Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-1.4511.78.2017.1.WRZ
z 22 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 lutego 2017 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej 27 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej składników majątku (budynków) w sposób wskazany we wniosku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynął do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej składników majątku (budynków) w sposób wskazany we wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości. Przychody osiągane z najmu dla celów podatkowych są przez Wnioskodawcę traktowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto, Wnioskodawca wraz z żoną, z którą łączy go wspólność majątkowa, nabył w 1999 r. dwie nieruchomości (dalej: budynki). Zakup ww. budynków został sfinansowany ze środków pochodzących z majątku dorobkowego małżonków. W aktach notarialnych zakupu nie była wyodrębniona cena za grunt i za budynek. Ponadto po zakupie ponoszone były przez Wnioskodawcę liczne wydatki modernizacyjne i remontowe. Wnioskodawca wraz z żoną wynajmuje poszczególne lokale znajdujące się w tych budynkach od ponad 10 lat. Lokale są wynajmowane w ramach tzw. najmu prywatnego i są rozliczane przez małżonków na zasadach ogólnych według skali podatkowej (art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy PIT). W rozliczeniach podatkowych Wnioskodawca i małżonka uwzględniali odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej, ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 10 Ustawy PIT, tj. od wartości ustalonej jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanych przez małżonków i kwoty 988 zł (art. 22g ust. 10 Ustawy PIT).

Wnioskodawca włączył wskazane w stanie faktycznym budynki położone w miastach X i Y do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, co spowodowało, że tylko w ramach jego działalności prowadzony jest najem lokali znajdujących się w przedmiotowych budynkach i tym samym tylko w ramach tej działalności będą rozliczane przychody z tytułu najmu (jako dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej). W związku z powyższym pojawiła się wątpliwość w zakresie sposobu amortyzacji budynków, które dotychczas amortyzowano w sposób określony w art. 22g ust. 10 Ustawy PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów Wnioskodawca może, po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych, ustalić wartość początkową budynków, na potrzeby ich amortyzacji w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia?

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe będzie ustalenie wartości początkowej budynków według ich wartości rynkowej w sposób określony w art. 22g ust. 8 Ustawy PIT.

Sposób ustalenia wartości początkowej budynków nabytych w drodze kupna, określa art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową nieruchomości, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia. Z kolei art. 22g ust. 3 Ustawy PIT stanowi, że za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę fakt, że wartości przedmiotowych nieruchomości w aktach notarialnych były wskazane wraz z gruntami, Wnioskodawca nie ma możliwości jednoznacznego określenia wartości budynków i wartości gruntu. Ponadto Wnioskodawca (wraz z małżonką) od momentu zakupu wspomnianych nieruchomości ponosił nakłady inwestycyjne (np. centralne ogrzewanie, kanalizacja), które nie były uwzględniane w rozliczeniach podatkowych (nie zwiększały kosztów). Do znaczącej części wydatków Wnioskodawca nie posiada dokumentów źródłowych (faktur), co również uniemożliwia ustalenie wartości początkowej według ceny nabycia uwzględniającej ulepszenia (faktury ze względu na okres przedawnienia rozliczeń podatkowych w VAT zostały zutylizowane). Ustawodawca w art. 22g ust. 8 ustawy PIT zawarł metodę ustalenia wartości początkowej z uwzględnieniem cen rynkowych. Zgodnie z nim, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wycena przez podatnika może być stosowana w odniesieniu do środków trwałych nabytych przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz przy zastrzeżeniu, że nie można ustalić ceny ich nabycia.

Wobec braku możliwości ustalenia ceny nabycia środka trwałego, uwzględniając rozwiązanie wprowadzone w art. 22g ust 8 Ustawy PIT, zdaniem Wnioskodawcy uprawniony jest on do wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej według wyceny biegłego.

Podobne stanowisko jest reprezentowane w wyroku NSA z 25 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 874/12. Zgodnie z uzasadnieniem: z treści art. 22g u.p.d.o.f. wynika, że prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawową zasadą, przy nabyciu w drodze kupna, jest cena nabycia ustalona według kryteriów określonych w art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych (...). Innymi słowy, na zasadzie odstępstwa od podstawowej zasady wyrażonej w ust. 1 art. 22g u.p.d.o.f., w ust. 8 ustawodawca uznał, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tychże środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy nie będzie w niniejszym przypadku obowiązywała zasada kontynuacji amortyzacji. Jedyne przepisy sankcjonujące obowiązek kontynuowania odpisów amortyzacyjnych znajdują się w art. 22g ust. 12 i ust 13, art. 22h ust. 3 oraz 22n ust. 5 Ustawy PIT. Dotyczą one jednak sytuacji odmiennych niż wskazane w stanie faktycznym wniosku, tj:

• zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów,
• podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
• zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki niebędącej osobą prawną,
• zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków - jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu),
• zmiany formy opodatkowania ze zryczałtowanego podatku dochodowego na zasady ogólne.
  
  

Żaden z ww. przypadków nie występuje w przedstawionym stanie przyszłym. W związku z powyższym należy przyjąć, iż ustawodawca dopuszcza, w sytuacji wskazanej we wniosku, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w wartości rynkowej bez konieczności kontynuowania odpisów amortyzacyjnych. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca dążąc do prawidłowego określenia wartości początkowej przedmiotowych nieruchomości dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych, wnosi o potwierdzenie, że może przyjąć budynki do ewidencji środków trwałych według cen rynkowych zgodnie z art. 22g ust. 8 Ustawy PIT i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032), źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3)
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Stosownie do art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Przy czym, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość początkową środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15 ww. ustawy, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. wynajmu nieruchomości. Ponadto, Wnioskodawca wraz z żoną (z którą łączy go wspólność majątkowa), nabył w 1999 r. dwie nieruchomości (dalej: budynki). W aktach notarialnych zakupu tych nieruchomości nie była wyodrębniona cena za grunt i za budynki. Ponadto po zakupie ponoszone były przez Wnioskodawcę liczne wydatki modernizacyjne i remontowe. Wnioskodawca wraz z żoną wynajmuje poszczególne lokale znajdujące się w tych budynkach od ponad 10 lat. Lokale te są wynajmowane w ramach tzw. najmu prywatnego i są rozliczane przez małżonków na zasadach ogólnych według skali podatkowej (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy). W rozliczeniach podatkowych Wnioskodawca i małżonka uwzględniali odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej, ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 10 ww. ustawy, tj. od wartości ustalonej jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanych przez małżonków i kwoty 988 zł (art. 22g ust. 10 ww. ustawy). Wnioskodawca włączył wskazane we wniosku budynki położone w miastach X i Y do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, co spowodowało, że tylko w ramach jego działalności prowadzony jest najem lokali znajdujących się w przedmiotowych budynkach i tym samym tylko w ramach tej działalności będą rozliczane przychody z tytułu najmu (jako dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej). W związku z powyższym Wnioskodawca chciałby zmienić dotychczasowy sposób amortyzacji ww. budynków.

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, że na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych właściciele budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych służących prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli podejmą decyzję o ich amortyzowaniu, mają możliwość wyboru sposobu ustalania ich wartości początkowej, tj. albo zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami określonymi w przepisach art. 22g ust. 1 ww. ustawy albo według zasady szczególnej, w sposób „uproszczony” uregulowany przepisami art. 22g ust. 10 tej ustawy.

O odpowiednim zakwalifikowaniu budynku jako mieszkalnego bądź niemieszkalnego decyduje w głównej mierze jego przeznaczenie. Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 10 ww. ustawy podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie natomiast do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ponadto budynki mieszkalne i lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (art. 22n ust. 3 ww. ustawy).

Wskazać przy tym należy, że cytowany powyżej przepis art. 22g ust. 17 ww. ustawy, nakazujący powiększenie wartości początkowej środka trwałego o sumę wydatków na jego ulepszenie odnosi się do wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15, nie wymienia natomiast art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Dlatego też należy stwierdzić, że powyższy przepis dotyczący konieczności zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki na ulepszenie przekraczające 3.500 zł nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartość ta została ustalona w sposób uproszczony (art. 22g ust. 10 ww. ustawy).

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w jego przypadku możliwe będzie ustalenie wartości początkowej ww. budynków według ich wartości rynkowej w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, ponieważ wybrana wcześniej przez niego metoda amortyzacji w ramach źródła przychodów jakim był najem nieruchomości (dwóch budynków mieszkalnych) w sposób „uproszczony”, nie ulega zmianie poprzez włączenie (przeniesienie) tych budynków do innego źródła przychodów, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, gdyż ten sposób amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych może być stosowany zarówno w ramach tzw. wynajmu prywatnego, jak i w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zauważyć bowiem należy, iż co prawda w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie znajdują zastosowania powołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 22g ust. 12 i 13 oraz art. 22h ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnoszące się w swej treści do obowiązku kontynuowania amortyzacji w przypadku zmiany formy prawnej podmiotów gospodarczych amortyzacji tej dokonujących, czy też do podmiotów, które podjęły działalność po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, nie oznacza to jednak, iż w przypadku zmiany źródła przychodów, w ramach którego dokonywana jest amortyzacja środka trwałego, podatnicy mogą dowolnie, tj. wg własnego uznania, kształtować obowiązki podatkowe, w tym w szczególności dotyczące amortyzacji środków trwałych. Generalną zasadą ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest bowiem brak możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków odliczonych od podstawy opodatkowania albo zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy). Oznacza to, że w sytuacji, gdy podatnik (każdy z małżonków) pomniejszył już podstawę opodatkowania o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych (budynków mieszkalnych), to w przypadku przekazania tych środków trwałych na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez jednego z nich, brak jest podstaw do ponownego pomniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpisami amortyzacyjnymi w wysokości odpowiadającej odpisom już dokonanym. Są to bowiem nadal te same środki trwałe, a Wnioskodawca nie poniósł ponownie wydatków na ich nabycie. Zmienił jedynie (za zgoda współmałżonka) źródło przychodów, w ramach którego środki te są amortyzowane W dalszym ciągu również przychody uzyskiwane z ich wynajmowania stanowią składnik majątku wspólnego małżonków, bowiem, jak wynika z wniosku, między małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska.

Reasumując, Wnioskodawca, przyjmując do swojej działalności gospodarczej wskazane we wniosku środki trwałe, wynajmowane uprzednio w ramach źródła przychodów jakim jest najem nieruchomości o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien kontynuować dotychczasową metodę amortyzacji tego środka z uwzględnieniem dokonanych już uprzednio (przez obojga małżonków) odpisów amortyzacyjnych. Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i- 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej we wniosku wyroku NSA, zauważyć należy, że został on wydana na gruncie odmiennego zdarzenia przyszłego, nie obejmującego m.in. sytuacji amortyzowania budynków tzw. metodą uproszczoną.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.