Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.97.2017.2.ISL
z 20 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 6 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczenia usług na terenie Niemiec - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku wskazano jako:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:Pana …, NIP …,
  

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:Pana …, NIP ….
  
  

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 27 marca 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.97.2017.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 27 marca 2017 r. (data doręczenia 30 marca 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 6 kwietnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem poczty w dniu 5 kwietnia 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem … Spółka cywilna (dalej: Spółka), która ma siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz prowadzi w Polsce działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności Spółki jest - zgodnie z wpisem wspólników do CEIDG - m.in.: PKD 62.01.Z - działalność związana z oprogramowaniem; 62.02.Z - działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki; 62.09.Z - pozostała działalność usługowa w zakresie technologii informatycznych i działalność przeważająca - kod PKD 74.10.Z - działalność w zakresie specjalistycznego projektowania. Spółka świadczy usługi informatyczne (branża IT) polegające na wykonywaniu i uruchamianiu oprogramowania służącego do sterowania liniami produkcyjnymi. Spółka jest stroną zawartych ramowych umów o współpracy z kontrahentami z Niemiec z branży samochodowej (VW, AUDI), które są podstawą do składania przez stronę niemiecką odrębnych zleceń na wykonanie konkretnych prac. Są to czynności polegające na tworzeniu i uruchamianiu oprogramowania do sterowania liniami produkcyjnymi, głównie dla przemysłu motoryzacyjnego. Prace te są wykonywane w różnym czasie, jednak każde ze zleceń jest realizowane w czasie krótszym niż 12 miesięcy (aktualnie okres delegowania pracowników do pracy na terenie Niemiec trwa od września 2016 r., do końca lutego 2017 r). Spółka nie posiada na terenie Niemiec żadnego oddziału, filii, czy uprawnionego do zawierania w jej imieniu umów przedstawiciela. Pracownicy Spółki w czasie realizacji zlecenia mieszkają w hotelach w miejscu jego świadczenia, tj. w Niemczech, a podstawowym narzędziem ich pracy są komputery. Charakter prac można określić jako programistyczno - informatyczny. Przy realizacji zleceń nie są wykonywane żadne prace o charakterze monterskim, czy instalacyjno-budowlanym. Na czas realizacji zlecenia pracownicy Spółki mają dostęp do pomieszczeń produkcyjnych i administracyjnych zleceniodawcy w zakresie niezbędnym do realizacji zlecenia.

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej każdego ze wspólników Spółki cywilnej: ... s.c. są opodatkowane liniowo według stawki 19%. Spółka prowadzi uproszczoną formę ewidencji księgowej w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencję VAT na potrzeby rozliczeń podatku od towarów i usług. Wspólnik ... prowadzi działalność gospodarczą od 2 kwietnia 2002 r. wyłącznie jako wspólnik Spółek cywilnych: ... s.c., NIP: ..., Regon: ... i .. s.c., NIP: ..., Regon ... Wspólnik ... prowadzi działalność gospodarczą od 1 lipca 2005 r. wyłącznie jako wspólnik podmiotu ..s.c., NIP: ...: Regon: .... Umowa Spółki cywilnej .... została zawarta 25 kwietnia 2012 r., natomiast działalność gospodarcza Spółki cywilnej prowadzona jest od 2 maja 2012 r. Każdy ze wspólników: ... s.c., posiada 50% udział w zyskach Spółki. Kontrakt z kontrahentem niemieckim podpisano w maju 2016 r. Pracownicy Spółki cywilnej zaangażowani w realizację kontraktu są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Zarówno ..., jak i ... - tj. obaj wspólnicy Spółki posiadają centrum interesów życiowych w Polsce, w rozumieniu przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wspólnicy Spółki cywilnej nie posiadają w Niemczech zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Wspólnicy Spółki nie ubiegali się o wydanie i nie uzyskali zaświadczeń o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji), potwierdzających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, niemniej jednak obaj rozliczają się w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych od całości osiąganych dochodów w Polsce.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytanie:

Czy można uznać na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, że działalność prowadzona w Niemczech w 2016 r. przez Wnioskodawcę, w oparciu o ramowe umowy o współpracy i zlecenia, spełnia przesłanki do uznania, że Wnioskodawca posiada na terenie Niemiec zakład i w konsekwencji tam powinien opodatkować uzyskane dochody z działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów lub przychodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy.

Jednocześnie za osobę mającą zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f.).

Jednak przepis ten stosuje się z uwzględnieniem postanowień zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 7 ust. 1 Umowy polsko - niemieckiej, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zagraniczny zakład to - stosownie do art. 5a pkt 22 u.p.d.o.f. - stała placówka, poprzez którą podmiot mający odpowiednio miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa. Zakład to również plac budowy, budowa, montaż lub instalacje, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający odpowiednio miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa. Zakład oznacza też osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego odpowiednio miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.

Polsko-niemiecka Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi, że określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.

Jak wyjaśniono w komentarzu OECD, definicja zakładu zawiera następujące warunki:

• istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń,
  

• taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości,
  

• prowadzenie przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki, tzn., że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest prowadzona.
  
  

Zakładem może być w szczególności: miejsce zarządu, filia, biuro, zakład fabryczny, warsztat, kopalnia, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Jednakże wskazane miejsca będą traktowane jako zakłady tylko wtedy, gdy takie placówki będą odpowiadać wymienionym wcześniej cechom zakładu (istnienie placówki, stały charakter placówki, wykonywanie działalności za pośrednictwem tej placówki).

Dla celów podatkowych zakład należy traktować jako odrębne przedsiębiorstwo, któremu można przypisać określony dochód podlegający opodatkowaniu za granicą.

Tak więc, jeśli łącznie:

1. dokonywane czynności za granicą są wykonywaniem działalności gospodarczej,
2. wykonywanie tych czynności następuje za pośrednictwem stałej placówki (np. biura, filii, oddziału),
3. stałej placówce będzie można przypisać dochód,

to wówczas dochody z działalności odnoszące się tylko do tego zakładu należy opodatkować za granicą według zasad tam obowiązujących.

Jednocześnie w art. 5 ust. 4 cyt. Umowy zastrzeżone zostało, że bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone na terenie Niemiec, w ramach umów zlecenia/o dzieło, świadczone przez oddelegowanych pracowników Spółki, na warunkach opisanych powyżej, nie prowadzą do powstania zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy polsko-niemieckiej i obowiązku podatkowego po stronie Spółki, wynikającego z art. 7 ww. Umowy, gdyż w przekonaniu Wnioskodawcy w sytuacji opisanej we wniosku nie mamy do czynienia ze stałą placówką (w rozumieniu przepisów o u.p.d.o.f. i Umowy polsko-niemieckiej).

W związku z tym jako wspólnicy Spółki, zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów lub przychodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów w ramach nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z tego powodu (z uwzględnieniem postanowień zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania) w rozpatrywanym przypadku i w opisanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, wspólnicy Spółki zobowiązani są dokonać rozliczeń podatkowych w Polsce od całości dochodów: osiągniętych zarówno w Polsce, jak i w Niemczech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w ww. przepisie zawiera trzy przesłanki: centrum interesów osobistych, centrum interesów gospodarczych, a także pobyt przekraczający 183 dni w roku podatkowym. Spełnienie którejkolwiek z nich skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego – art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 7 ust. 1 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa (Polski) podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Polsce), chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie (Niemczech) poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Niemcy), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza powyższego zapisu wskazuje, że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w Polsce. W państwie zakładu - w Niemczech opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, stanowi Modelowa Konwencja OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1), fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych (art. 5 ust. 2 Umowy).
   
   

Plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy (art. 5 ust. 3 Umowy).

Jednocześnie w Umowie zastrzeżone zostało, że określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy (art. 5 ust. 4 Umowy).
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki cywilnej (dalej: Spółka), która ma siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz prowadzi w Polsce działalność gospodarczą. Spółka świadczy usługi informatyczne (branża IT), polegające na wykonywaniu i uruchamianiu oprogramowania służącego do sterowania liniami produkcyjnymi. Spółka jest stroną zawartych ramowych umów o współpracy z kontrahentami z Niemiec z branży samochodowej, które są podstawą do składania przez stronę niemiecką odrębnych zleceń na wykonanie konkretnych prac. Są to czynności polegające na tworzeniu i uruchamianiu oprogramowania do sterowania liniami produkcyjnymi, głównie dla przemysłu motoryzacyjnego. Prace te są wykonywane w różnym czasie, jednak każde ze zleceń jest realizowane w czasie krótszym niż 12 miesięcy (aktualnie okres delegowania pracowników do pracy na terenie Niemiec trwa od września 2016 r. do końca lutego 2017 r). Spółka nie posiada na terenie Niemiec żadnego oddziału, filii, czy uprawnionego do zawierania w jej imieniu umów przedstawiciela. Pracownicy Spółki w czasie realizacji zlecenia mieszkają w hotelach w miejscu jego świadczenia, tj. w Niemczech, a podstawowym narzędziem ich pracy są komputery. Charakter prac można określić jako programistyczno - informatyczny. Przy realizacji zleceń nie są wykonywane żadne prace o charakterze monterskim, czy instalacyjno-budowlanym. Na czas realizacji zlecenia pracownicy Spółki mają dostęp do pomieszczeń produkcyjnych i administracyjnych zleceniodawcy w zakresie niezbędnym do realizacji zlecenia.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, a świadczone usługi wykonuje również w Niemczech, jednakże nie przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, to przychód osiągany z tytułu takiej działalności - zgodnie z tą Umową - podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w Umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej przychodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zatem, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usług na terytorium Niemiec w 2016 r. w oparciu o ramowe umowy współpracy i zlecenia podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.

Końcowo wskazać należy, że interpretację indywidualną wydano wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Przedmiotem zaś interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa, bowiem tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do zbierania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 ww. ustawy. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. W konsekwencji, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.