INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie utraty prawa do tzw. „ulgi na wynajem” - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie utraty prawa do tzw. „ulgi na wynajem”.

Wezwaniem z dnia 9 lutego 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o wyczerpujące przedstawienie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 15 lutego 2012 r. (data wpływu 20 lutego 2012 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca skorzystał z tzw. „ulgi na wynajem” na podstawie art. 26 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 r. Jest współwłaścicielem budynku mieszkalnego oraz przez okres ostatnich 10 lat wynajmował znajdujące się w budynku mieszkania zgodnie z przeznaczeniem na wynajem. Obecnie w 2012 r. zamierza dokonać zmiany przeznaczenia budynku (z lokali mieszkalnych na użytkowe), wynajmując go po takiej zmianie na biura.

W przesłanym uzupełnieniu wskazano, iż zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzenia, „w decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ, w razie potrzeby: nakłada obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie, jeżeli jest to uzasadnione względami bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź ochrony środowiska". Zgodnie z przepisami ww. ustawy uzyskanie pozwolenia na podstawie odrębnej decyzji było stanem szczególnym uzależnionym od stanowiska organu wcześniej określonego w decyzji o pozwoleniu na budowę. Wnioskodawca w decyzji o pozwoleniu na budowę (przesłanej przy wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej) otrzymał dyspozycję prawną, że inwestor (Wnioskodawca) nie jest zobowiązany uzyskać pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. Jednocześnie zawarto pouczenie, że w przypadku, gdy nie nałożono w przedmiotowej decyzji obowiązku uzyskania pozwolenia na użytkowanie, do użytkowania obiektu można przystąpić w terminie 14 dni od dnia doręczenia do właściwego organu zawiadomienia o zakończeniu budowy, jeśli organ w tym terminie nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Wypełniając postanowienia tej decyzji Wnioskodawca (inwestor) w dniu 29 czerwca 2001 r. przekazał do odpowiedniego organu zawiadomienie o zakończeniu budowy (kopię zawiadomienia dołączono do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej). W miejscu na adnotacje urzędowe organ zawarł informację: Przyjęto obiekt do użytkowania w dniu 27 lipca 2001 r., wypełniając tym samym uprawnienia i obowiązki wynikające z ustawy Prawo budowlane oraz własne dyspozycje wypełniające przepisy ustawy, o braku konieczności wydania w przedmiotowej sprawie odrębnej decyzji i pozwolenia na użytkowanie. Tym samym spełnienie przedstawionej procedury wyczerpuje wszystkie obowiązki narzucone inwestorowi oraz warunkujące przyjęcie obiektu do użytkowania. Jakakolwiek bowiem odrębna decyzja, na podstawie obowiązującego prawa, nie była potrzebna, jeśli wcześniej prawa do jej wydania organ nie zastrzegł w decyzji o pozwoleniu na budowę lub nie przekazał sprzeciwu w terminie 14 dni od daty zawiadomienia o zakończeniu budowy.

W związku z tym Wnioskodawca podaje, że posiada oświadczenie o przyjęciu obiektu do użytkowania wydane przez właściwy organ w dniu 27 lipca 2001 r., które wyczerpywałozgodnie z obowiązującym prawem wszelkie formalności związane z procesem uzyskania zgody na użytkowanie według obowiązujących przepisów ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy po upływie 10 lat od uzyskania zgody na użytkowanie budynku, liczonych według przepisów ustawy w sytuacji, gdy nastąpi zmiana przeznaczenia budynku, sprzedaż tego budynku lub wynajem budynku osobom zaliczanym do I grupy podatkowej współwłaścicieli z którąkolwiek z tych czynności wiązać się będą dla współwłaściciela skutki w podatku dochodowym określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy - zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku – zawiadomienie o zakończeniu budowy z adnotacją o przyjęciu obiektu do użytkowania jest dokumentem, spełniającym wymogi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie „decyzji" właściwego organu o pozwoleniu na użytkowanie budynku...

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, iż w dniu 30 sierpnia 1999 r. otrzymał decyzję Urzędu Miasta o udzieleniu pozwolenia na budowę (kopia w załączeniu). W decyzji tej w pkt 5 zawarto postanowienie wg obowiązującego wówczas prawa budowlanego, w brzmieniu - Inwestor nie jest zobowiązany uzyskać pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. W pouczeniu pkt 4 zawarto informację o treści - W przypadku gdy nie nałożono w niniejszej decyzji obowiązku uzyskania pozwolenia na użytkowanie do użytkowania obiektu można przystąpić w terminie 14 dni od dnia doręczenia do właściwego organu zawiadomienia o zakończeniu budowy, jeśli organ w tym terminie nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

Wypełniając te postanowienia w dniu 29 czerwca 2001 r. przekazano właściwemu organowi zawiadomienie (w załączeniu) o zakończeniu budowy, na którym w miejscu - adnotacje urzędowe, uzyskano potwierdzenie w postaci: Przyjęto obiekt do użytkowania w dniu 27 lipca 2011 r. Urząd Miasta potwierdził (w rozmowie telefonicznej), że w takim wypadku nie jest potrzebna odrębna decyzja gdyż wykonana procedura wypełnia niezbędne czynności wymagane przepisami obowiązującego wówczas prawa - brak obowiązku wydawania odrębnej decyzji. Zdaniem Wnioskodawcy spełnia to wymogi określone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w obowiązującym w tym czasie zakresie i wyczerpuje znamiona wydania decyzji w rozumieniu ulgi budowlanej.

W związku z tym Wnioskodawca uważa, że skoro od daty przyjęcia obiektu do używania w dniu 27 lipca 2001 r. liczonej zgodnie z przepisami ustawy od końca roku kalendarzowego tj. od dnia 31 grudnia 2001 r. upłynęło co najmniej 10 lat, a tak jest w przedmiotowej sytuacji, to nie ma obowiązku zwrotu przedmiotowej ulgi i doliczenia jej do dochodów roku podatkowego (2012 r.) tj. roku, w którym zamierza zmienić przeznaczenie użytkowego budynku i rozpocząć dokonywanie na wynajem w celach biurowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4-7 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków poniesionych w roku podatkowym na budowę własnego lub stanowiącego współwłasność budynku mieszkalnego wielorodzinnego, z przeznaczeniem znajdujących się w nim co najmniej pięciu lokali mieszkalnych na wynajem, oraz wydatków na zakup działki pod budowę tego budynku. Za lokale przeznaczone na wynajem nie uważa się lokali mieszkalnych wynajętych osobom, które w stosunku do właściciela lub chociażby do jednego ze współwłaścicieli zaliczone są do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Na podstawie art. 7 ust. 13 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz 1104 ze zm.) podatnikom, którzy przed dniem 1 stycznia 2001 r. ponieśli wydatki, o których mowa w ust. 12 i nabyli prawo do odliczeń na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 1997 r. oraz art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy wymienionej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 r. i po tym dniu dokonali dalszych wydatków na zakup tej działki lub udziału we współwłasności tej działki oraz na budowę tego budynku, przysługuje prawo do odliczania, na zasadach określonych w tej ustawie, wydatków poniesionych od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2003 r.

Przesłanki utraty nabytego prawa do ulgi określał przepis zawarty w art. 26 ust. 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 roku. Obecnie kwestię tę reguluje art. 7 ust. 14 i 14a ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 1104 ze zm.), zgodnie z którym podatnicy, którzy korzystali z odliczeń, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w latach 1997-2000 i przed upływem dziesięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym:

1. nastąpiło zbycie budynku, lokalu mieszkalnego, udziału we współwłasności lub
2. wynajęto budynek albo lokal mieszkalny osobom, które w stosunku do właściciela lub chociażby do jednego ze współwłaścicieli zaliczone są do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, lub
3. dokonano zmiany przeznaczenia budynku lub lokalu z mieszkalnego na użytkowy albo przeznaczono budynek lub lokal mieszkalny na potrzeby właściciela lub współwłaściciela, lub
4. zbyto działkę lub prawo wieczystego użytkowania gruntu pod budowę tego budynku,

• są obowiązani doliczyć do dochodów roku podatkowego, w którym nastąpiły te okoliczności, uprzednio odliczone kwoty.

Na mocy art. 7 ust. 14a ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, dziesięcioletni okres, o którym mowa w ust. 14:

1. w pkt 1-3 – liczy się od końca roku podatkowego, w którym otrzymano decyzję właściwego organu o pozwoleniu na użytkowanie budynku lub lokalu, w związku z budową którego dokonano odliczeń,
2. w pkt 4 – liczy się od końca roku podatkowego, w którym nabyto działkę lub prawo wieczystego użytkowania gruntu pod budowę tego budynku.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić zatem należy, iż zmiana przeznaczenia budynku lub lokalu z mieszkalnego na użytkowy jest jedną z przesłanek utraty nabytego prawa do ulgi. Natomiast zgodnie z powołanym wyżej art. 7 ust. 14a ustawy zmieniającej, obowiązek doliczenia do dochodu kwoty uprzednio odliczonej powstaje w każdym przypadku, gdy zmiana przeznaczenia nastąpi przed upływem 10 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym otrzymano decyzję właściwego organu o pozwoleniu na użytkowanie tego budynku lub lokalu, w związku z budową którego dokonano odliczeń.

Jak wynika z treści wniosku oraz jego uzupełnienia Wnioskodawca skorzystał z tzw. „ulgi na wynajem” na podstawie art. 26 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 r. Jest współwłaścicielem budynku mieszkalnego oraz przez okres ostatnich 10 lat wynajmował znajdujące się w budynku mieszkania zgodnie z przeznaczeniem na wynajem. Obecnie w 2012 r. zamierza dokonać zmiany przeznaczenia budynku (z lokali mieszkalnych na użytkowe), wynajmując go po takiej zmianie na biura.

W przesłanym uzupełnieniu wskazano, iż zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzenia, „w decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ, w razie potrzeby: nakłada obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie, jeżeli jest to uzasadnione względami bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź ochrony środowiska". Zgodnie z przepisami ww. ustawy uzyskanie pozwolenia na podstawie odrębnej decyzji było stanem szczególnym uzależnionym od stanowiska organu wcześniej określonego w decyzji o pozwoleniu na budowę. Wnioskodawca w decyzji o pozwoleniu na budowę otrzymał dyspozycję prawną, że inwestor (Wnioskodawca) nie jest zobowiązany uzyskać pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. Jednocześnie zawarto pouczenie, że w przypadku, gdy nie nałożono w przedmiotowej decyzji obowiązku uzyskania pozwolenia na użytkowanie, do użytkowania obiektu można przystąpić w terminie 14 dni od dnia doręczenia do właściwego organu zawiadomienia o zakończeniu budowy, jeśli organ w tym terminie nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Wypełniając postanowienia tej decyzji Wnioskodawca (inwestor) w dniu 29 czerwca 2001 r. przekazał do odpowiedniego organu zawiadomienie o zakończeniu budowy. W miejscu na adnotacje urzędowe organ zawarł informację: Przyjęto obiekt do użytkowania w dniu 27 lipca 2001 r., wypełniając tym samym uprawnienia i obowiązki wynikające z ustawy Prawo budowlane oraz własne dyspozycje wypełniające przepisy ustawy, o braku konieczności wydania w przedmiotowej sprawie odrębnej decyzji i pozwolenia na użytkowanie. Tym samym spełnienie przedstawionej procedury wyczerpuje wszystkie obowiązki narzucone inwestorowi oraz warunkujące przyjęcie obiektu do użytkowania. Jakakolwiek bowiem odrębna decyzja, na podstawie obowiązującego prawa, nie była potrzebna, jeśli wcześniej prawa do jej wydania organ nie zastrzegł w decyzji o pozwoleniu na budowę lub nie przekazał sprzeciwu w terminie 14 dni od daty zawiadomienia o zakończeniu budowy.

Obecnie w 2012 r. Wnioskodawca zamierza dokonać zmiany przeznaczenia budynku, wynajmując go na cele użytkowe.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż termin 10-letni, o którym mowa w art. 7 ust. 14a pkt 1 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, rozpoczął bieg z końcem roku podatkowego 2001. W konsekwencji, w sytuacji Wnioskodawcy zaistnienie po dniu 31 grudnia 2011 r. okoliczności faktycznych wymienionych w dyspozycji art. 7 ust. 14 ww. ustawy nie spowoduje konieczności doliczenia do dochodów roku podatkowego 2012 ani do dochodu żadnego innego roku podatkowego, kwot uprzednio odliczonych w ramach „ulgi na wynajem” na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2001 r.

Końcowo nadmienić należy, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji celem wydania niniejszej interpretacji indywidualnej. Tut. organ w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku lub w jego uzupełnieniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.