INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2012 r. (data wpływu 5 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2012 r. do Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 24 lutego 2012 r. (data wpływu 5 marca 2012 r.), Naczelnik Urzędu Skarbowego, stosownie do art. 14b, art. 15 i art. 170 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi pismem z dnia 7 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.), przekazał ww. wniosek celem załatwienia do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy pismem z dnia 16 maja 2012 r., wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 maja 2012 r., natomiast w dniu 28 maja 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 25 maja 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonką posiada dwa lokale mieszkalne. Jeden z nich stanowiący odrębną własność wynajmuje poza działalnością gospodarczą. Natomiast drugi Wnioskodawca nabył niedawno wspólnie z żoną z przeznaczeniem pod wynajem. Drugi lokal posiada ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Wnioskodawca po zakończeniu remontu zamierza go wynająć. Podatek z tytułu wynajmu lokalu pierwszego dotychczas był opłacany jako podatek zryczałtowany w wysokości 8,5% co kwartał.

Dla lokalu o wyodrębnionej własności, który Wnioskodawca kupił wspólnie z małżonką w 2005 r. cena, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 z uwzględnieniem ust. 2-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynosi 83.455 zł. Ponadto budynek pochodzi z lat 50-tych (nie zachowały się dokumenty potwierdzające rok wybudowania). Wnioskodawca ustalił, zgodnie z art. 22j ww. ustawy, indywidualną stawkę amortyzacji dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji w wysokości 10%. Spełnione zostały dwa podstawowe warunki dla tej regulacji tzn. lokal był używany przez okres co najmniej 60 miesięcy oraz po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji. Oznacza to, że spełnione zostały warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do lokalu pierwszego, może on skorzystać z wyboru indywidualnej stawki w wysokości maksymalnie 10% wartości początkowej lokalu, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Lokal drugi nie stanowi wyodrębnionej własności, lecz posiada ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które Wnioskodawca nabył wraz z żoną w 2012 r. Zakup lokalu mieszkalnego został sfinansowany kapitałem dłużnym tzn. ze środków pochodzących z kredytu bankowego – okres spłaty 20 lat. Budynek, w którym znajduje się lokal, według informacji uzyskanej w spółdzielni mieszkaniowej został zbudowany w 1967 r. Zgodnie z art. 22m pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stawka odpisu amortyzacyjnego od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu wynosi 2,5%.

Do kosztów oprócz odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca zaliczył również, zgodnie z art. 22g pkt 3 ww. ustawy, odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania.

Wnioskodawca w najbliższym czasie zamierza zmienić status mieszkania ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na wyodrębnioną własność.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zastosował właściwą stawkę amortyzacji...
2. Czy Wnioskodawca może wliczyć w koszty uzyskania przychodu odsetki od kredytu...
3. Czy po przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na wyodrębnioną własność, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacji i zmienić stawkę amortyzacji z dotychczasowej 2,5% na większą, jak w przypadku lokalu pierwszego w wysokości maksymalnie 10%...
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 23 maja 2012 r. Wnioskodawca przeformułował wyżej wymienione trzy pytania i zadał następujące dwa pytania:

1. Czy Wnioskodawca może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacji i zmienić stawkę amortyzacji z dotychczasowej 2,5% w przypadku lokalu drugiego na większą, taką jak w przypadku lokalu pierwszego w wysokości 10%, w przypadku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na wyodrębnioną własność...
2. Czy Wnioskodawca może zaliczyć odsetki od kredytu do kosztów uzyskania przychodu...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 maja 2012 r. numerem 1. Natomiast w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych indywidulaną stawkę amortyzacji ustala się dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji i używanych przez okres co najmniej 60 m-cy. W przypadku lokalu drugiego przyjęcie stawki amortyzacji w wysokości 10% możliwe będzie po zaistnieniu przesłanki polegającej na przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na wyodrębnioną własność.

Ustawodawca nie narzuca konieczności przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na własność przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji. Warunkuje jedynie, że wysokość stawki amortyzacji 10% możliwa jest dla lokalu :

1. będącego co najmniej 60 m-cy w użyciu oraz
2. po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji.
   
   

Lokal drugi jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji. Oznacza to, że po zmianie tzn. przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na własność jest możliwa zmiana stawki amortyzacji z 2,5% na 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodu jest m.in. najem, z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt .1

W myśl natomiast art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

W myśl art. 22 c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z powyższych przepisów wynika, iż spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz lokal będący odrębną własnością, stanowią różne, odrębne składniki majątku trwałego. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowi wartość niematerialną i prawną, a lokal stanowiący odrębny przedmiot własności środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w 2012 r., z przeznaczeniem pod wynajem, lokal mieszkalny niestanowiący wyodrębnionej własności, lecz posiadający ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo do tego lokalu. Budynek, w którym znajduje się lokal, według informacji uzyskanej w spółdzielni mieszkaniowej został zbudowany w 1967 roku. Do kosztów oprócz odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca zaliczył odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania. Wnioskodawca w najbliższym czasie zamierza zmienić status mieszkania ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na wyodrębnioną własność.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo własności tego lokalu, doszło do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej stanowiącej składnik majątku. W momencie tym bowiem ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przestało istnieć. W jego miejsce powstał natomiast nowy składnik majątku, lokal mieszkalny będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały. W celu jego amortyzacji należało zatem ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie bowiem z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j–22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlegają wynajmowane lokale mieszkalne, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów, w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstał nowy składnik majątku stanowiący środek trwały po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych. Jeżeli zatem z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, iż zakupiony lokal mieszkalny był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, to dla amortyzacji tego lokalu dopuszczalne było w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy, ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – maksymalnie 10%, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.