Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB1.4511.39.2017.1.WM
z 29 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 12 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie dokumentowania nieodpłatnego nabycia towarów handlowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie dokumentowania nieodpłatnego nabycia towarów handlowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (oznaczone we wniosku jako: sprawa 1).

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą opodatkowaną w formie ryczałtu. Zamierza sprzedawać głównie artykuły używane. Część towarów planuje nabywać nieodpłatnie za granicą na tzw. „wystawkach” w Niemczech. Wystawka to sposób na pozbycie się niepotrzebnych rzeczy, polegający na tym, że ich właściciele wystawiają je przed domem wzdłuż ulicy, aby znalazły nowego właściciela. Jeśli do określonej godziny te towary nie znikną – pojawiają się służby sprzątające i zabierają te rzeczy. Najczęściej są to niepotrzebne meble, sprzęt AGD i RTV i inne przedmioty wielkogabarytowe. Wnioskodawca chce się głównie skoncentrować na sprzęcie RTV. Wystawki te odbywają się w niemieckich miastach w określonych dniach. Problem z tym, że w przypadku pozostawionych towarów znajdujących się wzdłuż ulic, nie ma możliwości uzyskać od poprzedniego właściciela umowy o darowiźnie, ani żadnego innego dokumentu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób udokumentować nabycie tych towarów, wprowadzić do ewidencji towarów handlowych firmy, aby potem móc je w Polsce sprzedać?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy podatkowe nie zabraniają wprowadzania do obrotu gospodarczego towarów nabytych bezpłatnie. Jednocześnie przepisy nie precyzują jak dokumentować nieodpłatne nabycie w sytuacji braku kontaktu z poprzednim właścicielem. Wnioskodawca uważa, że ze względu na brak wytycznych możliwe jest tworzenie notatek wewnętrznych firmy, czy protokołów które zawierałyby dane co do ilości tych towarów, ich nazwę, symbol lub jeśli tego nie posiadają opis innych cech charakterystycznych, które umożliwią identyfikację tych towarów.

W Internecie Wnioskodawca znalazł interpretację indywidualną wydaną przez Urząd Skarbowy w Poznaniu. Osoba pytająca również zamierzała nabywać towary na niemieckich wystawkach, a pytanie dotyczyło także ewidencjonowania tak nabytych towarów. Urząd Skarbowy uznał dokumentowanie za pomocą protokołów za prawidłowe. Wnioskodawca znalazł także interpretacje Urzędu Skarbowego z Łodzi, który również uznał dokumentowanie protokołami nieodpłatnie nabytych towarów za prawidłowe. Urząd skarbowy stwierdził także, że nie należy wyceniać tych towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2016 r., poz. 2180, z późn. zm.), podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencję wyposażenia oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej „ewidencją”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a.

Jednocześnie w myśl art. 4 ust. 3 powołanej ustawy, do udokumentowania zakupu towarów stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Sposób dokumentowania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037).

Zgodnie z § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
   1c) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:




1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
   
2. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z płatnościami dotyczącymi transakcji określonych w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829, 1948, 1997 i 2255) dokonanych bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
   
3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
   
4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub




2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:




1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Stosownie do treści § 13 ww. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Przy czym, w myśl § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W myśl ust. 2, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;
   
2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);
   
3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;
   
4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;
   
5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;
   
6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;
   
7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;
   
8. opłat sądowych i notarialnych;
   8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;
   
9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Powołane przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, określając zasady i sposób ewidencjonowania osiąganych przychodów, jak też ponoszonych wydatków, nie precyzują w sposób jednoznaczny zasad postępowania w przypadku nieodpłatnego nabycia towarów handlowych, w sposób wskazany we wniosku.

Obowiązku posiadania i przechowywania dowodów nieodpłatnego nabycia towarów handlowych, nie wskazuje także powołany na wstępie art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Jednakże niewątpliwie do prawidłowości prowadzonej dokumentacji księgowej, fakt dokonania wszelkich operacji gospodarczych powinien znaleźć odzwierciedlenie w posiadanych dowodach księgowych.

Nieodpłatne nabycie prawa własności towarów handlowych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży stanowi operację gospodarczą, która winna zostać prawidłowa udokumentowana. Oznacza to, że pomimo iż takiego obowiązku powołane przepisy wprost nie przewidują, dla celów dowodowych (w celu udowodnienia że takie nabycie miało miejsce i nabycie to nastąpiło zgodnie z prawem), Wnioskodawca powinien posiadać i przechowywać sporządzony przez siebie „inny dowód” zawierający informacje dotyczące sposobu nabycia towarów, ich ilości i miejsca pochodzenia. Może nim być np. protokół przyjęcia zawierający oznaczenie towaru według ilości i cech charakterystycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie sposobu dokumentowania nabycia towarów (sprawa 1), nie rozstrzyga kwestii możliwości opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. W zakresie ewentualnego wyłączenia z tej formy opodatkowania (sprawa 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.