Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-3.4512.190.2016.1.JNa
z 2 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2016 r. (data wpływu 8 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe – w zakresie wystawiania faktur dokumentujących zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów,
• prawidłowe – w zakresie wystąpienia obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur dokumentujących zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz wystąpienia obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji okien. Wyprodukowane towary sprzedawane są między innymi do kontrahentów z innych państw członkowskich UE, będących podatnikami podatku od wartości dodanej. Bardzo często Wnioskodawczyni pobiera zaliczkę na poczet przyszłych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, często jest to nawet 50% wartości dostawy.

Obecnie Wnioskodawczyni po otrzymaniu zamówienia od kontrahenta, wystawia faktury pro forma, które stanowią podstawę do wpłaty omówionej zaliczki.

Jeden z kontrahentów przestał jednak honorować faktury pro forma i zażądał wystawiania faktur zaliczkowych jeszcze przed dokonaniem wpłaty zaliczki, po to, aby dysponować dokumentem, będącym podstawą wpłaty.

Wnioskodawczyni, aby utrzymać dobrą współpracę z kontrahentem, pragnie spełnić jego oczekiwania co do formalności i wystawiać faktury dokumentujące otrzymane zaliczki, bądź jeszcze przed otrzymaniem zaliczki, jako dokument stanowiący podstawę do wpłaty właściwej kwoty zaliczki.

Tak wystawione faktury, ze stawką 0%, nie będą wykazywane w ewidencji VAT, ani w deklaracji VAT-7, ani w informacji podsumowującej VAT UE, gdyż nie powstał w tym zakresie obowiązek podatkowy. Całkowita wartość transakcji zostanie wykazana w ww. ewidencji i deklaracjach po wystawieniu faktury końcowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym ma ona prawo wystawiać faktury dokumentujące zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, zarówno po otrzymaniu zaliczki, jak i na 30 dni przed jej wpływem?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym wiąże ona powstanie obowiązku podatkowego dopiero wraz z wystawieniem faktury końcowej, lecz nie później niż 15. dnia miesiąca następnego po miesiącu, w którym nastąpiło WDT, co niesie ze sobą obowiązek wykazania transakcji WDT w ewidencji VAT, deklaracji VAT-7 i informacji VAT UE z chwilą wystawienia faktury końcowej, a nie z chwilą wystawienia faktury zaliczkowej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik nie jest obowiązany wystawiać faktury dotyczące otrzymania zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Przepisy mówią jednak o braku obowiązku, co nie oznacza braku możliwości wystawienia faktury w związku z przyjęciem takiej zaliczki. Taka faktura zaliczkowa nie jest pustą fakturą, ponieważ dokumentuje zdarzenie gospodarcze, które faktycznie miało miejsce. Podobna sytuacja jest odnośnie faktury zaliczkowej wystawionej zgodnie z art. 106i ust. 7 pkt 2, a więc nie wcześniej niż 30. dnia przed otrzymaniem zaliczki. Faktura taka stałaby się pustą fakturą dopiero z upływem 30 dni od jej wystawienia, w przypadku braku zapłaty tej zaliczki przez kontrahenta.

Wnioskodawczyni uważa, że skoro ustawodawca nie zabronił wystawiania faktur dokumentujących otrzymanie zaliczki na poczet WDT, a jedynie wskazał brak takiego obowiązku, oznacza to, że podatnik ma prawo udokumentować zdarzenie gospodarcze, jakim jest otrzymanie zaliczki na poczet WDT, w szczególności gdy żąda tego kontrahent.

Kwestia obowiązku podatkowego jest kwestią wtórną, wynikającą z przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. ustawodawca uchylił przepis, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w WDT powstawał z chwilą otrzymania zaliczki na jej poczet.

Z literalnego brzmienia obecnie obowiązujących przepisów nie można wywnioskować, czy faktura zaliczkowa wystawiona przez podatnika powoduje powstanie obowiązku podatkowego, czy też dopiero faktura końcowa.

Skoro obowiązek podatkowy nie powstaje z chwilą otrzymania zaliczki, wystawienie faktury zaliczkowej również, zdaniem Wnioskodawczyni nie powoduje powstania obowiązku podatkowego. Faktura taka dokumentuje bowiem zdarzenie, jakim jest otrzymanie zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast przepis art. 20 ust. 1 odnosi się do faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a więc nie zdarzenie gospodarcze polegające na wpłacie zaliczki, ale zdarzenie polegające na wywozie towarów poza terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE, w wykonaniu czynności, jaką jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 13 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Wniosek, iż faktura o której mowa w art. 20 ust. 1 jest fakturą końcową, nie wynika z literalnego brzmienia tego przepisu, ale z podstawowego założenia wykładni prawa – a więc racjonalności prawodawcy. Skoro ustawodawca wykreślił przepisy stanowiące powstanie obowiązku podatkowego z dniem otrzymania zaliczki na poczet WDT oraz zniósł obowiązek fakturowania powyższej okoliczności (bez jednoczesnego wprowadzenia zakazu wystawiania takiej faktury), to sam fakt wystawienia faktury dokumentującej otrzymanie zaliczki, nie powinien tego obowiązku kreować. Taka interpretacja byłaby sprzeczna z celem, jaki ustawodawca chciał osiągnąć po dniu 1 stycznia 2013 r. Doszłoby bowiem do sytuacji, że obowiązek podatkowy powstałby de facto z uwagi na otrzymanie zaliczki.

Zdaniem Wnioskodawczyni – zamysłem ustawodawcy podczas tworzenia normy w art. 20 ust. 1, było objęcie obowiązkiem podatkowym dostawy wewnątrzwspólnotowej, który to obowiązek powstaje bądź z chwilą wystawienia faktury dokumentującej tą dostawę (a więc zdarzenie polegające na przeniesieniu prawa do rozporządzania towarem i wywóz tego towaru do innego państwa członkowskiego UE) nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tę dostawę.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawczyni:

1. Ma ona prawo wystawiać faktury dokumentujące otrzymanie zaliczki na poczet WDT, także poprzez ich wystawienie przed dniem otrzymania tej zaliczki, jednak nie wcześniej niż 30 dni przed jej wpływem.
2. Wystawienie faktury dokumentującej otrzymanie zaliczki na poczet WDT nie będzie rodziło obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. A co za tym idzie – Wnioskodawczyni nie będzie miała obowiązku wykazywania takiej faktury ani w ewidencji VAT, ani w deklaracji VAT-7, ani też w informacji podsumowującej VAT-UE. Taki obowiązek powstanie dopiero z chwilą wystawienia faktury końcowej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tę dostawę.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie wystawiania faktur dokumentujących zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów,
• prawidłowe – w zakresie wystąpienia obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Według ust. 2 ww. artykułu  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy – jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Jednym z zastrzeżeń do zasady ogólnej wskazanej powyżej jest art. 20 ustawy, który określa moment powstania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W związku z koniecznością dostosowania przepisów wprowadzonych dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L 189 z 22.07.2010 r., str. 1), ustawodawca krajowy dokonał z dniem 1 stycznia 2013 r. zmian w art. 20 ust. 1-3 oraz 5-7 ustawy.

Wprowadzone zmiany miały na celu zapewnienie jednolitości danych zawartych w informacjach podsumowujących i terminowości wymiany danych dokonywanych przy pomocy tych informacji podsumowujących.

Dla uporządkowania i lepszej czytelności art. 20 ustawy, dokonano jego częściowej przebudowy.

W związku ze zmianami w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego wynikającymi ze zmiany przepisów unijnych, odstąpiono od określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania całości lub części zapłaty przed dokonaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy lub nabycia towarów (otrzymanie tego rodzaju zapłaty nie rodzi już obowiązku podatkowego).

I tak, w myśl art. 20 ust. 1 ustawy – w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy, z zastrzeżeniem ust. 4 oraz art. 20a.

Z powołanego przepisu wynika, że dokonanie dostawy w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozpoczyna bieg szczególnego rodzaju terminu wyznaczającego moment powstania obowiązku podatkowego. Termin ten kończy bieg w 15-tym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy. Do czasu upływu tego terminu, wystawienie faktury dokumentującej przedmiotową transakcję skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w momencie jej wystawienia. Jeśli jednak do 15-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, faktura nie zostanie wystawiona, obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od daty wystawienia faktury.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106n ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W świetle art. 106b ust. 3 ustawy – na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie produkcji okien. Wyprodukowane towary sprzedaje m.in. kontrahentom z innych państw członkowskich UE, którzy są podatnikami podatku od wartości dodanej. Na poczet przyszłych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów pobiera ona zaliczki. Po otrzymaniu zamówienia Wnioskodawczyni wystawia kontrahentom faktury pro forma, które stanowią podstawę do wpłaty umówionej zaliczki. Jeden z kontrahentów przestał je jednak honorować i zażądał wystawienia faktur zaliczkowych jeszcze przed dokonaniem wpłaty zaliczki. Wnioskodawczyni chce utrzymać dobrą współpracę z kontrahentem i spełnić jego oczekiwania.

Biorąc pod uwagę treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami otrzymanie zaliczki do transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie rodzi obowiązku podatkowego. W związku z powyższym, nawet na żądanie kontrahenta z innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, Wnioskodawczyni nie może wystawiać faktur dokumentujących otrzymanie zaliczek dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru. Zakaz ten – wbrew stanowisku Wnioskodawczyni – wprost wynika z treści art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy. Jak bowiem stanowi ten przepis: „na żądanie nabywcy towaru (…) podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą (…) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (…)”.

Podsumowując, Wnioskodawczyni nie może wystawiać faktur dokumentujących zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, co oznacza, że w tej części jej stanowisko jest nieprawidłowe.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są zobowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

W świetle art. 109 ustawy – podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym.

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy zobowiązuje podatnika rozliczającego podatek z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do rozpoznania obowiązku podatkowego 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru, chyba że przed tym dniem podatnik, będący dostawcą towarów, wystawił fakturę. Wówczas bowiem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Pod pojęciem sprzedaży – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem (...).

Ponieważ wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów spełnia definicję sprzedaży, w myśl powołanego wyżej artykułu Wnioskodawczyni obowiązana będzie do wystawienia faktury ją dokumentującą.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy – fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Wnioskodawczyni prawidłowo wiąże zatem powstanie obowiązku podatkowego wraz z wystawieniem faktury końcowej dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, lecz nie później niż 15. dnia miesiąca następnego po miesiącu, w którym nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, co niesie ze sobą obowiązek wykazania transakcji w ewidencji VAT, deklaracji VAT-7 i informacji VAT UE z chwilą wystawienia faktury końcowej. Z tytułu zaliczki na poczet wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie wystąpi obowiązek podatkowy. Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawczyni do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.