Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.29.2017.1.SG
z 12 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za środki trwałe urządzeń, o których mowa we wniosku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za środki trwałe urządzeń, o których mowa we wniosku oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komplementariuszem spółki komandytowej (dalej: „Spółka”), w której oprócz niego wspólnikami są dwie osoby fizyczne - komandytariusze.

Spółka zawarła w dniu 1 lipca 2016 r. umowę o współpracę (tzw. umowa toolingu, dalej: „Umowa”) z „X” spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Przedmiotem Umowy jest określenie zasad współpracy ww. podmiotów, obejmującej produkcję artykułów spożywczych przez „X” sp. z o.o. za wynagrodzeniem, na zlecenie Spółki, a także udostępnienie „X” sp. z o.o. przez Spółkę maszyn i urządzeń będących własnością Spółki (zwane dalej: „Urządzeniami”) w celu realizacji ww. zleceń produkcyjnych przez „X” sp. z o.o. (§ 1 Umowy).

Zgodnie z postanowieniem § 2 ust. 2 Umowy, Urządzenia pozostają własnością Spółki przez cały czas trwania Umowy, a „X” sp. z o.o. zobowiązana jest do ich zwrotu po zakończeniu Umowy.

Ponadto, zgodnie z postanowieniem § 3 ust. 1 Umowy, „X” sp. z o.o. zobowiązuje się wykorzystywać Urządzenia tylko i wyłącznie w celu realizacji Umowy. W razie wykorzystywania Urządzeń przez „X” sp. z o.o. do celów innych aniżeli realizacja Umowy, „X” sp. z o.o. zobowiązana będzie do zapłaty kary umownej na rzecz Spółki.

Spółka zobowiązała się do zapewnienia, w czasie trwania Umowy, bezawaryjnej pracy Urządzeń, w szczególności poprzez dokonywanie ich przeglądów technicznych i ich wzorcowanie, a także usuwanie zgłaszanych przez „X” sp. z o.o. usterek i awarii (§ 3 ust. 5 Umowy).

„X” sp. z o.o. zobowiązana jest do korzystania z Urządzeń w siedzibie Spółki. Za zgodą Spółki, „X” sp. z o.o. może przemieścić Urządzenia do innych miejsc (§ 3 ust. 6 Umowy).

Strony Umowy uzgodniły, że w związku z realizacją zleceń produkcyjnych, „X” sp. z o.o. przysługiwać będzie od Spółki wynagrodzenie określane poprzez iloczyn ilości wyprodukowanych przez „X” sp. z o.o. artykułów spożywczych oraz cen, wskazanych w załączniku nr 1 do Umowy, lub ustalonych odrębnie przez Strony na potrzeby danego zlecenia. Strony zgodnie ustaliły, iż ceny wskazane w załączniku nr 1 zostały skalkulowane w ten sposób, aby uwzględnić w rozliczeniu wynagrodzenie dla Spółki za udostępnienie Urządzeń (§ 9 ust. 3 Umowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Uwzględniając fakt, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki, która ma za wspólników 2 osoby fizyczne (komandytariusze) i osobę prawną jako wspólnika-komplementariusza i która to Spółka udostępnia odpłatnie maszyny i urządzenia będące jej własnością innemu podmiotowi tj. „X” sp. z o.o., by ten ostatni produkował artykuły spożywcze tylko i wyłącznie dla Spółki i na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, czy udostępniane przez Spółkę urządzenia stanowią środki trwałe w rozumieniu przepisów art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1992 r. (winno być: 15 lutego 1992 r.) o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”) i czy Wnioskodawca jako wspólnik ww. Spółki może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i uznawać je za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16f u.p.d.o.p.?

Zdaniem Wnioskodawcy, Urządzenia udostępniane przez Spółkę stanowią środki trwałe w rozumieniu przepisów art. 16a ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., a wspólnicy Spółki będący osobami fizycznymi mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych i uznawać je za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16f u.p.d.o.f. (winno być: u.p.d.o.p.).

Urządzenia jako środki trwałe.

W świetle przepisu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c u.p.d.o.f., stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. (tj. umowy leasingu), zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że środkiem trwałym podlegającym amortyzacji jest składnik majątku, który spełnia następujące warunki:

1. stanowi własność lub współwłasność podatnika,
2. został nabyty bądź wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres jego użytkowania jest dłuższy niż rok (z wyjątkiem środków wyszczególnionych w art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p., w stosunku do których nie ma znaczenia okres ich używania),
5. wykorzystywany jest przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą bądź oddany jest do używania innym podmiotom na podstawie umowy najmu, dzierżawy bądź leasingu.
   
   

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest rozumienie przesłanki wykorzystywania przez podatnika środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Czy do spełnienia powyższej przesłanki konieczne jest tylko i wyłącznie bezpośrednie, a więc fizyczne wykorzystywanie (używanie) środków trwałych przez podatnika, czy też ze spełnieniem tej przesłanki mamy do czynienia również w sytuacji, gdy dane środki trwałe podatnika są oddane w używanie kontrahentowi, który posługuje się nimi w ramach umowy o współpracy zawartej z podatnikiem i wyłącznie w celu wykonania tej umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowanie wykorzystywany (…) na potrzeby związane z prowadzoną przez niego (podatnika) działalnością gospodarczą zawarte w treści przepisu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. należy interpretować szeroko.

Przemawiają za tym następujące względy:

Po pierwsze, ustawa nie definiuje „wykorzystywania” środków trwałych. Odwołując się do wykładni językowej tego słowa należy wskazać, że wykorzystywanie definiowane jest w Słowniku Języka Polskiego PWN jako „użycie czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku”.

Po drugie, przepis art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. nie wskazuje szczególnego sposobu wykorzystywania danego środka trwałego i nie odwołuje się do konieczności bezpośredniego (fizycznego) wykorzystywania danego środka trwałego przez podatnika. Z powyższego wynika wniosek, że ustawodawca, nie wskazując sposobu, w jaki określony środek trwały ma być wykorzystywany, tzn. czy ma być on wykorzystywany fizycznie i osobiście przez podatnika będącego jego właścicielem, czy przez osoby trzecie wykorzystujące dany środek trwały podatnika do realizacji celów wskazanych przez podatnika, zezwala na dowolny sposób wykorzystywania przez podatnika środków trwałych będących jego własnością.

Innymi słowy, analizowane sformułowanie oznacza, że dane środki trwałe mogą być wykorzystywane przez podatnika osobiście i fizycznie, ale również za pośrednictwem podmiotów trzecich (kontrahenta) tj. poprzez ich udostępnienie przez podatnika do wykorzystywania przez podmiot trzeci do realizacji zadań na rzecz podatnika.

Dla możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych istotny jest natomiast cel, jakiemu służy wykorzystywanie środków trwałych. Ze sformułowania zawartego w przepisie art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. – „na potrzeby działalności gospodarczej” wynika, że konieczne jest, by jakiekolwiek wykorzystywanie danego środka trwałego służyło działalności gospodarczej podatnika.

W przedmiotowym stanie faktycznym, Spółka, na podstawie Umowy zawartej z „X” sp. z o.o., udostępniła swoje środki trwałe w postaci maszyn i urządzeń w celu przekazania części etapów produkcji artykułów spożywczych przez „X” sp. z o.o. na rzecz Spółki. Wyprodukowane przy pomocy „X” sp. z o.o. artykuły spożywcze, z wykorzystaniem maszyn i urządzeń Spółki, będą następnie sprzedawane przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w branży spożywczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, takie działania mają swoje uzasadnienie biznesowe i dokonywane są w celu uzyskania przez Spółkę przychodów, ponieważ wytworzone przy pomocy „X” sp. z o.o. artykuły spożywcze będą służyć działalności gospodarczej Spółki polegającej m in. na sprzedaży artykułów spożywczych.

Ponadto, zawieranie Umowy jest korzystne dla Spółki z tego względu, że ułatwia nawiązanie stosunków gospodarczych z potencjalnymi kontrahentami i realizację założonych przez Spółkę celów gospodarczych w ramach prowadzonej działalności. Zlecanie przez Spółkę części etapów produkcji określonych produktów podmiotom dysponującym odpowiednimi urządzeniami znacząco zwiększałoby po stronie Spółki koszty realizacji takich zleceń. Z kolei zlecanie przez Spółkę części etapów produkcji określonych produktów z jednoczesnym nałożeniem na potencjalnego kontrahenta obowiązku zakupu określonych urządzeń byłoby rozwiązaniem, na które tylko nieliczni kontrahenci mogliby się zdecydować Co więcej, udostępnienie „X” sp. z o.o. przez Spółkę, w ramach Umowy, Urządzeń będących jego własnością, w celu przekazania części etapów produkcji określonych artykułów spożywczych wyłącznie na rzecz Spółki, gwarantuje Spółce pewność w zakresie jakości produktów wytwarzanych przez jego kontrahenta. Należy również wskazać, że postanowienia Umowy, zgodnie z którymi udostępnione „X” sp. z o.o. Urządzenia pozostają przez czas trwania Umowy własnością Spółki oraz że „X” sp. z o.o. zobowiązuje się do wykorzystywania tych Urządzeń wyłącznie do produkcji artykułów spożywczych na rzecz Spółki, zabezpiecza Spółkę przed podmiotami prowadzącymi działalność konkurencyjną i pozwala chronić know-how Spółki. Wszystkie powyższe względy w sposób jednoznaczny wskazują na wykorzystywanie przez Spółkę, z udziałem podmiotu trzeciego, przedmiotowych środków trwałych na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Podsumowując, należy stwierdzić, że Urządzenia stanowiące własność Spółki, które Spółka udostępniła „X” sp. z o.o. są środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji w rozumieniu przepisu art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Wynika to z faktu, że Urządzenia są kompletne i zdatne do użytku, a ich przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Co więcej, udostępnienie Urządzeń następuje na podstawie Umowy, która zmierza do realizacji zamierzonego przez Spółkę celu gospodarczego - produkcji artykułów spożywczych przez podmiot zewnętrzny, wyłącznie dla Spółki.

Możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie art. 16 u.p.d.o.p. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m u.p.d.o.p., z uwzględnieniem art. 16 u.p.d.o.p. Zgodnie z regulacją zawartą w przepisach art. 17 ust. 1 pkt 63 u.p.d.o.f. (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p.), nie stanowią kosztu uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania. Z nieodpłatnym używaniem mamy do czynienia wówczas, gdy oddający dany środek trwały do używania przez podmiot trzeci nie czerpie z tego żadnych korzyści, czy też odbywa się to kosztem jego majątku.

W analizowanej sprawie, nie mamy do czynienia z oddaniem przez Spółkę środków trwałych do nieodpłatnego używania przez podmiot trzeci. Wniosek taki wypływa wprost z treści Umowy. Zgodnie § 9 Umowy, wysokość wynagrodzenia należnego „X” sp. z o.o. od Spółki za produkcję artykułów spożywczych określana będzie poprzez iloczyn ilości wyprodukowanych przez „X” sp. z o.o. artykułów spożywczych oraz cen, wskazanych w załączniku nr 1 do Umowy, lub ustalonych odrębnie przez Strony na potrzeby danego zlecenia produkcyjnego. Jednocześnie Strony ustaliły w Umowie, że ceny wskazane w załączniku nr 1 do Umowy zostały skalkulowane w ten sposób, aby uwzględnić w rozliczeniu wynagrodzenie dla Spółki za udostępnienie Urządzeń. Wkalkulowanie udostępnienia Urządzeń podmiotowi trzeciemu tj. „X” sp. z o.o., w ceny produkowanych towarów i świadczonych usług na rzecz Spółki, niewątpliwie świadczy o odpłatnym charakterze oddania przez Spółkę w używanie środków trwałych. W związku z powyższym, wyjątek ujęty w przepisach art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p. nie znajdzie w tym wypadku zastosowania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że z analizy przepisów art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16f ust. 1 u.p.d.o.p. wynika, iż Wnioskodawca jako wspólnik Spółki może zaliczać odpisy amortyzacyjne Urządzeń do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Pamiętać przy tym należy, że skoro Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, to uprawniony jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej ww. środków trwałych proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki. Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone powyżej stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena dopuszczalności prawnej zawarcia wskazanej we wniosku umowy, ani ocena jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. To zatem na Wnioskodawcy, jako stronie tej umowy ciąży obowiązek zbadania, czy umowa ta w ogólności może zostać zawarta, jak również ocena jej skutków prawnych na gruncie prawa cywilnego i handlowego i ryzyko z tym związane.

Zauważyć również należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie konsekwencji podatkowych dla Wnioskodawcy, jako wspólnika Spółki komandytowej. W związku z powyższym tut. Organ nie odniósł się do ewentualnych skutków podatkowych rozstrzyganego we wniosku zagadnienia dla pozostałych wspólników tej Spółki.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.