Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-909/15/PSZ
z 6 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.) wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 19 sierpnia 2014 r. rozpoczął Pan działalność gospodarczą. Wartość przychodu w roku 2014 wraz z kwotą należnego podatku VAT wyniosła 585.054 zł. Zatrudniał Pan 8 osób.

W roku 2015 zakupił Pan środki trwałe za kwoty przekraczające 3.500 zł:

1. zakup środka transportu – zakup samochodu ciężarowego o wartości 281.416 zł,
2. zakup maszyn i urządzeń:

• zakup wózka widłowego o wartości 121.634 zł,
• zakup półautomatów spawalniczych – 2 sztuki o wartości 90.212 zł,
• zakup prostowników – 3 sztuki o wartości 69.570 zł.

Łączna wartość zakupów wyniosła 562.832 zł, z tego zakup ze środków własnych wyniósł 162.000 zł.

Na sfinansowanie pozostałych zakupów środków trwałych uzyskał Pan kredyt inwestycyjny w banku w wysokości 400.000 zł z czego spłaci Pan około 281.000 z dotacji uzyskanej z Unii Europejskiej.

W związku ze złożeniem wniosku o dofinansowanie zakupu środków trwałych oczekuje Pan na uzyskanie dotacji ze środków Unii Europejskiej w wysokości 50% wartości zakupu powyższych środków w wysokości około 281.000 zł (około 70.000 euro).

Jak wynika z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. z 2007 nr 59 poz. 404 ze zm.) udzielający podmiot wyda Panu jako beneficjentowi zaświadczenie stwierdzające że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis.

Na podstawie art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą mająca status małego podatnika chce Pan skorzystać z prawa do jednorazowej amortyzacji do wysokości nie większej niż 209.000 zł.

W art. 22 k ust. 10 ustawy stwierdzono, że jednorazowy odpis amortyzacyjny stanowi pomoc de minimis udzieloną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Pomoc de minimis w 2015r wyniosłaby:

1. dotacja ze środków Unii Europejskiej 281.416 zł (70.000 euro),
2. jednorazowa amortyzacja w 2015 r. 209.000 zł.

Razem pomoc de minimis w 2015 r. wyniosłaby 490.416 zł (około 122.604 euro).

W myśl rozporządzenie komisji (UE) nr 1407/2013 UE w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu UE do pomocy de minimis, limit takiej pomocy wynosi 200.000 euro w okresie 3 lat podatkowych (Pan wykorzystałby 123.000 euro na prowadzenie działalności zarobkowej w zakresie transportu drogowego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionych powyżej obowiązujących przepisów będzie mógł Pan dokonywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w wysokości 209.000 zł (50.000 EURO) dla:

• środków trwałych z grupy 3,4,5,8 w wysokości 140.708 zł,
• środków trwałych z grupy 7 w wysokości 68.292 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On skorzystać z pomocy de minimis zarówno z dotacji z Unii Europejskiej w wysokości 281.416 zł jak i sporządzić jednorazowy odpis amortyzacyjny w roku bieżącym w wysokości 209.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja, której warunki stosowania przewidziane są w art. 22k ust. 7 – 13 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Jak wynika z cyt. przepisów, z „jednorazowej amortyzacji” mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2015 r. za małego podatnika można zatem uznać tego, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług za 2014 r. nie przekroczyła kwoty 5.015.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2014 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2014 r. Nr 190/A/NBP/2014) wynosił 4,1792zł x 1.200.000 = 5.015.040 zł, w zaokrągleniu 5.015.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2015 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 209.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,1792 zł x 50.000 = 208.960 zł, w zaokrągleniu 209.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 19 sierpnia 2014 r. rozpoczął Pan działalność gospodarczą. Wartość przychodu w roku 2014 wraz z kwotą należnego podatku VAT wyniosła 585.054 zł. W roku 2015 zakupił Pan środki trwałe zaliczone do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, na łączną kwotę 562.832 zł, z tego zakup ze środków własnych wyniósł 162.000 zł. Na sfinansowanie pozostałych zakupów środków trwałych uzyskał Pan kredyt inwestycyjny w banku w wysokości 400.000 zł z czego spłaci Pan około 281.000 z dotacji uzyskanej z Unii Europejskiej. W związku ze złożeniem wniosku o dofinansowanie zakupu środków trwałych oczekuje Pan na uzyskanie dotacji ze środków Unii Europejskiej w wysokości 50% wartości zakupu powyższych środków w wysokości około 281.000 zł (około 70.000 euro).

Z uwagi na fakt, że środki trwałe zakupione zostaną z dotacji należy wskazać na treść art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Regulacja ta nakazuje wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w tej części ich wartości początkowej, która odpowiada wydatkom, które zostały odliczone od podstawy opodatkowania lub zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie. Otrzymanie dotacji stanowi więc przesłankę do wydzielenia części odpisów amortyzacyjnych, odpowiadającej otrzymanemu zwrotowi nakładów na zakup/wytworzenie środka trwałego i nie zaliczania tak wydzielonej części odpisów do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, odpisy amortyzacyjne od tej części ich wartości, która została sfinansowana dotacją, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe przepisy do zaprezentowanego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro spełnia Pan kryteria „małego podatnika”, a zakupione w 2015 r. środki trwałe mieszczą się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, (z wyłączeniem samochodów osobowych) to przysługuje Panu prawo zastosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnych od ww. środków trwałych w roku 2015. Do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej może Pan jednorazowo zaliczyć wyłącznie tą część odpisu amortyzacyjnego, która dotyczyła nieobjętej dofinansowaniem części wartości początkowej środków trwałych, tj. niniejszej sprawie do 50% wartości początkowej. Jednocześnie pamiętać należy, że łączna kwota wydatków podlegających jednorazowej amortyzacji w całym roku podatkowym nie może przekroczyć równowartości 50.000 euro, co w roku 2015 stanowi kwotę 209.000 zł.

Zatem prawidłowe jest Pana stanowisko, zgodnie z którym może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tą część odpisów amortyzacyjnych, która dotyczy nieobjętej dofinansowaniem wartości początkowej środków trwałych, a więc kwoty 209.000 zł - przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.

Końcowo należy zauważyć, że jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

Zastrzec zatem należy, że niniejsza interpretacja znajduje zastosowanie w przypadku jednoczesnego zachowania wszystkich warunków pomocy de minimis. Z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji - o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik. Podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacja ewentualnego przekroczenia limitu nie jest elementem interpretacji przepisu - może być ona dokonana dopiero na etapie ewentualnych, późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Badanie, czy przekroczony został trzyletni limit pomocy de minimis, określony w odrębnych przepisach, nie stanowi więc kwestii będącej przedmiotem niniejszej interpretacji.

Tutejszy organ zaznacza również, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji składnika majątku do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji, ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, spoczywa na podatniku jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez Pana, albowiem organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego i nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować opisane we wniosku środki trwałe. W tym względzie oparto się na informacji podanej przez Wnioskodawcę.

Wskazać również należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony (zdarzenie przyszłe) przez wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.