Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.56.2017.1.BS
z 26 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane przez wskazany we wniosku system – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania uregulowane przez wskazany we wniosku system.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest uczestnikiem, organizatorem i administratorem programu lojalnościowego. Jednym z założeń programu jest dokonywanie rozliczeń w walucie lokalnej „X” pomiędzy uczestnikami systemu.

Poprzez walutę lokalną „X” uczestnicy systemu mają możliwość dokonywania transakcji kupna-sprzedaży towarów lub usług od innego uczestnika programu, w zamian za który to towar lub usługę mogą uregulować powstałe należności z tytułu zawartej transakcji z użyciem waluty lokalnej „X” zamiast złotego polskiego. W ramach programu, przedsiębiorca godzi się akceptować walutę lokalną „X” - w transakcjach z innymi przedsiębiorcami.

System rozliczeń w walucie lokalnej „X” oparty jest na standardach tworzący systemy lokalnych walut oraz barterowo-rozliczeniowych systemów transakcyjnych Mutual Credit System (MSC). System polega na otwieraniu kont rozliczeniowych uczestników gdzie administrator dopuszcza debetowanie na określonych warunkach kont. Jednostka rozliczeniowa wewnątrz systemu to rodzaj umownego środka płatniczego zawsze równy jednostce waluty krajowej. Stanowi zapis księgowy równy jednostce waluty narodowej w przypadku wnioskodawcy - złoty polski.

Jednostka rozliczeniowa wewnątrz systemu jest rodzajem umownego sposobu zapłaty tak jak w umowach cywilno-prawnych i nie podlega jako waluta umowna (lokalna) prawu bankowemu. W systemie występują dwa rodzaje kont - debetowe oraz kredytowe. Konto debetowe wykazuje saldo ujemne kiedy uczestnik dokonał zakupu a nie przeprowadził jeszcze sprzedaży. Konto kredytowe jest kontem o saldzie dodatnim ponieważ uczestnik już przeprowadził sprzedaż. Suma kont debetowych (z minusowym saldem) oraz suma kont kredytowych (z saldem dodatnim) zawsze jest równa „0”. Zapisy konta odzwierciedlają wszystkie przeprowadzone za pomocą lokalnej waluty transakcje. Uczestnik systemu debetując swoje konto dokonuje jednocześnie emisji waluty lokalnej na rzecz innego uczestnika.

Wnioskodawca jako uczestnik systemu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje również zakupu towarów i usług od innych przedsiębiorców. Nabyte towary i usługi związane są z działalnością gospodarczą wnioskodawcy, stąd też stanowią wydatki poniesione na ich nabycie i stanowią dla wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie wydatki te nie stanowią dla wnioskodawcy kosztów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z dokonanymi transakcjami ciążą na wnioskodawcy zobowiązania do uregulowania określonych kwot na rzecz swoich kontrahentów. Jednorazowa wartość transakcji przekracza równowartość 15.000 zł. Ponieważ zarówno Wnioskodawca jak i jego kontrahent są uczestnikami opisanego wyżej systemu, uregulowanie zobowiązania wnioskodawcy wobec swojego kontrahenta następuje poprzez walutę lokalną „X”. Wnioskodawca przekazuje ze swojego konta w systemie na konto swojego kontrahenta taką ilość waluty lokalnej „X”, aby jej wartość odpowiadała wartości nominalnej zobowiązania Wnioskodawcy. Po obciążeniu konta Wnioskodawcy o odpowiednią ilość waluty lokalnej „X” i uznaniu konta kontrahenta o taką samą ilość tej waluty, zobowiązanie wnioskodawcy z tytułu tej transakcji wygasa i uznawane jest przez strony transakcji za zapłacone.

System rozliczeń w walucie lokalnej „X” stanowi platformę wielostronnej wymiany barterowej, gdzie jednostką rozliczeniową jest waluta lokalna „X”. Wymiana towarów bądź usług następuje pomiędzy uczestnikami systemu niekoniecznie w ramach jednej transakcji. Barter wielostronny polega na rejestrowaniu kolejnych transakcji kupna-sprzedaży barterowej pomiędzy uczestnikami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę przepis art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zobowiązania Wnioskodawcy o wartości przekraczającej 15.000 zł uregulowane poprzez Mutual Credit System (MSC) w walucie lokalnej „X”, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę przepis art. 15d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 1888, dalej: pdop), zobowiązanie wnioskodawcy o wartości przekraczającej 15.000 zł uregulowane poprzez MSC w walucie lokalnej „X”, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztami uzyskania przychodów są więc wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyłączeniem tych, które zostały wymienione enumeratywnie w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ustawy o pdop. Wydatki muszą pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służyć zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o pdop, obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, ze zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Zgodnie natomiast z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz,
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
  
  

Zgodnie z art. 358¹ § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2017 r. poz. 459), jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Strony mogą zastrzec w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości.

W niniejszej sprawie zobowiązanie wnioskodawcy wyrażone będzie w wartości nominalnej, jednakże strony transakcji ustalą między sobą, iż należność z tytułu tej transakcji zostanie uregulowana poprzez wartość inną niż pieniądz tj. poprzez walutę lokalną „X”.

Art. 15d ustawy o pdop posługuje się pojęciem „płatności”. Płatność/zapłata z kolei w języku potocznym oznacza uregulowanie zobowiązania w formie pieniężnej, zapłatę gotówką, przekazanie pieniędzy. Kodeks cywilny oprócz płatności pieniężnej dopuszcza również regulowanie zobowiązań w drodze kompensaty, stosowania transakcji barterowych lub też w mierniku innym niż płatność pieniężna. Uregulowanie zobowiązania w innej formie niż pieniężna również powoduje wygaszenie zobowiązania, na równi z płatnością pieniężną. Niemniej jednak regulowanie zobowiązań w formie innej niż pieniężna nie może być w żadnym razie definiowana jako płatność (czynność związana z rozporządzeniem środkami pieniężnymi), o której mowa w przepisach ustawy o pdop.

Jak wskazano powyżej, regulowanie zobowiązania jest pojęciem o szerszym od płatności zakresie. Dokonanie płatności gotówkowej czy bezgotówkowej jest tylko jednym ze sposobów uregulowania lub wygaśnięcia zobowiązania, innym zaś sposobem uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania jest rozliczenie dokonane w formie innej niż pieniężna.

W związku z tym, uregulowanie zobowiązania przez Wnioskodawcę poprzez walutę lokalną „X” nie można utożsamiać z płatnością w rozumieniu przedmiotowego art. 15d ustawy o pdop, obowiązującego od 1 stycznia 2017 r.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że w przypadku uregulowania swojego zobowiązania, którego wartość nominalna przekracza 15.000 zł poprzez inny niż pieniądz miernik wartości, jakim w tym przypadku będzie odpowiednia ilość waluty lokalnej „X”, czyli
z innych powodów niż płatność, przedmiotowy przepis nie będzie znajdować zastosowania. Jednocześnie Wnioskodawca nie utraci prawa zaliczenia takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów o ile koszt ten, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub ezachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Należy zauważyć, że transakcje realizowane w poprzez Mutual Credit System (MSC) w walucie lokalnej „X”, są transakcjami wielostronnego barteru, co dodatkowo uzasadnia niestosowanie w takich przypadkach przepisu art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.