Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.1007.2016.1.MM
z 25 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 21 listopada 2016 r., który wpłynął do tut. Biura 28 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wartości kapitału własnego w związku ze stosowaniem przepisów dotyczących niedostatecznej kapitalizacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wartości kapitału własnego w związku ze stosowaniem przepisów dotyczących niedostatecznej kapitalizacji.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji opakowań. Jedynym udziałowcem Spółki jest spółka z siedzibą w Luksemburgu (dalej: „Udziałowiec”).

Udziałowiec oraz Spółka zawarli umowę na podstawie, której Udziałowiec (dający pożyczkę) udzielił pożyczek Spółce (pożyczkobiorcy).

Obecnie planowane jest dokapitalizowanie Spółki. W związku z tym, w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń planowane jest objęcie przez Udziałowca nowo utworzonych udziałów w Spółce w zamian za aport wierzytelności przysługujących mu wobec Spółki z tytułu udzielonych pożyczek (części), a także należnych mu odsetek od tych pożyczek.

Jednocześnie należy podkreślić, że kapitał zakładowy zostanie podwyższony jedynie o część wartości wkładu niepieniężnego, a nadwyżka wartości wkładu ponad wartość nominalną wyemitowanych udziałów (tzw. agio) przekazana zostanie na kapitał zapasowy Spółki. Tym samym dojdzie do podwyższenia kapitału zakładowego w drodze wniesienia przez Udziałowca wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek (części), a także należnych odsetek od tych pożyczek.

W wyniku powyższych działań dojdzie do konwersji długu na kapitał zakładowy i zapasowy, co skutkować będzie wygaśnięciem zobowiązania Spółki z tytułu otrzymanych od Udziałowca pożyczek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z brzmieniem art. 16 ust 7h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka określając wartości kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 wskazanej ustawy, będzie mogła uwzględnić tę część kapitału zapasowego, która zostanie pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek)?

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 7h ustawy z dnia 15 luty 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”), Spółka określając wartość kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 wskazanej ustawy, będzie mogła uwzględnić tę część kapitału zapasowego, która zostanie pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dla potrzeb określenia wartości kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 Ustawy CIT, Spółka będzie mogła uwzględnić część kapitału zapasowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek). Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana pomniejszyć wartości kapitału własnego o część kapitału zapasowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek) od Udziałowca.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 16 ust. 7h Ustawy CIT jednoznacznie wskazuje, iż Spółka dla potrzeb określenia wartości kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 Ustawy CIT, nie będzie mogła uwzględnić części kapitału zakładowego pokrytej wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek). Tym samym Spółka będzie zobowiązana pomniejszyć wartości kapitału własnego o część kapitału zakładowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek) od Udziałowca.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 oraz 16 Ustawy CIT.

Definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych została zawarta w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Zgodnie z powołanym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Ponadto w art. 16 Ustawy CIT zawierającym katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wskazano, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni (art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy CIT).
• odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez inną spółkę, jeżeli w obu tych spółkach ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec spółki udzielającej pożyczki oraz wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) spółki otrzymującej pożyczkę, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki otrzymującej pożyczkę - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni (art. 16 ust. 1 pkt 61 Ustawy CIT).

Jednocześnie, sposób określenia wartości kapitału własnego niezbędnego do obliczenia wskaźnika odsetek od pożyczek nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 Ustawy CIT, został uregulowany w art. 16 ust. 7h Ustawy CIT.

Zgodnie z tym przepisem, wartość kapitału własnego, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, określa się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek, o których mowa w tych przepisach, bez uwzględnienia kapitałów z aktualizacji wyceny oraz części kapitału własnego pochodzącego z otrzymanych pożyczek podporządkowanych. Wartość tę pomniejsza się o wartość kapitału zakładowego spółki lub funduszu udziałowego w spółdzielni, jaka nie została na ten kapitał lub fundusz faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek, przysługującymi wspólnikom wobec tej spółki lub członkom wobec tej spółdzielni, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Jak wskazano w art. 14 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1578 ze zm.; dalej: „Ustawa KSH”), przedmiotem wkładu do spółki kapitałowej nie może być prawo niezbywalne lub świadczenie pracy bądź usług. Tym samym, przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być każde prawo majątkowe, również wierzytelności.

Operację, w wyniku której dochodzi do zmiany wierzytelności wspólnika wobec spółki na udziały, określa się w doktrynie i piśmiennictwie jako konwersję długu na kapitał zakładowy (z perspektywy spółki) lub konwersję wierzytelności na udziały (z perspektywy wspólnika) – tak m.in. G.R. Gontarz, Kapitalizacja rezerw w spółkach kapitałowych, Przegląd Podatkowy nr 5/2003. Jak zostało wskazane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z 14 grudnia 2004 r. sygn. akt FSK 1408/04, „przedmiotem wkładu niepieniężnego mogą być wierzytelności (...)”.

Stosownie do art. 152 Ustawy KSH, kapitał zakładowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością dzieli się na udziały o równej lub nierównej wartości nominalnej. Jednocześnie art. 154 § 3 Ustawy KSH stanowi, że udziały nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej. Jeżeli udział jest obejmowany po cenie wyższej od wartości nominalnej, nadwyżkę przelewa się do kapitału zapasowego. 

W świetle przepisów Ustawy KSH należy zatem stwierdzić, iż kapitał zakładowy w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiada łącznej wartości nominalnej udziałów objętych przez udziałowców tej spółki. Jak wskazano powyżej, dopełnieniem regulacji zawartej w art. 152 Ustawy KSH jest przepis art. 154 § 3 Ustawy KSH, z którego wynikają dwojakie konsekwencje.

W pierwszej kolejności przepis ten ustanawia zakaz obejmowania udziałów po cenie niższej od wartości nominalnej udziałów jednocześnie dopuszczając możliwość obejmowania udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością po cenie wyższej od wartości nominalnej udziałów. W takiej sytuacji nadwyżka wniesionego wkładu ponad wartość nominalną udziałów - stanowiąca tzw. agio - jest przekazywana na kapitał zapasowy spółki. Tym samym w przypadku obejmowania udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością po cenie wyższej od ich wartości nominalnej - co będzie miało miejsce w przypadku Spółki - kapitał zakładowy jest powiększany wyłącznie o wartość wkładu odpowiadającą wartości nominalnej objętych udziałów. Natomiast nadwyżka wartości wkładu ponad wartość nominalną udziałów nie powiększa kapitału zakładowego, ale jak już wskazano powyżej jest przekazywana na kapitał zapasowy, stanowiący odrębny od kapitału zakładowego kapitał Spółki.

Należy przy tym zwrócić uwagę, iż na podstawie art. 261 Ustawy KSH uregulowanie zawarte w art. 154 § 3 Ustawy KSH ma w pełni zastosowanie nie tylko na etapie powstawania spółki, ale także do podwyższenia kapitału zakładowego istniejącej już spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, iż art. 16 ust 7h Ustawy CIT, w sposób szczególny określa wartość kapitału własnego podatnika lub funduszu udziałowego w spółdzielni dla potrzeb cienkiej kapitalizacji. Jak zostało już przytoczone powyżej, wartość kapitału własnego Spółki pomniejsza się o tę część kapitału zakładowego, jaka:

1. nie została na ten kapitał lub fundusz faktycznie przekazana;
2. została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek lub z tytułu odsetek od tych pożyczek przysługującym udziałowcom wobec tej spółki;
3. została pokryta wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.
   
   

W świetle powyższego, stwierdzić należy zatem, iż Wnioskodawca - określając wartość kapitału własnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 Ustawy CIT dla potrzeb ustalenia wskaźnika dla tzw. cienkiej kapitalizacji będzie zobowiązany:

1. wyłączyć z kapitału własnego tę część kapitału zakładowego, która została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek lub z tytułu odsetek od tych pożyczek przysługującym Udziałowcowi;
2. uwzględnić tę część kapitału zapasowego, która została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek lub z tytułu odsetek od tych pożyczek przysługującymi Udziałowcowi. Tym samym, nadwyżka emisyjna ponad wartość nominalną udziałów przekazana na kapitał zapasowy Spółki będzie uwzględniona w wartości kapitału własnego Spółki określanego zgodnie z art. 16 ust. 7h Ustawy CIT.
   
   

Zgodnie z prezentowanym przez NSA podejściem w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej (przykładowo: wyrok NSA z 18 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 832/12, wyrok NSA z 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 47/11 lub wyrok NSA z 5 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 2194/08). Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w uchwale siedmiu sędziów NSA z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10, stosownie do której „na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej)”.

Dodatkowo, jak zostało wskazane w wyroku NSA z 12 grudnia 2012 r. sygn. akt II FSK 840/11, „ (...) zgodnie z poglądami utrwalonymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie prawa podatkowego przyjmuje się przede wszystkim dyrektywę prymatu wykładni językowej. Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa”.

Tym samym, jak wskazuje się również w doktrynie, w procesie interpretacji prawa podatkowego należy zatem zawsze brać pod uwagę znaczenie użytych słów w ustawie w rozumieniu powszechnie przyjętym w języku polskim, chyba że ustawodawca nada tym słowom na gruncie prawa podatkowego specyficzną treść odmienną od języka potocznego (R. Mastalski, Interpretacja prawa podatkowego, C.H. Beck, Warszawa 1989). Dopiero wtedy, gdy rezultat wykładni językowej budzi wątpliwości powstaje możliwość odwołania się do wykładni systemowej lub funkcjonalnej, które jednak służą interpretacji prawa podatkowego jedynie w granicach zakreślonych przez wykładnię językową (L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2002).

Zastosowanie wykładni językowej przepisu art. 16 ust. 7h Ustawy CIT prowadzi do wniosku, że przy ustalaniu wartości kapitału własnego Spółki dla potrzeb cienkiej kapitalizacji, jedynie kapitał zakładowy winien być pomniejszony o część, jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek, przysługującymi udziałowcom wobec tej spółki. Tym samym, obowiązek odpowiedniego pomniejszenia kapitału własnego nie będzie miał zastosowania w przypadku pokrycia wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek) kapitału zapasowego. Oczywistym jest bowiem, że pojęcia „kapitał własny”, „kapitał zakładowy” lub „kapitał zapasowy” nie są tożsame i nie mogą być stosowane wymiennie.

Mimo iż pojęcia „kapitału własnego”, „kapitału zakładowego” lub „kapitału zapasowego” nie posiadają swojej definicji w przepisach prawa podatkowego są od siebie wyraźnie oddzielane w przepisach, które się do nich odnoszą.

Pojęcie kapitału zakładowego można przykładowo wyjaśniać w nawiązaniu do jego bilansowego znaczenia albo w odniesieniu do jego funkcji w strukturze kapitałowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 8 listopada 1993 r. sygn. akt II KRN 220/93, „ (…) w odniesieniu do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością szczególne znaczenie mają przepisy dotyczące kapitału zakładowego spółki. Stanowi on bowiem pierwotny majątek spółki i jest podstawą zabezpieczenia praw wierzycieli oraz rękojmią spłaty udzielanych spółce kredytów. Wyrazem tej funkcji gospodarczej kapitału zakładowego spółki są zasady (i) jego ścisłego oznaczenia, (ii) całkowitej wpłaty oraz (iii) stałości, którą osiąga się przez umieszczenie go w bilansie strony biernej. W związku ze wskazaną funkcją kapitału zakładowego, w art. 160 pkt 2 k.h. wyraźnie ustanowiono, że warunkiem powstania spółki z o.o. jest wniesienie całego kapitału zakładowego”.

Ponadto, w ramach przepisów o rachunkowości kapitał zakładowy jest częścią składową kapitału własnego.

Kapitał zapasowy w ramach przepisów o rachunkowości również stanowi składnik kapitału własnego, który ulega zwiększeniu m.in w wyniku emisji udziałów powyżej wartości nominalnej, podziału zysku, czy dopłat. Kapitał ten ulega natomiast zmniejszeniu m.in. w przypadku zwiększenia kapitału zakładowego ze środków na nim zgromadzonych czy pokrycia straty. Dodatkowo, znaczenie kapitału zapasowego zostało unormowane m.in. w Ustawie KSH. Zgodnie z jego treścią, na pokrycie straty należy utworzyć kapitał zapasowy, do którego przelewa się co najmniej 8% zysku spółki akcyjnej za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie co najmniej jednej trzeciej kapitału zakładowego. Do kapitału zapasowego należy przelewać także nadwyżki osiągnięte przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej a pozostałe - po pokryciu kosztów emisji akcji. Do kapitału zapasowego wpływają również dopłaty, które uiszczają akcjonariusze w zamian za przyznanie szczególnych uprawnień ich dotychczasowym akcjom, o ile te dopłaty nie będą użyte na wyrównanie nadzwyczajnych odpisów lub strat. Statut może przewidywać tworzenie innych kapitałów na pokrycie szczególnych strat lub wydatków (są to kapitały rezerwowe). O użyciu kapitału zapasowego i rezerwowego rozstrzyga walne zgromadzenie; jednakże części kapitału zapasowego w wysokości jednej trzeciej kapitału zakładowego można użyć jedynie na pokrycie straty wykazanej w sprawozdaniu finansowym.

Natomiast kapitał własny stanowi co do zasady wartościowy odpowiednik składników majątku, do których danej jednostce przysługuje prawo własności. Rachunkowa wartość kapitału własnego jest równa sumie wartości kapitału zakładowego, kapitału zapasowego, kapitału z aktualizacji wyceny, pozostałych kapitałów rezerwowych, niepodzielonego zysku z lat ubiegłych i zysku netto z bieżącej działalności, pomniejszona o sumę wartości należnych wpłat na kapitał zakładowy, akcji własnych, niepokrytej straty z lat ubiegłych, straty netto z bieżącej działalności i odpisów z zysku netto w ciągu roku obrotowego.

Tym samym, pomimo iż aktualnie obowiązujące akty prawne i ustawy podatkowe nie zawierają znaczenia „kapitału własnego”, „kapitału zakładowego” lub „kapitału zapasowego” sensu stricto, pojęcia te wyraźnie są od siebie oddzielane w przepisach, które się do nich odnoszą.

Reasumując, w świetle przedstawionej we wniosku argumentacji oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w zakresie czynności skutkujących zmianą wartości kapitałów własnych Spółki, dla potrzeb ustalenia wskaźnika cienkiej kapitalizacji, jedynie wartość kapitału zakładowego powinna być pomniejszona o część pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz odsetek od tych pożyczek), natomiast kapitał zapasowy w związku z tym, iż jest kapitałem innym niż kapitał zakładowy i nie został wprost wskazany w treści art. 16 ust. 7h Ustawy CIT w przypadku, gdy zostanie pokryty wierzytelnościami, nie będzie pomniejszać wartości kapitału własnego.

W związku z powyższym, wartości kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 Ustawy CIT, nie będzie mogła uwzględnić części kapitału zakładowego pokrytej wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek). Tym samym Spółka będzie zobowiązana pomniejszyć wartości kapitału własnego o część kapitału zakładowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek) od Udziałowca.

Jednocześnie dla potrzeb określenia wartości kapitału własnego, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 Ustawy CIT, Spółka będzie mogła uwzględnić część kapitału zapasowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek). Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana pomniejszyć wartości kapitału własnego o część kapitału zapasowego pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (oraz ewentualnie odsetek od tych pożyczek) od Udziałowca.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest szeroko akceptowane w aktualnych indywidualnych interpretacjach podatkowych: np. interpretacja indywidualna z 12 maja 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Znak: IPPB6/4510-64/16-2/AM, interpretacja indywidualna z 26 kwietnia 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Znak: IPPB3/4510-94/16-2/MS, interpretacja indywidualna z 28 lipca 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Znak: ITPB3/4510-199/15/PS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy na art. 14na Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.