Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.530.2016.2.SO
z 16 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data nadania 3 grudnia 2016 r., data wpływu 8 grudnia 2016 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB6.4510.530.2016.1.SO 1462-IPPB4.4511.1149.2016.1.JK2 1462-IPPP2.4512.771.2016.1.RR z dnia 18 listopada 2016 r. (data nadania 21 listopada 2016 r., data odbioru 26 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zakupu żywności oraz finansowania działalności sportowej pracowników i osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zakupu żywności oraz finansowania działalności sportowej pracowników i osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zdarzenie przyszłe nr 1

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług prawnych. W tym celu zatrudnia kilkanaście osób. Zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek zapewniania pracownikom posiłków profilaktycznych. Niemniej jednak Spółka zamierza – w ramach realizacji propracowniczej polityki – udostępniać swoim pracownikom produkty spożywcze niezbędne do przygotowania posiłków oraz napoje bezalkoholowe, argumentując to tym, że wydatki te będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Finansowanie artykułów żywnościowych i napojów będzie dotyczyć zespołu pracowników zatrudnionych w oddziale kancelarii – zarówno na umowę o pracę, jak i w oparciu o umowę zlecenia.

Posiłki, o których mowa, będą przygotowywane i spożywane w siedzibie kancelarii przez jej pracowników, co pozwala definitywnie wykluczyć, że będzie to usługa gastronomiczna. W założeniu spółki przygotowywanie posiłków będzie polegało każdorazowo na zakupie odpowiednich produktów żywnościowych na fakturę VAT, a następnie na przygotowaniu posiłku samodzielnie przez pracowników w aneksie kuchennym znajdującym się w dyspozycji kancelarii. Oczywiście w założeniu Spółki posiłki te nie będą cechowały się przepychem, co pozwoliłoby zaliczyć je do kosztów reprezentacji,

Biorąc pod uwagę fakt, że pracownicy będą sami przygotowywać posiłki (a nie będą one dostarczane w wydzielonych porcjach przez firmę cateringową) ustalenie w jakim stopniu dany pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń związanych z zapewnianiem mu posiłków, nie będzie możliwe.

Ponadto, pracownicy pracują w różnym wymiarze czasu i nie zawsze są obecni w biurze w porze obiadowej.

Co więcej, dynamiczny czas pracy (spowodowany koniecznością udziału w rozprawach, spotkaniach z klientami, czy też innych służbowych czynnościach etc., które odbywa się w różnych porach, a długość ich trwania jest niemożliwa do przewidzenia) nie pozwala na zdeklarowanie się przez pracownika z wyprzedzeniem, czy będzie obecny podczas posiłku.

Ponadto, zdarza się, że pracownicy pracują zdalnie i w ogóle nie są obecni danego dnia w biurze. W efekcie pracownicy uczestniczą w obiadach oferowanych przez pracodawcę nieregularnie. Wszystko to sprawia, że świadczenia nie można zindywidualizować ani skonkretyzować.

Co więcej, nie można określić wartości pieniężnej świadczenia, gdyż trudno oszacować ilość skonsumowanego przez pracownika pożywienia, a tym samym wartość konkretnej porcji.

Wobec powyższego, brak będzie podstaw do ustalenia kwoty przychodu dla konkretnego pracownika, gdyż – jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K 7/13 – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Zdarzenie przyszłe nr 2

Wnioskodawca zamierza finansować uczestnictwo pracowników we współzawodnictwie w różnych dyscyplinach sportu oraz zakupić odpowiednie stroje sportowe, w których będą występować pracownicy. Ponadto, spółka zamierza finansować wycieczki górskie i inne metody rekreacji.

Działania te będą miały charakter wyjazdów integracyjnych, a ich celem będzie zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, przyciągnięcie i rekrutacja najlepszych kandydatów, a także stworzenie dobrej atmosfery w zespole, co przełoży się na podniesienie jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku tworzenie zysku pracodawcy.

Wspomniane wydatki na działalność sportową będą obejmowały koszty:

• odzieży sportowej,
• paliwa,
• sprzętu sportowego,
• opłat wpisowych,
• zakwaterowania.
  
  

Odzież sportowa będzie utrzymana w kolorystyce zgodnej z barwami korporacyjnymi oraz będzie na niej umieszczone logo Kancelarii, co przyczyni się do budowania pozytywnego wizerunku firmy. Stroje będą wykorzystywane przez pracowników wyłącznie podczas zawodów sportowych i treningów, a nie do ich prywatnego użytku, co pozwoli wykluczyć powstanie po ich stronie korzyści. Wydatki, które pracodawca będzie ponosił na utrzymanie firmowej drużyny sportowej nie będą miały charakteru okazałości lub ekskluzywności, będą ograniczały się jedynie do podstawowych standardów.

Pracownicy będą mogli brać udział w sportowych przedsięwzięciach na zasadzie dobrowolności, a rozgrywki indywidualne lub zespołowe będą realizowane w czasie prywatnym pracowników.

Wyjazdy integracyjne i możliwość udziału we współzawodnictwie sportowym są adresowane do wszystkich pracowników, dlatego też świadczeń tych nie będzie można przypisać indywidualnym uczestnikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Pytania odnoszące się do zdarzenia przyszłego nr 1:

1. Czy istnieje możliwość rozliczenia kosztów posiłków otrzymanych przez pracowników w ramach propracownicznej polityki pracodawcy poprzez zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów – w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przy jednoczesnym zwolnieniu pracowników z obowiązku odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem produktów żywnościowych?
   
   

Pytania odnoszące się do zdarzenia przyszłego nr 2:

1. Czy istnieje możliwość rozliczenia kosztów ponoszonych na działalność sportową poprzez zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów – w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przy jednoczesnym zwolnieniu pracowników z obowiązku odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych poprzez uznanie, że ustalenie wartości faktycznie otrzymanego przychodu przez konkretnego pracownika jest niemożliwe?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę ww. towarów i usług?
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w zakresie pytania nr 1 – w części odnoszącej się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dotyczącego zdarzenia przyszłego nr 1 oraz zdarzenia przyszłego nr 2 przedstawionego we wniosku. W przedmiocie pytania nr 1 w części odnoszącej się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pytania nr 2 odnośnie do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wniosek rozstrzygnięto odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do zdarzenia przyszłego nr 1

Koszt zakupu żywności dla pracowników stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ zgodnie z tym artykułem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione.

Wydatki na zakup żywności poczynione przez pracodawcę będą stanowić koszt uzyskania przychodów, ponieważ kumulatywnie spełnią następujące przesłanki:

1. koszt będzie ponoszony przez podatnika – innymi słowy będzie pokrywany z jego zasobów majątkowych;
2. koszt będzie definitywny;
3. koszt będzie pozostawał w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ponieważ przekazanie i spożywanie posiłków będzie miało miejsce wyłącznie w trakcie pracy wyłącznie w siedzibie Spółki;
4. koszt będzie ponoszony w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a tym samym będzie mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, ponieważ – jak wynika z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 stycznia 2014 r. sygn. IBPB1/2/423-1326/13/MO – zapewnia to pracownikom lepsze warunki pracy, bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy, komfort pracy, poprawia nastrój co pozytywnie wpływa na wydajność pracowników, a tym samym firmy jako podmiotu generującego przychody;
5. oszt będzie właściwie udokumentowany;
6. koszt nie znajduje się w grupie wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zawiera katalog kosztów nie będących kosztami uzyskania przychodu. Biorąc pod uwagę fakt, że o kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poczynione na zakupy żywności spełniają powyższe przesłanki, a także mają związek z prowadzoną działalnością, ich celem jest zwiększenie efektywności pracy, służą uzyskaniu przychodu oraz nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
   
   

Zajmowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 stycznia 2011 r. sygn. IPPB1/415-1025/10-4/ES, który stwierdził, że zarówno wydatki na jedzenie w pracy, narzucone z góry na pracodawcę oraz te, które chce sam zapewnić pracownikom, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, gdyż stanowią one zwyczajowy poczęstunek.

Znajduje to także potwierdzenie w wyroku TSUE C-371/07 w sprawie Danfoss A/S, AstraZeneca, w którym Trybunał stwierdził, że zapewnianie posiłków przez pracodawcę swym pracownikom nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa. Osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa. (...) Szczególny sposób, w jaki przedsiębiorstwo jest zorganizowane, stanowi wskazówkę, że świadczenia polegające na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom nie są wykonywane w celach innych niż związane z jego działalnością.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do zdarzenia przyszłego nr 2

Zdaniem Spółki, wydatki na działalność sportową stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ zgodnie z tym artykułem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione.

Koszty na działalność sportową, które Spółka zamierza ponieść spełniają wszystkie warunki, które pozwalają zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu, a w szczególności:

1. koszty te będą ponoszone przez podatnika;
2. koszty będą definitywne;
3. koszty będą pozostawały w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ponieważ przyczynią się do budowania pozytywnego wizerunku firmy i rozpowszechniania informacji o niej poprzez umieszczenie na odzieży (utrzymanej w korporacyjnej kolorystyce) i sprzęcie sportowym logotypu Kancelarii;
4. koszt będzie miał wpływ na wielkość osiągniętych przychodów – warunek ten zostanie spełniony, bowiem – w założeniu Spółki – działalność sportowa ma istotny walor integracyjny, co będzie skutkowało podniesieniem efektywności pracy wykonywanej przez silnie zmotywowany i zharmonizowany zespół, a tym samym w konsekwencji doprowadzi do wzrostu przychodu firmy.
   Znajduje to potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 stycznia 2014 r. sygn. IBPBI/2/423-1326/13/MO, w której organ stwierdził, że wspólne sportowe emocje integrują pracowników, sprzyjają wytworzeniu dobrej atmosfery w pracy, jak również wpływają na zacieśnienie więzi. Pracownicy uczestnicząc w tego rodzaju spotkaniach konsolidują się z firmą, i mają świadomość, że pracodawca o nich dba, a tym samym sumienniej wywiązują się ze swoich obowiązków;
   
5. koszt będzie właściwie udokumentowany;
6. koszt nie znajduje się w grupie wydatków z art. 16 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który zawiera katalog kosztów nie będących kosztami uzyskania przychodu.
   
   

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, wydatki na działalność sportową można uznać za koszt uzyskania przychodu, ponieważ przyczyni się to do budowania pozytywnego wizerunku przedsiębiorstwa oraz realnie wpłynie na wzrost przychodu firmy.

Pismem z dnia 28 listopada 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanowiska własnego w odniesieniu do zdarzenia przyszłego nr 2 o następujące informacje.

Spółka podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r., ponieważ zdaniem Spółki wszystkie wydatki na działalność sportową – tak więc zarówno koszty strojów sportowych, sprzętu sportowego, paliwa, zakwaterowania i opłat wpisowych – spełniają warunki pozwalające zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wszystkie wspomniane koszty będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów oraz będą racjonalne.

Odzież sportowa i sprzęt sportowy

Zdaniem Spółki są to niezbędne wydatki, które należy ponieść w celu zachęcenia pracowników do aktywności sportowej mającej na celu promowanie Spółki. Wydatki te przyczynią się do osiągnięcia przychodów poprzez budowanie pozytywnego wizerunku firmy, a także wpłyną na wydajność pracy. Bez odzieży sportowej i sprzętu sportowego, na których umieszczone będzie logo Spółki, nie można byłoby mówić o jej promowaniu, samo bowiem wzięcie udziału w wydarzeniu bez oznaczenia promowanej firmy nie mogłoby zostać uznane za działalność marketingową. Brak logotypów na wspomnianej odzieży i sprzęcie nie pozwoliłby innym osobom biorącym udział w wydarzeniu na skojarzenie poszczególnych pracowników z wizerunkiem reprezentowanej przez nich firmy i tym samym cel marketingowy nie zostałby osiągnięty.

Dodatkowo, w ocenie Spółki zawiązanie osobistych relacji podczas imprez branżowych poprawia jakość wzajemnych kontaktów nie tylko na poziomie horyzontalnym (pracownik-pracownik), ale także na poziomie wertykalnym (pracownik-pracodawca), co w konsekwencji ułatwia rozwiązywanie ewentualnych problemów komunikacyjnych i pokonywanie barier, jakie pracownicy napotykają w codziennej współpracy. Sfinansowanie udziału w rozgrywkach sportowych jest zatem inwestycją w kadry, ich celem jest zaś poprawa atmosfery pracy i zmotywowanie pracowników. Pracodawca dba w ten sposób o zdrowie i lepsze samopoczucie zatrudnionych. Jest to więc ogólny koszt działalności poniesiony w celu zachowania i zabezpieczenia przychodów, ponieważ gdyby pracodawca nie finansował kosztów odzieży sportowej i sprzętu, zapewne nie wszyscy pracownicy mogliby pozwolić sobie na udział we wspomnianych wydarzeniach, co mogłoby skutkować pogłębieniem podziałów w zespole.

Koszty paliwa lub alternatywnej formy transportu, zakwaterowanie i opłaty wpisowe.

W ocenie Spółki wydatki te także mieszczą się w pojęciu kosztu uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych, ponieważ ich poniesienie jest koniecznym warunkiem, aby wziąć udział w wydarzeniach sportowych, na których pracownicy promują firmę. Jednocześnie wydatki te – jako koszty składające się na działalność sportową – mają na celu zabezpieczenie źródła przychodów oraz zwiększenie przychodów. Gdyby pracodawca nie finansował kosztów transportu, zakwaterowania i opłat wpisowych, istniałoby ryzyko, iż nie wszyscy pracownicy mogliby ze względów finansowych brać udział w sportowych rozgrywkach, co w efekcie mogłoby doprowadzić do pogłębienia podziału zespołu i tym samym zniweczyć cel pracodawcy, jakim jest poprawa relacji w grupie i tym samym zwiększenie jej wydajności, co w efekcie przekłada się na zwiększenie przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Zauważyć jednak należy, że nie każdy wydatek (świadczenie) na rzecz pracownika może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki, które spełniają przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów, na które wskazano we wcześniejszej części niniejszej interpretacji.

W dalszej kolejności należy rozpatrzyć wyłączenia zawarte przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja” ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja” nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Zgodnie z uchwałą NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, „reprezentacja w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy kierować się w tym zakresie (brak definicji ustawowej oraz wnioski płynące z analizy zmiany poglądów na tle poszczególnych przypadków) również dynamiczną wykładnię funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje”.

Z powyższego wynika, że dany wydatek może zostać uznany za koszt reprezentacji tylko wtedy, kiedy jest ponoszony na rzecz innych podmiotów w celu tworzenia lub poprawy wizerunku firmy. Spółka zaś zamierza ponosić koszty na rzecz własnych pracowników oraz osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia. Z tego względu wydatków ponoszonych przez Spółkę nie można uznać za koszty reprezentacji, a więc nie podlegają wyłączeniu z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2.

Oznacza to, że wydatki, które zamierza ponieść Wnioskodawca, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów w sytuacji, gdy nie będą pokrywane ze środków na działalność socjalną.

Wnioskodawca wskazał, że wydatki ponoszone na żywność dla pracowników i osób współpracujących na podstawie umowy zlecenia oraz działalność sportową (odzież sportowa i sprzęt, koszty paliwa i transportu, zakwaterowanie, opłaty wpisowe itp.) powiązane będą z przychodami, ponieważ przyczynią się do budowania pozytywnego wizerunku firmy, podniosą efektywność pracy wykonywanej przez silnie zmotywowany i zharmonizowany zespół.

Należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Spółkę na żywność oraz działalność sportową dla pracowników i osób współpracujących na podstawie umowy zlecenia, nie ponoszone ze środków przeznaczonych na cele socjalne, mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki należy więc uznać za prawidłowe.

Niezależnie od powyższego, pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.