Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.60.2017.2.JBB
z 23 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2017 r. ( data wpływu 14 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 1 czerwca 2017 r. (data wpływu 7 czerwca 2017 r.) na podstawie wezwania organu z dnia 26 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych z tytułu umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z bankiem:

• w odniesieniu do pytania pierwszego – jest nieprawidłowe,
  
• w odniesieniu do pytania drugiego – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie konsekwencji podatkowych z tytułu zawartej umowy z bankiem dotyczącej sprzedaży wierzytelności.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, domem mediowym świadczącym na rzecz swoich klientów usługi polegające na planowaniu i prowadzeniu kampanii reklamowych oraz zakupie usług mediowych (takich jak czas reklamowy w telewizjach, miejsce na reklamę w prasie, ekspozycja w Internecie materiałów reklamowych, itp.).

Wnioskodawca jest częścią międzynarodowej grupy domów mediowych. W ramach tej grupy na poziomie międzynarodowym została podjęta decyzja o zawarciu przez poszczególne spółki z grupy opisanej niżej umowy z Bankiem z siedzibą w Irlandii.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Bankiem z siedzibą w Irlandii (dalej: „Bank”) umowę pt. „Master Accounts Receivables Purchase Agreement”, co można przetłumaczyć na język polski jako „Umowa sprzedaży należności” (dalej: „Umowa”). Z treści Umowy i z zamiaru jej stron wynika, że Bank będzie nabywał należności, jakie przysługują Wnioskodawcy wobec jej klientów tj. Spółek X (dalej: „Spółki X”), bez prawa do regresu (ang. „without recourse to the Supplier”), na warunkach określonych w Umowie. Dla ułatwienia przebiegu tych czynności Bank, Wnioskodawca oraz Spółki X będą korzystały z systemu online udostępnionego przez Bank.

Z Umowy wynika sposób kalkulowania ceny nabycia należności (wierzytelności) przez Bank. Cena nabycia wierzytelności przez Bank jest obliczona wg wzoru, który stanowi, iż cena powyższa jest iloczynem kwoty należnej z tytułu wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy oraz wysokości stopy dyskontowej.

W praktyce realizacja Umowy ma więc wyglądać w sposób następujący. Wnioskodawca świadczy usługi np. prowadzenia kampanii reklamowej na rzecz Spółek X Wnioskodawca wystawia z tego tytułu Spółkom X fakturę VAT, w której ujęta jest należność/wierzytelność Wnioskodawcy wobec Spółek X. Na mocy Umowy Bank nabywa tę wierzytelność od Wnioskodawcy. W ten sposób Wnioskodawca otrzymuje środki pieniężne od Banku, a nie bezpośrednio od Spółek X. Kwota jaką wypłaca Bank może być pomniejszona o pewne „dyskonto” pobierane przez Bank, co wynika z Umowy. Dzięki temu Wnioskodawca nie musi czekać na uregulowanie należności przez Spółki X bowiem zostaną one uregulowane przez Bank.

Bank nie jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT. Bank wykonuje na rzecz Wnioskodawcy usługę na podstawie Umowy poprzez siedzibę znajdującą się w Irlandii i przedłożył Wnioskodawcy oświadczenie, z którego wynika, że usługa jest świadczona przez siedzibę Banku znajdującą się w Irlandii.

Pismem z dnia 26 maja 2017 r. organ podatkowy wezwał Spółkę o uzupełnienie wniosku poprzez:

1. doprecyzowanie, jakiego rodzaju umowę Spółka zamierza zawrzeć z Bankiem z siedzibą w Irlandii. Z zadanego pytania wynika, że może to być umowa zbycia wierzytelności, natomiast w treści uzasadnienia własnego stanowiska w sprawie Spółka posługuje się terminami sugerującymi umowę faktoringową. Jeżeli Spółka zamierza zawrzeć umowę faktoringową, proszę wskazać, czy będzie to umowa faktoringu typu pełnego, czy typu niepełnego ?
   
2. wskazanie, czy Spółka rozpoznała, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód należny z tytułu wierzytelności za wykonane usługi, stanowiące przedmiot zawartej umowy z Bankiem ?
   
3. wskazanie, czy w wyniku planowanej umowy Spółka przeniesie na rzecz Banku prawo własności do przedmiotowych wierzytelności ?
   
4. wyjaśnienie jakiego rodzaju „inne koszty finansowania”, oprócz odsetek i marży, obciążają Spółkę w związku z planowanym zawarciem umowy ?
   
5. przedstawienie uzasadnienia własnego stanowiska w sprawie w odniesieniu do rozpoznania, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w kosztach uzyskania przychodów kosztów prowizji, odsetek i innych kosztów finansowania, w sytuacji, gdy Spółka sama wskazała, że: „(…) zbycie wierzytelności na rzecz Banku nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu”.
   
   

W odpowiedzi – uzupełniając wniosek w zakresie opisu zdarzenia przyszłego (pyt. Nr 1–4) – Spółka wskazała:

Ad.1)

Wnioskodawca zaznacza, że w polskim ustawodawstwie nie ma legalnej definicji factoringu. Opisana we wniosku o wydanie interpretacji, w zdarzeniu przyszłym, umowa zbycia wierzytelności zawarta pomiędzy Bankiem a Spółką (dalej: „Umowa") nie posługuje się tym terminem, niemniej jednak,zdaniem Wnioskodawcy jej treść oraz wola stron wskazują na to, że do celów podatkowych powinna być potraktowana jako factoring.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przez faktoring rozumie się „skupowanie przez bank przed terminem płatności należności przedsiębiorstwa”. Podobnie – „faktoring, określany również mianem accounts receivable financing, to sprzedawanie należności przedsiębiorstwa z dyskontem faktorowi, który przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika oraz któremu spłacana jest wierzytelność. (...)”.(P. Katner, Przeniesienie wierzytelności w umowie faktoringu, LEX 2011).

Zgodnie z powyższym, za potraktowaniem Umowy łączącej Bank i Wnioskodawcę, za umowę faktoringu przemawiają następujące jej cechy:

• jej istotą jest sprzedaż przez Wnioskodawcę nieprzeterminowanych należności jakie przysługują mu od jego klientów, za stosownym wynagrodzeniem (prowizja, marża Banku, inaczej także dyskonto);
  
• ryzyko niewypłacalności dłużnika przechodzi na Bank i nie przysługuje mu prawo regresu (tzw. faktoring pełny);
  
• umowa ma charakter długoterminowy;
  
• Wnioskodawca ma do dyspozycji system online do obsługi czynności wynikających z Umowy udostępniony mu przez Bank.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe okoliczności świadczą o tym, że Spółce i Bankowi jako stronom Umowy można przypisać rolę faktoranta (zbywcy wierzytelności) i faktora (nabywcy).

W związku z powyższym, a także mając na względzie zapisy Umowy, należy zaznaczyć, że przedmiotowa Umowa ma charakter umowy faktoringu pełnego, bowiem całe ryzyko związane z niewypłacalnością dłużnika przechodzi na Bank w momencie zakupu wierzytelności.

Ad.2)

Spółka rozpoznała przychód należny z tytułu wierzytelności za wykonane usługi zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm., dalej: „ustawa o CIT"). Przychód należny powstał przy sprzedaży towarów i usług.

Ad.3)

W opisanym zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku dochodzi do przeniesienia na rzecz Banku własności do przedmiotowych wierzytelności za wykonane przez Wnioskodawcę usługi.

Ad.4)

Omawiana w niniejszym zdarzeniu przyszłym Umowa nie przewiduje co prawda żadnych „innych kosztów finansowania”, niemniej co do zasady w przypadku umów faktoringowych przez zaliczają się do nich m.in. opłaty wynikające z cennika świadczenia usług przez faktora czy tabeli opłat (np. tytułu przeprowadzania przez faktora określonej ilości audytów sytuacji finansowej faktoranta w ciągu każdego roku obowiązywania umowy faktoringowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z tytułu zbycia wierzytelności na rzecz Banku?
2. Czy koszty prowizji (marży Banku), odsetek oraz inne koszty finansowania obciążające zgodnie z Umową Wnioskodawcę, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania pierwszego), zbycie wierzytelności na rzecz Banku nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W wielu interpretacjach indywidualnych potwierdza się, że otrzymana przez faktoranta należność za zbytą wierzytelność nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 maja 2015 r. sygn. ILPB4/4510-1-60/15-2/DS). Przychód należny powstał wcześniej - przy sprzedaży towarów lub usług. Sprzedaż wierzytelności z tego tytułu nie powoduje już powstania przychodu dla faktoranta.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną wydaną dla innej spółki z grupy Wnioskodawcy, w której analizowana była podobna umowa (lecz z innym bankiem), co w sprawie niniejszej, tj. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. 1462-IPPB5.4510.939.2016.1. AJ.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania drugiego), koszty prowizji (marży Banku), odsetek oraz inne koszty finansowania obciążające zgodnie z Umową Wnioskodawcę, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem uzyskania przychodów są bowiem dla faktoranta (tu: dla Wnioskodawcy) odsetki i inne opłaty poniesione na rzecz faktora (tu: Banku). Takie stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 kwietnia 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-127/09/AM. W innej interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał za prawidłowe stanowisko, w którym podatnik podnosił, że „Uzyskanie środków pieniężnych kosztem zapłaty odsetek dyskontowych w przypadku w działalności gospodarczej podatnika jest czynnikiem mogącym służyć uzyskaniu przychodów z działalności, a zatem jego koszty, w tym odsetki dyskontowe, jako poniesione w celu osiągnięcia przychodu, mogą być zaliczone do kosztów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Odsetki dyskontowe są wydatkami pośrednio wpływającymi na przychody Ich zaliczenie do kosztów nie jest uzależnione od wystąpienia ściśle określonego przychodu, ale jedynie od ich faktycznego poniesienia czyli zapłaty” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 21 grudnia 2007 r., sygn. ITPB1/415-346/07/IG).

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną wydaną dla innej spółki z grupy Wnioskodawcy, w której analizowana była podobna umowa (lecz z innym bankiem), co w sprawie niniejszej tj. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 grudnia 2016 r. sygn. 1462-IPPB5.4510.939.2016.1 .AJ.

W odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego z dnia 26 maja 2017 r. odnośnie do pyt. nr 5 Spółka wskazała:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą należy uznać za koszty uzyskania przychodów, jeżeli spełniają następujące warunki:

• można im przypisać związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przychodami, bądź też służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, a także pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą bądź wydatki te są związane z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym;
  
• wykazana jest racjonalność jego poniesienia - nawet wówczas, gdy przychód z obiektywnych przyczyn nie został osiągnięty;
  
• są odpowiednio udokumentowane;
  
• zostały poniesione przez podatnika, tj. pokryte z zasobów majątkowych Wnioskodawcy;
  
• nie znajdują się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  
  

Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, koszty prowizji (marży Banku), odsetek oraz inne koszty finansowania ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu umowy zawartej z Bankiem są związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Koszty te poniesione są w związku z działaniami Wnioskodawcy mającym na celu zapewnienie odpowiedniej płynności finansowej, a co za tym idzie umożliwieniem mu prowadzenia działalności generującej przychód. Zatem pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwanymi przychodami występuje związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie ww. wydatku zmierza do osiągnięcia przychodów. Dodatkowo, nie ma wątpliwości, że przedmiotowe koszty są odpowiednio udokumentowane, pokryte z zasobów Wnioskodawcy oraz nie znajdują się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji ww. koszty ponoszone przez Wnioskodawcę będą mogły stanowić koszty podatkowe na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania pierwszego, czyli stwierdzenia, że sprzedaż wierzytelności w ramach zawartej z Bankiem Umowy nie powoduje powstania przychodu jest nieprawidłowe.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka zamierza zawrzeć z Bankiem umowę pt. „Master Accounts Receivables Purchase Agreement”, co można przetłumaczyć na język polski jako „Umowa sprzedaży należności”. Umowa sprzedaży należności ma mieć charakter umowy faktoringu pełnego (dalej: „Umowa”). Przedmiotem umowy będą bieżące wierzytelności przysługujące Spółce z tytułu wyświadczonych przez nią usług.

W związku z zawartą Umową Bank nabędzie wierzytelności od Spółki. Dojdzie wówczas do przeniesienia na rzecz Banku prawa własności do przedmiotowych wierzytelności. Na Bank przejdą w momencie zakupu wierzytelności zarówno prawa do wierzytelności i całe ryzyko związane z niewypłacalnością dłużników.

Spółka wskazuje, że z tytułu przedmiotowych wierzytelności został wykazany przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Cena nabycia wierzytelności przez Bank będzie obliczana wg wzoru, który stanowi, iż cena stanowi iloczyn kwoty należnej z tytułu wierzytelności przysługujących Spółce oraz wysokości stopy dyskontowej. W efekcie kwota, jaką będzie wypłacać Bank zostanie pomniejszona o pewne „dyskonto”.

Rozpatrując skutki podatkowe związane z ustaleniem przychodu z tytułu transakcji zbycia wierzytelności w ramach zawartej Umowy należy mieć na uwadze, że:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: updop) w sytuacji zbycia wierzytelności należy rozpoznać przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości ceny ustalonej w umowie sprzedaży. W przedmiotowej sprawie, nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia za zbyciem wierzytelności. Spółka wyzbywa się prawa własności do własnych wierzytelności, które zostają przeniesione na Bank. W zamian Spółka otrzymuje należną jej zapłatę. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że sprzedaż wierzytelności w ramach zawartej Umowy nie powoduje powstania przychodu

Na gruncie prawa cywilnego wierzytelności uznawane są za prawa majątkowe, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Wierzyciel posiada uprawnienie do przeniesienia własności posiadanych wierzytelności na inny podmiot. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast art. 510 § 1 k.c. stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Z kolei zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym art. 555 k.c. stanowi, iż przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 updop przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych (a więc także wierzytelności), co do zasady, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. W sytuacji kiedy wierzytelności zostały zbyte, w momencie ich sprzedaży po stronie wierzyciela powstaje przychód w wysokości wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie.

Zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem – jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu.

W konsekwencji, wbrew twierdzeniu Spółki, przychód uzyskany w wyniku sprzedaży tej wierzytelności stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji, w związku z którą powstała ta wierzytelność. Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika. W związku z powyższym, w omawianej sprawie znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 1 updop, a w konsekwencji przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności powinien zostać rozpoznany w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie sprzedaży wierzytelności.

W tym zakresie ugruntowała się już jednolita linia orzecznicza, w której sądy kwestionują wynikowe rozliczanie sprzedaży własnej wierzytelności uznając, że taka sprzedaż stanowi odrębną czynność prawną i z tego względu skutkuje powstaniem przychodu podatkowego. Tak orzekł np. NSA w wyroku z 22 marca 2011r., sygn. akt II FSK 1948/09: „(…) chybione jest stanowisko organów podatkowych, że odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. (…) zbycie wierzytelności własnej jest innym zdarzeniem, aniżeli sprzedaż towaru, stanowiąca źródło powstania tej wierzytelności, czy też sprzedaż wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej. (…) sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych (…) jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. (…)”.

Z kolei w wyroku z 31 maja 2012 r., sygn. II FSK 2273/10 NSA wskazał: „sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p.”.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyrokach: z 17 maja 2012 r. (II FSK 2069/10), z 25 kwietnia 2013 r. (II FSK 1827/11).

Reasumując powyższe, w przypadku zbycia wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, przychód powstały w związku z ich zbyciem należy rozpoznać na podstawie art. 14 ust. 1 updop w wysokości ceny ustalonej w Umowie sprzedaży. A zatem stanowisko Spółki, zgodnie z którym sprzedaż wierzytelności, w ramach zawartej Umowy nie powoduje powstania przychodu należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie w momencie wykazania przychodu ze sprzedaży wierzytelności Spółka będzie miała prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości wartości nominalnej zbywanych wierzytelności, tj. w wysokości wykazanego uprzednio przychodu należnego ze sprzedaży towarów i usług (pomniejszonego o ewentualną spłatę przez kontrahentów – spółki X).

Końcowo w odniesieniu do wskazanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych potwierdzających jej stanowisko organ zauważa, że co do zasady interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników, a ponadto, jak wskazał WSA we Wrocławiu w wyroku o sygn. akt I SA/Wr 2160,: „jednolitość interpretacji podatkowych jest niewątpliwie pożądana (także w wymiarze indywidualnym). Niemniej jednak nic – żaden przepis prawa – nie obliguje organu interpretacyjnego (Ministra właściwego do spraw finansów publicznych ) do powielania wcześniej wypowiedzianego przez ten organ w interpretacji indywidualnej – nawet w zbliżonym stanie faktycznym – stanowiska”. Dodatkowo należy podkreślić, że interpretacja o sygn. ILPB4/4510-1-60/15-2/DS dotyczy innego zagadnienia, a mianowicie zbycia wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowie leasingu, co do której to operacji ustawodawca przewidział szczególne zasady ustalania przychodu zawarte w art. 17 k updop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania drugiego odnoszącego się do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowizji, odsetek oraz innych kosztów finansowania jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.