Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.33.2017.1.JS
z 29 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu prowizji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu prowizji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na jej terytorium.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu klientom pożyczek gotówkowych ze środków własnych. Spółka udziela długoterminowych pożyczek na okres od 6 do 24 miesięcy, które zgodnie z harmonogramem spłat pożyczkobiorcy spłacają w ratach wraz z należnymi odsetkami i prowizją płatną w ustalonych przy zawieraniu umowy pożyczki okresach rozliczeniowych.

Zgodnie z przykładową umową pożyczki, na całkowity koszt pożyczki, stanowiący sumę wszystkich kosztów, które pożyczkobiorca jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki składa się:

• opłata przygotowawcza, która jest wymagalna i płatna w chwili zawarcia umowy pożyczki,
• suma miesięcznych prowizji należna w całym okresie trwania umowy pożyczki,
• odsetki należne w całym okresie trwania umowy pożyczki.

Opłata przygotowawcza stanowi jednorazową opłatę należną pożyczkodawcy z tytułu czynności związanych z udzieleniem pożyczki i zawarciem umowy pożyczki. Opłata przygotowawcza jest wymagalna i płatna w chwili zawarcia umowy pożyczki poprzez jej potrącenie z kwoty pożyczki.

Prowizja stanowi natomiast miesięczną opłatę należną Wnioskodawcy z tytułu kosztów związanych z udzieloną pożyczką, która jest pobierana za okresy rozliczeniowe, w których pożyczkobiorca korzystał z udzielonej mu pożyczki.

Zgodnie z umową pożyczki zawieraną przez Spółkę z pożyczkobiorcami, okresem rozliczeniowym jest miesięczny okres, za który naliczana jest prowizja. Pierwszy miesięczny okres rozliczeniowy rozpoczyna się w dniu zawarcia umowy pożyczki i kończy się wraz z tym samym dniem następnego miesiąca. Natomiast kolejne miesięczne okresy rozliczeniowe kończą się w kolejnych miesiącach obowiązywania umowy pożyczki w tym samym dniu każdego miesiąca, w którym została zawarta umowa pożyczki. Jeżeli w danym miesiącu nie ma takiego dnia, okres rozliczeniowy kończy się w ostatnim dniu takiego miesiąca.

Prowizja za dany miesięczny okres rozliczeniowy staje się wymagalna w pierwszym dniu każdego rozpoczętego miesięcznego okresu rozliczeniowego i pobierana jest po jego zakończeniu, w terminach płatności rat pożyczki, wskazanych w harmonogramie spłaty. W przypadku wcześniejszej spłaty całości pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty prowizji wyłącznie za rozpoczęte okresy rozliczeniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka powinna rozpoznawać przychód podatkowy z tytułu prowizji w ostatnim dniu przyjętego w umowie pożyczki okresu rozliczeniowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna rozpoznawać przychód podatkowy z tytułu prowizji w ostatnim dniu przyjętego w umowie pożyczki okresu rozliczeniowego.

Kwestia momentu rozpoznawania przychodów podatkowych w przypadku osób prawnych została uregulowana w art. 12 ust. 3-3g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z tytułu prowizji jest związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychody z działalności gospodarczej, co do zasady podlegają natomiast opodatkowaniu w momencie zaistnienia najwcześniejszego z następujących zdarzeń:

1. wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi,
2. wystawienia faktury,
3. uregulowania należności przez usługobiorcę.

Jednak ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje wyjątki od powyższej zasady ogólnej, wskazując, że ma ona zastosowanie z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c-3g. Natomiast w myśl art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie z przedstawianym przez organy podatkowe rozumieniem terminu „okres rozliczeniowy”, przez okres rozliczeniowy należy rozumieć umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok (przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 grudnia 2014 r., sygn. akt IBPBI/2/423-1280/14/SD, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 14 listopada 2014 r., sygn. akt ITPB3/423-397/14/KK).

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, iż ustalone w umowie pożyczki zasady na jakich Wnioskodawcy należna jest prowizja odpowiadają powyższemu rozumieniu okresu rozliczeniowego. Umowa pożyczki ustala miesięczne okresy rozliczeniowe, za które należna jest prowizja. Zgodnie z umową pożyczki prowizja jest bowiem pobierana za każdy miesiąc, przez cały okres obowiązywania umowy pożyczki wraz z płatnością każdej miesięcznej raty pożyczki. Prowizja jest więc należna w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Pobieranie prowizji w okresach rozliczeniowych jest uzasadnione tym, że pożyczkobiorca ma możliwość spłaty pożyczki przed ustalonym w umowie pożyczki terminem płatności i ma możliwość zapłacenia prowizji jedynie za okres rzeczywistego korzystania z udzielonej mu pożyczki. Prowizja jest bowiem należna tylko za te miesięczne okresy rozliczeniowe, w których pożyczkobiorca faktycznie korzystał z udzielonej pożyczki. Obowiązek zapłaty prowizji powstaje z upływem każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego, w którym pożyczkobiorca korzystał udzielonej pożyczki. Jeżeli pożyczkobiorca spłaci pożyczkę przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego, to nie będzie zobowiązany do zapłaty prowizji za te okresy rozliczeniowe, w których nie korzystał z pożyczki. Pożyczkobiorca będzie zobowiązany do zapłaty prowizji tylko za te okresy rozliczeniowe, w których faktycznie korzystał z pożyczki. Rzeczywista kwota prowizji jaką będzie zobowiązany zapłacić pożyczkobiorca jest więc uzależniona od rzeczywistego okresu, w którym pożyczkobiorca będzie korzystał z udzielonej mu przez Spółkę pożyczki i będzie zobowiązany do zapłaty prowizji jedynie za te okresy rozliczeniowe, w których korzystał z udzielonej pożyczki.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Spółki fakt, że zgodnie z umową pożyczki prowizja jest należna Spółce w okresach miesięcznych i jest płatna wraz z każdą miesięczną ratą pożyczki skutkuje tym, że należy uznać, iż prowizja jest należna Spółce w miesięcznych okresach rozliczeniowych, o których mowa w art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka powinna rozpoznawać przychód z tytułu prowizji w ustalonych okresach rozliczeniowych, a więc ostatniego dnia każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego zgodnie z przyjętym w umowie pożyczki harmonogramem spłat pożyczki.

Takie stanowisko w podobnym stanie faktycznym zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 28 lipca 2015 r., (sygn. ITPB3/4510-268/15/MJ) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach indywidualnych wydanych 31 lipca 2015 r. (sygn. IPPB3/4510-417/15-2/JBB) i 21 lipca 2015 r. (sygn. IPPB6/4510-99/15-2/AK).

Podobne podejście zostało zaprezentowane także w interpretacjach indywidualnych dotyczących rozliczanego w okresach rozliczeniowych wynagrodzenia za usługę zabezpieczenia (poręczenia) pożyczki, przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 grudnia 2014 r., sygn. akt IBPBI/2/423-1280/14/SD,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt ITPB3/423- 44/14/PS.

Zdaniem Wnioskodawcy wnioski przedstawione w tych interpretacjach mogą mieć zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym. W szczególności jest to związane z faktem, iż wynagrodzenie, jakie pobierały spółki w powołanych interpretacjach za usługę zabezpieczenia pożyczki również było rozliczane w okresach rozliczeniowych.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Do przychodów należnych Wnioskodawcy uzyskiwanych z tytułu wykonywania opisanej we wniosku działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek osobom fizycznym zaliczyć należy prowizję za udzielenie pożyczki.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z przykładową umową pożyczki, na całkowity koszt pożyczki, stanowiący sumę wszystkich kosztów, które pożyczkobiorca jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki składa się: opłata przygotowawcza, która jest wymagalna i płatna w chwili zawarcia umowy pożyczki, suma miesięcznych prowizji należna w całym okresie trwania umowy pożyczki oraz odsetki należne w całym okresie trwania umowy pożyczki. Prowizja stanowi miesięczną opłatę należną Spółce z tytułu kosztów związanych z udzielona pożyczką, która jest pobierana za okresy rozliczeniowe, w których pożyczkobiorca korzysta z udzielonej mu pożyczki. W umowie pożyczki przyjęto, że okres rozliczeniowy jest miesięczny, za który naliczana jest prowizja. Prowizja za miesięczny okres rozliczeniowy staje się wymagalna w pierwszym dniu każdego rozpoczętego okresu rozliczeniowego i pobierana po jego zakończeniu, w terminie płatności rak pożyczki zgodnie z harmonogramem spłaty.

W ocenie organu, z samego faktu, że pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty prowizji za udzielenie pożyczki dopiero w terminie spłaty rat pożyczki, nie można wywodzić, iż pożyczkodawca pobiera z związku z tym wynagrodzenie za odrębną (niezależną) usługę od udzielenia pożyczki.

O tym, że jest to usługa zależna od usługi udzielenia pożyczki świadczą następujące fakty:

• wysokość opłaty jest znana w momencie rozpatrzenia wniosku o udzielenie pożyczki (tego faktu nie zmienia ewentualne zmniejszenie opłaty w związku z wcześniejszą spłatą pożyczki, ani odstąpienie od umowy w ustalonym terminie),
• opłata za udzielenie pożyczki wchodzi w skład całkowitego kosztu pożyczki,
• opłata za udzielenie pożyczki jest obowiązkowa dla pożyczkobiorcy i dotyczy przygotowania, udzielenia i uruchomienia Pożyczki oraz obsługi spłat i monitorowania ich terminowości.

Bez względu na przebieg spłaty przedmiotowej pożyczki (zaniechanie, opóźnienia) Wnioskodawca będzie jej dochodził, jako kwoty należnej na podstawie podpisanej umowy.

Prowizja jest znana (wyliczana) w momencie udzielenia pożyczki, tylko jej spłata zostaje odroczona do terminu spłaty pożyczki. W przypadku braku zapłaty stanie się wierzytelnością, której dochodzić będzie Spółka w ewentualnym postępowaniu sądowym i egzekucyjnym.

Z powyższych względów, wartość opłaty za udzielenie pożyczki stanowi na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychód należny.

Moment powstania przychodów podatkowych związanych z działalnością gospodarczą ustawodawca określił w art. 12 ust. 3a-3i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reguła ogólna zawarta w art. 12 ust. 3a tej ustawy stanowi, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m – dzień wykonania usługi jednak nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że umowa potwierdzająca udzielenie pożyczki stanowi dokument, w którym określone zostało wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonanie usług mieszczących się w zakresie jego działalności i na podstawie którego Wnioskodawca dokonuje zapisów w księgach rachunkowych. Zatem, stosownie do art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu z opłaty za udzielenie pożyczki należy uznać dzień podpisania umowy.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż przychody z tytułu prowizji należy rozpoznawać w dniu wymagalnej spłaty pożyczki określonym w umowie pożyczki, nie później jednak niż w dniu jej faktycznego otrzymania. Momentem powstania przychodu podatkowego w przypadku prowizji – w myśl art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – będzie data wykonania usługi, tj. data udzielenia pożyczki przez Spółkę (podpisanie umowy).

Zaprezentowane wyżej stanowisko organu, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Powołane poniżej wyroki dotyczą co prawda „opłaty za obsługę pożyczki w domu”, ale w ocenie organu, uzasadnienia stanowiska sądów administracyjnych w pełni odzwierciedlają stanowisko organu w przedmiotowej sprawie. I tak, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 26 kwietnia 2016r. sygn. akt III SA/Wa 995/15 stwierdził:

Sąd podziela stanowisko Ministra Finansów, że oferowana przez Skarżącą opcja obsługi pożyczki w domu nie stanowi usługi odrębnej od usługi udzielenia pożyczki. Z przytoczonej przez Skarżącą definicji tejże opcji, jaka ma być przyjęta w dokumentach pożyczkowych wynika, iż jest to metoda obsługi pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy, do wyboru przez pożyczkobiorcę, polegająca na spłacie pożyczki poprzez odbiór przez przedstawiciela spłacanych przez pożyczkobiorcę rat pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy.

Z punktu widzenia możliwości zakwalifikowania opcji obsługi pożyczki w domu jako usługi odrębnej od usługi udzielenia pożyczki, jak to uważa Skarżąca, bez znaczenia jest okoliczność, iż nie jest to opcja stosowana w każdej zawieranej umowie pożyczki i to pożyczkobiorca decyduje, czy z opcji tej skorzysta. W sytuacji bowiem, gdy pożyczkobiorca wybierze tę opcję jako metodę obsługi pożyczki, staje się ona elementem umowy pożyczki, jako że określa sposób jej spłacania przez klienta. Z opisu zdarzeń, przyszłych wynika, że dokumenty dotyczące opcji obsługi pożyczki w domu, definiujące tę opcję oraz opłatę uiszczaną przez pożyczkobiorcę z jej tytułu, „będą stanowiły integralną cześć umowy pożyczki”(...).

Opisane przez Skarżącą możliwe faktyczne zmiany wysokości przedmiotowej opłaty spowodowane są inną niż założona w umowie spłatą pożyczki, a mianowicie wcześniejszym jej spłaceniem albo zaprzestaniem spłacania. W ocenie Sądu tego rodzaju zmiany opłaty nie podważają związku opcji obsługi pożyczki w domu z udzieleniem pożyczki. Sąd zauważa, że w gruncie rzeczy kwotę opłaty niższą niż zapisana w umowie Skarżąca uzyskuje tylko w razie wcześniejszej spłaty pożyczki, kiedy to „zwraca opłaty za obsługę (również za ubezpieczenie)”, ponieważ ustaje przesłanka pobierania opłaty. Zdaniem Sądu, wynikające stąd zmniejszenie opłaty za obsługę w domu należy postrzegać jako zmianę umowy pożyczki wynikającą ze zmiany okoliczności faktycznej – okresu, w jakim pożyczkobiorca korzystał z pożyczonego mu kapitału.

Należy również wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 2009r. sygn. akt II FSK 604/08 (utrzymujący w mocy wyrok WSA w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2008r., syg. akt I SA/Bk 570/07), w którym to Sąd wyjaśnił:

Jak podkreślił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji, opłata za obsługę pożyczki w domu pobierana jest przez spółkę w związku z udzieleniem pożyczki (usługa jednorazowa) z opcją obsługi jej spłaty w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy i nie powinna być uważana za usługę od niej niezależną (za odrębną usługę). Tym samym przychodem z tego tytułu zgodnie z zasadą memoriałową wynikającą z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., będzie przychód należny, a data jego powstania, będzie tożsama z datą powstania przychodu z tytułu wykonania usługi (jednorazowej) polegającej na udzieleniu pożyczki poza systemem bankowym (art. 12ust. 3 a u.p.d.o.p). Przychodami związanymi z działalnością gospodarczą, zgodnie z zasadą memoriałową są nie tylko kwoty otrzymane, ale także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Dokonując wykładni pojęcia „przychodów należnych”, do którego odwołuje się ustawodawca w cyt. przepisie należy pamiętać, że będą to należności stanowiące efekt prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, których wydania podatnik wówczas, gdy będą miały miejsce określone zdarzenia takie jak wydanie towaru lub wykonanie usługi. Powyższe oznacza, że przychody będą należne nawet wówczas, gdy podatnik ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania. Dotyczy to również sytuacji, gdy strony odroczą termin płatności należności pieniężnych. Nadto należności przychodu podatkowego nie można utożsamiać z wymagalnością świadczenia w rozumieniu prawa cywilnego.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, odroczenie przez strony terminu płatności należności z tytułu naliczanej przez spółkę opłaty za obsługę spłaty pożyczki w domu, nie ma wpływu na fakt i czas uzyskania przychodu należnego z tego tytułu.

Z powyższymi tezami zgodził się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu , który w wyroku z dnia 20 marca 2014r. sygn. akt I SA/Po 960/13 stwierdził m.in.:

Dodatkowo podnieść należy, że o tym, że jest to usługa zależna od usługi udzielenia pożyczki świadczy niewątpliwie okoliczność, że jej wysokość określona jest kwotowo w umowie pożyczki i stanowi określony procent od kwoty wypłaconej pożyczki. Prawidłowe jest zatem stanowisko organu wyrażone w zaskarżonej interpretacji, że przychodem z tytułu opłaty za obsługę pożyczki w domu, zgodnie z zasadą memoriałową wynikającą z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. będzie przychód należny, a data jego powstania będzie tożsama z datą powstania przychodu z tytułu wykonania usługi jednorazowej, polegającej na udzieleniu pożyczki pożyczkobiorcy poza systemem bankowym. Momentem powstania przychodu podatkowego w przypadku opłaty za obsługę pożyczki w domu - w myśl art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. – będzie data wykonania usługi, tj. data udzielenia pożyczki przez Spółkę.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, organ stwierdza, że zostały ona wydane w indywidualnych sprawach innych podatników i nie mają mocy wiążącej dla organu wydającego niniejszą interpretację. Podkreślić przy tym należy, iż zadaniem organów podatkowych wydających interpretacje indywidualne nie jest ocena rozstrzygnięć wydanych w sprawach innych podatników. Obowiązkiem tych organów jest natomiast ocena stanowiska podatnika przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy musi kierować się przy tym zasadą działania na podstawie przepisów prawa (wyrażoną w art. 120 Ordynacji podatkowej). Nie może stanowić uzasadnienia dla złamania tej zasady dążenie do zachowania jednolitości wydawanych interpretacji, gdyż w ten sposób mogłoby dojść do powielania interpretacji błędnych (patrz przykładowo wyroki: WSA z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2756/11, z dnia 11 czerwca 2012r. sygn. akt III SA/Wa 2883/11 oraz z dnia 21 czerwca 2012r. sygn. akt I SA/Po 355/12).

Podkreślenia wymaga fakt, że w obecnie wydawanych interpretacjach stanowiska w nich prezentowane są zbieżne z przedstawionym przez tut. organ, np. 0114-KDIP2-3.4010.5.2017.1.MS, 1462-IPPB3.4510.955.2016.1.EŻ, 1462-IPPB3.4510.902.2016.1.EŻ, IPPB3/4510-666/16-4/MS, IPPB3/4510-666/16-4/MS.

Należy nadmienić, że Wnioskodawca powołuje się na interpretację o sygnaturze ITPB3/423-397/14/KK, która nie odnosi się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, a do usług serwisowych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.