadku faktoringu odwrotnego - poprzez późniejszą zapłatę za towary/usługi nabyte przez faktoranta.

Biorąc pod uwagę cytowane wyżej przepisy go oraz opis sprawy należy stwierdzić, że aby doszło do spełnienia zobowiązania wobec wierzyciela, nie jest konieczne spełnienie świadczenia osobiście, co wynika bezpośrednio z przepisów kodeksu cywilnego regulujących instytucję prawną zobowiązań. Faktor reguluje zobowiązanie wobec kontrahenta w imieniu dłużnika. W efekcie pierwotne zobowiązanie zostaje zaspokojone (uregulowane poprzez jego wygaśnięcie).

Zatem wykorzystanie mechanizmu faktoringu odwrotnego - roszczenie kontrahenta o zapłatę wygasa wraz z uregulowaniem zobowiązania przez faktora.

W przypadku faktoringu odwrotnego mamy do czynienia z uregulowaniem zobowiązania już w momencie zapłaty przez faktora, gdyż otrzymując ją, wierzyciel zostaje zaspokojony.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy wierzytelności przysługujące Kontrahentom Unijnym objęte są umową tzw. faktoringu odwrotnego, zgodnie z którą zapłaty na rzecz wierzyciela dokonuje osoba trzecia – faktor (bank) ze środków własnych faktora. Wobec powyższego, należy uznać że w momencie dokonania zapłaty przez faktora, wierzyciel zostaje zaspokojony i wierzytelność dostawcy towarów wygasa, a zobowiązanie należy uznać za uregulowane.

Zatem, jeżeli przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów (określony zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy), spełnione zostaną warunki uprawniające Wnioskodawcę do zastosowania skonta (tj. dokona on zapłaty za towar za pośrednictwem Banku, w uzgodnionym wcześniejszym terminie), Spółka powinna obniżyć podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów o kwotę należnego skonta.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 2, jest prawidłowe.

Zaznacza się ponadto, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.