Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.842.2016.2.AP
z 3 stycznia 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.842.2016.1.AP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 14 listopada 2016 r. (data doręczenia 22 listopada 2016 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 25 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), nadanym dnia 29 listopada 2016 r.
We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
W 2015 r. Wnioskodawczyni zakupiła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem usługowym z częścią socjalną. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość położona jest na obszarze terenów produkcji, składów, magazynów i usług. Jest to budynek używany, parterowy, niepodpiwniczony, który ostatni właściciel nabył w dniu 20 października 2000 r., natomiast prawo użytkowania wieczystego zostało przeniesione 28 listopada 2003 r. Od 2000 r. w budynku tym prowadzona była działalność gospodarcza. Nowy właściciel nabył nieruchomość od syndyka masy upadłościowej Spółki jawnej w upadłości. Po zakupie ww. budynku, Wnioskodawczyni przystosowała go, zgodnie z obowiązującymi przepisami, do prowadzenia działalności handlowo-usługowej. Wnioskodawczyni planuje wynajmować tę nieruchomość dla celów działalności gospodarczej. Budynek zaliczy w Klasyfikacji Środków Trwałych do rodzaju 103 - Budynki handlowo-usługowe. Wnioskodawczyni chce ustalić indywidualną roczną stawkę amortyzacji dla tego budynku, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) oraz art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W piśmie z dnia 25 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że działalność prowadzi od 1 sierpnia 2006 r. Przychody z prowadzonej działalności opodatkowane są podatkiem liniowym oraz prowadzi Ona podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zakres działalności gospodarczej Wnioskodawczyni - PKD 56.10.A - restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne, dodatkowe to produkcja lodów, ruchome placówki gastronomiczne, przygotowywanie i dostarczanie posiłków dla odbiorców zewnętrznych, przygotowywanie i podawanie napojów, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Jak wynika z wcześniej przedstawionego zdarzenia przyszłego nieruchomość ta od 2000 r. była wykorzystywana w działalności gospodarczej przez poprzedniego właściciela, co daje ponad 60 miesięcy użytkowania. Wnioskodawczyni po zakupie przedmiotowego budynku nie prowadziła w nim prac budowlanych. Ww. budynek został przyjęty do używania w prowadzonej działalności gospodarczej w styczniu 2016 r. oraz został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla potrzeb prowadzonej działalności oraz będzie amortyzowany w wartości nie wyższej niż 33,33% w skali roku, ze względu na fakt użytkowania budynku przez okres dłuższy niż 60 miesięcy przed nabyciem. Budynek zaliczony jest do budynków wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni wynajmuje od listopada 2016 r.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym można stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości nie wyższej niż 33,33% w skali roku?
Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.
Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Przy czym, stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
- –dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mewa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
W piśmie z dnia 25 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pkt 3 ww. artykułu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych i ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) innych niż wymienionych w pkt 4. Punkt 4 mówi natomiast o budynkach niemieszkalnych, którym przedmiotowa nieruchomość w ocenie Wnioskodawczyni bez wątpienia jest, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Zakupioną nieruchomość Wnioskodawczyni zaliczy do grupy 103 Klasyfikacji - budynków handlowo-usługowych trwale związanych z gruntem, dla których art. 22j ust. 1 pkt 3 stanowi, że okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. Zakupiona przez Wnioskodawczynię nieruchomość będzie uznana za używaną, stosownie do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, gdyż z aktu notarialnego wynika, że jest używana od 2000 r., tj. 192 miesięcy.
Reasumując, zgodnie z powyższym, spełniając ustawowe warunki do uznania nieruchomości jako używanej przez okres co najmniej 60 miesięcy, stanowisko Wnioskodawczyni pozwala na przyjęcie amortyzacji, nie wyższej niż 33,33 w skali roku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
- tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
- tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
- amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.
Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. wyżej ustawy.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
- -dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika.
Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem usługowym z częścią socjalną. Jest to budynek używany, parterowy, niepodpiwniczony, który ostatni właściciel nabył 20 października 2000 r., natomiast prawo użytkowania wieczystego zostało przeniesione 28 listopada 2003 r. Od 2000 r. w budynku tym prowadzona była działalność gospodarcza. Nowy właściciel nabył nieruchomość od syndyka masy upadłościowej Spółki jawnej w upadłości. Po zakupie ww. budynku, Wnioskodawczyni przystosowała go, zgodnie z obowiązującymi przepisami, do prowadzenia działalności handlowo-usługowej. Wnioskodawczyni wynajmuje tę nieruchomość od listopada 2016 r. dla celów działalności gospodarczej. Budynek zaliczyła w Klasyfikacji Środków Trwałych do rodzaju 103 - Budynki handlowo-usługowe.
Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dla wskazanej we wniosku nieruchomości oznaczonej symbolem 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, która przed nabyciem przez Wnioskodawczynię była używana ponad 60 miesięcy i została przez Nią po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, skoro okres amortyzacji dla ww. nieruchomości nie może być krótszy niż 3 lata, Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości nie wyższej niż 33,33% w skali roku.
Stanowisko Wnioskodawczyni, co do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji, uznano za prawidłowe, pomimo tego, że Wnioskodawczyni we własnym stanowisku powołała się na okoliczności, które wskazywały, że podstawą ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest również przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wykazano uprzednio, przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, a podstawą ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest wskazany powyżej przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Przyjęta przez Wnioskodawczynię stawka amortyzacyjna została jednak ustalona w prawidłowej wysokości.
Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniu Wnioskodawczyni, że nabyty budynek handlowo-usługowy, zostanie zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.
Ponadto, nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r., Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.
Zatem, w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, tutejszy Organ wydał interpretację indywidualną w oparciu o informacje wskazane przez Wnioskodawczynię w opisie zdarzenia przyszłego.
Końcowo wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).
Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Tym samym, w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określone odmienne zdarzenie przyszłe, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.