Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4515.471.2016.2.HK
z 9 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Biura 10 listopada 2016 r., uzupełnionym 20 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonania przesunięcia ze wspólnego majątku małżeńskiego do majątku osobistego małżonka – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dokonania przesunięcia ze wspólnego majątku małżeńskiego do majątku osobistego małżonka.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 9 grudnia 2016 r. znak: 2461-IBPB-2-1.4515.471.2016.1.HK, wezwano o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 20 grudnia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim. Między małżonkami panuje ustawowy ustrój majątkowy – wspólność majątkowa.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1991 r. Żona Wnioskodawcy nie prowadziła ani nie prowadzi działalności gospodarczej.

W maju 2006 r. małżonkowie zawarli w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży prawa wieczystego użytkowania oraz prawa własności budynku. Na mocy ww. umowy małżonkowie kupili (nabyli) do ich majątku wspólnego prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynku na nim posadowionego. W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości jako użytkownicy wieczyści wpisani są oboje małżonkowie. Cena za nabycie ww. praw została pokryta z pieniędzy pochodzących z ich majątku wspólnego oraz z kredytu udzielonego Wnioskodawcy na prowadzenie działalności gospodarczej.

Powyższe prawa zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajduje się w budynku zakupionym wspólnie przez małżonków na podstawie ww. umowy (zajmują około 3-4 % powierzchni ww. budynku), a pozostała powierzchnia użytkowa jest wynajmowana na podstawie umów najmu.

W latach 2012-2013 dokonano rozbudowy budynku.

Budynek ujęty jest w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy i podlega amortyzacji w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Małżonkowie rozważają dokonanie tzw. przesunięcia majątkowego polegającego na zawarciu umowy w formie aktu notarialnego, na mocy której prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz prawo własności budynku zostanie przesunięte z majątku wspólnego małżonków do majątku osobistego Wnioskodawcy. W wyniku umowy przesunięcia majątkowego prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynku staną się wyłączną własnością Wnioskodawcy.

Na gruncie cywilnoprawnym umowa przesunięcia majątkowego będzie kwalifikowana jako umowa darowizny.

Umowa, na mocy której dokonane zostanie tzw. przesunięcie majątkowe nie będzie stanowiła umowy o podział majątku wspólnego małżonków. Dokonanie tzw. przesunięcia majątkowego nie będzie również poprzedzone ustanowieniem rozdzielności majątkowej między małżonkami. Przesunięcie majątkowe nastąpi bez spłat i dopłat.

Grunt będący w użytkowaniu wieczystym oraz budynek, podlegające przesunięciu majątkowemu nie wyczerpują całego majątku małżonków.

W piśmie z 16 grudnia 2016 r. (wpływ do Biura – 20 grudnia 2016 r.) wskazano, że planowana umowa przesunięcia majątkowego między małżonkami, na mocy której Wnioskodawcy zostaną przekazane prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynku, będzie – na gruncie cywilnoprawnym – stanowiła umowę darowizny, o której mowa w art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego.

Przepis ten stanowi, że: „Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.”.

Sformułowanie zawarte we wniosku o interpretację indywidualną, iż „przesunięcie majątkowe nastąpi bez spłat i dopłat” miało na celu jedynie podkreślić brak jakichkolwiek rozliczeń pieniężnych między małżonkami z tytułu dokonanego przesunięcia majątkowego. Wnioskodawca nie zamierzał poprzez użycie tego sformułowania sugerować, że umowa przesunięcia majątkowego ma być rodzajem umowy o podział majątku wspólnego małżonków lub umowy o zniesienie współwłasności. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że umowa przesunięcia majątkowego nie będzie umową o podział majątku wspólnego ani tym bardziej inną umową o zniesienie współwłasności między małżonkami.

Na mocy umowy przesunięcia majątkowego (darowizny) prawa użytkowania wieczystego i własności budynku – będące dotychczas przedmiotem współwłasności majątkowej małżeńskiej (a więc współwłasności łącznej) – wejdą do osobistego majątku Wnioskodawcy, który jest majątkiem odrębnym od majątku wspólnego małżonków.

Pomimo zawarcia umowy przesunięcia majątkowego (darowizny) majątek wspólny małżonków nadal będzie istnieć, z tym, że zostanie ograniczony, poprzez „wyjęcie” z niego prawa własności użytkowania wieczystego oraz prawo własności budynku.

Majątek wspólny małżonków nie może przestać istnieć w trakcie trwania wspólności ustawowej, ponieważ zabrania tego art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w następującym brzmieniu: „W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.”.

Dokonaniu darowizny (przesunięcia majątkowego) składników majątkowych stanowiących część majątku wspólnego małżonków na rzecz drugiego małżonka nie stoi na przeszkodzie fakt pozostawania małżonków w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej.

Potwierdzają to wyroki sądów, m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1996 r., sygn. akt: I CRN 8/96, LEX nr 607497.

Wnioskodawcza wyraźnie wskazał, że na mocy umowy przesunięcia majątkowego (darowizny) nie dojdzie do przejęcia przez obdarowanego (tj. Wnioskodawcę) długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy (tj. żony Wnioskodawcy).

Na prawie użytkowania wieczystego są wprawdzie aktualnie ustanowione dwie hipoteki umowne na rzecz banków (są wpisane do księgi wieczystej i będą wpisane w momencie zawierania umowy przesunięcia majątkowego), jednak są one zabezpieczeniem kredytów przyznanych Wnioskodawcy (tj. obdarowanemu) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w celu rozbudowy budynku posadowionego na gruncie pozostającym w użytkowaniu wieczystym. Stroną umów kredytowych jest wyłącznie Wnioskodawca. Kredyty są udzielone wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. W momencie zawarcia umowy przesunięcia majątkowego Wnioskodawca nie przejmie więc od żony jakichkolwiek długów i ciężarów albo zobowiązań, związanych z kredytami bankowymi, ponieważ jedynym podmiotem zobowiązanym do spłaty kredytów jest wyłącznie Wnioskodawca (tj. obdarowany) i pozostanie on nim również po zawarciu umowy przesunięcia majątkowego. Żona Wnioskodawcy nie ma i w momencie zawierania planowanej umowy przesunięcia majątkowego nie będzie miała jakichkolwiek zobowiązań, które byłyby w jakikolwiek sposób związane z przedmiotem umowy przesunięcia majątkowego (darowizny).

Prawo użytkowania wieczystego jest również obciążone służebnościami gruntowymi polegającymi na prawie przechodu i przejazdu oraz służebnością przesyłu, a także obowiązkiem utrzymania dróg i urządzeń potrzebnych do wykonywania służebności. Prawa te będą obciążały nieruchomość również w momencie dokonania umowy przesunięcia majątkowego. Prawa te nie mają jednak charakteru osobistego, a rzeczowy (podobnie zresztą jak hipoteki, o których mowa powyżej), w związku z czym nie wchodzą w zakres pojęcia „ciężar” o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazał, że w przepisie tym mowa jest wyłącznie o ciężarach przejętych przez obdarowanego na mocy umowy darowizny, podczas gdy – w przypadku ograniczonych praw rzeczowych (do których zalicza się służebności gruntowe oraz służebność przesyłu jak również hipoteki) oraz związanym nierozerwalnie z tymi prawami obowiązkiem utrzymania dróg i urządzeń potrzebnych do wykonywania służebności – obdarowany nie przejmuje ich mocą czynności cywilnoprawnej.

Ciężary te stają się ciężarami obdarowanego z mocy samego prawa, ponieważ są związane z prawem użytkowania wieczystego oraz obciążają każdoczesnego właściciela lub użytkownika wieczystego, który ma obowiązek „znoszenia” tych obciążeń. Prawa te przejdą na obdarowanego (w tym przypadku Wnioskodawcę) bez względu na to czy umowa przesunięcia majątkowego będzie zawierała jakiekolwiek postanowienia w tym względzie czy też nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie (otrzymanie) przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynku na podstawie umowy dokonującej tzw. przesunięcia majątkowego (bez spłat i dopłat) w formie aktu notarialnego będzie podlegało podatkowi od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawcy uzyskanie (otrzymanie) przez niego prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynku posadowionego na tymże gruncie na podstawie umowy dokonującej tzw. przesunięcia majątkowego (bez spłat i dopłat) zawartej w formie aktu notarialnego nie będzie podlegało podatkowi od spadków i darowizn, tj. będzie podlegało zwolnieniu od tego podatku.

W ocenie Wnioskodawcy, w powyższym zakresie nie dochodzi do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swe stanowisko Wnioskodawca przywołał następujący pogląd: „Długi i ciężary muszą mieć związek z przedmiotem darowizny, istnieć w momencie zawarcia umowy darowizny i zostać przejęte w drodze tej umowy. Jak wskazuje się w orzecznictwie i literaturze, chodzi wyłącznie o długi i ciężary mające charakter osobisty, nie rzeczowy (a zatem nie o hipotekę czy zastaw)” (Filipczyk Hanna, „Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz”, Lex 2015).

Kwalifikując umowę przesunięcia majątkowego jako umowę darowizny Wnioskodawca twierdzi, że od umowy przesunięcia majątkowego (darowizny) zawartej z małżonką której przedmiotem będzie przesunięcie do majątku osobistego Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego oraz prawa własności budynku nie będzie istniał obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn.

Art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) stanowi, że podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Z kolei art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia – w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

Wskazany powyżej pkt 2 nie znajduje zastosowanie w przedmiotowej sytuacji.

Znaczenie ma natomiast art. 4a ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który brzmi w sposób następujący:

„Obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby łub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego albo w tej formie zostało złożone oświadczenie woli jednej ze stron.”.
   
   

Użycie w art. 4a ust. 4 ustawy od spadków i darowizn spójnika „lub” oznacza, że dla skorzystania ze zwolnienia z obowiązku zgłoszenia umowy darowizny właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego wystarczającym jest, jeśli zaistnieje jedno wymienione w tym przepisie zdarzenie tj.:

1. albo wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty
2. albo nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego albo w tej formie zostało złożone oświadczenie woli jednej ze stron.
   
   

Planowana umowa przesunięcia majątkowego będąca na gruncie cywilnoprawnym umową darowizny, będzie zawarta w formie aktu notarialnego, ponieważ tylko przy zachowaniu formy aktu notarialnego będzie ważna i skuteczna, gdyż jej przedmiotem będzie przeniesienie prawa użytkowania wieczystego oraz prawa własności budynku.

Artykuł 237 Kodeksu cywilnego stanowi bowiem, że: „Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości”, a przepis art. 158 Kodeksu cywilnego z kolei wprost wskazuje, że: „Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.”.

Co do skutków czynności prawnej bez zachowania formy wymaganej przepisami prawa kluczowy jest art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego, w następującym brzmieniu:

„Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej inną formę szczególną, czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna. Nie dotyczy to jednak wypadków, gdy zachowanie formy szczególnej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej.”.

W ocenie Wnioskodawcy, przy spełnieniu wszystkich warunków wymaganych do zwolnienia z opodatkowania wskazanych w art. 4a ustawy o podatków od spadków i darowizn, umowa przesunięcia majątkowego, a więc w istocie umowa darowizny udziału w majątku wspólnym przez jednego z małżonków na rzecz drugiego małżonka będzie podlegała zwolnieniu z podatku od spadków i darowizn. Zwolnienie będzie możliwe dzięki zachowaniu przez umowę przesunięcia majątkowego (darowizny) formy aktu notarialnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 powołanej ustawy, zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Jak wynika z przywołanych przepisów, nabycie tytułem darowizny podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Przy czym, wyłączone z opodatkowania tym podatkiem są przedmioty darowizny określone w art. 3 pkt 2 ustawy. Nadto ustawodawca przewidział, w ściśle określonych przypadkach, zwolnienie z tego podatku.

Stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ustawy o podatku do spadków i darowizn, zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia – w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 listopada 2015 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych (Dz.U., poz. 2060).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1-2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

W myśl art. 4a ust. 4 ww. ustawy, obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego albo w tej formie zostało złożone oświadczenie woli jednej ze stron.
   
   

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w przyszłości otrzyma od żony w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny, określone składniki majątku: prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz prawo własności budynku.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że dokonana w formie aktu notarialnego darowizna prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz prawa własności budynku na rzecz męża (Wnioskodawcy), tj. osoby wymienionej w zamkniętym katalogu określonym w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, będzie korzystać ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 4a ust. 1 w związku z ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, iż – przy spełnieniu wszystkich warunków wymaganych do zwolnienia z opodatkowania wskazanych w art. 4a ustawy o podatków od spadków i darowizn – umowa przesunięcia majątkowego, która przybierze formę umowy darowizny udziału w majątku wspólnym jednego z małżonków na rzecz drugiego małżonka będzie podlegała zwolnieniu z podatku od spadków i darowizn, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.