2015.12.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-734/15-4/MN
z 11 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 28 września 2015 r. (data wpływu 1 października 2015 r.) uzupełnionym pismem z 26 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Wniosek uzupełniono pismem z pismem z 26 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej jako Wnioskodawca) zamierza nabyć lub wziąć w odpłatne użytkowanie samochody, które będą wykorzystywane przez jej pracowników dla celów wykonywanej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wnioskodawca udostępni swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Zasady udostępniania pracownikom samochodów służbowych określać będzie ustanowiony regulamin warunków użytkowania samochodów służbowych, w szczególności w zakresie odpowiedzialności i dbałości pracownika związanych z powierzeniem mienia pracodawcy. Zgodnie z postanowieniami tego regulaminu, samochody służbowe będą mogły być wykorzystywane przez uprawnionych pracowników Wnioskodawcy w godzinach pracy wyłącznie w celach służbowych oraz w interesie i na zlecenie pracodawcy.

Udostępnienie pracownikom samochodu służbowego będzie odbywać się poprzez zawarcie stosownej umowy.

Wnioskodawca wskazuje, że w związku z faktem, iż charakter zadań powierzonych pracownikom wymaga w wielu przypadkach wykonywania przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do innych niż siedziba pracodawcy miejsc świadczenia pracy, a następnie przemieszczania do siedziby Wnioskodawcy, Wnioskodawca w umowie wyrazi zgodę na wykorzystywanie przez pracownika powierzonego samochodu służbowego w przypadkach dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, a także do wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych – z dalej opisanymi zastrzeżeniami.

Jednocześnie w zamian na szereg obowiązków nałożonych na pracownika związanych z dbaniem o powierzone mienie w postaci samochodu, określone szczegółowo w umowie (np. utrzymanie samochodu w należytym stanie technicznym, dbanie o czystość i estetyczny wygląd samochodu, wykonywanie obowiązków wynikających z instrukcji fabrycznej producenta, dokonania codziennej obsługi samochodu polegającej na kontroli pojazdu i wykonaniu prostych zabiegów technicznych, tj. sprawdzeniu ciśnienia w ogumieniu, poziomu paliwa, płynów i olejów oraz świateł itp., czyszczeniu wnętrza i nadwozia samochodu, parkowania w określonych miejscach itd.).

Wnioskodawca wskazuje, że koszty zakupu paliwa oraz inne niezbędne wydatki do realizacji przejazdów prywatnych niejako przy okazji przejazdów służbowych (np. pozostawienie dziecka w przedszkolu w trakcie dojazdu pracownika do pracy, zrobienie zakupów przy okazji dojazdu do klienta) będą ponoszone bezpośrednio przez pracodawcę – z następujących powodów:

ww. sytuacje będą marginalne i sporadyczne,
nie jest możliwe ustalenie, jaka część paliwa została zużyta na potrzeby prywatne przy okazji realizacji obowiązków służbowych, a jaka na potrzeby służbowe,
obowiązujące u Wnioskodawcy regulacje wewnętrzne (regulamin i umowa z pracownikiem w zakresie wykorzystywania samochodów służbowych) będą zakładać, że uprawnionemu pracownikowi zezwoli się na użytkowanie samochodów służbowych w celach prywatnych po godzinach pracy oraz w weekendy; w związku z używaniem samochodu dla tak określonych celów prywatnych, pracownik będzie dokonywał tankowania paliwa we własnym zakresie i pokrywał je z własnych środków.

W konsekwencji powyższego, mogą się jednak zdarzyć sytuacje, że pracownik po godzinach pracy będzie używał samochodu z zatankowanym wcześniej dla celów Wnioskodawcy paliwem. Mogą również zdarzyć się sytuacje, że pracownik, na przykład po weekendzie, będzie w poniedziałek w godzinach pracy wykorzystywał samochód dla celów służbowych, na zatankowanym wcześniej paliwie dla celów prywatnych za własne środki.

Wnioskodawca będzie również ponosić wszelkie koszty związane z użytkowaniem przedmiotowych samochodów, takie jak: ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymiana oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku zwykłego korzystania z pojazdu.

W uzupełnieniu wskazano, że Wnioskodawca będzie posiadał prawo do dysponowania jak właściciel paliwem, którym zatankowane będą samochody służbowe, wykorzystywane przez pracowników również do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu czy przedszkola). Mogą również zdarzyć się sytuacje, że pracownik, na przykład po weekendzie, będzie w poniedziałek w godzinach pracy wykorzystywał samochód dla celów służbowych, na zatankowanym wcześniej paliwie dla celów prywatnych za własne środki i to on rozporządzał nim jak właściciel.

Wnioskodawca wskazał, że w związku z wykorzystaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola), nie obciąża pracowników kosztem paliwa zużytego do celów prywatnych. Koszty paliwa będą ponoszone bezpośrednio przez pracodawcę z przyczyn określonych w piśmie:

ww. sytuacje będą marginalne i sporadyczne,
nie jest możliwe ustalenie, jaka część paliwa została zużyta na potrzeby prywatne przy okazji realizacji obowiązków służbowych, a jaka na potrzeby służbowe,
obowiązujące u Wnioskodawcy regulacje wewnętrzne (regulamin i umowa z pracownikiem w zakresie wykorzystywania samochodów służbowych) będą zakładać, że uprawnionemu pracownikowi zezwoli się na użytkowanie samochodów służbowych w celach prywatnych po godzinach pracy oraz w weekendy; w związku z używaniem samochodu dla tak określonych celów prywatnych, pracownik będzie dokonywał tankowania paliwa we własnym zakresie i pokrywał je z własnych środków.

Wnioskodawca nie będzie obciążać pracowników określoną kwotą pieniężną z tytułu wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola), lecz w zamian na szereg obowiązków nałożonych na pracownika związanych z dbaniem o powierzone mienie w postaci samochodu, określone szczegółowo w umowie (np. utrzymanie samochodu w należytym stanie technicznym, dbanie o czystość i estetyczny wygląd samochodu, wykonywanie obowiązków wynikających z instrukcji fabrycznej producenta, dokonania codziennej obsługi samochodu polegającej na kontroli pojazdu i wykonaniu prostych zabiegów technicznych, tj. sprawdzeniu ciśnienia w ogumieniu, poziomu paliwa, płynów i olejów oraz świateł itp., czyszczeniu wnętrza i nadwozia samochodu, parkowania w określonych miejscach itd.).

Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, z tytułu nabycia lub używania na podstawie określonej umowy cywilnoprawnej samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu pokrycia kosztów paliwa przez Wnioskodawcę w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych do realizacji zadań służbowych, co do których nie można wykluczyć sporadycznego i okazjonalnego wykorzystania do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola) powstaje obowiązek rejestracji tych zdarzeń na kasie fiskalnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu pokrycia kosztów paliwa w ramach zdarzeń opisanych w zdarzeniu przyszłym nie powstaje obowiązek rejestracji na kasie fiskalnej, ponieważ skala wykorzystania samochodów do celów prywatnych przy okazji realizacji zadań służbowych jest nieznaczna; wyodrębnienie zużycia paliwa na te cele jest niemożliwe; a ponadto nie można wykluczyć przejazdów służbowych odbywających się z wykorzystaniem paliwa opłaconego w całości przez pracownika w związku np. z weekendowym wykorzystaniem samochodu do celów prywatnych za zgodą pracodawcy i pozostawieniem w baku pojazdu paliwa zatankowanego przez pracownika na ten cel.

Przepis art. 111 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis art. 7 ust. 1 tej ustawy wyjaśnia, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie,
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione,
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej,
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta,
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego,
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Ustęp 2 ww. przepisu konstytuuje zasadę, zgodnie z którą przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544). Przepis § 3 ust. 1 tego aktu zawiera szereg zwolnień z obowiązku fiskalizacji przy pomocy kas rejestrujących.

Treść § 4 pkt 1 lit. n tego rozporządzenia wskazuje jednak, że zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku dostawy wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na symbol PKWiU.

Zasadniczo wyłącza się z niestosowania zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących dostawę towarów i świadczenie usług przez podatnika na rzecz jego pracowników oraz przez spółdzielnie mieszkaniowe na rzecz członków lub innych osób, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub które są właścicielami lokali położonych w budynkach administrowanych przez spółdzielnie mieszkaniowe, jak również przez wspólnoty mieszkaniowe na rzecz właścicieli lokali, ale tylko w zakresie normowanym § 4 pkt 1 lit. b-l ww. rozporządzenia. Dostawa obejmująca paliwa silnikowe nie została objęta tymże wyłączeniem, co powoduje, że dostawa ta plasuje się w katalogu towarów i usług, które ze zwolnień z obowiązku ewidencjonowania nie korzystają. Są to tzw. towary i usługi, które podlegają bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania.

Wnioskodawca wskazuje jednak, że nie jest możliwe ustalenie wszystkich elementów podatkowoprawnego stanu faktycznego w sytuacji analizowanej złozonym wnioskiem. Nie ma bowiem faktycznej i prawnej możliwości ustalenia podstawy opodatkowania poprzez ujęcie ilościowe i wartościowe ewentualnie zużytego przez pracownika paliwa do celów prywatnych realizowanych przy okazji przejazdów służbowych. Ponadto, będą to sytuacje sporadyczne o marginalnym znaczeniu ewentualnie powodujące nikłe zużycie paliwa. Wnioskodawca podkreśla, że przejazdy typowo prywatne będą nakładały na pracownika obowiązek zakupu paliwa z własnych środków.

Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie definiują sposobu normatywnego wyodrębnienia zużycia paliwa przez pracownika realizującego zadania służbowe i okazjonalnie dokonującego realizacji zadań prywatnych, a faktyczne wyodrębnienie z przyczyn obiektywnych nie jest możliwe – nie można ustalić podstawy opodatkowania, zatem nie materializuje się podatkowoprawny stan faktyczny i nie powstaje zobowiązanie podatkowe.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rejestracji tych zdarzeń (zużycia służbowego paliwa przez pracowników do celów prywatnych realizowanych przy okazji podróży służbowych) na kasie rejestrującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Aby uznać daną dostawę towarów za odpłatną dostawę towarów, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą a odbiorcą towarów, a w zamian za dostawę towarów powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów i przekazanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dokonywana jest dostawa towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów.

Mając na względzie powyższe przepisy należy stwierdzić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dostawa towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy ma charakter odpłatny (z pewnymi wyjątkami dotyczącymi nieodpłatnych świadczeń zrównanych z czynnościami świadczonymi odpłatnie).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów, która na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika (art. 7 ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że dostawą towarów mieszczącą się w przedmiocie opodatkowania określonym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. w pojęciu „odpłatnej dostawy towarów”, są także niektóre nieodpłatne przekazania lub zużycia towarów.

Analiza art. 7 ust. 2 ustawy wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem, opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie – tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalności w przypadku, gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. W myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl) uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „odnoszą się do danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron ale do zaspokajania, których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć lub wziąć w odpłatne użytkowanie samochody, które będą wykorzystywane przez jego pracowników dla celów wykonywanej działalności gospodarczej. Wnioskodawca udostępni swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Zasady udostępniania pracownikom samochodów służbowych określać będzie ustanowiony regulamin warunków użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z postanowieniami tego regulaminu, samochody służbowe będą mogły być wykorzystywane przez uprawnionych pracowników Wnioskodawcy w godzinach pracy wyłącznie w celach służbowych oraz w interesie i na zlecenie pracodawcy. Udostępnienie pracownikom samochodu służbowego będzie odbywać się poprzez zawarcie stosownej umowy. Wnioskodawca wskazuje, że w związku z faktem, iż charakter zadań powierzonych pracownikom wymaga w wielu przypadkach wykonywania przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do innych niż siedziba pracodawcy miejsc świadczenia pracy, a następnie przemieszczania do siedziby Wnioskodawcy, Wnioskodawca w umowie wyrazi zgodę na wykorzystywanie przez pracownika powierzonego samochodu służbowego w przypadkach dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, a także do wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych – z dalej opisanymi zastrzeżeniami. Wnioskodawca wskazuje, że koszty zakupu paliwa oraz inne niezbędne wydatki do realizacji przejazdów prywatnych niejako przy okazji przejazdów służbowych (np. pozostawienie dziecka w przedszkolu w trakcie dojazdu pracownika do pracy, zrobienie zakupów przy okazji dojazdu do klienta) będą ponoszone bezpośrednio przez pracodawcę – z następujących powodów: (1) ww. sytuacje będą marginalne i sporadyczne; (2) nie jest możliwe ustalenie, jaka część paliwa została zużyta na potrzeby prywatne przy okazji realizacji obowiązków służbowych, a jaka na potrzeby służbowe; (3) obowiązujące u Wnioskodawcy regulacje wewnętrzne (regulamin i umowa z pracownikiem w zakresie wykorzystywania samochodów służbowych) będą zakładać, że uprawnionemu pracownikowi zezwoli się na użytkowanie samochodów służbowych w celach prywatnych po godzinach pracy oraz w weekendy; w związku z używaniem samochodu dla tak określonych celów prywatnych, pracownik będzie dokonywał tankowania paliwa we własnym zakresie i pokrywał je z własnych środków. Ponadto, Wnioskodawca będzie posiadał prawo do dysponowania jak właściciel paliwem, którym zatankowane będą samochody służbowe, wykorzystywane przez pracowników również do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu czy przedszkola). Wnioskodawca wskazał, że w związku z wykorzystaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola), nie obciąża pracowników kosztem paliwa zużytego do celów prywatnych. Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, z tytułu nabycia lub używania na podstawie określonej umowy cywilnoprawnej samochodów służbowych.

Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, w sytuacji pokrycia przez niego kosztów paliwa w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych do realizacji zadań służbowych, co do których nie można wykluczyć sporadycznego i okazjonalnego wykorzystania do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola) powstaje obowiązek rejestracji tych zdarzeń na kasie fiskalnej.

Aby rozstrzygnąć czy w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z czynnością podlegającą obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy czynność ta stanowi sprzedaż w rozumieniu cyt. art. 2 pkt 22 ustawy, czyli odpłatną dostawę towarów. Bowiem – jak wynika z treści art. 111 ust. 1 ustawy – podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane regulacje należy wskazać, że bez wątpienia paliwo jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Zużycie paliwa należącego do Wnioskodawcy przez pracowników na ich cele prywatne w trakcie realizacji zadań służbowych ma charakter nieodpłatny. Bowiem, Wnioskodawca nie obciąża pracowników z tego tytułu kosztem zużytego paliwa. Tym samym, czynność ta nie stanowi wprost odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Jednakże, w analizowanej sprawie mamy do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem przez Wnioskodawcę towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności – zużyciem towarów na cele osobiste pracowników Wnioskodawcy. Czynność ta – jako wskazana w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy – zrównana została przez prawodawcę z czynnościami świadczonymi odpłatnie (odpłatną dostawą towarów), pod warunkiem jednak, że Wnioskodawcy przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tych towarów (paliwa).

Zatem, aby ocenić, czy w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z nieodpłatnym zużyciem towarów (paliwa) należących do Wnioskodawcy na cele osobiste jego pracowników, jako czynnością zrównaną z odpłatną dostawą towarów należy ustalić, czy Wnioskodawcy przysługiwało będzie, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tego paliwa.

I tak, stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Na mocy art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami, podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”. Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Zatem, stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tego paliwa. W konsekwencji, w przedmiotowej sytuacji będziemy mieć do czynienia z nieodpłatnym zużyciem towaru (paliwa) przez pracowników Wnioskodawcy na ich cele osobiste, które zrównane zostanie z odpłatną dostawą towarów – zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy. Czynność ta – jak wynika z ustawowej definicji określonej w art. 2 pkt 6 ustawy – stanowi sprzedaż, czyli odpłatną dostawę towarów.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z treści art. 111 ust. 1 ustawy – który stanowi, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W przedmiotowej sprawie, sprzedaż towarów (paliwa) odbywać się będzie na rzecz pracowników Wnioskodawcy, a więc osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej – podmiotów wskazanych w art. 111 ust. 1 ustawy.

Zatem, zużycie paliwa należącego do przedsiębiorstwa przez pracowników Wnioskodawcy na ich cele osobiste podlegać będzie – co do zasady – obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

W obecnym stanie prawnym obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie: zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

I tak, stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. podatników, u których obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2014 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem podmiotowym, tj. dotyczącym podmiotu.

Ponadto, na mocy § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tj. dotyczącym niektórych czynności wykonywanych przez podatnika.

Jednocześnie wskazać należy, że w § 4 rozporządzenia wymienione zostały niektóre czynności wyłączające możliwość korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w § 2 i § 3.

I tak, zgodnie z § 4 pkt 1 lit. m rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku dostawy wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na symbol PKWiU (…).

Z powołanych przepisów wynika, że – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3), jak i przedmiotowe (§ 2) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika m.in. czynności wymienionych w powołanym § 4 pkt 1 wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i 3. Zatem, bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku, na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Reasumując, w przedmiotowej sytuacji będziemy mieć do czynienia z nieodpłatnym zużyciem towarów (paliwa) na cele osobiste pracowników Wnioskodawcy, które – zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy – zrównane zostanie z odpłatną dostawą towarów, stanowiącą jednocześnie sprzedaż, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy. Sprzedaż paliwa na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (pracowników Wnioskodawcy) podlega obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, jako czynność wyłączona ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej, na mocy § 4 pkt 1 lit. m rozporządzenia.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie zobowiązany ewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej zużycie paliwa na cele osobiste pracowników Wnioskodawcy, w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych do realizacji zadań służbowych, co do których nie będzie można wykluczyć sporadycznego i okazjonalnego wykorzystania do celów prywatnych odbywających się w trakcie realizacji zadań służbowych (takich jak dojazd do sklepu, czy przedszkola).

Biorąc pod uwagę powyższe uzasadnienie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej – uznano za nieprawidłowe.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z uwagi na powyższe, tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin