Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-155/16-4/PS
z 22 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 3 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 1 marca 2016 r. nr ILPB2/4511-1-155/16-2/PS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 1 marca 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 4 marca 2016 r., zaś w dniu 11 marca 2016 r. (data nadania 10 marca 2016 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności . Orzeczenie z dnia 28 października 2014 r., w którym Zainteresowana została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe. Wnioskodawczyni chcąc skorzystać z możliwości odpisania od podatku zakupu aparatu słuchowego uzyskała informację od pracownika US, iż z przedmiotowego odpisu może skorzystać tylko w sytuacji, gdy w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności, w punkcie dotyczącym przyczyny niepełnosprawności, będzie wpisany kod chorobowy 03-L (tj. choroby związane ze słuchem)W orzeczeniu z 2014 r. Wnioskodawczyni wpisany ma symbol niepełnosprawności 05-R/07-S.

W związku z powyższym Zainteresowana złożyła wniosek do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności o wydanie nowego orzeczenia i dopisanie kodu chorobowego 03-L.

W dniu 17 grudnia 2015 r. Powiatowy Zespół wydał Wnioskodawczyni orzeczenie o odmowie wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (orzeczenie z dnia 17 grudnia 2015 r. , w uzasadnieniu którego napisał, że nie ma możliwości dopisania kodu chorobowego 03-L, ponieważ choroby narządu słuchu nie powodują u Wnioskodawczyni znacznego stopnia niepełnosprawności.

Jednocześnie z uzasadnienia ww. decyzji jasno wynika, że takie schorzenia występują u Zainteresowanej w stopniu lekkim. Organ orzeczniczy w uzasadnieniu napisał m.in.: Z ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, iż występujące u Pani schorzenia kodu chorobowego, o którym mowa w § 32 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Z 2003 r. Nr 139, poz. 1328 ze zm.), tj. zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu, oznaczone zgodnie § 32 ust. 2 pkt 3 cyt. wyżej rozporządzenia symbolem 03-L są podstawą ustalenia lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Wnioskodawczyni uważa, że w myśl obowiązujących przepisów nie ma możliwości dopisania kodu chorobowego 03-L do orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, jednakże organ bezsprzecznie ustalił, że takie schorzenia występują u Zainteresowanej w stopniu lekkim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie wydanych orzeczeń z 28 października 2014 r. oraz 17 grudnia 2015 r., a w szczególności zawartym uzasadnieniu decyzji z dnia 17 grudnia 2015 jasnym stwierdzeniu, że występują u Wnioskodawczyni schorzenia z kodu chorobowego 03-L w stopniu lekkim Zainteresowana możne skorzystać z możliwości odpisu kosztów zakupu aparatu słuchowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni z uzasadnienia orzeczenia z dnia 17 grudnia 2015 r. bezspornie wynika, że występują u Niej schorzenia z kodu chorobowego 03-L w stopniu lekkim. Brak możliwości dopisania kodu chorobowego ze względu na fakt, iż schorzenia te nie występują w stopniu znacznym nie powinno dla Wnioskodawczyni ujemnych skutków prawnych, gdyż oznaczałoby to sprzeczność z zasadą równości wyrażaną w Konstytucji RP. Ponadto organ podatkowy nie jest w stanie wskazać przepisu prawa, który mówiłby, że do skorzystania z odpisu zakupu aparatu słuchowego wymagane jest orzeczenie ze specjalnymi oznaczeniami. Należy podkreślić, że organy administracji publicznej działają zgodnie z zasadą praworządności na podstawie i w granicach prawa, zatem „luźne interpretacje” nie mające oparcia w przepisach prawa rangi ustawy nie mogą być podstawą odmowy uprawnień zawartych w ustawie.

Wnioskodawczyni również nadmienia, że w samej ustawie jest informacja o orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności, natomiast nie ma w niej przepisu, który wymagałby odpowiednich kodów chorobowych. Ponadto jeśli organ podatkowy ma wątpliwości co do występującego u niej niedosłuchu Wnioskodawczyni zapewnia możliwość przedstawienia aktualnego audiogramu (tj. badania słuchu) oraz druk zaopatrzenia, w którym lekarz specjalista z zakresu laryngologii stwierdza, że Zainteresowana wymaga aparatowania słuchu.

W ocenie Wnioskodawczyni może skorzystać z możliwości odpisu kosztów zakupu aparatu słuchowego, natomiast pracownik Organu podatkowego stwierdził, że na podstawie załączonych orzeczeń przedmiotowa ulga Wnioskodawczyni nie przysługuje. Zainteresowana prosi zatem o odpowiedź, jak sytuacja ta wygląda w rzeczywistości. Ustawa wymaga posiadania statusu osoby niepełnosprawnej potwierdzonej orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Takie orzeczenie Zainteresowana posiada, a jednak poinformowano ją, że posiadane orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie mogą być podstawą do odliczenia zakupu aparatu słuchowego. Wnioskodawczyni prosi o interpretację czy orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, które Zainteresowana posiada stwarzają możliwość takiego odpisu. W ocenie Wnioskodawczyni nie ma przeszkód do skorzystania z takiej możliwości, jednak w ocenie pracowników US w Zgorzelcu - jest właśnie z uwagi na fakt, że posiada nieodpowiednie orzeczenie, Zainteresowana prosi zatem, o jasne zajęcie stanowiska w tej sprawie oraz wydanie interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (z dnia 28 października). W orzeczeniu tym Zainteresowana ma wpisany symbol niepełnosprawności 05-R/07-R. Zainteresowana chcąc skorzystać z możliwości odpisu od podatku zakupu aparatu słuchowego została poinformowana, że w związku posiadanym kodem chorobowym innym niż 03-L nie jest osoba uprawnioną do skorzystania z tego odpisu.

Zainteresowana wnioskowała do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności o wydanie nowego orzeczenia i uwzględnienia w nim kodu chorobowego 03-L (tj. choroby związane ze słuchem). W związku z faktem, że choroby narządu słuchu nie powodują u Wnioskodawczyni znacznego stopnia niepełnosprawności ww. Organ orzekania odrzucił wniosek Zainteresowanej.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że aby wydatki na zakup sprzętu rehabilitacyjnego podlegały odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, sprzęt ten musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne.

Ponadto z uregulowań zawartych w powołanym przepisie wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. Tak więc zakup urządzeń i sprzętów dokonany przez Wnioskodawczynię musi mieć związek z chorobami i schorzeniami, które stanowiły podstawę do wydania orzeczenia o niepełnosprawności.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni nie może odliczyć wydatków poniesionych na zakup aparatu słuchowego, ponieważ zakup ten nastąpił w związku ze schorzeniem, które nie stanowiło podstawy do wydania orzeczenia o niepełnosprawności.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie może odliczyć wydatków poniesionych na zakup aparatu słuchowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej, ponieważ ich zakup nie ma związku z chorobami i schorzeniami, stanowiącymi podstawę orzeczenia stopnia niepełnosprawności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.