Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-105/16-4/KS
z 28 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 3 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe
• przychodu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodu,
• przychodu.
  
  

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz w art. 138c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. nr ILPB1/4511-1-105/16-2/KS Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 5 kwietnia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 12 kwietnia 2016 r.

W dniu 22 kwietnia 2016 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej 19 kwietnia 2016 r.) wpłynęła do tut. Organu odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. Otrzymała od swojego męża w formie darowizny (tj. w sposób nieodpłatny, bez świadczenia wzajemnego kosztem majątku darczyńcy) znak towarowy. Znak towarowy objęty jest prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Strony umowy darowizny zgodnie określiły wartość znaku powyżej 3.500 zł. W ich ocenie odpowiada ona wartości rynkowej znaku.

Przyjęta umownie wartość znaku towarowego dodatkowo została potwierdzona przez podmioty specjalizujące się w wycenie znaku towarowego.

Otrzymany w formie darowizny znak towarowy Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, według wartości wynikającej z umowy darowizny i będzie wykorzystywała go do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok, tj. będzie się nim sama posługiwała, odpłatnie użyczała w formie licencji. Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że przedstawiona w opisie stanu faktycznego darowizna, w jej ocenie, nie podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni będzie mogła amortyzować prawo ochronne do znaku towarowego od jego wartości rynkowej, zaś odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości będą kosztem uzyskania przychodów?
2. Czy otrzymanie w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego będzie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie kreowało po stronie Wnioskodawczyni jakiegokolwiek innego rodzaju przychodu podlegającego opodatkowaniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1, będzie ona mogła amortyzować znak towarowy od jego wartości rynkowej, zaś odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości będą kosztem uzyskania przychodów.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawczyni, opisana w stanie faktycznym darowizna będzie zwolniona z opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie będzie kreowała po jej stronie jakiegokolwiek innego rodzaju przychodu. Nie będzie także zobowiązana do wykazania wartości otrzymanej darowizny, jako przychodu zwolnionego w jakiejkolwiek deklaracji, informacji, bądź zeznaniu podatkowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22b ust 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) oraz wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 zwane wartościami niematerialnymi prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki: zostały nabyte, nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, wydatki na nabycie których powinny być rozpoznawane jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii i tym samym nie podlegają amortyzacji.

Wnioskodawca wskazuje, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania samych znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych, na zasadach wynikających z przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji.

Dodatkowo, jak twierdzi Wnioskodawczyni, wartość otrzymanej darowizny – jako przychodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie podlega wykazaniu i zgłoszeniu do organu podatkowego na jakimkolwiek zeznaniu, deklaracji, czy informacji przewidzianych przepisami prawa podatkowego.

Należy zatem wskazać, że prawa ochronne na znaki towarowe udzielane są na warunkach określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 tej ustawy). Znakiem towarowym może być przy tym każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa – w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy). W myśl art. 121 powołanej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 cyt. ustawy). Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 Prawa własności przemysłowej). Podlega ono wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 tej ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ww. ustawy).

Wobec powyższego, znak towarowy objęty prawem ochronnym mieści się w kategorii praw wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, odnosząc się do zawartych w omawianej ustawie przepisów o amortyzacji, Wnioskodawczyni zauważa, że ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji: wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym, status wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a - 22b ww. ustawy).

Odnosząc się do powyższego, zdaniem Wnioskodawczyni, może dokonywać amortyzacji od wartości rynkowej opisywanego znaku towarowego. Stosownie bowiem do treści art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Skoro w ten właśnie sposób (zgodny z wolą ustawodawcy) ustalono wartość znaku towarowego przekazywanego w formie darowizny, to ta właśnie wartość stanowić będzie podstawę dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie Wnioskodawczyni, nieodzownym jest odniesienie się do zagadnienia, czy istotnie należy sięgnąć do wartości samego znaku, bowiem stricte rzecz ujmując, amortyzacji podlega prawo do ochrony tego znaku. Niemniej prawo to samo w sobie (w oderwaniu od znaku towarowego) nie może istnieć i nie posiada wymiernej wartości – sens jego istnienia wynika z istnienia znaku towarowego, który ma chronić, a jego wartość wynika z wartości tego znaku towarowego, któremu udziela ochrony. Zatem logicznym, zasadnym i celowym jest przyjąć, że określając wymierną wartość tego prawa, a tym samym podstawę amortyzacji, nieodzownie należy sięgnąć do wartości samego znaku towarowego. Skoro zaś wartość znaku towarowego określono w wysokości jego wartości rynkowej (co w pełni odpowiada przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), to taka też będzie wartość prawa ochronnego na znak towarowy i podstawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, kolejną kwestią wymagającą wyjaśnienia jest to, czy odpisy amortyzacyjne będą w niniejszym stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym) stanowiły koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawczyni, odpowiedź w tym przypadku jest twierdząca, bowiem zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli: nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. W ocenie Wnioskodawcy, warunki te zostały spełnione, co uzasadniono już powyżej. Zasadnym jest zatem, by odpisy amortyzacyjne od prawa ochronnego na znak towarowy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości (niezależnej od wielkości osiągniętych przychodów z tytułu licencjonowania znaku towarowego).

Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2, stanowisko Wnioskodawcy wynika wprost z brzmienia przepisów prawa, a mianowicie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy a podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20. Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 20 ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej etc., jednak wyłączenie to nie znajdzie zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym. Znak towarowy otrzymano bowiem w drodze darowizny – ergo zwolnienie znajdzie zastosowanie. Z kolei art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, dotyczy obliczania wartości świadczeń w naturze, świadczeń nieodpłatnych oraz częściowo odpłatnych.

Ze względu na fakt, że Wnioskodawczyni otrzyma znak towarowy w drodze darowizny, a więc w sposób nieodpłatny, to wskazane przepisy znajdą zastosowanie, a konkretnie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (określanie wartości świadczeń nieodpłatnych).

Nie bez związku z przedmiotową sprawą jest pojęcie darowizny. Przez darowiznę należy rozumieć typ umowy nazwanej, określonej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1954 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm. – powinno być: t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), na mocy której (stosownie do art. 888 ww. ustawy), darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Istotą darowizny, jako czynności nieodpłatnej, jest brak po stronie darczyńcy ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego. Celem, jaki leży u podstaw darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego – do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić można, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię znaku towarowego, tak jak opisano to w stanie faktycznym, jest otrzymaniem darowizny, tj. nieodpłatnie, a więc również nieodpłatnie z punktu widzenia regulacji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do grup podatkowych, w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków darowizn (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93. poz. 768 ze zm.), to zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, do 1 grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

W ocenie Wnioskodawczyni, z opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że „otrzymanie” (tj. nabycie) następuje od brata, a więc rodzeństwa, czyli osoby z 1 grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, a więc i ten wymóg ustawowy został spełniony.

Podsumowując, Wnioskodawczyni stwierdza, że świadczenie (tj. przekazanie znaku towarowego w drodze darowizny) miało nieodpłatny charakter, jego wartość obliczana będzie zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenie to zostanie otrzymane od brata, a więc osoby z 1 grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, zaś art. 21 ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania. Tak więc wszelkie wymogi do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały spełnione.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 listopada 2013 r, znak: ILPB1/415-846/13-6/AP.

W ocenie Wnioskodawczyni, opisana w stanie faktycznym darowizna nie będzie kreowała jakiegokolwiek rodzaju przychodu po jego stronie a więc nie będzie występował przychód do opodatkowania na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni otrzymanie znaku towarowego w sposób opisany w stanie faktycznym będzie korzystało ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie kreowało żadnego innego przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe,
• przychodu – jest prawidłowe.
  
  

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125 (art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) od swojego męża prawo do znaku towarowego. Nabycie prawa w drodze darowizny przez Wnioskodawczynię nie będzie podlegać przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Z powyższego wynika, że nabycie w drodze darowizny prawa do znaku towarowego, o którym mowa we wniosku podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji z tytułu otrzymania przez Wnioskodawczynię prawa do znaku towarowego w drodze darowizny, Wnioskodawczyni osiągnie przychód podatkowy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Oznacza to, że przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię w związku z otrzymaniem wskazanego we wniosku prawa do znaku towarowego, zwolniony będzie od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że nabycie, na podstawie umowy darowizny od męża, wskazanego w opisie stanu faktycznego prawa do znaku towarowego, będzie skutkować, po stronie Wnioskodawczyni powstaniem przychodu, który będzie zwolniony z podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie przychodu uznano za prawidłowe.

Przechodząc do zagadnienia dotyczącego kosztów uzyskania przychodu, należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Wnioskodawczyni słusznie uważa, że będzie miała prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od darowanej przez męża wartości niematerialnej i prawnej, tj. prawa ochronnego do znaku towarowego, który będzie wykorzystywany przez Zainteresowaną w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
   

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny znak towarowy objęty prawem ochronnym. Wartość rynkowa znaku towarowego została określona przez strony umowy powyżej 3.500 zł. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Otrzymane tytułem darowizny prawo ochronne do znaku towarowego Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Otrzymane prawo Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności należy określić, czy prawo do znaku towarowego spełnia przesłanki uznania go za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 ww. ustawy.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, fakturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację (art. 102 ust. 1 ww. ustawy). Wytworem jest każdy przedmiot wytworzony w sposób przemysłowy lub rzemieślniczy, obejmujący w szczególności opakowanie, symbole graficzne oraz kroje pisma typograficznego, z wyłączeniem programów komputerowych (art. 102 ust. 2 ww. ustawy).

Na wzór przemysłowy udziela się prawa z rejestracji (art. 105 ust. 1 ww. ustawy). Przez uzyskanie prawa z rejestracji uprawniony nabywa prawo wyłącznego korzystania z wzoru przemysłowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 105 ust. 2 ww. ustawy).

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy). Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Wobec powyższego prawo do znaku towarowego mieści się w kategorii praw określonych w ustawie – Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega amortyzacji.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (art. 22g ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy).

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnej i prawnej (prawo do znaku towarowego) nabytych w drodze darowizny, należy ustalić wg wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.

W konsekwencji, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa nie może być wyższa niż wartość rynkowa tego składnika.

W związku z powyższym, otrzymane w drodze darowizny prawo stanowi wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji od wartości rynkowej, a odpisy amortyzacyjne stanowią dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.