Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1369/15-4/KS
z 17 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. 2015, poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 6 listopada 2015 r. (data wpływu 2 grudnia 2015 r.) uzupełnionego pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 11 lutego 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 2 lutego 2016 r. nr IPPB1/4511-1369/15-2/KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia straty powstałej z tytułu najmu nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia straty powstałej z tytułu najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawczyni oraz Pan Valentin D są w związku małżeńskim. Wnioskodawczyni jest obywatelką polską, a Pan Valentin D jest obywatelem Niemiec. Żadne z nich nie jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni posiada stałe miejsce zamieszkania w Chinach. Wnioskodawczyni jest jedyną właścicielką jednego mieszkania w W. Wspólnie z mężem, w trakcie trwania związku małżeńskiego, nabyła do majątku wspólnego 2 kolejne mieszkania na terenie W. W roku 2012 roku małżonkowie wspólnie ponieśli koszty remontu oraz przystosowania zakupionych nieruchomości do celów wynajmu. Wszystkie trzy mieszkania, zarówno to będące wyłączną własnością Wnioskodawczyni jak i te, które ma we współwłasności z mężem, są wynajmowane. Wnioskodawczyni nie uzyskuje w Polsce innych dochodów poza dochodami z wynajmu. Wnioskodawczyni ani jej mąż nigdy nie korzystali z możliwości ryczałtowego opodatkowania dochód z najmu i rozliczali się według zasad przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W 2012 roku każdy z małżonków dokonał osobno rocznego rozliczenia podatku PIT na formularzu PIT-36 i wykazał stratę poniesioną w danym roku podatkowym, z tym, że w przypadku Wnioskodawczyni jej zeznanie podatkowe uwzględniało całą stratę związaną z mieszkaniem, którego jest wyłączną właścicielką i 50% kwoty poniesionej straty związanej z mieszkaniami będącymi współwłasnością małżeńską. Drugie 50% straty wykazał w zeznaniu Valentin D. W związku z dokonaniem umownego podziału majątku przez małżonków od 2013 roku tylko Wnioskodawczyni dysponuje mieszkaniami znajdującymi się w Polsce, pobiera wszelkie związane z nimi pożytki jak również ponosi wszystkie koszty i ponosi całe ryzyko związane ze wszystkimi 3 mieszkaniami. Za rok 2013 Wnioskodawczyni dokonała rozliczenia dochodów uzyskanych z tytułu wynajmu wszystkich 3 nieruchomości i uzyskany przychód obniżyła o część poniesionej straty wykazanej przez nią w 2012 r. Valentin D nie złożył zeznania podatkowego za 2013 rok. W taki sam sposób Wnioskodawczyni dokonała rozliczenia podatkowego za 2014 roku odliczając pozostałą część straty wykazanej w roku 2012.

Małżonek Wnioskodawczyni, poza rokiem 2012 nie składał w Polsce żadnych deklaracji podatkowych, w żaden sposób nie rozliczył straty podatkowej za 2012 rok oraz ze względu na brak jakichkolwiek związków z Polską nie będzie w najbliższych latach rozliczał w Polsce żadnych dochodów, w szczególności nie będzie odliczał straty wykazanej w roku 2012.

Wnioskodawczyni i Valentin D nadal pozostają małżeństwem a podział majątku pomiędzy nimi jest nieformalny i umowny. Wnioskodawczyni planuje w kolejnych latach kontynuować wynajem mieszkań w Polsce a uzyskiwane w ten sposób dochody deklarować do opodatkowania w całości tzn. 100% dochodów ze wszystkich 3 mieszkań, w tym 2 stanowiących współwłasność małżeńską.

Pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 11 lutego 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z tut. Organu podatkowego z dnia 2 lutego 2016 r. nr IPPB1/4511-1369/15-2/KS Wnioskodawczyni poinformowała, że:

• mieszka na stałe w Chińskiej Republice Ludowej i dla celów podatkowych jest rezydentka chińską,
• nie składała oświadczenia o opodatkowaniu dochodów z najmu tylko przez nią. Zgodnie z jej najlepszą wiedzą jej mąż Valentin D również nie składał oświadczenia o opodatkowaniu dochodu z najmu przez jednego z małżonków.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z wykazywaniem przez Wnioskodawczynię całości dochodów z wynajmu 3 mieszkań od roku 2013 oraz w związku z faktem, że jest ona jedyną dysponentką tych 3 nieruchomości a jej mąż nie dokonuje i nie zamierza dokonywać rozliczenia dochodów z tytułu najmu w Polsce, Wnioskodawczyni może dokonać rozliczenia podatku PIT za rok 2015 w taki sposób, że dochód uzyskany w 2015 roku z wynajmu 3 mieszkań obniży o 50% straty wykazanej w deklaracji PIT-36 za 2012 rok złożonej przez jej męża ?

Zdaniem Wnioskodawczyni może ona obniżyć uzyskany w 2015 roku dochód z tytułu wynajmu nieruchomości o wykazaną przez jej męża w roku 2012 stratę z tytułu wynajmu nieruchomości, przy założeniu, że małżonek w rozliczeniu podatku PIT za 2015 rok oraz lata następne nie odliczy wykazanej w 2012 roku straty.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej jako „Ustawa o PIT” bądź „updof” małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów. Jeżeli jednak podlegają oni nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, istnieje między nimi wspólność majątkowa i pozostawali w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, mogą być na wniosek wyrażony we wspólnym zeznaniu rocznym opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów (art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wnioskodawczyni i jej mąż, jako nierezydenci podatkowi nie podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i tym samym nie podlegają wspólnemu opodatkowaniu w Polsce.

W rozumieniu ustawy pdof dochodem jest nadwyżka sumy przychodów z danego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Na zasadach przewidzianych w art. 9 ust. 3 updof podatnik ma prawo do obniżenia uzyskanego w danym roku podatkowym dochodu o maksymalnie 50% straty poniesionej z tego samego źródła dochodu w latach poprzednich, jednakże nie dłużej niż przez okres 5 lat podatkowych.

W sytuacji gdy oboje małżonkowie wynajmują składniki majątku objęte wspólnością małżeńską, co do zasady, każdy z nich obowiązany jest do rozliczenia połowy dochodu uzyskanego z tego tytułu. Na podstawie zgodnego oświadczenia, złożonego naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego, cały dochód z najmu może jednak być opodatkowany przez jednego z małżonków. Wybór tej zasady opodatkowania obowiązuje przy zapłacie zaliczek na podatek oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), jeżeli nie wystąpią okoliczności określone w art. 8 ust. 5 updof. W rezultacie, jeżeli rozliczając cały przychód z najmu, małżonek wykaże stratę z tego tytułu, tylko jemu będzie przysługiwało prawo do rozliczenia tej straty.

Przepisy pozwalają każdemu z małżonków na obniżenie dochodu o poniesioną stratę przez podatnika z tego źródła przychodów w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 3 ustawy o PIT o wysokość straty ze źródła przychodów poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód uzyskany z tego samego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących 5 latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Przykładowo strata z najmu jednej nieruchomości może zostać skompensowana z dochodem osiąganym w latach następnych z najmu innej nieruchomości. Kluczowe jest określenie źródła dochodów oraz powiązanie ekonomiczne straty z lat ubiegłych z dochodem roku obecnego. Tylko w sytuacji takiego samego źródła pochodzenia straty oraz dochodu oraz ekonomicznego powiązania pomiędzy stratą a dochodem możliwe jest skorzystanie z odliczenia straty od dochodu.

W przypadku Wnioskodawczyni oraz jej męża, źródło straty w roku 2012 oraz dochodu osiągniętego w 2015 jest to samo nie tylko w tym sensie, że wszystkie te zdarzenia dotyczą źródła dochodu jakim jest najem nieruchomości lecz również w tym, że dotyczą tych samych nieruchomości. Związek jest tu bezpośredni, ponieważ dochód osiągnięty w roku 2015 jest dochodem z wynajmu tych samych mieszkań, które Wnioskodawczyni remontowała i wykańczała w roku 2012 co skutkowało osiągnięciem straty w roku 2012. Nakłady na nieruchomości w roku 2012 pochodziły ze środków wspólnych małżonków.

Sytuacja Wnioskodawczyni jest o tyle specyficzna, że tylko za jeden rok podatkowy (pierwszy tj. 2012) małżonkowie złożyli odrębne deklaracje podatkowe, gdy już od roku drugiego (2013) Wnioskodawczyni jako jedyna deklarowała całość dochodów i kosztów z najmu wszystkich 3 nieruchomości.

Strata jaka została wykazana przez Pana Valentin D w 2012 roku jest de facto stratą wspólną obydwojga małżonków a kwestią jedynie techniczną jest odrębne wykazanie jej w dwóch deklaracjach w roku 2012. Dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię pochodzi z wynajmu tych samych nieruchomości. W związku z powyższym możliwość odliczenia przez Wnioskodawczynię straty poniesionej przez obydwoje małżonków w 2012 roku jest uzasadniona ekonomicznie.

Z żadnego przepisu Ustawy o PIT nie wynika, że stratę może odliczyć tylko ten małżonek, który ją wykazał w deklaracji za lata poprzednie i nie można jej kompensować z dochodem drugiego małżonka z tego samego źródła.

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę, że w wyniku uzgodnień małżonków i dokonanego przez nich nieformalnego, umownego podziału majątku, w związku, z którym całość zarówno pożytków jak i kosztów związanych z 3 mieszkaniami w Polsce przysługuje wyłącznie Wnioskodawczyni, ma ona prawo do pomniejszenia dochodu osiągniętego w roku 2015 o stratę wykazaną w zeznaniu jej męża Valentina D. za rok 2012.

Jak zaznaczono Valentin D. nie rozliczył dotychczas ani nie zamierza rozliczyć tej straty w przyszłości. Tym samym nie dojdzie do sytuacji, w której Skarb Państwa zostałby narażony na stratę z powodu podwójnego odliczenia tej samej straty.

Dodatkowo, Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do odliczenia w roku 2015 całości straty wykazanej przez Valentina D. w roku 2012, ponieważ ta strata wykazana w zeznaniu Valentina D. stanowi jedynie 50% straty z danego źródła przychodu w roku 2012. Drugie 50% straty roku 2012 zostało wykazane przez Wnioskodawczynię i przez nią rozliczone w latach 2013-2014.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni osobne złożenie dwóch deklaracji przez małżonków w roku 2012 miało jedynie znaczenie techniczne i nie wpływa na jedność źródła dochodu i związek ekonomiczny pomiędzy stratą z roku 2012 i dochodami lat następnych. Dodatkowo specyfika współwłasności małżeńskiej wskazuje na to, że strata wykazana w deklaracji przez Valentina D. jest ekonomicznie stratą również Wnioskodawczyni. Dlatego też, Wnioskodawczyni może w deklaracji podatkowej za rok 2015 dokonać odliczenia straty poniesionej wspólnie z mężem w roku 2012 a jedynie technicznie wykazanej przez jej męża w samodzielnej deklaracji podatkowej za rok 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 4 powoływanej ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Oznacza to, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym koniecznym jest odwołanie się do regulacji umowy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 ww. Umowy dochody osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu stosuje się do dochodów uzyskanych z bezpośredniego użytkowania, najmu, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

Wyjaśnić należy, że użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.

Z powyższego wynika, że wobec osoby nieposiadającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, która uzyskuje dochody z nieruchomości położonych na terytorium Polski – w rozpatrywanym przypadku z najmu mają zastosowanie przepisy polskiego prawa podatkowego.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów polskiego prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wskazać należy, zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm). opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Wskazać należy, że dochód i strata są w tym przypadku pojęciem tożsamej kategorii. Oba stanowią bowiem różnicę pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania.

Przepis art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Jak wynika z powyższego strata nie jest podatkowo obojętna, bowiem ustawa zawiera uregulowania, zgodnie z którymi strata może być rozliczana przez podatnika w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, jednakże wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Przy odliczaniu straty ważne są dwie kwestie, a mianowicie: podmiot dokonujący obniżenia dochodów oraz źródło przychodu, które przyniosło stratę i z którego dochód służy jej pokryciu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W związku z powyższym zarówno przychody ze wspólnej własności jak i związane z nimi koszty uzyskania przychodów, wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów i stratę należy określić na zasadach, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. proporcjonalnie do udział w zysku (udziału). Oznacza to, że przychody, koszty uzyskania przychodów oraz strata małżonków, pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa z tytułu umowy najmu składnika majątku będącego przedmiotem wspólnej własności stanowią u każdego z nich odpowiednio przychód, koszty uzyskania przychodów oraz stratę w wysokości równiej połowie uzyskanego przez oboje małżonków przychodów z danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba, że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu (art. 8 ust. 5 ww. ustawy).

Mając zatem na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa podatkowego przyjąć należy, że w przypadku gdy małżonkowie złożą oświadczenie, o którym mowa w art. 8 ust. 3 ww. ustawy, osoba wskazana w oświadczeniu nie tylko opodatkowuje dochód z najmu wspólnej nieruchomości ale także ma wyłącznie prawo rozliczenia straty z tego tytułu. Złożenie przedmiotowego oświadczenia skutkuje bowiem w ten sposób, że jedno z małżonków przyjmuje na siebie wszystkie obowiązki związane z rozliczeniem najmu na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wywieść należy, że w przedmiotowej sprawie nie zostało złożone oświadczenie o opodatkowaniu dochodów z najmu przez jednego z małżonków, na zasadach, o których mowa w art. 8 ust. 3-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że prawo do obniżenia dochodu - uzyskanego z tytułu najmu lokali mieszkalnych stanowiących współwłasność małżeńską – w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych przysługuje każdemu z małżonków po połowie co wynika z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie skoro Wnioskodawczyni nie skorzystała z możliwości złożenia oświadczenia o opodatkowaniu całości dochodów z najmu, na zasadach, o których mowa w art. 8 ust. 3-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to tym samym nie będzie mogła w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok 2015 obniżyć dochodu uzyskanego z najmu o 50% straty wykazanej przez małżonka w 2012 r.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ,ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.